เธอดูป้ายหมายเลขหอผู้ป่วยและจดจําได้แล้วก็หันไปที่ร้านขายผลไม้ข้าง ๆ โรงพยาบาลและซื้อตะกร้าผลไม้สองใบอย่างรวดเร็วเมื่อเธอซื้อเสร็จและกลับมา ก็พบกับซานซานที่รีบเข้ามาจากผู้ป่วยนอก"หว่านหว่าน คุณมาโรงพยาบาลได้ยังไง หัวใจไม่สบายหรือเปล่า"ซานซานรีบมา 'พบมีการชู้สาวในที่เกิดเหตุ' แต่หลังจากเห็นซูหว่านก็หยุดและหันมาสนใจเธอซูหว่านอบอุ่นขึ้นในตอนใจและพูดกับเธอว่า "ฉันไม่เป็นไร คุณหมอโจวบอกให้ฉันมาเอายาสองสามกล่อง ฉันถึงมาโรงพยาบาลค่ะ"ซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยิน สุขภาพหว่านหว่านของเธอก็ไม่มีปัญหาก็พอซูหว่านยื่นตะกร้าผลไม้สองใบในมือให้ซานซาน "ในเมื่อเป็นพี่สะใภ้ไปเยี่ยมน้องสาว ก็ต้องนําผลไม้มาด้วยค่ะ"ซานซานเข้าใจความหมายของซูหว่านอย่างรวดเร็ว เธอให้ตัวเองเจอพวกเขาและอย่าหุนหันพลันแล่นเกินไปแต่ไปเยี่ยมน้องสาวในนามของพี่สะใภ้ หลังจากสืบค้นความจริงแล้ว ค่อยหาวิธีจัดการกับพวกเขาซานซานรับตะกร้าผลไม้ในมือของซูหว่าน และพูดเบา ๆว่า"หว่านหว่าน คุณคิดอย่างรอบคอบค่ะ"ซูหว่านก้าวไปข้างหน้าและจับแขนของเธอและให้พลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดแก่เธอ "ไปเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"เธอไม่ได้รีบไ
ปกติเจียงยวู่จะร้องไห้ความยากจนต่อหน้าเธอ แต่มีเงินพาน้องสาวไปโรงพยาบาลเอกชนที่แพงขนาดนี้เธอเริ่มสงสัยเล็กน้อยว่าเงินหนึ่งล้านบาทที่เจียงยวู่เอาไหว้ไปนั้น ควรจะไปหาหมอให้น้องสาวเขาหรือเปล่า?ถ้าเป็นน้องสาวเขาจริง ๆ ใช้เงินหนึ่งล้านบาทไปก็ไม่เป็นไร ถ้าไม่ใช่...ซานซานมองตามีดให้เจียงยวู่ เจียงยวู่ใจสั่น แต่หน้ากลับไม่แสดงออกเขารับตะกร้าผลไม้ในมือของซานซานมา อธิบายอย่างเป็นธรรมชาติว่า "น้องเขยของผมไม่ได้ขาดเงินเพียงเท่านี้ ก็คือคนอยู่ต่างประเทศ ไม่สามารถกลับมาดูแลน้องสาวของผมได้ทันเวลาครับ"ผู้หญิงที่นอนกึ่งอยู่บนเตียงก็รับสายทันเวลา "พี่สะใภ้ใช่ไหม? ขออภัย สามีของฉันไม่ได้อยู่ข้าง ๆ บังเอิญพอพี่ชายของฉันกลับมา ฉันก็เกิดแล้ว นี่จึงรบกวนเขาให้รีบพาฉันมาหาหมอที่โรงพยาบาลใหญ่ค่ะ..."เธอพูดจบก็จ้องมองเจียงยวู่แวบหนึ่ง "พี่ โทษพี่ทั้งนั้น ให้แจ้งพี่สะใภ้ล่วงหน้าหน่อย แต่พี่ลืมไปเพราะเป็นห่วง'ฉัน'เกินไป"ประโยคที่เธอพูดก่อนหน้านี้ว่า พี่สะใภ้ใช่ไหม? ทําให้ซานซานรู้สึกอึดอัดมาก ประโยคหลัง 'เพราะเป็นห่วงฉันเกินไป' ซานซานเกือบจะโกรธจนตาย นี่มันหยินและหยางอะไรกัน วิธีการก็ต่ำเกินไปมั้งซ
พูดถึงเรื่องนี้ เขาใช้สายตาเกลียดเหล็กไม่กลายเป็นเหล็ก จ้องเจียงหลีอย่างแรง "เรื่องท้องใหญ่ขนาดนี้ ปิดบังครอบครัวเรา ถ้าไม่ใช่ถูกผมชนและพากลับบ้านระหว่างทาง เธอกลัวว่าจะปิดบังเราตลอด..."จ้องมองเสร็จก็มองไปที่ซานซานแล้วพูดว่า "หลังจากพาเธอกลับบ้าน บ้านก็วุ่นวายอีก มีแต่ทวงหนี้ ก่อนที่ผมจะชําระคืนเลย น้องสาวของผมก็ริเริ่มที่จะช่วยครอบครัวชําระคืนเงินกู้ ผมจึงรู้ว่าน้องเขยของผมหาเงินได้มากมายในแอฟริกาใต้ หลังจากรู้ว่าเธอตั้งครรภ์ ก็ให้ค่าครองชีพเธอตามเวลาทุกเดือน ผมจึงวางใจได้แต่พ่อแม่ของผมรู้สึกว่าพวกเขาท้องนอกสมรสก่อนที่จะจดทะเบียนสมรสด้วยซ้ำ บอกน้องสาวของผมไปสองสามคํา น้องสาวของผมไม่พอใจและทะเลาะกับพวกเขา คาดว่าอารมณ์อาจรุนแรงเกินไป นี่จึงโมโหแต่ไม่ร้ายแรง หมอแนะนําให้นอนโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการสักพัก ผมถึงจะนอนโรงพยาบาลให้เธอ"หลังจากเจียงยวู่นับอธิบายเสร็จ ก็หยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ซานซาน "เดิมทีผมอยากจะโอนเงินหนึ่งล้านบาทไปใช้หนี้ก่อน ในเมื่อน้องสาวผมช่วยคืนแล้ว เงินนี้ก็เก็บไว้ให้คุณดีกว่านะ"ซานซานฟังคําอธิบายของเขาเสร็จและเห็นบัตรธนาคารนี้อีกครั้งแล
ทันทีที่ซานซานพูดคำเหล่านี้ เจียงหลีที่ยังอยากจะพูดคำแปลก ๆ ก็หยุดกะทันหันซานซานจึงเก็บความโหดร้ายไว้ในสายตา เงยหน้าขึ้นพูดกับเจียงยวู่ว่า "ฉันยังต้องทํางานกะกลางคืน น้องสาวอยู่ที่นี่ ก็จะต้องการให้คุณดูแลมากขึ้นแล้วค่ะ"เจียงยวู่พยักหน้า หยิบกุญแจรถขึ้นมาแล้วพูดว่า "ผมไปส่งคุณครับ""ไม่ต้องหรอก ฉันขับรถมาค่ะ"หลังจากซานซานปฏิเสธ ก็เดินออกจากวอร์ดด้วยจับแขนของซูหว่านพอทั้งสองเดินออกไป เจียงหลีก็นั่งตัวตรงและพูดกับเจียงยวู่ทันที "คุณพูดให้ชัดเจนก็พอแล้ว ทําไมต้องคืนเงินหนึ่งล้านบาทนั้นให้เธอด้วย"เจียงยวู่มองออกไปข้างนอก แน่ใจว่าทั้งสองออกไปไกลแล้ว นี่จึงตอบเจียงหลีว่า "ไม่คืนเงินให้เธอ กลัวว่าเธอจะไม่เชื่อครับ"เจียงหลีแค่นเสียง ใบหน้าที่บอบบางของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง "ต้องรออีกนานแค่ไหนกันแน่"เจียงยวู่ก้าวไปข้างหน้าลูบท้องของเธอและปลอบโยนว่า "เสี่ยวหลีใจเย็น ๆนะ เมื่อเธอชําระค่าจํานองเสร็จ ผมจะรับคุณมาพักที่เมืองครับ"ได้ยินว่าเจียงยวู่จะมารับเธอมาอาศัยอยู่ในเมือง สีหน้าโกรธแค้นของเจียงหลี นี่จึงค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นแนวโน้มที่ต้องชนะหลังจากซูหว่านและซานซานออกจากวอร์ด
ซูหว่านเห็นว่าซานซานมีสมองที่ชัดเจนและไม่มีหัวใดกระโจนเข้าไปในคําพูดหวาน ๆ ที่เจียงยวู่ปลูกฝัง ในใจของเธอสบายใจขึ้นมากเธอกลัวว่าหลังจากเธอจากโลกนี้ไป ซานซานจะถูกเจียงยวู่ทรยศอีก แล้วเธอจะทําอย่างไรดีเมื่อนึกถึงที่นี่ สีหน้าของซูหว่านก็มืดลง ความเศร้าโศกนับไม่ถ้วนก็หลั่งไหลเข้ามาในใจ ทําให้เธอกระสับกระส่ายซานซานเห็นเธอยังเป็นห่วงตัวเองอยู่ รีบพูดว่า "วางใจเถอะ ฉันไม่ใช่สมองแห่งความรัก จะไม่ไปขุดผักป่าเพื่อผู้ชายค่ะ"เธอพูดจบก็สะบัดม้วนคลื่นที่สะบัดหน้าอก หยิ่งผยองมากว่า "พี่สามารถหยิบขึ้นมาวางได้ค่ะ"จากนั้นก็เปิดประตูรถออกมา โบกมือต่อซูหว่าน "พี่ไปหาเงินได้มากมายแล้วค่ะ"ซูหว่านถูกซานซานโดนแซวก็ยิ้มและโบกมือให้เธอว่า"ขับรถต้องระวังความปลอดภัยนะ"ซานซานพยักหน้าและสวมแว่นกันแดด ขึ้นรถ รถถอยสวยๆและขับออกจากโรงพยาบาลหลังจากซูหว่านเห็นซานซานจากไป เธอก็หันกลับเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง ทันทีที่ออกจากลิฟต์ ก็ได้ยินเสียงตบเสียงดังซูหว่านมองผ่านเสียงพอดีเห็นผู้หญิงแต่งตัวหรูหราสวยยืนอยู่ที่ประตูห้องคณบดี ตบอลันอย่างแรงเธอรีบเดินไป ดึงอลันที่ยอมถูกตบมากกว่าตอบโต้"คุณหมอโจว คุณเป็นอะ
คําพูดของเธอฟังดูเป็นการดูถูกในซูหว่าน แต่ในอลันฟังด้วยความกลัวเธอรีบเข้าไปขวางหน้าซูหว่านและขอโทษแทนเธอว่า "คุณเหลียน คนไข้คนนี้ไม่รู้ตัวตนของท่าน นี่ถึงกล้าพูดแบบนั้นกับท่าน ขอโทษจริง ๆ ท่านเป็นคนอดทนและใจกว้าง ปล่อยเธอไปเถอะ"คําวิงวอนที่ต่ำต้อยของอลันทําให้ซูหว่านยิ่งขอโทษ "คุณหมอโจว..."เธออยากบอกว่าอย่าลดสถานะให้เธอ แต่ถูกอลันห้ามไว้ "คุณผู้หญิงคนนี้ คุณแค่มาหาฉันรับยา ฉันก็ไม่คุ้นเคยกับคุณ ถ้าคุณกล้าพูดอะไรที่ทําให้คุณเหลียนไม่พอใจ ฉันก็จะไม่รักษาคุณอีกแล้ว"อลันกําลังตัดความสัมพันธ์กับเธอและดูเหมือนจะพยายามปกป้องเธอ ซูหว่านรู้ตลกและไม่พูดอีกต่อไปแม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอหยิ่งเกินไป แต่อลันดูเหมือนจะกลัวเธอมาก ได้แต่กัดฟันและอดทนเพื่อไม่ให้เกิดปัญหากับอลันคุณเหลียนเห็นแบบี้ เกาปากเยาะเย้ยว่า "คณบดีโจวให้ความสําคัญกับความมิตรภาพจริง ๆ ตัวเองล้วนเป็นเตี้ยอุ้มค่อมแล้ว ยังต้องปกป้องผู้ป่วยด้วย"อลันไม่กล้ารับสาย ฝังหัวต่ำ กำหมัดแน่น หน้าอกขึ้นๆ ลงๆ เผยความไม่พอใจ"คณบดีโจวดูเหมือนจะไม่พอใจล่ะ"อลันรีบปล่อยหมัดแล้วส่ายหัว "เป็นไปไม่ได้ค่ะ คุณเหลียนเป็นค
"พวกเรารุกรานเธอ ในอนาคตได้แต่กลัวว่าจะลําบาก..."เธอไม่สนใจ เธอยังคงหาประธานจี้มาปกป้องเธอได้ แต่ซูหว่าน...ถ้าเหลียนซิงหรูค้นพบความสัมพันธ์ของเธอกับประธานจี้ เกรงว่า...อลันไม่กล้าคิดถึงมันอีกต่อไป สิ่งเดียวที่เธอคิดได้คือภาพลักษณ์ของเฉียนเฉียนที่ถูกทรมานจนตายซูหว่านเห็นอลันท่าทางหวาดกลัวและรู้สึกผิดมาก "คุณหมอโจว ฉันขอโทษ ฉันเป็นคนทำให้คุณลำบากใจค่ะ"อลันส่ายหัวเบา ๆ "ไม่โทษคุณ เหลียนซิงหรูก้าวร้าวเกินไปค่ะ"กลัวว่าซูหว่านจะรู้สึกผิดเกินไป อลันกลับปลอบใจเธอว่า "ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวฉันทักทายประธานจี้ เขาจะปกป้องเราค่ะ"ซูหว่านยิ้มจนใจ เธออกหักกับจี้ซือหานมาก เขาแค่กลัวว่าจะเกลียดเธอมาก จะปกป้องเธอได้อย่างไรอลันต้องการจะพูดอะไรอีก ตํารวจสองสามคนเดินมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นอลันอธิบายสองสามประโยคว่าเป็นปัญหาทางการแพทย์และแก้ไขแล้ว ตํารวจต้องทําบันทึกและออกไปพอพวกเขาจากไป อลันจึงนึกถึงเรื่องที่จะเอายาให้ซูหว่าน จึงรีบพูดกับเธอว่า "ไปเถอะ ฉันจะเอายาให้เธอค่ะ"ซูหว่านเห็นว่าใบหน้าของเธอบวมแบบนี้ ยังคิดอยู่ว่าจะเอายาให้ตัวเอง ทําให้หัวใจอบอุ่นขึ้น"คุณหมอโจว ฉันไปหาพยาบาลขอยาลดอาก
ซูเหยียนตกตะลึง เหมือนได้สติอย่างกะทันหัน อารมณ์ที่สับสนในดวงตาก็จางหายไปอย่างรวดเร็วและถูกแทนที่ด้วยความรังเกียจ"ผมไม่ใช่พี่ชายคุณ!"พอเขาผลักอลันออกไป ถอยหลังหนึ่งก้าว เมื่อมองเธออีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อเธอ"พี่ชายของคุณเป็นไอ้สารเลวคนนั้น ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณครับ!"มองหน้ากับความเกลียดชังของเขาเหมือนน้ำไหลไฟดับ อลันไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เหมือนเคยชินความสงบของเธอทําให้ซูเหยียนยิ่งรังเกียจมากขึ้น เขาก้าวไปข้างหน้าคว้าใบหน้าที่บวมของเธอและกัดฟันแล้วพูดว่า "อลัน ในเมื่อคุณต้องเรียนรู้ไอ้สารเลวคนนั้นตามจี้ซือหาน งั้นตั้งแต่วันนี้ไป เรายังคงเล่นเกมแบบเด็ก ๆ ต่อไป..."เมื่อได้ยินว่าเขาจะเล่นเกมในวัยเด็กต่อไป ร่างกายของอลันก็สั่น แต่ก็ดื้อรั้นแสดงสายตาไม่ยอมแพ้ซูเหยียนยกมือขึ้นและตบหน้า "คุณมองผมด้วยสายตาแบบนั้นอีกครั้ง อย่าโทษผมที่หาคนมาแตะต้องคุณครับ!"ผู้ชายมีกำลังมากกว่าผู้หญิง เลือดแดงสดไหลออกมาจากมุมปากของอลันทันทีเธอเอนตัวไปปิดแก้มที่บวมสูงของเธอและไม่เคยพูดอะไรสักคําไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้จักต่อต้าน แต่เมื่อเธอต่อต้านแล้ว จะต้องแลกกับการลงโทษ