บทที่ 691

เหอเหวินเย่าไม่ได้สนใจฉินอวิ๋นฮุยที่กำลังตวาดอยู่ แต่จุดเทียนในห้องให้สว่างเลย!

ตามแสงเทียนที่สว่างมากขึ้นเรื่อย ๆ เห็นเพียงฉินอวิ๋นฮุยคุดคู้อยู่ในมุมหนึ่ง สยายผมกระเซอะกระเซิง ร่างกายยังสั่นเทา ทั้งคนดูหมดสารรูปดูไม่ได้

“เสี่ยวฮุย นี่เจ้าเป็นอะไรไปน่ะ?”

เหอเหวินเย่าเห็นสภาพแล้วปวดใจนัก นี่ยังใช่องค์ชายรองของต้าเฉียนผู้มีสง่าราศีวางแผนในกระโจมที่เขาเคยพบหรือไม่? ล้มเหลวแค่ครั้งเดียว ทำไมถึงหมดสภาพเช่นนี้?

“น้า น้าสาม ใช่ท่านจริงหรือ? น้าสาม?”

ยินเสียงของเหอเหวินเย่า ฉินอวิ๋นฮุยราวกับเห็นแสงสว่างดวงหนึ่ง เงยหน้าขึ้นฉับพลัน จังหวะที่เห็นเหอเหวินเย่า เขากระโจนตัวเข้าสู่อ้อมอกของอีกฝ่ายทันที ปล่อยโฮสะอื้นไห้ เจ็บปวดยากจะทน

“ไม่เป็นไรแล้ว เสี่ยวฮุย มันผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว!”

เวลานี้เหอเหวินเย่ากรอบตาแดงเหมือนกัน เขาตบหลังของฉินอวิ๋นฮุยเบา ๆ เวทนายิ่งนัก ครั้งนี้สะเทือนใจพวกเขาหนักเกินไปจริง ๆ และอยู่เหนือความคาดหมายของพวกเขาโดยสิ้นเชิง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ฉินอวิ๋นฮุยสงบสติอารมณ์ได้ เขาซึมกะทือไปทั้งคน ประหนึ่งมะเขือต้องน้ำค้างแข็ง นั่งกองอยู่กับพื้น

“ใครก็ได้ ตักน้ำมาหน่อย!”