บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 141 - บทที่ 150

เธอหันกลับมามองผู้ชายที่กอดเธอแน่นสีหน้าของเขาเย็นยะเยือกและมืดครึ้ม ริมฝีปากบาง ๆ เม้มให้แน่นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ เผยให้เห็นสิ่งที่พวกเขาเพิ่งพูดถูดเขาได้ยินทั้งหมดแล้วเขาคิดว่าเขาต้องเดินกับกู้จิ่งเซิน นี่ถึงจะรีบออกมาห้ามมั้งเขาทําเรื่องมากเกินไปกับเธอต่อหน้าที่กู้จิ่งเซินแล้ว ทําไมยังไม่ยอมปล่อยเธอไปล่ะซูหว่านลดขนตาลง ใช้ขนตายาวเพื่อปกปิดอารมณ์ที่ซับซ้อนของฐานตาจี้ซือหานเห็นว่าเธอไม่ได้ต่อต้าน สีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่น้ำค้างแข็งเต็มตา แต่มองบนร่างกายของกู้จิ่งเซิน"สินค้าที่ผมเคยเล่น ประธานกู้ยังต้องรับต่อ ความรักลึกจริงๆ..."คําพูดที่น่าอับอายเช่นนี้ทําให้กู้จิ่งเซินโกรธอย่างกะทันหันเขากําหมัดแน่น วิ่งขึ้นไปก็อยากหมัดจี้ซือหานอย่างรุนแรงแต่กู้จิ่งเซินที่ท้ายทอยได้รับบาดเจ็บสาหัสและฝนตกหนัก คู่ต่อสู้ของจี้ซือหานคือที่ไหนกำปั้นไม่ไปแตะมุมเสื้อของจี้ซือหาน ก็ถูกเขายกเท้าขึ้นและเตะจนล้มลงกับพื้น"ไม่เจียมตัว!"ผู้ชายยกมือขึ้นและดีดแขนเสื้อของเขา หยิ่งยโสมาก พร้อมพูดจาเยาะเย้ยผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้นเขาไม่เอาความเป็นความตายของกู้จิ่งเซินอยู่ในสา

กู้จิ่งเซินประคองซูหว่านขึ้นรถก่อน เขาเองจึงนั่งเข้ามาไม่สนใจบาดแผลของตัวเอง จึงหยิบผ้าขนหนูที่สะอาดมาเช็ดผมที่เปียกฝนของซูหว่านการเคลื่อนไหวของเขาอ่อนโยนมาก กลัวว่าจะทําให้เธอเจ็บ แต่เมื่อสายตาสัมผัสผิวที่เปลือยเปล่าของเธอ สีหน้าก็ยังเปลี่ยนไปเขารักและดูแลหว่านหว่านมาตลอดชีวิต คาดไม่ถึงว่าจะถูกรังแกอย่างรุนแรงจากไอ้สารเลวจี้ซือหานไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ห้าปีเต็ม เวลานี้เพียงพอที่จะทําให้กู้จิ่งเซินเสียใจไปตลอดชีวิตซูหว่านเห็นเขาจ้องมองที่คอของเธออย่างเหม่อลอย ปิดคอของเธอโดยไม่รู้ตัวและห่อเสื้อโค้ทที่ลึกกว่าของเธอให้แน่นกู้จิ่งเซินรีบอธิบาย "หว่านหว่าน ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมแค่รู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์เกินไป ถึงจะทําให้คุณ..."ซูหว่านส่ายหัว"ไม่โทษเขา ฉันอาสาเองค่ะ"ข้อตกลงที่เซ็นเองจะโทษจี้ซือหานได้อย่างไรกู้จิ่งเซินหัวใจสั่น อาสาเองของเธอยากที่จะยอมรับมากกว่าการถูกบังคับให้เขาเขาไม่ได้รับสาย ใช้ผ้าขนหนูแห้งต่อไป เช็ดผมให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่ามองดูเขาดูแลตัวเองอย่างอ่อนโยน ซูหว่านทนไม่ไหวบ้าง แต่บางอย่างก็ต้องพูดให้ชัดเจน"ซือเยว่ ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ...""

"ซือเยว่ คุณรู้ไหมว่าทําไมฉันถึงมาต้อนรับคุณ หนิงหว่านบังคับฉัน ไม่งั้นฉันจะไม่พบคุณอีกเด็ดขาด""ฉันปล่อยวางคุณอย่างสิ้นเชิงแล้ว หวังว่าคุณจะปล่อยวางฉันด้วย กลับไปที่เมืองหลวงดูแลกิจการตระกูลกู้ให้ดี นั่นคือบ้านของคุณค่ะ"ซูหว่านพูดจบในหนึ่งลมหายใจ เธออยากผลักประตูลงไป แต่ถูกกู้จิ่งเซินกอดจากด้านหลังเขาฝังหัวที่อ่อนแรงไว้ที่คอเธอ สะอึกสะอื้นออกมา "หว่านหว่าน ผมวางคุณลงไม่ได้ ชีวิตนี้วางไม่ได้ คุณอย่าเอาผมไปเลยได้ไหม"กู้จิ่งเซินที่นิสัยดื้อรั้น หวาดระแวงไม่หยิ่งผยองเหมือนจี้ซือหาน ไม่ได้พูดคำหยาบคายไม่กี่คำแล้วก็หันหลังจากไป จะแยกสะอาดกับเขาต้องหยาบคายอีกหน่อยซูหว่านหายใจเข้าลึก ๆ และหันกลับมากัดฟันว่า "ประธานกู้ คุณได้ยินไหม ฉันไม่สนใจว่าคุณจะวางหรือไม่ ยังไงฉันก็ไม่รักคุณแล้ว ตอนนี้คุณมาพัวพันฉัน มีแต่จะทําให้ฉันดูถูกคุณ และทําให้ฉันเบื่อคุณด้วย"เธอถอดนิ้วที่เขาขังไว้ที่เอวออกแล้วพูดต่อว่า "คุณคิดว่าหลังจากที่พี่ใหญ่ของคุณเตะฉันสองข้างแล้ว ฉันยังสามารถคืนดีกับคุณได้เหมือนเดิมหรือ ฉันบอกคุณว่านี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เท้าทั้งสองข้างนั้นจะทําให้ฉันเกลียดคุณมากขึ้นเท่านั้น

"เขาพบหัวใจ คุณพาเธอไปผ่าตัดปลูกถ่ายโดยตรง ต่อไปเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเธอ ไม่จําเป็นต้องบอกผมครับ"คําพูดที่เย็นชาของเขาขัดจังหวะการคาดเดาของอลันถ้าจะใส่ใจจริง ๆ ไม่น่าจะเป็นทัศนคติแบบนี้นะมันแบ่งชัดว่าทิ้งคนอื่น สุดท้ายค่อยทําสิ่งที่ดีเพื่อคนอื่นส่วนคุณหมอจอร์จจะหาหัวใจเจอหรือไม่ คุณซูจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ เขาไม่สนใจเลยไม่งั้นจะไม่บอกเธอเรื่องคุณซูในอนาคต ไม่ต้องบอกเขาไม่แยแสแบบนี้ บอกได้แค่ว่าทั้งคู่ขาดแล้วเพียงแต่ประธานจี้กลัวว่าจะไร้ประโยชน์แล้ว สถานการณ์ปัจจุบันของคุณซูกลัวว่าจะรอหัวใจที่เหมาะสมไม่ได้อลันคิดไปคิดมา ยังไงประธานจี้ก็ไม่แยแสกับคุณซู ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ตอบไปว่า 'ค่ะ' ก็ถือของออกไปแล้วหลังจากเธอจากไป จี้ซือหานก็วางมือที่มีข้อต่อกระดูกชัดเจนในสมุดบันทึกและอดไม่ได้ที่จะกําแน่นขึ้นเมื่ออลันออกมา นึกขึ้นได้ว่าลืมขอที่อยู่แล้ว แต่ก็ไม่กล้ากลับไปอีก ได้แต่ถามซูชิงที่ยืนอยู่ที่ประตูว่า "ลูกพี่ลูกน้อง รู้ไหมว่าบ้านของคุณซูอาศัยอยู่ที่ไหน"ซูชิงพยักหน้า เมื่อคุณซูติดตามประธานจี้แรก เขาไปรับคนที่อพาร์ทเมนต์เล็ก ๆ นั้นทุกครั้ง เขารู้ว่าคุณซูอาศัยอยู่ที่ไหน "ผมจ

คําพูดนี้อลันไม่สามารถรับได้ ได้แต่ยิ้มเบา ๆ มองไปที่ซานซาน มันทำให้ซานซานกลัวหลังจากเธอให้ทั้งสองนั่งลงบนโซฟาแล้ว ก็หันไปเคาะประตูของห้องนอนที่สอง"หว่านหว่าน มีคนตามหาคุณนะ"ซูหว่านที่อยู่ข้างใน เมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามา ก็ตื่นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ แล้วบทสนทนาของพวกเขาข้างนอก ย่อมได้ยินกันหมด เพียงแต่เธอไม่มีแรงลุกขึ้นตอนนี้อยากประคองตัว ซานซานก็พังประตูเข้ามาแล้วเมื่อเห็นว่าเธอพยายามลุกขึ้นและลุกไม่ขึ้น ซานซานจึงรีบวิ่งไปทันที"หว่านหว่าน เกิดอะไรขึ้นกับคุณนะ"คนที่ได้ยินเสียงมา ยังมีกู้จิ่งเซินและอลันกู้จิ่งเซินอยากก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกอลันชิงไปก่อนหนึ่งก้าว "คุณเป็นหมอหรือฉันเป็นหมอเหรอ?ออกไป"กู้จิ่งเซินถูกผลักไปด้านข้าง อลันก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นและสัมผัสหน้าผากของซูหว่าน และหยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมาวัดอุณหภูมิร่างกายให้เธอ"ตากฝนแล้วใช่ไหม"อุณหภูมิไม่สูงมาก แต่สําหรับซูหว่าน อุณหภูมิแค่นี้สามารถฆ่าเธอได้ตากฝนเมื่อเดินออกจากตระกูลจี้ออกจากวิลล่า กู้จิ่งเซินใช้เสื้อโค้ทกันฝนให้เธอแล้ว แต่ก็ยังอาบบ้างเขาโทษตัวเองเต็มหน้า พยายามจะขึ้นไปจับมือเธอ แต่ถูก