บททั้งหมดของ โคตรคนยอดปรมาจารย์: บทที่ 31 - บทที่ 40

“เธออย่าพักในหอพักเลย ฉันกำลังหาบ้านเช่าข้างนอก ถึงตอนนั้นย้ายออกมาอยู่กับฉันเถอะ”เหตุผลหลักเป็นเพราะเย่ซิวคิดได้ว่าเขาต้องฝึกฝนและจัดการบางสิ่ง หากพักอยู่ในหอพักมันจะไม่สะดวกสักเท่าไหร่สำหรับหลิ่วเมิ่งอิ๋น สาวน้อยคนนี้มีบุคลิกอ่อนแอ แต่กลับมีหน้าตาสะสวย มองดูก็รู้ว่าเธอดึงดูดคนได้ง่ายเพียงใดเย่ซิววางแผนที่จะฝึกฝนและสอนทักษะบางอย่างให้เธอ ไม่เช่นนั้นในอนาคตเธอจะถูกรังแกได้ง่าย แต่สิ่งที่หลิ่วเมิ่งอิ๋นได้ยิน ความหมายกลับต่างกันอย่างสิ้นเชิงใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมาในทันทีใจเธอเต้นแรง ความรู้สึกแปลก ๆ แพร่กระจายไปทั่วท้องนี่คือคำสารภาพรักหรือเปล่า?เซี่ยซิ่วซิ่วที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของเธอกวาดไปมาระหว่างทั้งสองในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น“พวกเธอสองคนคบกันเหรอ?”เย่ซิวส่ายหัว “เปล่า เธอดูเป็นคนอ่อนแอ เลยกลัวว่าจะถูกกลั่นแกล้งหากพักอยู่ในหอพัก ผมเลยกะจะให้เธอมาพักด้วยสักระยะหนึ่ง ไม่ต้องกังวล ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรกับเธอ”เซี่ยซิ่วซิ่วคลายหมัดที่กำแน่นออกหลิ่วเมิ่งอิ๋นแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ในใจก็แอบรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ความอบอุ่นท

เย่ซิวหัวเราะเมื่อถูกหญิงสาวทั้งสามมองอย่างสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากรอจนอาหารเสร็จแล้ว พวกเธอก็จะรู้เองหลังจากหยิบพวงกุญแจ เย่ซิวก็ออกไปที่ตลาดสดชั้นล่างเพื่อซื้อวัตถุดิบเขาไม่ได้เลือกซื้อของที่แพงเกินไป เพียงแค่ซื้อวัตถุดิบธรรมดา ๆ ที่มีราคารวมประมาณสองร้อยสามสิบหยวนเท่านั้นเมื่อครู่เขาสำรวจในอะพาร์ตเมนต์แล้ว และพบว่ามีอุปกรณ์ครัวครบครันเครื่องปรุงรสก็มีครบ ขาดเพียงข้าวกับเส้นบะหมี่เขาซื้อข้าวสองถุงและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งกล่อง จากนั้นก็ขนกลับไปอย่างสบาย ๆหญิงสาวทั้งสามกำลังทำความสะอาดห้องแม้ว่าเซี่ยซิ่วซิ่วและลู่เสวี่ยเอ๋อร์จะเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่พวกเธอก็ทำงานได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย การที่ได้พบกับหญิงสาวเช่นนี้สักคนก็นับว่าโชคดีมากแล้ว และเย่ซิวกลับพบพร้อมกันถึงสองคนเย่ซิวไม่ได้เข้าไปรบกวนพวกเธอ เขาเอาของเข้าไปเก็บในห้องครัว แล้วเริ่มลงมือทำอาหาร เขาเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ในไม่ช้าห้องครัวก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมอันเย้ายวนที่ชวนให้น้ำลายสอโชคดีที่ประตูห้องครัวปิดอยู่ ไม่อย่างนั้นกลิ่นนี้คงลอยออกไปข้างนอกจนทำให้สามสาวไม่เป็นอันทำความสะอาดห

เมื่อเปิดประตูก็เห็นลู่เสวี่ยเอ๋อร์ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างน่ารัก ข้างหลังเธอมีกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่หลายใบวางอยู่“เพื่อนนักศึกษาลู่ นี่คุณ?”ลู่เสวี่ยเอ๋อร์มีสีหน้าเขินอายเล็กน้อย “เอ่อ... อาหารที่เพื่อนนักศึกษาเย่ทำนั้นอร่อยมาก ฉันกลับไปแล้วพอคิดว่าจะไม่ได้กินอีกก็รู้สึกเศร้ามาก”“ฉันเลยอยากย้ายมาอยู่กับพวกเธอ จะได้เป็นเพื่อนกับน้องหลิ่วด้วย พวกนายชายหญิงอยู่ด้วยกันสองคนจะถูกนินทาได้ง่าย”“สำหรับผู้หญิงแล้วชื่อเสียงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ดังนั้น...เพื่อนนักศึกษาเย่ให้ฉันย้ายมาอยู่ด้วยได้ไหม ฉันจะจ่ายค่าเช่าส่วนหนึ่ง และทำความสะอาดบ้านให้ด้วย”พูดจบ เธอก็กะพริบตากลมโต มองเย่ซิวอย่างประหม่าและคาดหวังเล็กน้อยเหตุผลของลู่เสวี่ยเอ๋อร์นั้นฟังดูสมเหตุสมผล เย่ซิวไม่สามารถหาข้อตำหนิใด ๆ ได้และนี่ก็สอดคล้องกับแผนการต่อไปของเย่ซิวด้วยในเมื่อลู่เสวี่ยเอ๋อร์เสนอตัวจะมาอยู่ร่วมกัน ดังนั้นเขาก็จะสามารถสอนศิลปะการต่อสู้ให้กับหญิงสาวทั้งสองคนพร้อมกันได้“ได้สิ ไม่มีปัญหา เดี๋ยวผมช่วยคุณขนของเข้ามาก็แล้วกัน”คำตอบของเย่ซิวทำให้ดวงตาของลู่เสวี่ยเอ๋อร์สดใสขึ้นทันที“ขอบคุณนะเพื่อนนักศึกษาเย่ จากน

เย่ซิวรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี และนึกในใจว่า ‘คงไม่ใช่ ใช่ไหม?’สายตาของสองสาวก็จับจ้องไปที่ประตูเช่นกัน“ฉันไปเปิดเองค่ะ” หลิ่วเมิ่งอิ๋นลุกขึ้นจากโซฟา และเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่องผ่านตาแมวออกไปจากนั้นเธอก็นิ่งอึ้ง “เป็นพี่ซิ่วซิ่ว”สีหน้าของลู่เสวี่ยเอ๋อร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับว่าเธอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น?เย่ซิวเองก็มีสีหน้าแปลก ๆ หลิ่วเมิ่งอิ๋นเปิดประตู เซี่ยซิ่วซิ่วที่ยืนอยู่นอกประตูใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “น้องหลิ่ว เจอกันอีกแล้วนะ”ข้าง ๆ เซี่ยซิ่วซิ่วมีกระเป๋าเดินทางสองใบหลิ่วเมิ่งอิ๋นถามขึ้น “พี่ซิ่วซิ่ว นี่พี่…”เย่ซิวและลู่เสวี่ยเอ๋อร์ก็เดินมาที่ประตูรอยยิ้มของเซี่ยซิ่วซิ่วยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอทักทายทั้งสองคนแล้วพูดว่า “เป็นเพราะอาหารที่เพื่อนนักศึกษาเย่ทำเมื่อครู่ กลับไปแล้วยังติดใจอยู่เลย บางทีฉันอาจไม่สามารถกินอาหารที่คนอื่นทำได้แล้วน่ะสิ”“อีกอย่าง น้องหลิ่วอาศัยอยู่ตามลำพังกับเพื่อนนักศึกษาเย่ เธอเป็นเด็กสาว ดังนั้นจะถูกคนอื่นนินทาได้ง่าย”“ตามคำกล่าวที่ว่าหนึ่งเดียวสู่ทั้งปวง ทั้งปวงสู่หนึ่งเดียว ฉันจึงตัดสินใจย้ายมาอยู่กับพวกนายด้วย”“ไม่

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของหลิ่วเมิ่งอิ๋นทำให้หัวใจของเซี่ยซิ่วซิ่วสั่นสะท้านความประทับใจที่มีต่อเย่ซิวหายไปแทบจะทันที“น่ารังเกียจ เขาทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!”เธอผลักประตูเข้าไปด้วยความโกรธ และกำลังจะด่าเย่ซิวแต่ทันทีที่ประตูเปิดออก ภาพที่เห็นกลับทำให้เซี่ยซิ่วซิ่วพูดไม่ออก นี่ไม่ใช่ภาพที่เธอจินตนาการไว้ทั้งสามยังคงสวมใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น เย่ซิวกำลังจัดท่าทางแปลก ๆ ให้กับร่างกายของหลิ่วเมิ่งอิ๋นนี่เป็นท่ายากมาก เพียงแค่มองดู เธอก็รู้สึกปวดตัวแทนแล้วเย่ซิวไม่ได้สนใจเซี่ยซิ่วซิ่ว เขามุ่งความสนใจไปที่การยืดเหยียดร่างกายของหลิ่วเมิ่งอิ๋นเท่านั้นมีกลิ่นไม่พึงประสงค์โชยมาจากร่างกายของลู่เสวี่ยเอ๋อร์ พร้อมกับสารสีดำบางอย่างนี่คือสิ่งสกปรกที่ถูกขับออกมาจากร่างกายเธอและร่างกายของเธอก็ดูผอมลงไปมากเมื่อเห็นเซี่ยซิ่วซิ่วเข้ามา ลู่เสวี่ยเอ๋อร์ก็อุทานพร้อมกับปีนลงจากเตียง และรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปร่างกายของเธอมีกลิ่นเหม็นมาก จนเธอรู้สึกอยากอาเจียนเซี่ยซิ่วซิ่วตกตะลึงทันที “นี่พวกเธอกำลังทำอะไรกัน?”หลิ่วเมิ่งอิ๋นกำลังเจ็บปวด ส่วนเย่ซิวก็กำลังมีสมาธิมาก จนไม่มีใครให้คำตอบเ