"เขาพบหัวใจ คุณพาเธอไปผ่าตัดปลูกถ่ายโดยตรง ต่อไปเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเธอ ไม่จําเป็นต้องบอกผมครับ"คําพูดที่เย็นชาของเขาขัดจังหวะการคาดเดาของอลันถ้าจะใส่ใจจริง ๆ ไม่น่าจะเป็นทัศนคติแบบนี้นะมันแบ่งชัดว่าทิ้งคนอื่น สุดท้ายค่อยทําสิ่งที่ดีเพื่อคนอื่นส่วนคุณหมอจอร์จจะหาหัวใจเจอหรือไม่ คุณซูจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ เขาไม่สนใจเลยไม่งั้นจะไม่บอกเธอเรื่องคุณซูในอนาคต ไม่ต้องบอกเขาไม่แยแสแบบนี้ บอกได้แค่ว่าทั้งคู่ขาดแล้วเพียงแต่ประธานจี้กลัวว่าจะไร้ประโยชน์แล้ว สถานการณ์ปัจจุบันของคุณซูกลัวว่าจะรอหัวใจที่เหมาะสมไม่ได้อลันคิดไปคิดมา ยังไงประธานจี้ก็ไม่แยแสกับคุณซู ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ตอบไปว่า 'ค่ะ' ก็ถือของออกไปแล้วหลังจากเธอจากไป จี้ซือหานก็วางมือที่มีข้อต่อกระดูกชัดเจนในสมุดบันทึกและอดไม่ได้ที่จะกําแน่นขึ้นเมื่ออลันออกมา นึกขึ้นได้ว่าลืมขอที่อยู่แล้ว แต่ก็ไม่กล้ากลับไปอีก ได้แต่ถามซูชิงที่ยืนอยู่ที่ประตูว่า "ลูกพี่ลูกน้อง รู้ไหมว่าบ้านของคุณซูอาศัยอยู่ที่ไหน"ซูชิงพยักหน้า เมื่อคุณซูติดตามประธานจี้แรก เขาไปรับคนที่อพาร์ทเมนต์เล็ก ๆ นั้นทุกครั้ง เขารู้ว่าคุณซูอาศัยอยู่ที่ไหน "ผมจ
อลันเคาะประตูไม่มีการตอบสนองอลันคิดว่าซูหว่านน่าจะตกอยู่ในอาการง่วงนอน กําลังคิดว่าจะเปิดประตูได้อย่างไร มีเสียงคํารามโกรธมาจากข้างหลัง"พวกคุณเป็นใคร เฝ้าหน้าบ้านฉันทําอะไร"ซานซานส่งข้อความถึงซูหว่านหลายข้อความในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่เธอไม่ตอบกลับ โทรก็ไม่รับสาย เป็นห่วงเธอมาก จึงวางแผนที่จะไปที่บ้านเพื่อดูว่าเธอกลับมาหรือไม่พอออกจากลิฟต์ก็พบชายชุดดําสิบกว่าคน กู้จิ่งเซินและอลันถูกคนกลุ่มนี้ปิดกั้นไว้ ซานซานไม่พบ คิดว่าเป็นการบุกรุกบ้าน เดินไปตามทางเข้าทางเดินอย่างเงียบ ๆ ไปเอาไม้กวาดที่คุณปู่ทิ้งไว้ ถือไม้กวาดก็รีบวิ่งขึ้นไปตะโกนเธออยากระงับคนกลุ่มนี้ด้วยโมเมนตัมของเจ้าของ แต่เห็นคนกลุ่มนี้หันกลับมาและดูถูกเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ซานซาน...กู้จิ่งเซินได้ยินเสียงของซานซาน ส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดหลีกทางซานซานจึงเห็นกู้จิ่งเซิน "คุณพาคนมากมายมาขวางหน้าบ้านฉับทําอะไร"ซานซานเห็นเขาแล้วก็เหลือบมองด้วยความโกรธและเตะหว่านหว่านของเธอทั้งสองข้าง ตอนนี้เป็นการวางแผนที่จะไปที่บ้านเพื่อเติมเท้าทั้งสองข้างใช่ไม่กู้จิ่งเซินก้มศีรษะลงพร้อมกับขอโทษบนใบหน้าของเขา "ขออภัย พี่ซานซาน ผ
คําพูดนี้อลันไม่สามารถรับได้ ได้แต่ยิ้มเบา ๆ มองไปที่ซานซาน มันทำให้ซานซานกลัวหลังจากเธอให้ทั้งสองนั่งลงบนโซฟาแล้ว ก็หันไปเคาะประตูของห้องนอนที่สอง"หว่านหว่าน มีคนตามหาคุณนะ"ซูหว่านที่อยู่ข้างใน เมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามา ก็ตื่นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ แล้วบทสนทนาของพวกเขาข้างนอก ย่อมได้ยินกันหมด เพียงแต่เธอไม่มีแรงลุกขึ้นตอนนี้อยากประคองตัว ซานซานก็พังประตูเข้ามาแล้วเมื่อเห็นว่าเธอพยายามลุกขึ้นและลุกไม่ขึ้น ซานซานจึงรีบวิ่งไปทันที"หว่านหว่าน เกิดอะไรขึ้นกับคุณนะ"คนที่ได้ยินเสียงมา ยังมีกู้จิ่งเซินและอลันกู้จิ่งเซินอยากก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกอลันชิงไปก่อนหนึ่งก้าว "คุณเป็นหมอหรือฉันเป็นหมอเหรอ?ออกไป"กู้จิ่งเซินถูกผลักไปด้านข้าง อลันก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นและสัมผัสหน้าผากของซูหว่าน และหยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมาวัดอุณหภูมิร่างกายให้เธอ"ตากฝนแล้วใช่ไหม"อุณหภูมิไม่สูงมาก แต่สําหรับซูหว่าน อุณหภูมิแค่นี้สามารถฆ่าเธอได้ตากฝนเมื่อเดินออกจากตระกูลจี้ออกจากวิลล่า กู้จิ่งเซินใช้เสื้อโค้ทกันฝนให้เธอแล้ว แต่ก็ยังอาบบ้างเขาโทษตัวเองเต็มหน้า พยายามจะขึ้นไปจับมือเธอ แต่ถูก
กู้จิ่งเซินมองไปซูหว่านที่ประหลาดเกินไป ความเจ็บปวดก็กระทบไปทั่วร่างกายอย่างกะทันหัน ทําให้ร่างกายของเขาสั่นคลอน"คุณใจร้ายกับฉันขนาดนี้เพราะคุณตกหลุมรักจี้ซือหานหรือเปล่า...""ซูหว่าน ผมรักคุณมาครึ่งชีวิต คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง"ในสายตาของกู้จิ่งเซิน จู่ ๆ ก็มีความคับข้องใจ ความคับข้องใจที่มีต่อซูหว่านอย่างไร้ความปราณี ก็เป็นความคับข้องใจที่เธอตกหลุมรักคนอื่นซูหว่านมองไปที่กู้จิ่งเซิน กํามือไว้แน่นและกัดฟันว่า "ใช่ ฉันตกหลุมรักเขาแล้ว คุณก็รู้ว่าฉันรักใครสักคนเป็นยังไง ในเมื่อฉันตกหลุมรักเขาแล้ว ฉันก็จะไม่แสดงความเมตตาต่อคนอื่นอีก รบกวนคุณทําให้ฉันมีความสุขได้ไหม"กู้จิ่งเซินได้ยินนี้ เลือดทั้งตัวเย็นไปหมด ร่างกายที่โซเซ ก็หยุดสั่นไม่ได้เขาเหมือนโกรธมาก รีบวิ่งไปหาซูหว่าน จับคางเธอและเข้าสิงและจูบมันจูบที่แข็งแกร่งและเผด็จการของเขาเหมือนเดิม แต่เดิมซูหว่านจะตอบสนองเขา ตอนนี้...เขาค่อย ๆ คลายซูหว่านที่ไม่ตอบสนอง เมื่อเห็นความเย็นชาและความรังเกียจที่แสดงออกมาในดวงตาของเธอ หัวใจของเขาก็เย็นลงอย่างสมบูรณ์"ซูหว่าน เธอจะต้องเสียใจ..."เขาทิ้งประโยคนี้ไว้ หันไปจับกําแพง ลากร
ซูหว่านรับส้มแล้วเก็บไว้ในปากและเคี้ยว แต่กินไม่รู้รสชาติเมื่อกลืนลงไปเกิดกรดไหลย้อนในท้องแทบอาเจียนออกมาเธอกลัวซานซานเป็นห่วงและอดทนได้อีกครั้งซานซานอาจจะอารมณ์ไม่ดี ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของซูหว่าน มัวแต่ก้มหน้าปอกแอปเปิ้ลแอปเปิ้ลที่ปอกแล้วให้ซูหว่านอีก ครั้งนี้ซูหว่านรับไม่ได้กินและวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง"ซานซาน เจียงยวู่ได้บอกคุณไหมว่าเป็นหนี้เท่าไหร่?""บอกแล้ว"ซานซานพยักหน้าและหยุดชั่วคราวก่อนที่จะบอกซูหว่านเป็นหนี้เท่าไหร่"หนึ่งล้านบาท"ครอบครัวเป็นหนี้หนึ่งล้านบาท เจียงยวู่แค่ทักทายซานซานก็รีบกลับไปใช้หนี้ โดยไม่ได้ปรึกษากับซานซานเลย"เขาเอาเงินของตัวเองไป ไม่ได้ใช้ของฉัน..."ซานซานกลัวว่าซูหว่านจะไม่วางใจและเสริมอีกประโยคหนึ่ง แต่ฟังประชดประชันเล็กน้อยในซูหว่านบ้านแต่งงานที่เจียงยวู่ซื้อนั้นเป็นซานซานช่วยชําระคืนการจํานอง แต่หลังจากแต่งงานเจียงยวู่ไม่ได้มอบอํานาจทางเศรษฐกิจให้กับซานซานถ้าซูหว่านรู้ว่า เงินที่ได้จากซานซานหลังจากแต่งงานไม่เพียงแต่ใช้เพื่อชําระค่าจํานองเท่านั้น แต่ยังทําสัญญาค่าใช้จ่ายประจําวันด้วย กลัวว่าจะโกรธมากขึ้นซานซานปิดบังการเปล
เมื่อเห็นซูหว่านถอนหายใจยาว ซานซานกลับไม่อัดอั้นตันใจและยิ้มปลอบใจเธอว่า "คุณไม่ต้องกังวลแล้ว เงินแค่นี้ พี่ขายไวน์เพิ่มอีกสองสามขวดแล้วเงินก็กลับมาแล้วค่ะ"ซูหว่านจะไม่กังวลได้อย่างไร เงินบ้านที่ซานซานหามาได้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ทั้งหมดต้องอาศัยทิปสะกดกลับมาจากการนั่งดื่มเหล้ากับลูกค้า ทีละเล็กทีละน้อย ค่อยๆ สะสมแม้ว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้ตําแหน่งผู้จัดการแล้วและไม่ต้องไปดื่มเหล้าแล้ว แต่การหาเงินก้อนนี้คืนยังต้องนอนดึกทํางานอีกซูหว่านกลัวว่าร่างกายของซานซานจะทนไม่ไหว แต่ซานซานสีหน้าแสดงไม่สนใจ"สิ่งที่คุณควรสนใจมากที่สุดในตอนนี้คือปัญหาทางอารมณ์ระหว่างคุณกับซ่งซือเยว่และจี้ซือหาน ไม่ใช่ห่วงฉันค่ะ""ฉันแยกกับพวกเขาทั้งคู่แล้ว ตอนนี้ข้างกายเหลือแต่คุณ แน่นอนว่าฉันเป็นห่วงแค่คุณนะ""คุณวางใจเถอะ ฉันมีทั้งมือและเท้า ต่อไปถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็สามารถจัดการได้"ซานซานไม่กลัวที่จะถูกทอดทิ้ง แต่ตอนนี้เธอยังเชื่อใจเจียงยวู่และไม่ยอมขุดเรื่องลึกเกินไปถ้าวันไหนเธอพบว่าเจียงยวู่ขอโทษตัวเองหรือซ่อนความคิดอื่นไว้ เธอจะตัดใจอย่างเด็ดขาดเธอมีจิตใจที่อ่อนโยน แต่อารมณ์ร
กู้จิ่งเซินและซานซานคุยกันสองสามคําและพูดถึงซูหว่านอีกครั้ง สีหน้าของกู้จิ่งเซินก็ค่อย ๆ มืดลง"หลายปีมานี้ หว่านหว่านกับจี้ซือหาน ไม่ใช่คู่รักอะไร ก็เพราะข้อตกลงกระดาษแผ่นหนึ่ง""แต่หว่านหว่านตกหลุมรักจี้ซือหานนั้นเป็นเรื่องจริง ถ้าไม่ใช่เอาใจเขา กลัวแค่หว่านหว่านจะเดินออกมายาก..."ซานซานก็ไม่ปิดบังเขาและบอกความจริงแก่เขาด้วยหวังว่าเขา จะรีบออกมาจากความรู้สึกนั้นปรากฎว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะเธอเพื่อลืมเขา นี่จึงตกหลุมรักจี้ซือหานกู้จิ่งเซินไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้เป็นความรู้สึกอย่างไร แต่รูในก้นบึ้งของหัวใจก็ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และดูเหมือนจะกลืนกินเขาทีละน้อย"คุณพลาดเธอครั้งเดียว ก็พลาดทั้งชีวิต ปล่อยเธอเร็วหน่อยเถอะ..."เมื่อซานซานพูดจบก็ผลักประตูลงจากรถกู้จิ่งเซินล้มลงบนเก้าอี้รถและหลับตาสีแดงสดบอดี้การ์ดได้รับโทรศัพท์จากเมืองหลวงและรีบขึ้นไปเคาะหน้าต่างรถ"ประธานกู้ ท่านประธานโทรมาแล้ว"กู้จิ่งเซินจืดชืด รับโทรศัพท์ที่บอดี้การ์ดส่งมาข้างในมีเสียงที่แก่ชราและไร้พลังของท่านประธานกู้ "จิ่งเซิน ถึงเวลากลับเมืองหลวงแล้ว"กู้จิ่งเซินไม่ได้ตอบกลับ แค่เงยหน้าขึ้นและมองอพาร
อลันใส่เสื้อคลุมในถุงกระดาษคุณภาพสูงแล้วนำไปที่วิลล่าเมื่อเปิดประตูห้องอ่านหนังสือ แสงตะวันที่กำลังตกกระทบชายคนนั้นผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน ปกคลุมเขาด้วยแสงสีทองจางๆผู้ชายตั้งตรง หลังหงอยเหงา มองหน้าไม่ชัด เห็นแต่ระหว่างนิ้วที่มีข้อต่อกระดูกชัดเจน หนีบบุหรี่ยาวมวนหนึ่งไว้ควันจาง ๆ วนเวียนอยู่รอบ ๆ ดูสูงส่งและลึกลับ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกงดเว้นอลันมองก้นบุหรี่ที่กองสูงเป็นเนินเขาในถังขยะตาและขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอจําได้ว่าจี้ซือหานไม่สูบบุหรี่และไม่รู้ว่าติดบุหรี่เมื่อไหร่เรื่องของเขา เธอย่อมไม่สามารถจัดการได้ ยกมือขึ้นและเคาะประตูอย่างเป็นธุรกิจ"เข้าไป"ผู้ชายไม่กลับหัว เขาพูดสองคำเบา ๆ ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรเลยอลันเดินไปพร้อมกับถุงกระดาษ "ประธานจี้ นี่คือเสื้อผ้าที่คุณซูให้ฉันคืนให้คุณค่ะ"เธอยื่นถุงกระดาษให้จี้ซือหาน ผู้ชายจึงหันกลับมามอง"ทิ้งไป"เขาสั่งเสียงเบา ๆ สีหน้าเฉยเมยจนเหมือนละทิ้งสิ่งที่ไม่สนใจ"ค่ะ"อลันตอบรับและหันไปพร้อมกับถุงกระดาษอีกครั้งเธอเดาว่าจี้ซือหานจะปล่อยให้ตัวเองโยนทิ้ง แต่ก็ยังมา หลักของเขาเธอไม่กล้าจัดการตามอําเภอใจเมื่อเธอเดินออ