บทที่ 413

หลินเฟิงลูบใบหน้าของตัวเอง ข้างบนยังมีรอยลิปสติกสีแดงที่ติดอยู่

กลิ่นหอมบาง ๆ ลอยเข้าจมูก

ทำให้คนรู้สึกเคลิบเคลิ้มจริง ๆ

หลินเสวี่ยฮุ่ยที่อยู่ด้านข้างเบะปากพูด: “นี่ คุณยังจะทานข้าวอีกไหม? หอมแก้มนิดหน่อยทำให้วิญญาณของพี่หายไปแล้วเหรอ?”

“แค่กแค่ก...”

หลินเฟิงไอออกมา คิดไม่ถึงว่าเขาก็มีวันที่ต้องอับอายขายหน้าแบบนี้ด้วย

เขาถลึงตาใส่หลินเสวี่ยฮุ่ยแล้วพูดว่า: “เด็กน้อยอย่างเธอจะรู้อะไร”

หลินเสวี่ยฮุ่ยเหลือบตามองเขา: “ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ คุณคงไม่ได้เห็นฉันเป็นเด็กน้อยหรอกใช่ไหม?”

พูดจบยังตั้งใจแอ่นอกของตัวเอง

หลินเฟิงหัวเราะเยาะขึ้นมา: “ดูไม่ออกว่าตรงไหนของเธอใหญ่”

“คุณ...”

หลินเสวี่ยฮุ่ยโมโหจนหน้าแดงก่ำ

“ฉันดูแล้วคุณคงไม่ได้เป็นผู้ชายซิงหรอกใช่ไหม?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกสงสัยอย่างมาก จึงจับแขนเสื้อของหลินเฟิงเอาไว้: “หลินเฟิง คุณเป็นผู้ชายซิงใช่ไหม?”

หลินเฟิงหน้าแดงไปถึงใบหู และขมวดคิ้วพูด: “ตอนนั้นมีความจำเป็นในการฝึกวิทยายุทธ หยวนหยางไม่ได้ถูกปล่อยออกไปนั้นเป็นเรื่องดี มีอะไรน่าขำ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...พอเลย”

หลินเสวี่ยฮุ่ยหัวเราะจนหุบปากไม่ได้ และร่างกายก็สั่นเทา: