เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 544
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 545
เสียงกลองดังสนั่น มีพรมแดงปูพื้น ขบวนแห่เจ้าสาวและเจ้าบ่าวสวมชุดสีแดงมงคล มีเกี้ยวหลังหนึ่งผ่านหน้าประตูจวนของท่านอ๋องเสวียนพอดีดวงตาของซูชิงอู่เป็นประกาย นางก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันที่นางกับเย่เสวียนถิงแต่งงานกันเนื่องจากนางไม่ต้องการแต่งงานกับเย่เสวียนถิง นางจึงทำให้งานแต่งงานยุ่งเหยิงยิ่งนัก ท้ายสุดต้องยุติลงก่อนเวลา จากนั้นเมื่อกลับเข้าห้องแล้วก็โดนวางยา แถมยังเข้าใจเขาผิดอีก...นางถอนหายใจเย่เสวียนถิงยืนอยู่ข้างนาง เมื่อได้ยินนางถอนหายใจก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "เป็นอะไรไป?"ซูชิงอู่เอ่ยปากพูด "ข้าเสียใจนิดหน่อย"เย่เสวียนถิงเลิกคิ้ว “เจ้าเสียใจเรื่องอะไร”“เสียใจที่ตอนแต่งงานไม่ได้เก็บเกี่ยวโอกาสให้ดี ตอนนี้นึกย้อนกลับไปก็มีแต่ความเสียดาย”เย่เสวียนถิงหัวเราะเบา ๆ "เรื่องนั้นง่ายมาก ข้าให้คนตัดชุดแต่งงานใหม่สองชุด เรามาแต่งงานกันใหม่อีกครั้งดีไหม?"ดวงตาของซูชิงอู่สว่างขึ้นเล็กน้อย "ก็ดี แต่ข้าไม่อยากทำให้คนอื่นวุ่นวายเพราะข้าทำเหมือนเป็นคนทึ่ม"เย่เสวียนถิงลูบหัวของนางด้วยความรัก "ไม่หรอก"ซูชิงอู่หัวเราะออกมาดัง ๆ "คำขอเอาแต่ใจเช่นนี้ท่านก็เห็นด้วยหรือ? มันไม่สมเหตุส
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 546
ข้างนอกหมอตำแยและกลุ่มสาวใช้รีบวิ่งเข้ามาข้างใน อวิ๋นจื่อ อวิ๋นชิงนำทุกคนให้ประจำตำแหน่งอย่างเชี่ยวชาญทันทีหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ทั้งสองมาหาเย่เสวียนถิงและพูดเบา ๆ "ท่านอ๋อง ท่านต้องออกไปแล้วเพคะ"เย่เสวียนถิงรู้ว่าเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป เขาจึงบีบมือของซูชิงอู่แล้วพูดว่า "ข้าอยู่นอกประตูนี่เอง"ซูชิงอู่พยักหน้านางยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า "ข้าและลูกจะไม่เป็นอะไร"เย่เสวียนถิงเดินออกไปด้วยฝีเท้าที่หนักอึ้ง เขาเดินวนไปวนมาในลาน ไม่สามารถทำใจให้สงบได้ภายในไม่มีเสียงมากนัก ซูชิงอู่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้ค่อนข้างดี เพื่อไม่ให้เย่เสวียนถิงอยู่ข้างนอกต้องกังวล นางจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรักษาแรงไว้เวลาแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างช้า ๆเย่เสวียนถิงอยู่ในอารมณ์หงุดหงิด รู้สึกเหมือนทุกวินาทียาวนานราวกับหลายปีหมอหลวงซุนหายใจหอบและรีบวิ่งมาพร้อมกับกล่องยา เมื่อเห็นท่านอ๋องที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยบรรยากาศที่เคร่งขรึม ก็รีบพูดว่า "ท่านอ๋องเหตุใดจึงกะทันหันเช่นนี้"ตอนนี้ฟ้ายังไม่มืดวันนี้ยังเป็นงานเลี้ยงอภิเษกสมรสของรัชทายาทที่กำลังดำเนินอยู่หมอหลวงซุนถูกนำตัวมาจากงานเลี้ยงเป็นเจ้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 547
หมอตำแยรู้สึกประหม่าเล็กน้อย นางหายใจเข้าลึก ๆ และช่วยคลอดลูกคนที่สองต่อไป…เสียงร้องไห้ดังยังคงก้องอยู่ในหู อวิ๋นชิงอุ้มทารกเอ่ยข้างหูของซูชิงอู่ "พระชายา เป็นเด็กผู้ชายเพคะ!"ซูชิงอู่ไม่สนใจว่าจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงตราบใดที่เป็นลูกของนางกับเย่เสวียนถิง ไม่ว่าอย่างไรก็ดีทั้งนั้นอวิ๋นชิงพาเด็กออกจากห้องไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข“ท่านอ๋อง พระชายาได้คลอดบุตรชายแล้วเพคะ!”เย่เสวียนถิงเพียงแค่เหลือบมองเด็กแล้วถามทันที "พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง?"อวิ๋นชิงพูดอย่างรวดเร็ว "ท่านวางใจได้ ขณะนี้ปลอดภัยทุกอย่าง!"ในที่สุดเย่เสวียนถิงก็สงบลง แต่เขาไม่กล้าแตะต้องเด็กที่เปราะบางและตัวเล็กขนาดนั้น กลัวว่าตัวเองจะไม่ใจเย็นพอและทำให้เด็กบาดเจ็บ“พาเด็กไปก่อน ข้าจะรอพระชายาที่นี่”อวิ๋นชิงรู้ดีว่าท่านอ๋องให้ความสำคัญกับพระชายามากเพียงใดนางไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของท่านอ๋องเลย และอุ้มทารกน้อยไปที่ห้องถัดไปทันทีขณะนั้นข้างนอกมีคนมารอมากมายหลังจากได้รับข่าวที่เกี่ยวข้องกับซูชิงอู่และท่านอ๋องเสวียนต่างรีบเร่งมาที่นี่“ซูเฟยมาแล้ว!”เสียงประกาศจากนอกประตู ซูเฟยนำข้าราชบริพารกลุ่มให
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 548
ซูชิงอู่รู้สึกว่าทั้งตัวนางเบาหวิว ในปากนางอมโสมหยกโลหิตไว้เพื่อเสริมกำลังแต่ถึงกระนั้นการคลอดลูกสองคนก็ทำให้นางเวียนหัว ตาพร่ามัว เห็นเป็นภาพดำ ๆ ตรงหน้าน้ำเลือดน่ากลัวถูกยกออกไปหลายกะละมัง แม้ว่าหมอตำแยจะคุ้นเคยกับฉากนี้ แต่พวกนางก็ยังมีความรู้สึกผสมปนเปกันไปทุกครั้งที่เห็นอย่างไรก็ตามความสุขจากการต้อนรับชีวิตใหม่ก็บรรเทาความหวาดกลัวและความตึงเครียดนี้ได้ขณะที่ทุกคนกำลังถอนหายใจด้วยความโล่งใจ หมอตำแยทั้งสองก็อุทานขึ้นอวิ๋นจื่อเฝ้าห้องตลอดเวลา พอได้ยินเสียงก็ตกใจ"เกิดอะไรขึ้น?"ใบหน้าของหมอตำแยซีดเผือด เมื่อเห็นมือของนางเต็มไปด้วยเลือดนางก็พูดทันที "มี...มีอีกหนึ่งคน...""อะไรนะ?"ใบหน้าของอวิ๋นจื่อเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ!แม้ว่านางจะรู้ว่าคราวนี้พระชายามีโอกาสท้องลูกแฝดสูงมาก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแฝดสาม!นางลดเสียงลงอย่างรวดเร็ว "รีบทำต่อสิ มัวรออะไรอยู่?"อย่างไรก็ตาม การคลอดบุตรสองคนแรกทำให้เสียเวลาไปมาก ในครั้งนี้หมอตำแยก็สับสนจนสติหลุด“ไม่...ไม่มีทาง เด็กคนสุดท้ายนี้อยู่ผิดท่า แถมสายสะดือพันคอ ไม่สามารถคลอดออกมาโดยง่าย..."“ถ้าอย่างนั้นก็หาทางสิ! ยังไงก็ต้องให้พระช
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 549
อวิ๋นจื่อวิ่งออกไปเมื่อนางมาถึงตัวเย่เสวียนถิง เสียงของนางก็สั่น "ท่านอ๋องเกิดเรื่องแล้ว รีบไปเรียกหมอตำแยคนนั้นมาเถิดเพคะ..."เย่เสวียนถิงรู้สึกราวกับว่าโลกกำลังหมุนคว้าง ราวกับว่าสายฟ้าฟาดเข้าใส่ร่างกายของเขาแต่ดวงตาของเขายังคงสงบ เขาไม่ได้ถามอะไรแค่พยักหน้าแล้วพูดว่า "ไปพานางมา!"หมอตำแยอยู่ใกล้ ๆ ถูกเจ้าสิบเจ็ดผลักออกมา นางเดินเข้าไปในเรือนอย่างกังวลใจและถูกอวิ๋นจื่อพาเข้าไปข้างในทุกคนข้างนอกเงียบกริบสายตาทุกคนเต็มไปด้วยความกังวล ต่างมองประตูห้อง ไม่กล้าส่งเสียงใด ๆเย่ชิวหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มีความกังวลใจเล็กน้อยในดวงตาของเขา ประการแรกเขากังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับซูชิงอู่จริง ๆ และประการที่สองหากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับนาง นางอาจจะไม่สามารถอยู่รอดได้ ตัวเขาก็จะไม่ได้ยาแก้พิษเกรงว่าอาจไม่รอดเช่นกัน...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามมีเพียงการที่ซูชิงอู่ดีขึ้นเท่านั้น สถานการณ์ที่ได้เปรียบอย่างยากลำบากนี้ถึงจะมั่นคงได้เขาไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับซูชิงอู่คนอื่นก็มีความคิดต่างกันไปแต่ส่วนใหญ่ก็เพียงแค่สนใจดูสถานการณ์เท่านั้นประตูปิดลงราวกับว่าภายในและภายนอกถูกแยกอ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 550
“ไม่ใช่หรอก ข้าจะไปเรียกหมอหลวงมา!”นางพาไปที่ห้องที่เตรียมไว้ข้าง ๆ แล้วเรียกหาหมอหลวงซุนทันทีหลังจากที่เย่เสวียนถิงได้รับข่าว เขาก็ทนไม่ไหวบุกเข้ามาทันที“พระชายาอยู่ไหน?”อวิ๋นจื่อกล่าวอย่างรวดเร็ว "พระชายาไม่เป็นไร แค่เสียเลือดมากจนหมดแรงสลบไปเท่านั้นเพคะ"เย่เสวียนถิงลดสายตาลงและมองดูเด็กน้อยในอ้อมแขนของนาง หัวใจเจ็บปวดอย่างรุนแรงเขากำหมัดแน่น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่นิ้วมือของเขาทิ้งรอยลึกไว้ในฝ่ามือเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกไร้พลังอย่างสิ้นเชิง เขาทำอะไรไม่ได้เลยไม่สามารถช่วยซูซิงอู่ได้แม้แต่น้อยหมอหลวงซุนตรวจสอบการหายใจของทารกอย่างประหม่า พบว่าไม่มีลมหายใจและชีพจร เขาชะงักไปทั้งตัว"นี่...เด็กตายก่อนคลอด...""อะไรนะ?"อวิ๋นจื่อตะโกนด้วยความประหลาดใจ"หมอหลวงซุน ท่านต้องช่วยนาง นางเป็นลูกของพระชายา หากพระชายาตื่นขึ้นมารู้ว่าลูกคนหนึ่งตาย ท่านต้องเสียใจแน่ ๆ!"หมอหลวงซุนรีบหยิบเข็มเงินออกมา และพยายามกระตุ้นจุดจุดชีพจรของทารก แต่จุดชีพจรของทารกยากจะระบุได้แน่ชัดและผิวหนังบอบบางกว่าผู้ใหญ่มากทารกแรกเกิดตัวเล็กเกินไป บอบบางจนเหมือนจะแตกหักได้หากบีบแรง ๆยิ่งไปกว่า
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 551
ทั้งสองพยักหน้าทันที เป็นโอกาสที่หาได้ยากที่จะได้รับคำแนะนำจากหมอตำแยมากประสบการณ์แม้ว่าพวกนางจะทำมาหลายปีแล้วและมีฝีมือมั่นคง แต่ถ้าต้องเจอสถานการณ์แบบวันนี้อีก ก็คงไม่แน่ใจว่าจะจัดการได้หรือไม่ถ้าไม่ใช่เพราะคนผู้นี้ลงมือ ถ้าต้องเจอปัญหาว่าจะเลือกช่วยแม่หรือเด็กจริง ๆ พวกนางคงเลิกทำงานนี้ไปเลยหญิงชรายื่นกระเป๋าของนางให้ทั้งสองเมื่อทั้งสองคนเปิดออกก็ได้กลิ่นหอมพิเศษ ร่างกายโคลงเคลงทันที ชั่วขณะพวกนางจับหน้าผากและรู้สึกวิงเวียนศีรษะก่อนล้มลงกับพื้นเมื่อเห็นเช่นนี้หญิงชราก็จ้องมองไปที่ซูชิงอู่ที่นอนอยู่บนเตียง นางปิดตาแน่น หน้าตาซีดเซียวมาก คิ้วและดวงตาที่สวยงามขมวดอยู่ ดูไม่สบายใจอย่างมากแม้แต่ในยามหลับก็ยังแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาหญิงชราตกใจกลัว ใบหน้าแสดงความกังวลอย่างเห็นได้ชัดนางค้นข้าวของของตน แต่ไม่พบเครื่องมือที่สะดวกในการลงมือแม้แต่ผงยาที่ทำให้สองคนนั้นสลบไปก็เป็นสิ่งที่นางแอบนำเข้ามาอย่างยากลำบาก เพื่อหลบการตรวจค้นของคนในจวนอ๋องการจะได้เข้าใกล้ซูซิงอู่นั้นไม่ง่ายเลยหญิงชราไม่ลังเล รีบก้าวไปข้างหน้า ดวงตาแสดงความหวาดกลัวและไม่สบายใจ วางมือทั้งสองข้างที่คอของ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 552
หญิงชราร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดว่า "หม่อมฉันถูกบีบบังคับ มีคนจับลูกชายของหม่อมฉันไป หม่อมฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร แค่ให้กระดาษหนึ่งใบมาและให้หม่อมฉันหาทางฆ่าพระชายาในจวนอ๋องหลังจากเข้ามาได้แล้ว...”“กระดาษนั่นอยู่ไหน?”หญิงชราก้มหัวลง "ถูก...ถูกเผาไปแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่กล้าให้ใครรู้ คิดแต่ว่า...คิดแต่ว่าจะใช้ชีวิตของตัวเองแลกกับลูกชาย หม่อมฉันคงจะหนีไม่พ้นเมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดโปง หม่อมฉันยอมตายเพื่อเป็นการไถ่โทษ!”นางลุกขึ้นจากพื้นแล้วเอาหัวโขกกับกำแพงข้าง ๆ เย่เสวียนถิงไม่ขยับ ดูหญิงชราคนนั้นชนจนหัวแตกเลือดไหลหญิงชรารู้ว่าเมื่อเรื่องนี้เปิดเผยออกมาตนเองต้องไม่รอด จึงเลือกทำเช่นนี้เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกทรมานอย่างโหดร้าย นางจึงเลือกความตายนี้ เย่เสวียนถิงไม่แปลกใจเลย แต่...นั่นจะทำให้ดวงตาของซูชิงอู่แปดเปื้อนเขากอดซูชิงอู่ ก้มลงจูบเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของนาง หน้าผากของนางมีเหงื่อและร่างกายสั่นเล็กน้อยดวงตาของเย่เสวียนถิงแดงก่ำเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรถึงจะบรรเทาความเจ็บปวดของซูชิงอู่ได้ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออก แล้ววางลงบนริมฝีปากของซูชิงอู่“อาอู่ เจ้ากัดข้าเถอะ”ซูชิงอู่ตกตะ
บทล่าสุด
