All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 541 - Chapter 550

ซูชิงอู่ชะงักไปครู่หนึ่ง นางเดินออกจากห้องและกอดเอวของเย่เสวียนถิงทันที“ข้าไม่ควรขัดคำสั่งท่าน แอบเอาแมลงกู่ออกมา”เย่เสวียนถิงก็ไม่โกรธ เขารู้ว่าซูชิงอู่เป็นคนมีเหตุผล แต่นางได้สัญญากับเขาอย่างชัดเจนในครั้งที่แล้ว แต่คราวนี้นางยังคงใช้กู่เหล่านั้นกับราชครูเฒ่าเขารู้ว่าแมลงเหล่านั้นอันตรายมาก แม้แต่ผู้ใช้กู่ก็เสี่ยงที่จะถูกย้อนพิษซูชิงอู่กะพริบตารีบเปลี่ยนเรื่อง "ท่านอ๋อง ข้าหิวแล้ว"เย่เสวียนถิงขมวดคิ้วครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ "เจ้าไปรอในห้อง"เมื่อเห็นท่านอ๋องหันหลังและเดินจากไป องครักษ์เงาสิบเจ็ดก็ไล่ตามเขาไปโดยไม่รู้ตัว“ท่านอ๋อง ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องการให้กระหม่อมทำอีกหรือไม่?”เย่เสวียนถิงส่ายหัว เดินต่อไปโดยไม่หยุด "ไม่มี"องครักษ์เงาสิบเจ็ดสับสนเล็กน้อย "ต้องการให้ข้าไปเรียกพ่อครัวเข้ามาหรือไม่?"เพราะตอนนี้ข้างนอกมืดมากแล้วคนรับใช้ทุกคนในคฤหาสน์เข้านอนแล้วหากต้องการทำขนม คงต้องใช้เวลาสักพักในการเรียกพ่อครัวมาเย่เสวียนถิงเหลือบมองไปด้านข้างเขา "เอาเป็นว่าเจ้าตามมาช่วยข้าหน่อย"องครักษ์เงาสิบเจ็ดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีความกระตือรือร้นขึ้นมาทันท

เย่เสวียนถิงพยักหน้าและพูดว่า "หากพบแล้ว ให้พานางมาพบข้าทันที"หมอหลวงหิ้วกล่องยาออกไป ซูชิงอู่เอนกายบนตั่งนุ่มและกินของว่างพร้อมพูดว่า "เวลานี้หาคนที่ไม่รู้จักมาอาจเสี่ยงได้ อย่าหาดีกว่า"พูดอย่างนี้ก็มีเหตุผลแต่เย่เสวียนถิงยังคงอยากดูว่า หมอตำแยมือหนึ่งคนนั้นมีฝีมือจริงหรือไม่เป็นการดีที่สุดหากไม่จำเป็นไม่ต้องใช้นาง แต่ต้องเก็บนางเผื่อไว้เย่เสวียนถิงนั่งข้างนาง ลูบศีรษะซูชิงอู่แล้วพูด "ไม่เป็นไร ข้าจะอยู่ข้างเจ้าและก็อาจไม่ต้องใช้นาง ข้าแค่อยากเพิ่มความมั่นใจอีกชั้นหนึ่ง"ซูชิงอู่ถูกเย่เสวียนถิงเกลี้ยกล่อมจนได้นางเข้าใจว่าเย่เสวียนถิงไม่ต้องการให้นางตกอยู่ในอันตรายแม้แต่น้อยเจ้าตัวน้อยในท้องกำลังจะเกิด ซูชิงอู่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือกังวลเกี่ยวกับการคลอดนางเคยพบเจอสิ่งต่าง ๆ มากมายในชีวิตครั้งก่อน เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้นางไม่สนใจเลยแต่ตอนนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดคำดังกล่าวและไม่สามารถบรรเทาความตึงเครียดในใจของเย่เสวียนถิงได้นางทำได้เพียงปลอบใจเขา "ข้าไม่กลัวหรอก ท่านอ๋อง"หมอหลวงหาข้อมูลได้เร็วทีเดียวเขาพบหมอตำแยในตำนานในวันรุ่งขึ้นเย่เ

เสียงกลองดังสนั่น มีพรมแดงปูพื้น ขบวนแห่เจ้าสาวและเจ้าบ่าวสวมชุดสีแดงมงคล มีเกี้ยวหลังหนึ่งผ่านหน้าประตูจวนของท่านอ๋องเสวียนพอดีดวงตาของซูชิงอู่เป็นประกาย นางก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันที่นางกับเย่เสวียนถิงแต่งงานกันเนื่องจากนางไม่ต้องการแต่งงานกับเย่เสวียนถิง นางจึงทำให้งานแต่งงานยุ่งเหยิงยิ่งนัก ท้ายสุดต้องยุติลงก่อนเวลา จากนั้นเมื่อกลับเข้าห้องแล้วก็โดนวางยา แถมยังเข้าใจเขาผิดอีก...นางถอนหายใจเย่เสวียนถิงยืนอยู่ข้างนาง เมื่อได้ยินนางถอนหายใจก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "เป็นอะไรไป?"ซูชิงอู่เอ่ยปากพูด "ข้าเสียใจนิดหน่อย"เย่เสวียนถิงเลิกคิ้ว “เจ้าเสียใจเรื่องอะไร”“เสียใจที่ตอนแต่งงานไม่ได้เก็บเกี่ยวโอกาสให้ดี ตอนนี้นึกย้อนกลับไปก็มีแต่ความเสียดาย”เย่เสวียนถิงหัวเราะเบา ๆ "เรื่องนั้นง่ายมาก ข้าให้คนตัดชุดแต่งงานใหม่สองชุด เรามาแต่งงานกันใหม่อีกครั้งดีไหม?"ดวงตาของซูชิงอู่สว่างขึ้นเล็กน้อย "ก็ดี แต่ข้าไม่อยากทำให้คนอื่นวุ่นวายเพราะข้าทำเหมือนเป็นคนทึ่ม"เย่เสวียนถิงลูบหัวของนางด้วยความรัก "ไม่หรอก"ซูชิงอู่หัวเราะออกมาดัง ๆ "คำขอเอาแต่ใจเช่นนี้ท่านก็เห็นด้วยหรือ? มันไม่สมเหตุส

หมอตำแยรู้สึกประหม่าเล็กน้อย นางหายใจเข้าลึก ๆ และช่วยคลอดลูกคนที่สองต่อไป…เสียงร้องไห้ดังยังคงก้องอยู่ในหู อวิ๋นชิงอุ้มทารกเอ่ยข้างหูของซูชิงอู่ "พระชายา เป็นเด็กผู้ชายเพคะ!"ซูชิงอู่ไม่สนใจว่าจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงตราบใดที่เป็นลูกของนางกับเย่เสวียนถิง ไม่ว่าอย่างไรก็ดีทั้งนั้นอวิ๋นชิงพาเด็กออกจากห้องไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข“ท่านอ๋อง พระชายาได้คลอดบุตรชายแล้วเพคะ!”เย่เสวียนถิงเพียงแค่เหลือบมองเด็กแล้วถามทันที "พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง?"อวิ๋นชิงพูดอย่างรวดเร็ว "ท่านวางใจได้ ขณะนี้ปลอดภัยทุกอย่าง!"ในที่สุดเย่เสวียนถิงก็สงบลง แต่เขาไม่กล้าแตะต้องเด็กที่เปราะบางและตัวเล็กขนาดนั้น กลัวว่าตัวเองจะไม่ใจเย็นพอและทำให้เด็กบาดเจ็บ“พาเด็กไปก่อน ข้าจะรอพระชายาที่นี่”อวิ๋นชิงรู้ดีว่าท่านอ๋องให้ความสำคัญกับพระชายามากเพียงใดนางไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของท่านอ๋องเลย และอุ้มทารกน้อยไปที่ห้องถัดไปทันทีขณะนั้นข้างนอกมีคนมารอมากมายหลังจากได้รับข่าวที่เกี่ยวข้องกับซูชิงอู่และท่านอ๋องเสวียนต่างรีบเร่งมาที่นี่“ซูเฟยมาแล้ว!”เสียงประกาศจากนอกประตู ซูเฟยนำข้าราชบริพารกลุ่มให

อวิ๋นจื่อวิ่งออกไปเมื่อนางมาถึงตัวเย่เสวียนถิง เสียงของนางก็สั่น "ท่านอ๋องเกิดเรื่องแล้ว รีบไปเรียกหมอตำแยคนนั้นมาเถิดเพคะ..."เย่เสวียนถิงรู้สึกราวกับว่าโลกกำลังหมุนคว้าง ราวกับว่าสายฟ้าฟาดเข้าใส่ร่างกายของเขาแต่ดวงตาของเขายังคงสงบ เขาไม่ได้ถามอะไรแค่พยักหน้าแล้วพูดว่า "ไปพานางมา!"หมอตำแยอยู่ใกล้ ๆ ถูกเจ้าสิบเจ็ดผลักออกมา นางเดินเข้าไปในเรือนอย่างกังวลใจและถูกอวิ๋นจื่อพาเข้าไปข้างในทุกคนข้างนอกเงียบกริบสายตาทุกคนเต็มไปด้วยความกังวล ต่างมองประตูห้อง ไม่กล้าส่งเสียงใด ๆเย่ชิวหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มีความกังวลใจเล็กน้อยในดวงตาของเขา ประการแรกเขากังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับซูชิงอู่จริง ๆ และประการที่สองหากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับนาง นางอาจจะไม่สามารถอยู่รอดได้ ตัวเขาก็จะไม่ได้ยาแก้พิษเกรงว่าอาจไม่รอดเช่นกัน...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามมีเพียงการที่ซูชิงอู่ดีขึ้นเท่านั้น สถานการณ์ที่ได้เปรียบอย่างยากลำบากนี้ถึงจะมั่นคงได้เขาไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับซูชิงอู่คนอื่นก็มีความคิดต่างกันไปแต่ส่วนใหญ่ก็เพียงแค่สนใจดูสถานการณ์เท่านั้นประตูปิดลงราวกับว่าภายในและภายนอกถูกแยกอ