บททั้งหมดของ ภูพาจุติราชามังกร: บทที่ 691 - บทที่ 700

วันนี้เขาควรจะเข้ารับตำแหน่งประธาน แต่เพราะเกิดเรื่องกับตระกูลซ่ง มันกินเวลาไปค่อนข้างมาก เขาจึงโทรออกหาคนคนหนึ่งเขาบอกว่าวันนี้เขาไม่ว่างและจะพูดถึงเรื่องนี้ในวันพรุ่งนี้แต่สำหรับเขาหงหม่ากรุ๊ปก็เหมือนกับของเล่น เขาไม่สนใจเรื่องนี้เลย ยิ่งสิ่งนี้เกิดขึ้นมากเท่าไร ความสามารถพิเศษที่มีประโยชน์ก็จะยิ่งถูกค้นพบมากขึ้นเท่านั้นเมื่อถึงเวลาส่งเสริมผู้ที่มีประโยชน์และมีความสามารถอย่างแท้จริงแล้วคุณจะช่วยตัวเองให้พ้นจากปัญหาแต่หลินหว่านหรูรู้เรื่องนี้ เธอโทรมาและพูดด้วยความโกรธ: “เย่เทียนหยู่ นายทำอะไรอยู่? วันนี้นายไม่รับตำแหน่งประธานเหรอ?”“มีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อยน่ะ รอวันพรุ่งนี้เถอะครับ”“เหตุสุดวิสัยอะไร? มีคนโจมตีนายหรือเปล่า?” หลินหว่านหรูถามอย่างกังวลใจทันที“ไม่ ฉันแค่ช่วยเพื่อนแก้ปัญหาใหญ่และจัดการกับคนที่คุณต้องการกำจัดในตอนนี้” เย่เทียนหยู่พูดด้วยรอยยิ้ม“ฉันต้องการกำจัดเขา คุณกำลังพูดถึงใคร? คุณไม่ได้หมายถึงคุณชายหลี่ว์ใช่ไหม” หลินหว่านหรูตกใจ เย่เทียนหยู่จะไม่พึ่งพาทักษะที่ดีของเขาเพื่อเอาชนะหลี่ว์เจิ้ง“ใช่ เป็นเขานั่นละครับ ผมเพิ่งตบจนเขาแยกเหนือใต้ออกตกไม่ออกไปเรื่

เมื่อได้ยินคำถามของเย่เทียนหยู่ สายลับพรรคมังกรก็ตอบทันที: “ใช่ แต่ถังชั่นฝึกฝนเทคนิคที่สูญเสียไปอย่างครอบงำอย่างมาก นั่นก็คือยุทธการยอดขุนศึก ผู้หญิงคนไหนที่สามารถฝึกร่วมกับเขาได้”“ยุทธการยอดขุนศึก?”การแสดงออกของเย่เทียนหยู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่รู้เทคนิคนี้ แต่เขาเคยได้ยินเรื่องนี้และถามว่า “เขากำลังฝึกฝนเทคนิคทางจิตของพรรคถังไม่ใช่เหรอ?”ทักษะทางจิตของพรรคถัง นั้นทรงพลังมากและเป็นทักษะชั้นยอด“ไม่!”“ถ้าอย่างนั้นฉันก็รู้แล้วว่าทำไมเขาถึงแต่งงานกับ หยางเฉียนเฉียน”แสงเย็นวาบในดวงตาของเย่เทียนหยู่ หากนี่เป็นเรื่องจริงถังชั่นต้องการแค่ชีวิตของ หยางเฉียนเฉียนหากเขาฝึกฝนทักษะของตัวเองกับหยางเฉียนเฉียน ไม่เพียงแต่จะไม่เป็นอันตรายต่อหยางเฉียนเฉียนเท่านั้น แต่ยังช่วยให้เขาทำความสะอาดร่างกายและฝึกฝนได้อย่างรวดเร็วอีกด้วยแต่ยุทธการยอดขุนศึกของพรรคถังเป็นวิชาที่โหดเหี้ยมเห็นแก่ตัวอย่างมาก เพราะมันจะดูดพลังของหยางเฉียนเฉียนจนเธอแห้งแล้วแก่และตายอย่างรวดเร็ว“อ่า ทำไมเหรอครับ?” สายลับพรรคมังกรตกตะลึงเล็กน้อยและโพล่งออกมา“ไม่มีอะไร ไปตามการเคลื่อนไหวของพวกเขาอย่างใกล้ชิด

เย่เทียนหยู่ตกตะลึงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงทำตัวแบบนี้ และอดไม่ได้ที่จะแอบยิ้ม เขาไม่สนใจรายละเอียดเหล่านี้เลยแน่นอนว่าอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับอีกฝ่ายเลย และเพียงเปลี่ยนเรื่องเพื่อหลีกเลี่ยงการแสดงท่าทีไม่พอใจของ Liu Feifeiเมื่อหลิวเฟยเฟยได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้สึกรำคาญมากยิ่งขึ้นแต่เย่เทียนหยู่ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันเกรงว่าคุณจะหัวเราะถ้าฉันพูด ดูเหมือนว่าเราจะอยู่ในบริษัทเดียวกัน”ทันทีที่สิ้นคำพูด ไม่เพียงแต่หนิงเกอเท่านั้นที่ตกตะลึง แต่หลิวเฟยเฟยกับจางผิงก็ตกตะลึงเช่นกัน พี่เย่จากหลินซื่อกรุ๊ปไม่ใช่เหรอ?“จริงเหรอ?”“เมื่อกี้ฉันนึกว่าคุณเก่งมากซะอีก ที่แท้ก็เพิ่มพนักงานไร้ชื่อมาอีกคน”“ไม่อย่างนั้นฉันก็ต้องรู้จักแน่”หนิงเกอตะคอกอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง และถามอย่างเย็นชา: “ในเมื่อเจ้าเป็นเพียงพนักงานตัวเล็ก ๆ และฉีฉีก็ลุกขึ้นมาทักทายคุณเมื่อกี้ ทำไมคุณไม่ลุกขึ้นมาตอบ?”แน่นอนว่า เย่เทียนหยู่ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อยด้วยเหตุนี้ เขาไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากนัก และกำลังจะอธิบายจางผิงเริ่มก่อน เธอพูดขึ้นมาทัน

เย่เทียนหยู่ยิ้มเล็กน้อย เขาเอ่ยปากทักทายหญิงสาวที่บริสุทธิ์ มีเสน่ห์และน่ารักอยู่พอตัว แถมยังเป็นคนที่รู้ความไม่น้อยว่า: “สวัสดี ไม่คิดเลยนะว่าจะได้มาเจอคุณที่นี่ คุณจาง”“ใช่ ฉันก็ไม่คาดคิดเหมือนกัน แต่คุณชายเย่ คุณเป็นพนักงานของหงหม่ากรุ๊ปจริง ๆ เหรอ?” จางฉีอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย“แน่นอนสิครับ!”เย่เทียนหยู่ยืนยันว่า: “ดูเหมือนว่าในอนาคต คุณจางกับผมจะมีโอกาสได้พบกันบ่อย ๆ เลยละ”หลังจากพูดจบ จางฉีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกร็ง ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย และเธอก็รีบพูดว่า: “คุณเย่ล้อกันเล่นแน่ ฉันแทบไม่เคยเจอคุณในบริษัทมาก่อนเลย”“ผมแค่บอกว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกมากคุณก็หน้าแดงแล้วเหรอ? คุณคงไม่ได้คิดว่าผมแอบชอบคุณอยู่ใช่ไหม”ครั้งสุดท้ายที่ฉันไม่ได้สังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนนี้หน้าแดงง่ายนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอดูบริสุทธิ์มากและมีผิวขาวเหมือนหิมะเมื่อเปรียบเทียบกับเฉินเค่อซินที่ไร้เดียงสาพอๆ กัน เธอมีความเขินอายและความอ่อนแอที่แตกต่างกันซึ่งทำให้ผู้คนอยากดูแลเธอ“ม...ไม่ใช่นะ”จางฉีรู้สึกเขินอายมากขึ้นเรื่อยๆ จริง ๆ แล้วเธอมีความคิดเช่นนั้น ท้ายที่สุดแล้ว ดวงตาของคุณชายเย่ก็

“เอ่อ”“คุณช่วยบอกผมเพิ่มเติมเกี่ยวกับความลับของบริษัท โดยเฉพาะความลับที่สืบทอดมาเป็นการส่วนตัวได้ไหม” เย่เทียนหยู่ถามอย่างสงสัย“จะพูดเรื่องนั้นไปทำไม”“ผมอยากรู้!”“รอก่อนเถอะ ยังไงฉันก็จะลาออกอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันเริ่มสายแล้ว เรารีบขึ้นไปก่อนเถอะ”“ก็ได้”เมื่อฉันมาถึงทางเข้าชั้น 1 ฉันต้องรูดการ์ดที่นี่เย่เทียนหยู่ดูหมดหนทาง เขาไม่ติดขัดเลยจางฉีมองเขาอย่างสงสัย และสงสัยว่าคุณไม่ใช่พนักงานของบริษัท ทำไมคุณถึงไม่มีบัตรด้วยซ้ำ“คือ วันนี้ผมลืมเอามาน่ะ”“ถ้าอย่างนั้นก็มากับฉัน” จางฉีพูดอย่างเร่งรีบ เธอบอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่าเป็นลูกค้าแล้วพาเขาเข้ามาทันทีอาคารหลังนี้ค่อนข้างใหม่และลิฟต์ก็สะอาดและมีลิฟต์จำนวนมากถึงชั้นที่สิบห้าอย่างรวดเร็วเมื่อเขามาถึงประตู เย่เทียนหยู่ยังไม่มีบัตรเข้า ดังนั้นเขาจึงเดินตามจางฉีเข้าไปจางฉีไม่ได้คิดมาก ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกว่าคุณชายเย่ไม่ใช่คนเลว อาจเพราะเขาหล่อและใจดีแต่เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปอีก จางฉีเริ่มสับสนและพูดว่า “คุณเย่ ที่นี่คือแผนกดีไซน์นะ คุณตามฉันมาทำไมคะ”“เอ่อ ผมก็มาจากที่นี่เหมือนกัน”เย่เทียนหยู่กล่าว