All Chapters of โคตรคนยอดปรมาจารย์: Chapter 381 - Chapter 390

สำหรับเขาแล้ว เย่ซิวได้อยู่ในสายตาสักนิดฉีตังกั๋วหัวเราะเบา ๆ และสั่งให้คนนำโต๊ะเสริมเข้ามาหลังจากที่เขานั่งลง ฉีตังกั๋วก็พูดกับเย่ซิวว่า “นี่คือสวีอิงที่เพิ่งกลับมาจากประเทศจ้านอิงตี้”“เด็กคนนี้น่าทึ่งมาก เขาเริ่มต้นกิจการด้วยสองมือเปล่า และในเวลาเพียงห้าปี เขาก็กลายเป็นหนึ่งในสิบคนที่ร่ำรวยที่สุดของประเทศจ้านอิงตี้แล้ว”“กลับมาคราวนี้ จะเน้นกลับมาตั้งตัวในประเทศแล้ว”เย่ซิวยังคงไม่พูดอะไร มองทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ อยากจะดูว่าสุนัขจิ้งจอกเฒ่าเหล่านี้คิดจะทำอะไรกันแน่สวีอิงพูดอย่างสุภาพว่า "ชมกันเกินไปแล้วครับ อยู่ต่อหน้าคุณ ผมไม่นับว่าเป็นอะไรทั้งนั้น"สมาชิกทั้งหกคนของหอการค้าต่างก็พึงพอใจกับสวีอิงมากเมื่อเทียบกับทัศนคติที่แสนพยศของเย่ซิว สวีอิงนั้นทั้งถ่อมตัวและสุภาพฉีตังกั๋วพูดว่า "ฉันรู้ดีว่าความสามารถของนายนั้นยอดเยี่ยมแค่ไหน เพราะฉะนั้นไม่ต้องสุภาพมากเกินไปนักหรอก"จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่เย่ซิว "นี่คือเย่ซิว พวกนายทำความรู้จักกันไว้สิ"“อืม” สวีอิงเพียงพยักหน้าให้เย่ซิวชนิดที่แทบจะมองไม่ออกเมื่อพิจารณาจากคำพูดและท่าทางของเขา ดูออกว่าเขาไม่เห็นเย่ซิวอยู่ในสายตาเลย

“เธอต้องรับสิ่งนี้ไว้ เพราะมันเป็นสินสอดในอนาคตที่ฉันจะมอบให้กับเธอ!”หลิ่วเมิ่งอิ๋นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอก้มหน้างุด ไม่กล้ามองเย่ซิวและได้แต่พูดอึก ๆ อัก ๆ ว่า "พี่ชาย...คุณ...คุณกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ..."เย่ซิวยกแขนข้างหนึ่งขึ้นโอบไหล่ของหลิ่วเมิ่งอิ๋น และอีกข้างโอบไหล่ของเซี่ยซิ่วซิ่ว "พวกเธอทั้งคู่เป็นผู้หญิงของผม ใครก็หนีไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!"น้ำเสียงนั้นครอบงำอย่างมาก แต่หญิงสาวทั้งสองกลับมีความสุขมากเมื่อได้ยินเช่นนี้นี่ถือเป็นคำสัญญาของเย่ซิวที่ให้ต่อพวกเธอทั้งสองคนแทนที่จะกลับบ้าน เขาพาพวกเธอไปที่บริษัทโดยตรงณ ใจกลางเมืองของเมืองหลวง สถานที่นี้มีความเจริญรุ่งเรืองอย่างมากอาจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มาเยือน หลิ่วเมิ่งอิ๋นจึงตกตะลึงมากมีอาคารหลายแห่งที่เธอเคยเห็นผ่านทางโทรทัศน์เท่านั้น“นั่นคือตึกอวิ๋นติ่ง ได้ข่าวว่าค่าเช่าเดือนละหนึ่งพันล้านเลย จริงไหม?”เย่ซิวยิ้มและพูดว่า "น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่อาคารนั้นตอนนี้เป็นของฉันแล้ว"หลิ่วเมิ่งอิ๋นอุทาน ดวงตาโตของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ แต่ไม่โลภเย่ซิวจับมือของพวกเธอแล้วเดินเข้าไป

ด้วยการที่มีสาวเพิ่มมาสองคนอย่างกะทันหัน ภายในห้องก็มีชีวิตชีวาขึ้นทันทีไป๋อวี้เจี๋ยสามารถลุกจากเตียงมาเดินได้แล้วรอยแผลไหม้ที่มือของลู่เสวี่ยเอ๋อร์ก็หายดีแล้วเช่นกัน ใบหน้าของเธอจึงแสดงความมั่นใจอีกครั้งเมื่อเห็นเซี่ยซิ่วซิ่วและหลิ่วเมิ่งอิ๋นนอกจากจะรู้สึกมีความสุขแล้ว แต่ก็ยังมีความรู้สึกเศร้าโศกข้างกายเย่ซิวมีสาวสวยมากขึ้นเรื่อย ๆเมื่อไป๋อวี้เจี๋ยและหลิวอวิ้นเห็นเด็กผู้หญิงทั้งสอง พวกเธอก็พลันตกใจมากผิวของทั้งคู่ช่างไร้ที่ติ ราวกับหยกขาวบริสุทธิ์ยิ่งกว่านั้นพวกเธอยังงดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์โดยเฉพาะหลิ่วเมิ่งอิ๋น ด้วยหน้าอกที่น่าประทับใจของเธอซึ่งโดดเด่นกว่าคนอื่น ๆ ทำให้เหล่าสาว ๆ รู้สึกประหม่าอย่างมากมัน 'น่าเกรงขาม' เกินไป'การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น' ที่เย่ซิวกังวลนั้นดูเหมือนจะไม่เกิดขึ้นสาว ๆ เหล่านี้มีนิสัยที่แตกต่างกัน เมื่อมารวมตัวกันก็พูดคุยกันไม่หยุดหย่อนแต่เย่ซิวไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเขามาที่นี่ หรือว่าทุกคนเข้ากันได้อย่างราบรื่นจริง ๆอย่างไรก็ตาม วันดี ๆ ของเขากำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้าที่โต๊ะอาหารเย็น เมื่อทุกคนเกือบจะกินข้าวกันเสร็จแล้ว ไป๋อวี้เจี

บุคคลที่ที่ปรึกษาให้ไปจัดการวางทุ่นระเบิดนั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของหนานหวังมานานแล้วในห้องส่วนตัว ที่ปรึกษายืนขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"เวินหว่านเอ๋อร์กำลังจะพยักหน้า แต่จู่ ๆ ความรู้สึกถึงวิกฤตอันรุนแรงก็แล่นเข้ามาในหัวใจของเธอนี่คือความสามารถที่เธอได้มาในฐานะจอมยุทธระดับเจ็ดร่างกายของเธอเริ่มหมุนเวียนกำลังภายในอันทรงพลัง และกระจายไปทั่วร่างกายโดยสัญชาตญาณเมื่อการหมุนเวียนพลังใกล้จะเสร็จสิ้น เปลวเพลิงก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าในขอบเขตการมองเห็นของเธอ และเสียงระเบิดในหูเกือบจะทำให้แก้วหูของเธอแตกตู้ม ตู้ม ตู้ม!ลานบ้านไร่ทั้งหมดถูกระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ!ตาวหวังและหนานหวังจ้องมองอย่างตั้งใจไปที่เปลวเพลิงที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า จากนั้นก็เห็นเงาดำพุ่งออกมาจากด้านในตาวหวังตะโกน "ตามไป!"“อย่าปล่อยให้นางนั่นหนีไปได้!”ทั้งสองคนรีบออกไปก่อน ตามมาด้วยยอดฝีมือกลุ่มใหญ่ที่อยู่ข้างหลังพวกเขา"อัก!"ในขณะที่เวินหว่านเอ๋อร์ที่กำลังวิ่งอยู่นั้น เธอก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก และการมองเห็นของเธอก็มืดลงเสื้อผ้าของเธอขาดรุ่งริ่ง และผิวหนังที่เผยออกมาก็ไหม้เกรียมเป

“นี่ นี่มัน นี่มัน...”เมื่อเห็นว่าอาการที่เรื้อรังมานานบนขาขวาของตนมลายหายไปแล้ว เจ้าของร้านก็กระทืบเท้าอย่างแรง รู้สึกเจ็บปวดอย่างมากเขาคุกเข่าลงต่อหน้าเย่ซิวด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า และก้มหัวลงกับพื้นพูดว่า "ขอบคุณผู้มีพระคุณสำหรับความเมตตานี้!"เย่ซิวยืนขึ้นและรับคำขอบคุณอย่างสุขุม"ครับ ลุกขึ้นเถอะ"เจ้าของร้านค่อย ๆ ลุกขึ้น และทัศนคติของเขาที่มีต่อเย่ซิวนั้นก็เปลี่ยนไปอย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือ เขามีความเคารพอย่างมาก "ผู้มีพระคุณ ไม่ว่าคุณจะต้องการเครื่องยาสมุนไพรอะไรเท่าไหร่ ฉันจะจัดหาให้คุณ ส่วนสมุนไพรในร้านนี้ทั้งหมดฉันขอยกให้คุณเลยแล้วกัน”หลังจากถามแล้วเขาจึงรู้ว่าเบื้องหลังเจ้าของร้านคนนี้มีทีมรวบรวมสมุนไพรมากกว่าห้าสิบคน พวกเขามีประสบการณ์มากมายและมักจะขุดแต่ของดี ๆเย่ซิวขอหมายเลขโทรศัพท์ของเขาและซื้อทุกอย่างที่เขาชอบในร้าน รวมถึงว่านทีฆชาติด้วยว่านทีฆชาตินี้ดูภายนอกนั้นเหมือนจะเหี่ยวตายอยู่แล้ว แต่เขามีทักษะลับเฉพาะที่สามารถคืนชีพให้ว่านนี้ได้หลังจากเดินซื้อของรอบ ๆ ก็มีถุงใบใหญ่ทั้งหมดหกใบ โดยที่สาว ๆ ทั้งสามคนถือถุงกันคนละสองใบ ในขณะที่เย่ซิวนั้นไม่ได้ถืออะไรเ