All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 271 - Chapter 280

“ท่านน้า ท่านแม่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านโกรธ คืนนี้เป็นวันส่งท้ายปี ครอบครัวของเราน่าจะได้ใช้เวลาดี ๆ ร่วมกัน”การแสดงออกของซูเฟยเห็นได้ชัดว่าไม่อบอุ่นเหมือนเมื่อก่อนดูเหมือนคำพูดไม่กี่คำที่ฮูหยินหลินพูดออกมาได้กลืนกินความอ่อนโยนและความกระตือรือร้นของนางไปจนหมดนางยกมือขึ้นเพื่อปล่อยมือของหลินเสวี่ยอิ๋งและให้พวกเขาออกไป ซูเฟยพูดอย่างใจเย็น "ไม่ คืนนี้ข้าไม่อยากกินอะไรแล้ว"นางเดินตรงเข้าไปในโถงด้านในโดยไม่หันกลับมามอง ทิ้งสองแม่ลูกตระกูลหลินไว้ที่ประตูด้วยความอับอายและใบหน้าบอกบุญไม่รับผู้คนในตำหนักมากมายกำลังเฝ้าดูพวกนาง แม้จะไม่ได้ขับไล่พวกนางออกไปตรง ๆ แต่ภายใต้การจ้องมองเช่นนี้ สองแม่ลูกไม่อาจทนได้หลินเสวี่ยอิ๋งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลานี้ ท่าทีของท่านน้าที่มีต่อนางและซูชิงอู่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมากนางมองหน้ามารดาของตนด้วยใบหน้าซีดเซียว "ท่านแม่ ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าท่านน้าเลือกอยู่ข้างซูชิงอู่และญาติผู้พี่..."ฮูหยินหลินกำมือแน่นแล้วดึงนางออกมา ด้วยไม่อยากทำให้ตนต้องขายหน้าคนในตำหนักอีกต่อไปขณะที่นางเดินออกไป นางก็พูดขึ้นว่า "เจ้าต้องบอกเรื่องนี้ให้พ่อเจ้ารู้

เย่เสวียนถิงคว้าตัวนางกำนัลประจำตำหนักข้าง ๆ เอาไว้ แล้วถามว่า "เหตุใดไฟจึงไหม้ได้"นางกำนัลตัวสั่นด้วยความกลัว "หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ แต่หม่อมฉันเพิ่งได้ยินเสียงระเบิดครั้งใหญ่ แล้วไฟก็เริ่มไหม้ ซูเฟยน่าจะติดอยู่ข้างใน หม่อมฉันควรทำอย่างไรดี?"ซูชิงอู่มองไปที่ผู้คนรอบตัวนาง "มัวทำอะไรอยู่? ไปเอาน้ำมาดับไฟสิ!""เพคะ!"ฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ พวกเขาแยกย้ายกันไปและพยายามตักน้ำมาดับไฟอย่างเร็วที่สุด อย่างไรก็ตามบ่อน้ำในตำหนักจิ้งอี๋นั้นอยู่ห่างออกไปพอสมควร ทำให้ต้องเสียเวลาเดินไปมาอย่างมากกว่าพวกเขาจะตักน้ำมาดับไฟได้ ไฟก็คงลามจนไหม้ไปทั้งตำหนักแล้วเย่เสวียนถิงหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วรีบวิ่งไปยังเรือนภายในที่ถูกไฟไหม้ เขาต้องช่วยเหลือคนก่อนเป็นอันดับแรกซูชิงอู่อ่านความคิดของเขาได้ ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย แต่ไม่ได้ห้ามเขานางติดตามเขาไป เนื่องด้วยต้องการเข้าไปด้วยกันไฟไหม้ครั้งนี้นับว่าแปลกประหลาดจริง ๆ เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ กลับลามไปได้ไกลเพียงนี้ ข้อสันนิษฐานแรกคงมีสาเหตุเพราะตัวเรือนไม้ของตำหนักจิ้งอี๋นั้นเก่ามาก และข้อสันนิษฐานที่สองคงเป็นฝีมือมนุษย์เย่เสวียนถิงได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้า

หมอหลวงซุนรายงานว่า "ฝ่าบาท ซูเฟยเพียงหมดสติไปเท่านั้น ร่างกายของพระนางไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใดพ่ะย่ะค่ะ"เมื่อฮ่องเต้ได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเจียวกุ้ยเฟยเห็นฉากนี้และอดไม่ได้ที่จะพูดแทนซูเฟยว่า "ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่น่าสงสัยเกี่ยวกับซูเฟย ไฟไหม้ใหญ่โตเช่นนี้เกิดขึ้นโดยไม่มีใครสังเกตเห็นได้อย่างไร?!"ฮ่องเต้ตั้งเป้าไปที่นางกำนัลซูชิงอู่คุกเข่าลงและไม่รู้ว่านางสัมผัสร่างกายของนางกำนัลบริเวณใด ร่างกายของนางกำนัลสั่นเทิ้มและค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจากนั้นนางมองดูใบหน้าของซูชิงอู่ที่อยู่ใกล้ ๆ ด้วยความหวาดกลัว“เอ่อ...กึกกึก...”ฟันในปากของนางหักไปครึ่งหนึ่งในขณะนี้คำพูดของนางกำนัลไม่ค่อยชัดเจนซูชิงอู่ยกมือขึ้น ลูบคางของนางกำนัล และพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว "ขอโทษที เมื่อครู่ข้าหนักมือไปหน่อย ถ้าเจ้าพูดไม่ได้ก็เขียนเอา"นางกำนัลส่ายหน้าทันทีซูชิงอู่สับสน "เจ้าเขียนไม่ได้หรือ?"นางกำนัลพยักหน้าซูชิงอู่ถอนหายใจ "อย่างนั้นก็ลำบากแล้ว ในเมื่อเจ้าเขียนไม่ได้ เช่นนั้นก็อย่าเก็บมือไว้เลย"สิ้นน้ำเสียงสงบ นางหยิบมีดสั้นที่นางกำนัลเพิ่งหยิบออกมาต่อหน้าทุกคนออกม

อย่าว่าแต่ตอนนี้นางไม่มีหลักฐานที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองเลย แม้ว่านางจะมีหลักฐานแต่ก็ยังมีปัญหามากมายนางถอนหายใจเล็กน้อยและกำลังจะยอมรับชะตากรรมของนางและถูกพาตัวไปขัง ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ไม่ไกลฮ่องเต้ได้ยินเสียงนั้นโดยธรรมชาติและหันหน้าไปมองซูชิงอู่ซูชิงอู่ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางเม้มริมฝีปากและดวงตาของนางแทบจะปิดด้วยเสียงหัวเราะฮ่องเต้ขมวดคิ้ว "มีอะไรน่าขันหรือ?"นางยืนอยู่ข้างหลังเย่เสวียนถิงและพูดว่า "หม่อมฉันหัวเราะให้กับทักษะการแสดงของนางกำนัลน่ะเพคะ"เมื่อนางกำนัลผู้คนนั้นได้ยินดังนั้น ปากของนางก็กระตุกนางเผลอจิกบาดแผลโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้สีหน้าของนางบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด“การแสดงหรือ?”ดวงตาของฮ่องเต้จ้องมองไปที่ใบหน้าของนางกำนัล และคิ้วของเขาก็ขมวดลึกยิ่งขึ้นซูชิงอู่ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและพูดออกมาเพื่อช่วยฮุ่ยเฟย "ฮุ่ยเฟยไม่ใช่คนโง่ หากนางต้องการทำร้ายซูเฟยจริง ๆ แล้วนางจะจัดการให้ 'หนึ่งในคนของนาง' มาฆ่าใครสักคนอย่างโจ่งแจ้งได้อย่างไรกันล่ะเพคะ?"“ในตอนที่ท่านอ๋องและหม่อมฉันเข้าไปในตำหนักของซูเฟยเพื่อช่วยเหลือคน นางกำนัลผู้นี้ซ่อนตัวอยู่ท

ฮ่องเต้ตกตะลึง แต่เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม "สาวน้อย เจ้าไม่มีความรู้ด้านการสอบสวนคน บุคคลนี้ต้องมีความลับที่สำคัญอยู่กับตัวแน่ ข้าจะมอบนางให้เจ้าง่าย ๆ ได้อย่างไร"ซูชิงอู่เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "อย่างไรเสีย ก็เป็นหม่อมฉันที่ช่วยนางไว้ เช่นนั้นฝ่าบาทก็ทรงปล่อยให้ชิงอู่จัดการเถิดเพคะ"“ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ เจ้าอย่าได้สร้างปัญหาเพิ่มเลย หลังจากการสอบสวนได้ผลเช่นไรไว้ข้าจะบอกเจ้า ถอยไปเสียเถอะ”ซูชิงอู่ไม่เชื่อใจใครเลยนางรู้สึกว่าทันทีที่ละสายตาจากนางกำนัลไป คนผู้นี้จะต้องตายอย่างแน่นอนตอนนั้นมีนักฆ่ามากมายและไม่มีแม้แต่คนเดียวที่รอดชีวิตไปได้ นอกจากความจริงที่ว่าพวกเขาเองเป็นหน่วยกล้าตายแล้ว ยังมีคนที่อยู่เบื้องหลังอีกด้วยสิ่งที่เรียกว่าหน่วยกล้าตายเป็นเพียงกลุ่มหุ่นเชิดที่ถูกผู้อื่นควบคุมอยู่ นับตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาปฏิบัติภารกิจ ชีวิตพวกเขาก็พร้อมถูกพรากไป“ข้าบอกว่าไม่ได้ ก็แปลว่าไม่ได้”แม้ว่าเขาจะมีความประทับใจและความลำเอียงมาทางต่อซูชิงอู่ แต่เมื่อเป็นเรื่องสำคัญ เขาก็ไม่คิดปล่อยให้สตรีนางนี้ทำตามอำเภอใจท้ายที่สุดแล้วนางเป็นผู้หญิงและสิ่งที่นางควรทำคือใช้ชีวิตอย่างสุขสบา