เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 541
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 542
นางจ้องมองที่รูปลักษณ์ของเย่เสวียนถิง รู้สึกว่าไม่ว่าจะมองนานแค่ไหนก็ไม่พอหลังจากผ่านความลำบากในชีวิตครั้งก่อนมา นางก็ตระหนักได้ว่าชีวิตอันสงบสุขในตอนนี้มีค่าเพียงใดซูชิงอู่กัดขนมแป้งข้าวเหนียวไปคำหนึ่ง รสหวานทำให้นางหลับตาพริ้มทันทีทันทีที่นางเงยหน้าขึ้นนางก็เห็นดวงตาของเย่เสวียนถิงตั้งตารอที่จะได้รับคำชม มุมปากของนางยกยิ้มเล็กน้อย และทันใดนั้นนางก็ลุกขึ้นและโน้มตัวไปจูบที่มุมปากของเขา“เป็นยังไงบ้าง หวานไหม?”เย่เสวียนถิงหลุบตาลงเล็กน้อย พลางแตะริมฝีปากของเขาที่ยังมีรสหวานของซูชิงอู่อยู่ พยักหน้าและตอบค่อนข้างจริงจัง"อืม หวานมาก..."ซูชิงอู่แย้มริมฝีปากของนางและลุกขึ้นโดยไม่ลังเลใจ"ยังมีหวานกว่านี้อีก..."…… ราชครูเฒ่าที่เป็นที่ต้องการตัวมาเป็นเวลานานถูกจับกุมและมหาราชครูมู่หรงที่มีส่วนเกี่ยวข้องก็ถูกจับในข้อหาให้ที่พักพิงผู้ต้องโทษทั้งราชสำนักเห็นชัดว่านี่คือการเล่นงานตระกูลมู่หรงท่าทีขององค์รัชทายาทค่อนข้างชัดเจน บรรดาลูกสมุนของตระกูลมู่หรงเริ่มไม่อาจนั่งนิ่งได้อีกต่อไปขณะที่เย่ชิวหมิงแอบไปหาพวกเขาทีละคนและดึงคนที่สามารถดึงเข้ามาได้ทั้งหมดมาที่ฝั่งตน ส่วนที่เห
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 543
เย่เสวียนถิงพยักหน้าและพูดว่า "หากพบแล้ว ให้พานางมาพบข้าทันที"หมอหลวงหิ้วกล่องยาออกไป ซูชิงอู่เอนกายบนตั่งนุ่มและกินของว่างพร้อมพูดว่า "เวลานี้หาคนที่ไม่รู้จักมาอาจเสี่ยงได้ อย่าหาดีกว่า"พูดอย่างนี้ก็มีเหตุผลแต่เย่เสวียนถิงยังคงอยากดูว่า หมอตำแยมือหนึ่งคนนั้นมีฝีมือจริงหรือไม่เป็นการดีที่สุดหากไม่จำเป็นไม่ต้องใช้นาง แต่ต้องเก็บนางเผื่อไว้เย่เสวียนถิงนั่งข้างนาง ลูบศีรษะซูชิงอู่แล้วพูด "ไม่เป็นไร ข้าจะอยู่ข้างเจ้าและก็อาจไม่ต้องใช้นาง ข้าแค่อยากเพิ่มความมั่นใจอีกชั้นหนึ่ง"ซูชิงอู่ถูกเย่เสวียนถิงเกลี้ยกล่อมจนได้นางเข้าใจว่าเย่เสวียนถิงไม่ต้องการให้นางตกอยู่ในอันตรายแม้แต่น้อยเจ้าตัวน้อยในท้องกำลังจะเกิด ซูชิงอู่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือกังวลเกี่ยวกับการคลอดนางเคยพบเจอสิ่งต่าง ๆ มากมายในชีวิตครั้งก่อน เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้นางไม่สนใจเลยแต่ตอนนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดคำดังกล่าวและไม่สามารถบรรเทาความตึงเครียดในใจของเย่เสวียนถิงได้นางทำได้เพียงปลอบใจเขา "ข้าไม่กลัวหรอก ท่านอ๋อง"หมอหลวงหาข้อมูลได้เร็วทีเดียวเขาพบหมอตำแยในตำนานในวันรุ่งขึ้นเย่เ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 544
“เพคะ ขอบคุณท่านอ๋อง ขอบคุณท่านอ๋อง!”หญิงชรารีบขอบคุณเขาทันใดนั้นสีหน้าของนางก็แสดงอาการลังเลเล็กน้อยและพูดว่า "ท่านอ๋อง ข้าน้อยยังมีของบางอย่างอยู่ที่บ้าน ไม่ทราบว่าจะกลับไปเอาได้หรือไม่?"เย่เสวียนถิงถามว่า "มีของอะไรหรือที่ในจวนอ๋องไม่มี?"“ไม่...ไม่ใช่เจ้าค่ะ เพียงแต่มีของบางอย่างที่ข้าน้อยใช้มาหลายสิบปี มันถนัดมือมากกว่า”เย่เสวียนถิงหรี่ตา "เจ้าสิบเจ็ดไปกับนางด้วย เมื่อได้ของมาแล้วต้องตรวจสอบอย่างละเอียดก่อนเมื่อยืนยันว่าไม่มีอันตรายใดๆ แล้วค่อยนำเข้าจวน!"“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องวางใจได้!”สำหรับเรื่องใหญ่เช่นนี้ องครักษ์เงาสิบเจ็ดไม่กล้าที่จะละเลยต้องแน่ใจว่าทุกอย่างปลอดภัยมิฉะนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา แม้ว่าเขาจะยอมตายเพื่อไถ่โทษก็ยังไม่พอที่จะชดเชยเพราะนี่คือบุตรของท่านอ๋อง!และนั่นคือพระชายา!หากมีปัญหาใดเกิดขึ้น ครั้งนี้อาจมีหลายชีวิตสูญเสียซึ่งเขารับผิดชอบไม่ไหวเจ้าสิบเจ็ดพาหญิงชราออกไป เย่เสวียนถิงเอนกายลงบนเก้าอี้แล้วเคาะนิ้วบนโต๊ะเหตุผลที่ระมัดระวังเช่นนี้เพราะใจของเขากำลังว้าวุ่นเย่เสวียนถิงยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสหัวใจของตนเพื่อระงับความรู้สึกไม่สบายใจ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 545
เสียงกลองดังสนั่น มีพรมแดงปูพื้น ขบวนแห่เจ้าสาวและเจ้าบ่าวสวมชุดสีแดงมงคล มีเกี้ยวหลังหนึ่งผ่านหน้าประตูจวนของท่านอ๋องเสวียนพอดีดวงตาของซูชิงอู่เป็นประกาย นางก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันที่นางกับเย่เสวียนถิงแต่งงานกันเนื่องจากนางไม่ต้องการแต่งงานกับเย่เสวียนถิง นางจึงทำให้งานแต่งงานยุ่งเหยิงยิ่งนัก ท้ายสุดต้องยุติลงก่อนเวลา จากนั้นเมื่อกลับเข้าห้องแล้วก็โดนวางยา แถมยังเข้าใจเขาผิดอีก...นางถอนหายใจเย่เสวียนถิงยืนอยู่ข้างนาง เมื่อได้ยินนางถอนหายใจก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "เป็นอะไรไป?"ซูชิงอู่เอ่ยปากพูด "ข้าเสียใจนิดหน่อย"เย่เสวียนถิงเลิกคิ้ว “เจ้าเสียใจเรื่องอะไร”“เสียใจที่ตอนแต่งงานไม่ได้เก็บเกี่ยวโอกาสให้ดี ตอนนี้นึกย้อนกลับไปก็มีแต่ความเสียดาย”เย่เสวียนถิงหัวเราะเบา ๆ "เรื่องนั้นง่ายมาก ข้าให้คนตัดชุดแต่งงานใหม่สองชุด เรามาแต่งงานกันใหม่อีกครั้งดีไหม?"ดวงตาของซูชิงอู่สว่างขึ้นเล็กน้อย "ก็ดี แต่ข้าไม่อยากทำให้คนอื่นวุ่นวายเพราะข้าทำเหมือนเป็นคนทึ่ม"เย่เสวียนถิงลูบหัวของนางด้วยความรัก "ไม่หรอก"ซูชิงอู่หัวเราะออกมาดัง ๆ "คำขอเอาแต่ใจเช่นนี้ท่านก็เห็นด้วยหรือ? มันไม่สมเหตุส
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 546
ข้างนอกหมอตำแยและกลุ่มสาวใช้รีบวิ่งเข้ามาข้างใน อวิ๋นจื่อ อวิ๋นชิงนำทุกคนให้ประจำตำแหน่งอย่างเชี่ยวชาญทันทีหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ทั้งสองมาหาเย่เสวียนถิงและพูดเบา ๆ "ท่านอ๋อง ท่านต้องออกไปแล้วเพคะ"เย่เสวียนถิงรู้ว่าเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป เขาจึงบีบมือของซูชิงอู่แล้วพูดว่า "ข้าอยู่นอกประตูนี่เอง"ซูชิงอู่พยักหน้านางยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า "ข้าและลูกจะไม่เป็นอะไร"เย่เสวียนถิงเดินออกไปด้วยฝีเท้าที่หนักอึ้ง เขาเดินวนไปวนมาในลาน ไม่สามารถทำใจให้สงบได้ภายในไม่มีเสียงมากนัก ซูชิงอู่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้ค่อนข้างดี เพื่อไม่ให้เย่เสวียนถิงอยู่ข้างนอกต้องกังวล นางจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรักษาแรงไว้เวลาแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างช้า ๆเย่เสวียนถิงอยู่ในอารมณ์หงุดหงิด รู้สึกเหมือนทุกวินาทียาวนานราวกับหลายปีหมอหลวงซุนหายใจหอบและรีบวิ่งมาพร้อมกับกล่องยา เมื่อเห็นท่านอ๋องที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยบรรยากาศที่เคร่งขรึม ก็รีบพูดว่า "ท่านอ๋องเหตุใดจึงกะทันหันเช่นนี้"ตอนนี้ฟ้ายังไม่มืดวันนี้ยังเป็นงานเลี้ยงอภิเษกสมรสของรัชทายาทที่กำลังดำเนินอยู่หมอหลวงซุนถูกนำตัวมาจากงานเลี้ยงเป็นเจ้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 547
หมอตำแยรู้สึกประหม่าเล็กน้อย นางหายใจเข้าลึก ๆ และช่วยคลอดลูกคนที่สองต่อไป…เสียงร้องไห้ดังยังคงก้องอยู่ในหู อวิ๋นชิงอุ้มทารกเอ่ยข้างหูของซูชิงอู่ "พระชายา เป็นเด็กผู้ชายเพคะ!"ซูชิงอู่ไม่สนใจว่าจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงตราบใดที่เป็นลูกของนางกับเย่เสวียนถิง ไม่ว่าอย่างไรก็ดีทั้งนั้นอวิ๋นชิงพาเด็กออกจากห้องไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข“ท่านอ๋อง พระชายาได้คลอดบุตรชายแล้วเพคะ!”เย่เสวียนถิงเพียงแค่เหลือบมองเด็กแล้วถามทันที "พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง?"อวิ๋นชิงพูดอย่างรวดเร็ว "ท่านวางใจได้ ขณะนี้ปลอดภัยทุกอย่าง!"ในที่สุดเย่เสวียนถิงก็สงบลง แต่เขาไม่กล้าแตะต้องเด็กที่เปราะบางและตัวเล็กขนาดนั้น กลัวว่าตัวเองจะไม่ใจเย็นพอและทำให้เด็กบาดเจ็บ“พาเด็กไปก่อน ข้าจะรอพระชายาที่นี่”อวิ๋นชิงรู้ดีว่าท่านอ๋องให้ความสำคัญกับพระชายามากเพียงใดนางไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของท่านอ๋องเลย และอุ้มทารกน้อยไปที่ห้องถัดไปทันทีขณะนั้นข้างนอกมีคนมารอมากมายหลังจากได้รับข่าวที่เกี่ยวข้องกับซูชิงอู่และท่านอ๋องเสวียนต่างรีบเร่งมาที่นี่“ซูเฟยมาแล้ว!”เสียงประกาศจากนอกประตู ซูเฟยนำข้าราชบริพารกลุ่มให
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 548
ซูชิงอู่รู้สึกว่าทั้งตัวนางเบาหวิว ในปากนางอมโสมหยกโลหิตไว้เพื่อเสริมกำลังแต่ถึงกระนั้นการคลอดลูกสองคนก็ทำให้นางเวียนหัว ตาพร่ามัว เห็นเป็นภาพดำ ๆ ตรงหน้าน้ำเลือดน่ากลัวถูกยกออกไปหลายกะละมัง แม้ว่าหมอตำแยจะคุ้นเคยกับฉากนี้ แต่พวกนางก็ยังมีความรู้สึกผสมปนเปกันไปทุกครั้งที่เห็นอย่างไรก็ตามความสุขจากการต้อนรับชีวิตใหม่ก็บรรเทาความหวาดกลัวและความตึงเครียดนี้ได้ขณะที่ทุกคนกำลังถอนหายใจด้วยความโล่งใจ หมอตำแยทั้งสองก็อุทานขึ้นอวิ๋นจื่อเฝ้าห้องตลอดเวลา พอได้ยินเสียงก็ตกใจ"เกิดอะไรขึ้น?"ใบหน้าของหมอตำแยซีดเผือด เมื่อเห็นมือของนางเต็มไปด้วยเลือดนางก็พูดทันที "มี...มีอีกหนึ่งคน...""อะไรนะ?"ใบหน้าของอวิ๋นจื่อเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ!แม้ว่านางจะรู้ว่าคราวนี้พระชายามีโอกาสท้องลูกแฝดสูงมาก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแฝดสาม!นางลดเสียงลงอย่างรวดเร็ว "รีบทำต่อสิ มัวรออะไรอยู่?"อย่างไรก็ตาม การคลอดบุตรสองคนแรกทำให้เสียเวลาไปมาก ในครั้งนี้หมอตำแยก็สับสนจนสติหลุด“ไม่...ไม่มีทาง เด็กคนสุดท้ายนี้อยู่ผิดท่า แถมสายสะดือพันคอ ไม่สามารถคลอดออกมาโดยง่าย..."“ถ้าอย่างนั้นก็หาทางสิ! ยังไงก็ต้องให้พระช
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 549
อวิ๋นจื่อวิ่งออกไปเมื่อนางมาถึงตัวเย่เสวียนถิง เสียงของนางก็สั่น "ท่านอ๋องเกิดเรื่องแล้ว รีบไปเรียกหมอตำแยคนนั้นมาเถิดเพคะ..."เย่เสวียนถิงรู้สึกราวกับว่าโลกกำลังหมุนคว้าง ราวกับว่าสายฟ้าฟาดเข้าใส่ร่างกายของเขาแต่ดวงตาของเขายังคงสงบ เขาไม่ได้ถามอะไรแค่พยักหน้าแล้วพูดว่า "ไปพานางมา!"หมอตำแยอยู่ใกล้ ๆ ถูกเจ้าสิบเจ็ดผลักออกมา นางเดินเข้าไปในเรือนอย่างกังวลใจและถูกอวิ๋นจื่อพาเข้าไปข้างในทุกคนข้างนอกเงียบกริบสายตาทุกคนเต็มไปด้วยความกังวล ต่างมองประตูห้อง ไม่กล้าส่งเสียงใด ๆเย่ชิวหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มีความกังวลใจเล็กน้อยในดวงตาของเขา ประการแรกเขากังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับซูชิงอู่จริง ๆ และประการที่สองหากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับนาง นางอาจจะไม่สามารถอยู่รอดได้ ตัวเขาก็จะไม่ได้ยาแก้พิษเกรงว่าอาจไม่รอดเช่นกัน...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามมีเพียงการที่ซูชิงอู่ดีขึ้นเท่านั้น สถานการณ์ที่ได้เปรียบอย่างยากลำบากนี้ถึงจะมั่นคงได้เขาไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับซูชิงอู่คนอื่นก็มีความคิดต่างกันไปแต่ส่วนใหญ่ก็เพียงแค่สนใจดูสถานการณ์เท่านั้นประตูปิดลงราวกับว่าภายในและภายนอกถูกแยกอ
บทล่าสุด
