บททั้งหมดของ หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: บทที่ 411 - บทที่ 420

ขณะพูดก็มอบของขวัญที่อยู่ในมือไปให้ในมือของเซี่ยงตงเซิง นี่ก็คือผลึกน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลายของสำนักเสินฉือ นั่นเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของสำนักเสินฉือคนธรรมดาทานเข้าไปก็จะมีผลทำให้อายุยืนยาวเซี่ยงตงเซิงเคยได้ยินลูกชายพูดถึงของสิ่งนี้อยู่เป็นประจำ คิดไม่ถึงว่าเด็กสาวของตระกูลโอวหยางจะมอบมันให้กับเขาไม่ว่าเป็นของจริงหรือของปลอม เขาก็รีบยิ้มแย้มพูดขึ้น: “คุณหนูโอหยางเกรงใจกันเกินไปแล้ว”“พวกลูกสองคนก็อายุไม่น้อยแล้วจริง ๆ นั่นแหละ เรื่องแต่งงานก็ควรจะกำหนดวันแล้ว”“แต่ว่า มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ยังต้องรีบจัดการน่ะสิ”เซี่ยงตงเซิงเปลี่ยนเรื่องคุย: “ไม่กี่วันก่อน น้องสาวของลูกถูกคนรังแก”เซี่ยงหลงได้ยินแบบนี้ก็ยกมือขัดจังหวะทันที: “เรื่องนี้น้องสาวได้บอกกับผมแล้ว”“คิดไม่ถึงว่าจะยังมีคนกล้ารังแกน้องสาวของผม ไม่รู้จักความเป็นความตายจริง ๆ คุณพ่อไม่ต้องเป็นกังวล ครั้งนี้ที่ผมกลับมาก็เพื่อแบ่งเบาคุณพ่อกับน้องสาว”“ตั้งแต่นี้ไป ผมจะทำให้ทุกคนที่เมืองเจียงโจวได้รับรู้ว่า กล้าหาเรื่องครอบครัวของเซี่ยงหลง จุดจบจะน่าอนาถมากแค่ไหน”ได้ยินคำพูดอันฮึกเหิมของลูกชายของเขา เซี่ยงตงเซิงก็หน้าตายิ้ม

พวกโจวเสี่ยวหางก็สะพายกระเป๋ารุ่นนี้ หลินเสวี่ยฮุ่ยถึงแม้อยากได้ตั้งนานแล้ว แต่เธอไม่มีเงินจริง ๆหลินเฟิงยิ้มพูด: “ไม่มีปัญหา เธอดูว่ามีเสื้อผ้าหรือของอย่างอื่นที่ต้องการอีกไหม ซื้อพร้อมกันซะเลย”หลินเสวี่ยฮุ่ยได้ยินคำพูดนี้ ก็โบกมือติดต่อกันในทันที ”ไม่เอาหรอก ของในร้านนี้แพงมาก คุณซื้อกระเป๋าให้ฉัน ฉันก็ดีใจมากแล้ว”เธอทำใจให้หลินเฟิงใช้จ่ายเงินมากมายไม่ได้หรอกในเมื่อตั้งแต่เล็กเธอช่วยแม่ของเธอดูแลร้าน เธอรู้ดีมาก ๆ ว่าการหาเงินนั้นยากมากแค่ไหน”หลินเฟิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ: ไม่เป็นไร วันนี้ฉันดีใจมาก คุณอยากซื้ออะไรก็ซื้อเถอะค่ะ”เขาดีใจเป็นอย่างมาก หลินเสวี่ยฮุ่ยอยู่ภายใต้สภาพแวดล้อมที่ครอบครัวยากจน ไม่ได้กลายเป็นผู้หญิงที่เห็นแต่ผลประโยชน์และแน่นอนว่าต้องเป็นเพราะจ้าวเฉียวอวิ๋นสั่งสอนมาดี“ฮะ! ไม่ต้องจริง ๆ ค่ะ อีกอย่างตอนนี้ฉันยังมีเสื้อผ้าอีก ซื้อเยอะแยะขนาดนั้นทำไมคะ” หลินเสวี่ยฮุ่ยท่าทางแน่วแน่หลินเฟิงเห็นแบบนี้ก็พูดอะไรอีกไม่ได้ ทำได้แค่พยักหน้าเมื่อมาถึงเคาน์เตอร์ชำระเงิน กระเป๋าสะพายข้างทั้งหมดราคาหกพันห้าร้อยบาท หลินเฟิงจ่ายเงินโดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อยในตอน

เธอยืนอยู่ตรงหน้ากระจก ดวงตาคู่สวยเคลื่อนไหวไปมา จากนั้นก็ชื่นชมเรือนร่างของตัวเองอย่างอดไม่ได้“อืม...รูปร่างของฉันก็ไม่เลวเลยนี่นา”หลินเสวี่ยฮุ่ยยิ้มมุมปากเล็กน้อย และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเธอตัดสินใจที่จะซื้อตัวนี้แหละในตอนที่อยากจะถอดออกเธอกลับพบว่า ชุดชั้นในตัวนี้ทำยังไงก็ปลดไม่ออกเธอพยายามจับตะขอที่อยู่ตรงแผ่นหลังของตัวเอง พึงได้พบว่าตัวเองเหมือนจะล็อกตะขอตายเอาไว้หลินเสวี่ยฮุ่ยตื่นตระหนก จากนั้นก็รู้สึกร้อนใจเป็นอย่างมากยิ่งอยากจะปลดตะขอ แต่กลับล็อกมันแน่นขึ้นบนหน้าผากก็ยิ่งมีเหงื่อไหลออกมาเธอเคาะประตูเบา ๆหลินเฟิงที่ยืนอยู่ข้างนอกพูดขึ้นทันที: “มีอะไรเหรอ?”หลินเสวี่ยฮุ่ยที่อยู่ภายในห้องลองเสื้อผ้าถามขึ้นเสียงเบา: “คือว่า...พี่เฟิง พนักงานขายอยู่ไหมคะ?”หลินเฟิงชะงักเล็กน้อย และหันหน้ามองไปรอบ ๆ แต่กลับไม่พบพนักงานร้านเลยด้วยซ้ำไม่รู้ว่าเธอไปไหนแล้วหลินเฟิงพูด: “เธอไม่อยู่ เกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือเปล่า?”หลินเสวี่ยฮุ่ยได้ยินว่าพนักงานขายไม่อยู่ ก็รู้สึกเก้กังเป็นอย่างมากเธอจึงถามเสียงเบา: “งั้นหลี่ซืออวี่ล่ะคะ?”“เธอไปลองเสื้อผ้าน่ะ ยังไม่ออกมา”“ฮะ?

ในตอนที่เขาเตรียมจะหลับตางีบ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างตกลงที่บนตัวของเขาเมื่อก้มหน้ามองดู หลี่ซืออวี่วางมือลงบนขาของเขาค้ำศอกค้ำตัวเอาไว้ คนทั้งคนเอนตัวมาทางเขาหลินเฟิงเหลือบมองเธอด้วยความนิ่งเฉยหลี่ซืออวี่ยิ้มบาง และตั้งใจดึงคอเสื้อที่หน้าอกของตัวเอง ไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดว่าจะโป๊เธอนั่งไขว่ห้าง ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอถอดรองเท้าส้นสูงที่อยู่บนเท้าออกตั้งแต่เมื่อไหร่ เท้าสวยที่สวมถุงน่องถูน่องของหลินเฟิงเหมือนกับว่าไม่ได้ตั้งใจ หลี่ซืออวี่เห็นเขาไม่ได้ตอบสนอง การเคลื่อนไหวของมือก็ใจกล้ามากขึ้นเรื่อย ๆเธอลูบขาของหลินเฟิงขึ้นไปเรื่อย ๆเมื่อเห็นว่าจะลูบโดนเข็มขัดของหลินเฟิงแล้วแต่กลับถูกเขาจับเอาไว้หลินเฟิงขมวดคิ้วและพูดเสียงเบา: “เธอทำตัวดี ๆ หน่อย”หลี่ซืออวี่เผยรอยยิ้มสวยหยาดเยิ้มที่มุมปากออกมาถูกหลินเฟิงเตือนครั้งหนึ่ง ครั้งนี้หลี่ซืออวี่ก็ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวอะไรอีกหลินเฟิงลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำจะไปฉี่หลี่ซืออวี่เห็นว่ามีโอกาส จึงลุกขึ้นเดินตามไปทันทีหลินเฟิงเดินเข้าห้องน้ำ ยังไม่ทันจะถอดกางเกง หลี่ซืออวี่ก็เบียดเข้ามาในห้องน้ำที่มีห้องกัน“เธอบ้าไปแล้วเหร

จากนั้นก็ชี้หน้าเขาและพูดด่าทอ: “ถ้านายไม่ดูหนังก็ไสหัวออกไปซะ”พูดจบ ก็โยนโทรศัพท์มือถือของเขาออกไปทันทีโทรศัพท์เครื่องนั้นถูกเขวี้ยงจนแตกกระจายเสียงดัง “เพล้ง”เจี่ยงชุนหยางโมโหเป็นอย่างมาก: “แม่งเอ๊ย นั่นเป็นโทรศัพท์ผลไม้ 14 ที่ฉันเพิ่งซื้อมาใหม่นะ”“แกแม่งกล้าโยนของฉัน”หลี่ซืออวี่ก็ด่าทอขึ้นอย่างอดไม่ได้: “ไอ้เวรที่ไหนกัน ถือโทรศัพท์ผลไม้แล้วคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่หรือไง? ของแค่ห้าหมื่นบาทยังกล้าเอาออกมาโอ้อวด รีบไสหัวไปเลย”“อย่ามารบกวนเจ๊ดูหนัง”ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ลูกคนรวยอย่างเจี่ยงชุนหยางแบบนี้เธออาจจะมองอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ตอนนี้หลี่ซืออวี่ไม่แยแสเลยแม้แต่น้อยตัวเองเกาะหลินเฟิงได้แล้ว แต่ละเดือนได้เงินเดือนละห้าหมื่นบาทเป็นเรื่องง่ายดายมากเธอยังอยากจะยืมโอกาสในการดูหนังทำความใกล้ชิดกับหลินเฟิงให้มากขึ้นด้วย ไอ้ปัญญาอ่อนนี่พูดพึมพำอยู่นั่นแหละ ทำให้แผนการของเธอถูกขัดขวางจนหมดในตอนนี้คนที่อยู่รอบ ๆ ก็ไม่มีอารมณ์จะดูหนังแล้วอารมณ์ของทุกคนถูกเจี่ยงชุนหยางทำให้หงุดหงิด เมื่อเห็นหลินเฟิงตบหน้าเจี่ยงชุนหยาง ไม่ต้องพูดเลยว่าพวกเขาสะใจมากแค่ไหน และแทบอยากจะเข้าไปตบหน