บททั้งหมดของ เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: บทที่ 61 - บทที่ 70

“ไม่รู้จักดีชั่ว” เขาแค่นเสียงเย็นครั้งหนึ่ง สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปเห็นสีหน้าของเซียวเฉินเหยี่ยนไม่ดีนัก เมี่ยวตงตัวสั่น รีบเข้าไปดูเสิ่นหรูโจว“พระชายาท่านไม่เป็นไรกระมัง?” นางสำรวจเสิ่นหรูโจวรอบหนึ่งด้วยความเป็นห่วงยิ่งเซิ่นหรูโจวทอดตามองเงาหลังของเซียวเฉินเหยี่ยน หัวเราะเสียงเย็นครั้งหนึ่ง จากนั้นกล่าวกับเมี่ยวตงว่า “ข้าไม่เป็นอันใด พรุ่งนี้ก็จะกลับบ้านเดิมแล้ว เจ้าไปเตรียมการเถิด”เมี่ยวตงเห็นนางไร้รอยขีดข่วนแม้เพียงปลายผม จึงได้วางใจ “เจ้าค่ะ ข้าน้อยทราบแล้ว”รุ่งเช้าวันถัดมา เสิ่นหรูโจวตื่นมาชำระกายแต่เช้าวันนี้นางสวมอาภรณ์สีแดงเจิดจ้าตลอดเรือนร่าง นางมีผิวขาว ชุดกระโปรงสีแดงยิ่งขับให้ผิวของนางดูขาวยิ่งกว่าหิมะ ดวงหน้าที่งดงามโดยกำเนิดเป็นสีชมพูจางๆ ก่อให้เกิดภาพลักษณ์ที่แตกต่าง ทั่วทั้งร่างราวกับโบตั๋นดอกตูมที่ผลิบาน งดงามแต่ไม่ยั่วเย้า เฉิดฉายแต่ไม่ทิ้งรสนิยมเมี่อเมี่ยวตงได้เห็นก็อดตะลึงค้างไปไม่ได้ แม้ว่านางจะปรนนิบัติอยู่ข้างกายเสิ่นหรูโจวมานานหลายปี แต่ยังคงถูกรูปโฉมของนางทำให้ตกตะลึง“พระชายา ท่านงดงามเหลือเกินเจ้าค่ะ”รูปโฉมเช่นนี้ ท่านอ๋องกลับไม่ชอบ รอจนท่านอ

เดิมข้ายังกังวลว่าเจ้ายังโกรธบิดากับพี่ชายของเจ้าอยู่ วันนี้จะไม่กลับบ้านเดิมแล้ว คิดไม่ถึงว่าเจ้ายังคงกลับมา เช่นนี้ก็ดีมาก กับข้าวที่ข้าให้คนทำไว้จะได้ไม่เสียเปล่า ล้วนเป็นของที่เจ้าชอบทั้งสิ้น เสิ่นหรูโจวที่มิได้สัมผัสถึงความอบอุ่นจากคนในครอบครัวนานแล้ว ทันทีที่ได้ยินคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่า เพียงครู่เดียวขอบตาก็แดงแล้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เศร้าโศก และหนักใจแต่ไรมาท่านยาก็รักใคร่เอ็นดูนาง แม้ว่าอายุจะมากแล้วแต่ยังคงคิดถึงนางอยู่ตลอด นางชอบกินอะไร ชอบสวมใส่สิ่งใด ล้วนจำได้อย่างแม่นยำยิ่งท่านย่าในยามนี้มีความสุขถึงเพียงนี้ แต่ในชาติที่แล้วนางกลับมิได้กลับจวน แม้จะกล่าวว่ามีเหตุผลที่สุขภาพไม่ดี แต่สุดท้ายก็ยังผิดต่อความคาดหวังแรงกล้าของผู้ชรา ท่านย่าคงจะรู้สึกผิดหวังและรู้สึกแย่มากใช่หรือไม่เสิ่นหรูหลันยกน้ำชามาให้พวกนางด้วยตนเอง กล่าวเสียงเบาว่า “เมื่อครู่ท่านย่าเดินมาสักพัก จะต้องกระหายน้ำแล้วเป็นแน่ ดื่มน้ำชาพักผ่อนหน่อยเถิดเจ้าค่ะ หรูโจวก็ดื่มน้ำเพิ่มความชุ่มชื้นให้ลำคอหน่อยเถิด อีกเดี๋ยวจะต้องพูดคุยเป็นเพื่อนท่านย่าให้มากหน่อย” กล่าวจบ นางก็ไปยืนอยู่ข้างฮูหยินผู้

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนก็ตะลึงไป พากันมองไปยังเสิ่นหรูโจวคิ้วงามของเสิ่นหรูโจวพลันขมวดเล็กน้อย ในดวงตามีความรำคาญอยู่บ้างเซียวเฉินเหยี่ยนสติไม่ดีหรืออย่างไร ไม่ง่ายเลยที่นางจะได้กลับบ้านสักครั้ง ยังจะมาสร้างเรื่องให้นางอีก ช่างไร้เหตุผลนัก!ที่มาเป็นบ่าวรับใช้ธรรมดาผู้หนึ่ง เมื่อเห็นทุกคนก็รีบทำความเคารพอย่างนอบน้อม “คารวะพระชายา ฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น และคุณหนูเสิ่นขอรับ” ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวด้วยเสียงขรึมเล็กน้อยว่า “จวนอ๋องเกิดเรื่องใดขึ้นกัน จึงจะด้องให้กลับไปเดี๋ยวนี้ให้ได้?”“เรื่องนี้…” บ่าวรับใช้ถูมือ ใบหน้าเผยความลำบากใจ “ผู้น้อยเป็นเพียงผู้ถ่ายทอดคำพูดขอรับ เกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่ บ่าวก็ไม่แน่ใจ แต่ท่านอ๋องสั่งการไว้แล้ว ว่าจะต้องเชิญพระชายากลับไปให้ได้ขอรับ”เกิดสิ่งใดขึ้น? นั่นยังต้องคิดอีกหรือ จะต้องเป็นมู่หว่านหรงหาเรื่องอีกแล้วอย่างแน่นอน!วันนี้เป็นวันกลับบ้านเดิมของนาง ขอเพียงรู้ความสักเล็กน้อยล้วนไม่มีทางมารบกวน เซียวเฉินเหยี่ยนช่างรู้จักเหยียบย่ำคนยิ่งนักเสิ่นหรูโจวเหลือบมองบ่าวรับใช้ทีหนึ่ง น้ำเสียงแข็งกระด้างว่า “ข้าไม่กลับ เจ้ากลับไปเถิด”ใบหน้าของบ่าวรับใช้

“วันนี้เป็นข้าเสียมารยาท ผิดต่อฮูหยินผู้เฒ่า วันหน้า ข้าค่อยมาเยือนเพื่อขออภัยอีกครั้ง” จะพานางกลับจวนจริงๆ!เสิ่นหรูโจวมองท่าทีสูงส่งเย็นชาของเซียวเฉินเหยี่ยน หัวเราะเสียงเย็นครั้งหนึ่ง“วันนี้ข้ากลับมาบ้านเดิม จะมีเรื่องใหญ่เทียมฟ้าใดกัน ท่านอ๋องก็อดทนรอหน่อยเถิด” หัวคิ้วของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นก็ขมวดเข้าหากันเช่นกันเซียวเฉินเหยี่ยนรู้ว่าผิดมารยาท เม้มปากแล้วจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ข้ารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้องตามหลักเหตุผล ทว่าเรื่องนี้มีเหตุผล เจ้ากลับไปกับข้าก่อน” เสิ่นหรูโจวรู้สึกว่าน่าขำ ดวงตาเย็นชา “หากท่านยังรู้ว่าเรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผล ก็ไม่ควรมาที่จวนเพื่อบังคับข้า!”ทุกคนต่างมองหน้ากัน ไม่กล้ากล่าววาจาเซียวเฉินเหลี่ยนถูกเสิ่นหรูโจวฉีกหน้าอย่างไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย ใบหน้าอันหล่อเหลาพลันไม่น่าดูขึ้นมานี่ยังเป็นครั้งแรกที่เขาทำเรื่องเสียมารยาทเช่นนี้ ทว่าเขาเป็นท่านอ๋อง เป็นผู้มีอำนาจสูงสุดของจวนอ๋อง เสิ่นหรูโจวถึงกลับกล้าทำให้เขาอับอายต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ นี่ไม่ต่างกับการดูหมิ่นเลยทีเดียว“เสิ่นหรูโจว อย่าให้มากเกินไปนัก” เขาพลันคว้ามือของนางไว้อย่างกะทันหัน

วันนี้ตัวเขากับบุตรชาย ‘เสิ่นยี่’ เข้าร่วมการประชุมราชสำนักพร้อมกัน ในตอนเลิกประชุม เสิ่นยี่มีธุระรั้งอยู่ในวัง เขารีบร้อนกลับจวน แต่รถม้ากลับเสีย ทำเอาเขาร้อนใจจนเส้นเอ็นบนหน้าผากกระตุกไม่หยุด โชคดีที่เจอท่านผู้สำเร็จราชการที่จากเมืองหลวงไปหลายวันเข้า ช่วยเขาในยามยากประดุจการมอบถ่านกลางหิมะ ส่งเขากลับมาผู้ที่นั่งอยู่ในตำแหน่งประธานของรถม้า บนร่างสวมเสื้อคลุมสีดำ ด้านในเป็นชุดแพรต่วนสีแดงชาดตลอดร่าง บริเวณเอวห้อยจี้หยกประดับที่เรียบง่ายที่สุด ใบหน้ากว่าครึ่งของเขาซ่อนอยู่ภายใต้ปีกหมวก สามารถเห็นเส้นผมสีขาวเงินได้อย่างเลือนราง ทั่วทั้งร่างให้ความรู้สึกลึกลับและสูงศักดิ์อย่างยิ่งสีริมฝีปากของเขาประดุจหยกโลหิต นิ้วเรียวยาวกำลังเล่นหยกประดับชิ้นหนึ่ง พู่สีชมพูห้อยระอยู่กลางฝ่ามือ กลับเพิ่มความเฉิดฉันให้เขาหลายส่วน“ทางเดียวกัน ไม่ต้องมากมารยาท” เสิ่นมู่ไม่กล้าพูดกับเขามาก และไม่กล้าจ้องมองเขา ท่านผู้สำเร็จราชการสามารถมาส่งเขาได้ก็ถือเป็นเรื่องที่ไม่เคยมีมาก่อนแล้ว ยิ่งมิอาจทำให้เขาต้องเสียเวลามากไปกว่านี้อีก“เช่นนั้นผู้น้อยก็ขออำลาก่อนแล้วขอรับ” ชายในเสื้อคลุมสีดำเงยคางขึ้นเล็กน