บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 291 - บทที่ 300

ภายในลานเรือนอันสวยงาม ท่ามกลางคุณหนูชนชั้นสูงมากมาย มีคุณหนูสวมชุดผ้าโปร่งสีชมพู และรูปร่างเพรียวบางคนหนึ่งล้มอยู่บนพื้น ฝ่ามือถลอก กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและมีผู้หญิงสวมชุดสีแดงเหมือนไฟ ระหว่างคิ้วเย่อหยิ่งเย็นชาคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้านาง ใบหน้าที่สวยงามอย่างยิ่ง คางที่เชิดขึ้นเล็กน้อย มีกลิ่นอายอันสูงศักดิ์ที่ไม่อาจล่วงเกินแผ่ซ่านตั้งแต่หัวจรดเท้าคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่——ฉู่หงหลวน!นางยกมือขึ้น โยนปิ่นปักผมฝังพลอยทับทิมที่ทำจากทองคำบริสุทธิ์ลงพื้น กล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา“หลิ่วซวงเสวีย เจ้าเป็นถึงลูกสาวของใต้เท้าหลิ่ว แต่กลับขโมยทรัพย์สินของข้า ใช้วิธีการที่ต่ำช้าเช่นนี้ ยังกล้าเพ้อฝันคิดจะเป็นพระชายารองรัชทายาทอีกหรือ?”มีเหล่าคุณหนูไม่น้อยมามุงดูหลิ่วซวงเสวียที่สวมชุดผ้าโปร่งสีชมพูส่ายศีรษะ“ข้าไม่ได้…ข้าไม่ได้ทำ…ไม่รู้ว่ามันมาอยู่ในกระเป๋าข้าได้อย่างไร ข้าไม่รู้…”“จะบอกว่ามันมีขา วิ่งไปอยู่บนตัวเจ้าเองอย่างนั้นหรือ?” ฉู่หงหลวนหรี่ตาหงส์ลง ความแหลมคมในแววตาบีบคั้นคนยิ่งนัก“ใครก็ได้ รีบไปเชิญใต้เท้าหลิ่วมา ให้เขามาดูให้ชัดเจนว่าลูกสาวตัวเองเป็นหัวขโมย!”เมื่อสิ้นน้ำเสียงที่

ไม่มีความคิดชั่วๆ?ตั้งแต่ออกมาจากจวนอ๋องเฉิน เขาก็เกลี้ยกล่อมนางให้เปลี่ยนและซื้อเสื้อผ้าไม่หยุด เมื่อครู่ยังคิดจะถีบนางตกน้ำ บีบให้นางจำเป็นต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ยังกล้าบอกว่าตนเองไม่มีความคิดชั่วๆ?ฉู่เชียนหลีมองดูเขาที่อยู่ในน้ำอย่างยิ้มแย้ม ถามอย่างใจดี“เจ้าเด็กน้อย เจ้าคิดว่าข้าเชื่อหรือไม่?”นางเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีเมตตา อ่อนโยน สุขุม เป็นมิตรและเข้าถึงง่ายรอยยิ้มนี้สะท้อนเข้าไปในดวงตาของเด็กหนุ่ม ทำให้ร่างกายเขาสั่นสะท้าน ทันใดนั้นยิ่งรู้สึกหนาวแล้ว…จบแล้วฉู่เชียนหลีไม่ได้เป็นคนหลอกง่ายทั้งหมดนี้ต้องโทษท่านน้า!ท่านน้าบอกว่ามีไม้ซ่อนอยู่บนตัวฉู่เชียนหลี มันส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาอย่างมาก หวังว่าเขาจะยอมเสียสละตนเองอย่างกล้าหันเพื่อความรักของเขาถ้าหากบอกฉู่เชียนหลี ทำลายความสัมพันธ์ของฉู่เชียนหลีกับท่านน้า เช่นนั้นเขาก็คือคนบาปแล้วหากไม่พูด ฉู่เชียนหลีก็จะเชือดเขาโผล่หัวหดหัวก็ต้องตาย!เชี่ย!ตอนที่หลิงเชียนอี้กำลังกลัดกลุ้ม สมองแล่นฉับพลัน “เป็นฝีมือของท่านน้าข้า!”“ท่านน้าบอกให้ข้าหาวิธีเอาขนาดของท่านมา เขาจะทำเสื้อผ้าให้ท่าน!”ข้ออ้างม

ตอนที่ฉู่เชียนหลีกลับจวนก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว“พระชายา ท่านอ๋องบอกว่าจะรอท่านกินข้าวเย็นพร้อมกัน ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับงานราชการในห้องหนังสือขอรับ” พ่อบ้านพลางสั่งให้เหล่าคนรับใช้ยกอาหาร พลางพูด“บ่าวจะไปเรียกเดี๋ยวนี้ขอรับ”“ไม่ต้อง” ฉู่เชียนหลียังถือกล่องของขวัญในมือ มองดูอาหารที่หลากหลายบนโต๊ะ แล้วมองดูเชือกผูกอันประณีตในมือ นางเลิกคิ้วขึ้น “ข้าไปเรียกเอง”ไปที่ห้องหนังสือเพิ่งเดินเข้าเรือนหานเฟิง ก็เห็นประตูห้องหนังสือเปิดอยู่สามารถมองเห็นเฟิงเย่เสวียนนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานแต่ไกล เขาก้มตัวเล็กน้อย ในมือถือพู่กันที่เรียวยาวหนึ่งด้าม กําลังขยับเบาๆ ท่าทางที่จดจ่อนั้น แผ่เสน่ห์ที่ไร้ลักษณ์อยู่ตลอดเวลาภายใต้แสงเทียนอันอบอุ่น โครงหน้าของเขาอ่อนโยนลงสามส่วน ดวงตาทั้งคู่หลุบลง ขนตาที่ยาวและงอทิ้งเงาที่สวยงามไว้ ชุดผาวสีหมึกอันหรูหราราคาแพงลากพื้น ท่าทางที่หล่อเหลาราวกับภาพวาด ไม่ว่าผู้หญิงคนใดเห็นแล้วก็ต้องรู้สึกแน่นหน้าอกฉู่เชียนหลียืนอยู่ตรงที่เดิม มองไปทางเขาด้วยสายตาลึกซึ้งหากทิ้งบุญคุณความแค้นในอดีต เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ อุทิศตนเพื่อประชาชน ฉลาดหลักแหลม ประสบความส

“เจ้าค่ะ…”เยว่เอ๋อร์ถอนสายบัว เดินออกไปอย่างลังเล เดินหนึ่งก้าวหันกลับมามองสามครั้งอย่างไม่วางใจ หลังจากปิดประตู ยืนเฝ้าอยู่กลางลานเรือนโดยไม่กล้าไปไหนไกลภายในห้อง ทั้งคู่อยู่เพียงลำพังฉู่เชียนหลีปัดผมที่ข้างหูอย่างสงบ หางตาเหลือบมองเฟิงเย่เสวียน“เป็นบ้าอะไรอีก?”นางคุ้นชินกับนิสัยที่ดุร้ายไม่แน่นอนของเขาแล้ว วินาทีก่อนยังอารมณ์ดีอยู่เลย วินาทีต่อมาก็สามารถโกรธจนไฟลุก เปลี่ยนสีหน้าเรียกได้ว่าเหมือนกับพลิกหนังสือ นางถามตนเอง เหมือนว่าก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเขาเฟิงเย่เสวียนหน้าบึ้ง จ้องนางด้วยสายตาเย็นชา สายตาที่เฉียบคมเหมือนนกอินทรีราวกับจะมองทะลุนาง น้ำเสียงเยือกเย็น“ข้าเป็นบ้า?”ยกเท้าเดินไปข้างหน้า กลิ่นอายบีบคั้น “ฉู่เชียนหลี ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือที่ดูหมิ่นข้า!”สิ้นเสียงตวาด เขาหยิบของสิ่งหนึ่งออกจากแขนเสื้อกางเกงเข้ารูปตัวน้อย…สีขาวเล็กมากจริงๆ…เดิมทีเฟิงเย่เสวียนกำลังอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี หลังจากอาบน้ำเสร็จ เตรียมเปลี่ยนเป็นของขวัญที่ฉู่เชียนหลีซื้อมาด้วยตนเอง เมื่อหยิบเสื้อขึ้นมาดู พบว่ายังมีเสื้อกับกางเกงชั้นในด้วย เตรียมได้อย่างถี่ถ้วนมากขนาดของเสื้

เฟิงเย่เสวียนสวมชุดผาวผ้าแพรสีเสี้ยวจันทร์ ทำให้เค้าโครงส่วนเอวสูงยาว เท้าเหยียบรองเท้าผ้าแพร เอวห้อยจี้หยก ผมสีหมึกรวบสูง มีกลิ่นอายแห่งความสูงศักดิ์ที่ไม่อาจเอื้อมแผ่ซ่านรอบตัว ในความหนักแน่น เผยให้เห็นความเฉียบคมสามส่วน ระหว่างความอ่อนโยน ก็ไม่ขาดความเย่อหยิ่งที่เฉยเมยราวกับเป็นเทพบุตรที่เดินออกมาจากภาพวาด เย่อหยิ่งมีเสน่ห์ไร้ที่ติบรรดาสาวใช้ต่างก็มองกันตาค้าง ดวงตาที่ชื่นชมเป็นประกายราวกับพระอาทิตย์บนท้องฟ้า“ท่านอ๋องงามนัก…”“สวรรค์! นี่คือท่านอ๋องจริงหรือ?”“ตั้งแต่ข้าเข้าจวนมาห้าปี ไม่เคยเห็นท่านอ๋องใส่ชุดสีขาว ก่อนหน้านี้คิดว่าไม่เหมาะ คิดไม่ถึงว่าพอท่านอ๋องใส่แล้ว กลับยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้น”ตอนใส่ชุดผาวสีหมึก กลิ่นอายบีบคั้น เย็นชาหยิ่งผยองตอนใส่ชุดสีขาว ลดกลิ่นอายที่บีบคั้นส่วนนั้นไปหลายส่วน และมีความรู้สึกนุ่มนวลเพิ่มขึ้นพ่อบ้านก็ปรบมือตามด้วย ประจบสอพลอทั้งเร็วและแม่น “นี่เป็นชุดที่พระชายาเลือกด้วยมือตัวเอง มีหรือที่สายตาพระชายาจะไม่เฉียบแหลม?”บรรดาบ่าวไพร่ได้ยินแล้ว พากันยกหัวแม่มือ“สวยมาก!”“สายตาของพระชายาหาใช่ที่พวกเราจะเทียบ!”“ข้าโตจนป่านนี้แล้ว ไม่เคย