อลันใส่เสื้อคลุมในถุงกระดาษคุณภาพสูงแล้วนำไปที่วิลล่าเมื่อเปิดประตูห้องอ่านหนังสือ แสงตะวันที่กำลังตกกระทบชายคนนั้นผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน ปกคลุมเขาด้วยแสงสีทองจางๆผู้ชายตั้งตรง หลังหงอยเหงา มองหน้าไม่ชัด เห็นแต่ระหว่างนิ้วที่มีข้อต่อกระดูกชัดเจน หนีบบุหรี่ยาวมวนหนึ่งไว้ควันจาง ๆ วนเวียนอยู่รอบ ๆ ดูสูงส่งและลึกลับ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกงดเว้นอลันมองก้นบุหรี่ที่กองสูงเป็นเนินเขาในถังขยะตาและขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอจําได้ว่าจี้ซือหานไม่สูบบุหรี่และไม่รู้ว่าติดบุหรี่เมื่อไหร่เรื่องของเขา เธอย่อมไม่สามารถจัดการได้ ยกมือขึ้นและเคาะประตูอย่างเป็นธุรกิจ"เข้าไป"ผู้ชายไม่กลับหัว เขาพูดสองคำเบา ๆ ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรเลยอลันเดินไปพร้อมกับถุงกระดาษ "ประธานจี้ นี่คือเสื้อผ้าที่คุณซูให้ฉันคืนให้คุณค่ะ"เธอยื่นถุงกระดาษให้จี้ซือหาน ผู้ชายจึงหันกลับมามอง"ทิ้งไป"เขาสั่งเสียงเบา ๆ สีหน้าเฉยเมยจนเหมือนละทิ้งสิ่งที่ไม่สนใจ"ค่ะ"อลันตอบรับและหันไปพร้อมกับถุงกระดาษอีกครั้งเธอเดาว่าจี้ซือหานจะปล่อยให้ตัวเองโยนทิ้ง แต่ก็ยังมา หลักของเขาเธอไม่กล้าจัดการตามอําเภอใจเมื่อเธอเดินออ
กู้จิ่งเซินออกจากเมืองเอและส่งข้อความถึงซูหว่านก่อนจากไป[ผมกลับไปและจะไม่รบกวนคุณอีกแล้วในภายหลังและหวังว่าจะดูแลตัวเองดีๆนะ]ประโยคสั้นๆ ที่แฝงอยู่ กลับเป็นความเคารพที่เขามีต่อเธอเมื่อซูหว่านเห็นข่าวนี้ ดวงตาของเธอก็แดงแล้ว ซ่งซือเยว่ของเธอยังคงเหมือนเดิมและไม่เคยทําให้เธอลําบากใจเธออยากตอบ ค่ะ แต่ก็รู้สึกว่าทําร้ายเขาแบบนั้น กลับมาเสแสร้งตอบข่าวอีกครั้ง กลับดูเหมือนตั้งใจเกินไปเธอระงับอารมณ์ที่เศร้าโศกในใจ วางโทรศัพท์ลง หลังจากทําความสะอาดตัวเองแล้ว ก็ถือกระเป๋าออกจากประตูไปเธอกับจี้ซือหานและกู้จิ่งเซินต่างก็ขาดสะอาดแล้ว ต่อไปพวกเขาจะไม่มาหาตัวเองอีก เธอสามารถจากไปได้อย่างสบายใจแต่ก่อนจากไป เธอต้องไปที่กลุ่มบริษัทหนิงครั้งหนึ่ง จะลาออกให้เสร็จ แล้วหาโอกาสที่เหมาะสมมาชี้แจงกับซานซานให้ชัดเจนเธอมาถึงกลุ่มบริษัทหนิงและตรงไปที่ห้องทํางานของประธาน หนิงหว่านก็เพิ่งกลับมา นั่งบนโซฟาและเล่นโทรศัพท์มือถือเมื่อเห็นซูหว่านเข้ามา หนิงหว่านนก็เลิกคิ้วลง ขาพับกัน หลังพิงโซฟา มองเธอในฐานะผู้นํา"เสี่ยวซู คุณไม่ไปต้อนรับประธานกู้ กลับกลุ่มบริษัทหนิงทําอะไร"น้ำเสียงของเธอเปล่งประก
ซูหว่านก็ไม่ได้เกรงใจกับเธอ มอบกุญแจของฐานข้อมูล ข้อมูลลูกค้า และเอกสารลับบางอย่างให้โจวโจวทั้งหมดหลังจากส่งมอบงานเสร็จ ซูหว่านก็ลุกขึ้นไปทํางานที่แผนกบุคคลและลาออก ก่อนออกจากห้องประธาน ก็ได้พบกับจ้าวหยูถือเอกสารกองหนึ่งเข้ามา"โย่ นี่ไม่ใช่ความสุขใหม่ที่ประธานกู้หรือ ทําไมลดสถานะตนเองมาถึงกลุ่มบริษัทหนิงแล้ว"จ้าวหยูเยาะเย้ยเต็มหน้า "โอ้ ฉันจําได้แล้ว ประธานกู้กลับไปที่เมืองหลวงแล้ว ไม่ได้พาคุณไป คุณถูกทอดทิ้งและไม่มีที่ไป ได้แต่กลับไปกลุ่มบริษัทหนิงแล้วใช่ไหม?"โจวโจวได้ยินเสียงแสบแก้วหูของเธอ อดไม่ได้ที่จะพูดแทรกว่า "หว่านหว่านมาจัดการลาออกค่ะ"สีหน้าของจ้าวหยูล้มลงทันที ไม่ได้เข้าสิงประธานกู้ คาดไม่ถึงว่าเธอยังมีความกล้าที่จะกลับมาลาออก ไม่งั้นเธอจะหาผู้ให้ทุนคนใหม่ได้เหรอ?เมื่อเห็นหน้าสวยๆ ของซูหว่านก็แทบอดใจไม่ไหวที่จะฉีกทิ้ง อีดอกคนนี้ อาศัยหน้าตาดีไปยั่วยวนผู้ชายไปทั่วแต่ผู้ชายทุกคนที่ยั่วยวนด้วยนั้นถูกต้อง แต่ตัวเองปีนเตียงมาหลายปีแล้ว แต่ไม่มีใครประสบความสําเร็จ แน่นอนว่าจ้าวหยูอิจฉามากซูหว่านขี้เกียจที่จะสนใจจ้าวหยู ถือใบส่งมอบ เธอก็เอนตัวไปที่แผนกบุคคลการดูถูก
ผู้ชายไม่สามารถเข้านรีเวชวิทยาได้ หลังจากเจียงยวู่ส่งหญิงตั้งครรภ์เข้าไปแล้ว ตั้งใจจะไปนั่งรอที่พื้นที่พักผ่อนใครจะรู้ว่าพอหันหลังกลับก็หันมามองดวงตาที่มืดมนของซูหว่าน เขาตกใจและถอยหลังไปหลายก้าวกว่ารูปร่างจะมั่นคง"หว่าน หว่านหว่าน คุณมาที่นี่ได้อย่างไร""แล้วคุณล่ะ คุณไม่ได้ไปชําระหนี้ที่บ้านเกิดแล้วหรือ อยู่ที่นี่ได้อย่างไร"เมื่อเผชิญหน้ากับคําถามของซูหว่าน เจียงยวู่ตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เขาอาจไม่คิดว่าซูหว่านจะรู้เรื่องที่เขากลับบ้านเกิดแต่เมื่อนึกถึงซานซานและซูหว่านรักกันเป็นพี่น้องกัน ย่อมบอกซูหว่านทุกเรื่อง แต่ก็ทําให้เจียงยวู่ไม่พอใจเล็กน้อยพวกเขาแต่งงานกันแล้ว ซานซานยังบอกซูหว่านเกี่ยวกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างทั้งสอง ทําให้เขาต้องระมัดระวังทุกครั้งหลังจากเจียงยวู่ตื่นตระหนกไปเล็กน้อย เขาก็สงบลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าไม่เปลี่ยนสีและอธิบายให้ซูหว่านฟัง"ผมกลับไปใช้หนี้ที่บ้านเกิดแล้ว บังเอิญเจอน้องสาวไม่สบาย ผมก็รีบพามาหาหมอที่โรงพยาบาลใหญ่ครับ"บ้านเกิดของเจียงยวู่อยู่ที่ชานเมืองของเมืองเอ ขับรถสามชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว พูดแบบนี้ก็สมเหตุสมผล แต่..."น้องสาวของคุ
เธอดูป้ายหมายเลขหอผู้ป่วยและจดจําได้แล้วก็หันไปที่ร้านขายผลไม้ข้าง ๆ โรงพยาบาลและซื้อตะกร้าผลไม้สองใบอย่างรวดเร็วเมื่อเธอซื้อเสร็จและกลับมา ก็พบกับซานซานที่รีบเข้ามาจากผู้ป่วยนอก"หว่านหว่าน คุณมาโรงพยาบาลได้ยังไง หัวใจไม่สบายหรือเปล่า"ซานซานรีบมา 'พบมีการชู้สาวในที่เกิดเหตุ' แต่หลังจากเห็นซูหว่านก็หยุดและหันมาสนใจเธอซูหว่านอบอุ่นขึ้นในตอนใจและพูดกับเธอว่า "ฉันไม่เป็นไร คุณหมอโจวบอกให้ฉันมาเอายาสองสามกล่อง ฉันถึงมาโรงพยาบาลค่ะ"ซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยิน สุขภาพหว่านหว่านของเธอก็ไม่มีปัญหาก็พอซูหว่านยื่นตะกร้าผลไม้สองใบในมือให้ซานซาน "ในเมื่อเป็นพี่สะใภ้ไปเยี่ยมน้องสาว ก็ต้องนําผลไม้มาด้วยค่ะ"ซานซานเข้าใจความหมายของซูหว่านอย่างรวดเร็ว เธอให้ตัวเองเจอพวกเขาและอย่าหุนหันพลันแล่นเกินไปแต่ไปเยี่ยมน้องสาวในนามของพี่สะใภ้ หลังจากสืบค้นความจริงแล้ว ค่อยหาวิธีจัดการกับพวกเขาซานซานรับตะกร้าผลไม้ในมือของซูหว่าน และพูดเบา ๆว่า"หว่านหว่าน คุณคิดอย่างรอบคอบค่ะ"ซูหว่านก้าวไปข้างหน้าและจับแขนของเธอและให้พลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดแก่เธอ "ไปเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"เธอไม่ได้รีบไ
ปกติเจียงยวู่จะร้องไห้ความยากจนต่อหน้าเธอ แต่มีเงินพาน้องสาวไปโรงพยาบาลเอกชนที่แพงขนาดนี้เธอเริ่มสงสัยเล็กน้อยว่าเงินหนึ่งล้านบาทที่เจียงยวู่เอาไหว้ไปนั้น ควรจะไปหาหมอให้น้องสาวเขาหรือเปล่า?ถ้าเป็นน้องสาวเขาจริง ๆ ใช้เงินหนึ่งล้านบาทไปก็ไม่เป็นไร ถ้าไม่ใช่...ซานซานมองตามีดให้เจียงยวู่ เจียงยวู่ใจสั่น แต่หน้ากลับไม่แสดงออกเขารับตะกร้าผลไม้ในมือของซานซานมา อธิบายอย่างเป็นธรรมชาติว่า "น้องเขยของผมไม่ได้ขาดเงินเพียงเท่านี้ ก็คือคนอยู่ต่างประเทศ ไม่สามารถกลับมาดูแลน้องสาวของผมได้ทันเวลาครับ"ผู้หญิงที่นอนกึ่งอยู่บนเตียงก็รับสายทันเวลา "พี่สะใภ้ใช่ไหม? ขออภัย สามีของฉันไม่ได้อยู่ข้าง ๆ บังเอิญพอพี่ชายของฉันกลับมา ฉันก็เกิดแล้ว นี่จึงรบกวนเขาให้รีบพาฉันมาหาหมอที่โรงพยาบาลใหญ่ค่ะ..."เธอพูดจบก็จ้องมองเจียงยวู่แวบหนึ่ง "พี่ โทษพี่ทั้งนั้น ให้แจ้งพี่สะใภ้ล่วงหน้าหน่อย แต่พี่ลืมไปเพราะเป็นห่วง'ฉัน'เกินไป"ประโยคที่เธอพูดก่อนหน้านี้ว่า พี่สะใภ้ใช่ไหม? ทําให้ซานซานรู้สึกอึดอัดมาก ประโยคหลัง 'เพราะเป็นห่วงฉันเกินไป' ซานซานเกือบจะโกรธจนตาย นี่มันหยินและหยางอะไรกัน วิธีการก็ต่ำเกินไปมั้งซ
พูดถึงเรื่องนี้ เขาใช้สายตาเกลียดเหล็กไม่กลายเป็นเหล็ก จ้องเจียงหลีอย่างแรง "เรื่องท้องใหญ่ขนาดนี้ ปิดบังครอบครัวเรา ถ้าไม่ใช่ถูกผมชนและพากลับบ้านระหว่างทาง เธอกลัวว่าจะปิดบังเราตลอด..."จ้องมองเสร็จก็มองไปที่ซานซานแล้วพูดว่า "หลังจากพาเธอกลับบ้าน บ้านก็วุ่นวายอีก มีแต่ทวงหนี้ ก่อนที่ผมจะชําระคืนเลย น้องสาวของผมก็ริเริ่มที่จะช่วยครอบครัวชําระคืนเงินกู้ ผมจึงรู้ว่าน้องเขยของผมหาเงินได้มากมายในแอฟริกาใต้ หลังจากรู้ว่าเธอตั้งครรภ์ ก็ให้ค่าครองชีพเธอตามเวลาทุกเดือน ผมจึงวางใจได้แต่พ่อแม่ของผมรู้สึกว่าพวกเขาท้องนอกสมรสก่อนที่จะจดทะเบียนสมรสด้วยซ้ำ บอกน้องสาวของผมไปสองสามคํา น้องสาวของผมไม่พอใจและทะเลาะกับพวกเขา คาดว่าอารมณ์อาจรุนแรงเกินไป นี่จึงโมโหแต่ไม่ร้ายแรง หมอแนะนําให้นอนโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการสักพัก ผมถึงจะนอนโรงพยาบาลให้เธอ"หลังจากเจียงยวู่นับอธิบายเสร็จ ก็หยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ซานซาน "เดิมทีผมอยากจะโอนเงินหนึ่งล้านบาทไปใช้หนี้ก่อน ในเมื่อน้องสาวผมช่วยคืนแล้ว เงินนี้ก็เก็บไว้ให้คุณดีกว่านะ"ซานซานฟังคําอธิบายของเขาเสร็จและเห็นบัตรธนาคารนี้อีกครั้งแล
ทันทีที่ซานซานพูดคำเหล่านี้ เจียงหลีที่ยังอยากจะพูดคำแปลก ๆ ก็หยุดกะทันหันซานซานจึงเก็บความโหดร้ายไว้ในสายตา เงยหน้าขึ้นพูดกับเจียงยวู่ว่า "ฉันยังต้องทํางานกะกลางคืน น้องสาวอยู่ที่นี่ ก็จะต้องการให้คุณดูแลมากขึ้นแล้วค่ะ"เจียงยวู่พยักหน้า หยิบกุญแจรถขึ้นมาแล้วพูดว่า "ผมไปส่งคุณครับ""ไม่ต้องหรอก ฉันขับรถมาค่ะ"หลังจากซานซานปฏิเสธ ก็เดินออกจากวอร์ดด้วยจับแขนของซูหว่านพอทั้งสองเดินออกไป เจียงหลีก็นั่งตัวตรงและพูดกับเจียงยวู่ทันที "คุณพูดให้ชัดเจนก็พอแล้ว ทําไมต้องคืนเงินหนึ่งล้านบาทนั้นให้เธอด้วย"เจียงยวู่มองออกไปข้างนอก แน่ใจว่าทั้งสองออกไปไกลแล้ว นี่จึงตอบเจียงหลีว่า "ไม่คืนเงินให้เธอ กลัวว่าเธอจะไม่เชื่อครับ"เจียงหลีแค่นเสียง ใบหน้าที่บอบบางของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง "ต้องรออีกนานแค่ไหนกันแน่"เจียงยวู่ก้าวไปข้างหน้าลูบท้องของเธอและปลอบโยนว่า "เสี่ยวหลีใจเย็น ๆนะ เมื่อเธอชําระค่าจํานองเสร็จ ผมจะรับคุณมาพักที่เมืองครับ"ได้ยินว่าเจียงยวู่จะมารับเธอมาอาศัยอยู่ในเมือง สีหน้าโกรธแค้นของเจียงหลี นี่จึงค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นแนวโน้มที่ต้องชนะหลังจากซูหว่านและซานซานออกจากวอร์ด