เขาส่งเสียงไม่พอใจในลำคอแล้วพูดขึ้น: “ไอ้หนุ่ม นายฝันกลางวันอะไรน่ะ”“วันนี้หลินฝานจะต้องตาย คุณชายเหยนก็จะต้องรอด”หลินเฟิงก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้สักนิด: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเราก็ไม่ต้อง“นายไสหัวไปได้แล้ว”โจวฉวนขมวดคิ้วและพูดเสียงเย็นชา: “ไอ้หนุ่ม ฉันไม่ได้มาเจรจากับนาย ให้หลินฝานออกมาพบฉัน”ในตอนนี้หลินฝานก็เดินโซเซออกมาจากห้องทำงาน“ผมก็คือหลินฝาน คุณจะคุยอะไรกับผม?”โจวฉวนพูดเสียงเย็นชา: “ไอ้หนุ่ม ปล่อยคุณชายเหยนซู่ไป และนายก็จัดการตัวเองซะ พวกเราสำนักอวี้เจี้ยนก็จะไม่ติดใจเอาความเรื่องนี้”“ไม่อย่างนั้น แม่ของนายกับน้องสาวคนนั้นของนายทำได้แค่ตายไปพร้อมกับนาย”หลินฝานกำมือแน่น เขารู้ว่าคนผู้นี้ไม่ได้กำลังข่มขู่เขาสำนักอวี้เจี้ยนมีความสามารถนี้โจวฉวนเห็นเขาลังเลใจ จึงล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาทันทีไม่นานนักโทรศัพท์ก็เชื่อมสาย“ไอ้หนุ่ม คุยกับแม่ของนายหน่อยสิ”โจวฉวนพูดจบ ก็โยนโทรศัพท์มือถือไปให้หลินฝานโดยตรงในใจหลินฝานตกตะลึง หรือว่าแม่ของเขาก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว?“แม่? แม่เป็นอย่างไรบ้าง?”จ้าวเฉียวอวิ๋นที่อยู่อีกฝ่ายของโทรศัพท์กลืนน้ำลายแล้วพูดขึ้น: “ลูกชาย ลูก

มองดูลูกศิษย์สำนักอวี้เจี้ยนที่ร้องโอดครวญอยู่เต็มพื้น โจวฉวนกลืนน้ำ และขาสั่นอย่างอดไม่ได้ความสามารถแบบนี้ เกรงว่ามีแค่ท่านผู้นำมาด้วยตัวเองถึงจะสู้กับเข้าได้ล่ะมั้ง?หลินเฟิงเดินมาทางเขาช้า ๆโจวฉวนรีบพูดขึ้น: หลินเฟิง ผมแค่มาเจรจา ไม่ได้เกี่ยวข้องกับสำนักอวี้เจี้ยนมากนัก…คุณอย่า…”เขายังพูดไม่ทันจบ หลินเฟิงก็ถีบไปที่ใบหน้าของเขาโจวฉวนหมดสติตายไปในทันทีในตอนนี้หลินเฟิงล้วงโทรศัพท์ออกมาและโทรไปหาจ้าวเทียนหวา“ฮัลโหล คุณชายหลิน?”จ้าวเทียนหวาที่อยู่อีกฝ่ายของโทรศัพท์กำลังรอสายของหลินเฟิงอยู่พอดีเขารับสายทันทีโดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อยหลินเฟิงพูดออกคำสั่งทันที: พาคนไปที่บ้านของหลินเสวี่ยฮุ่ยเดี๋ยวนี้ คนของสำนักอวี้เจี้ยนจับพวกเธอเอาไว้แล้ว”“อะไรนะครับ?”จ้าวเทียนหวาตกตะลึงอย่างมาก และพยักหน้าติดต่อกัน: “คุณชายหลินวางใจได้ครับ ผมจะพาคนไปเดี๋ยวนี้”เมื่อวางสายไป หลินเฟิงก็หันหน้ามองไปทางหลินฝาน: “คุณจะไปด้วยกันกับผมไหม?”หลินฝานเดินโซเซมาตรงหน้าเขา: “ผมไปกับคุณ”แม่และน้องสาวของเขาถูกคนจับตัวไว้ เขาจะไม่เป็นห่วงได้อย่างไร จึงต้องไปกับหลินเฟิงอยู่แล้วหลินเฟิงพยักหน้

หลินเฟิงที่กำลังอยู่ในขีดโมโห ไม่มีความสงสาร และไม่มีความลังเลแม้แต่นิดเขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ปล่อยหมัดออกไปเหยนก่วงตกตะลึงจนหน้าถอดสี เขาไม่สามารถจับเงาของหลินเฟิงได้ด้วยซ้ำอีกฝ่ายก็มาถึงตรงหน้าของเขาแล้วยังไม่รอให้เขาตั้งตัวได้ ก็รู้สึกเจ็บปวดที่แขนขึ้นมาเหมือนกับถูกค้อนเหล็กที่แข็งแกร่งทุบเข้าให้ด้วยความรุนแรงกระบี่กายสิทธิ์ในมือก็หลุดออกจากมือทันทีหลินเฟิงกลับไม่มีความคิดที่จะยั้งมือจากนั้นก็ปล่อยหมัดออกไปอีก หมัดกระแทกไปที่หน้าผากของเขาเหยนก่วงไม่สามารถสกัดกั้นการโจมตีของหลินเฟิงได้ด้วยซ้ำ คนทั้งคนกลิ้งไปบนพื้นหลายรอบถึงจะหยุดร่างกายลงได้“แม่ง ปล่อยคนซะ” หลินเฟิงจับคอของเขาเอาไว้แล้วพูดข่มขู่ลูกศิษย์ของสำนักอวี้เจี้ยนก็ตกตะลึงยิ่งกว่า“นี่...คิดไม่ถึงว่าผู้จัดการเหยนจะรับการโจมตีไม่ได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว?”ลูกศิษย์คนอื่น ๆ เห็นเหยนก่วงพ่ายแพ้การต่อสู้ พวกเขากลุ่มนี้ก็ไม่มีความช่วยเหลือจากภายนอกสู้ตายกับหลินเฟิงเกรงว่าไม่มีจุดจบที่ดีอะไร ในตอนที่พวกเขาเตรียมจะปล่อยคนเหยนก่วงก็ตะโกนด้วยสีหน้าดุดัน: “ห้ามปล่อย ฆ่าพวกเธอซะ”ลูกชายของเขาตายไปแล

เหยนก่วงเศร้าโศกเป็นอย่างมาก เขากอดศพของลูกชายเอาไว้และร้องโฮออกมาอย่างเจ็บปวดเสียลูกชายในวัยชรา ส่งผลกระทบต่อเขาเป็นอย่างมากคนตระกูลเหยนมองดูแล้วไม่มีใครที่ไม่โศกเศร้าเหยนจวิ้นตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงโมโห: “แม่งเอ๊ย เป็นไอ้หลินเฟิงคนนี้อีกแล้ว ข่มเหงรังแกกันจนเกินไปแล้ว”“ไอ้หมอนี่วันนี้ก็แย่งวัตถุดิบยาของคุณพ่อผมไป แถมยังกล้าฆ่าลูกพี่ลูกน้องของผมอีก? ความแค้นนี้ไม่แก้แค้นก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว”คนตระกูลเหยนคนอื่น ๆ ก็แค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม ภายใต้การบอกเล่าของเหยนก่วง หลินเฟิงได้กลายเป็นนักโทษที่มีความผิดร้ายแรงไปแล้ว“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ พี่ต้องช่วยผมล้างแค้นนะครับ วิทยายุทธของผมถูกไอ้หมอนั่นทำลายแล้ว ลูกชายของผมนอนตายตาไม่หลับนะครับ”เหยนก่วงกอดขาพี่ใหญ่ของเขาแล้วร้องโหยหวนเหยนควานที่นั่งอยู่ตรงต่ำแหน่งด้านบนหรี่ตาลง ไม่รู้ว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่“พ่อ ไม่ต้องคิดแล้ว พวกเราไปฆ่าไอ้หลินเฟิงคนนั้นกันตอนนี้เถอะ” เหยนจวิ้นพูดกับพ่อเหยนควานถลึงตาใส่เขาแล้วพูดอย่างเรียบเฉย: “ฆ่าหลินเฟิง? ใครไป? แกจะไปเหรอ?”“คนผู้นี้ความสามารถไม่ธรรมดา อีกอย่างแกก็เห็นแล้

“คุณหลินไม่มีชิปแล้วเหรอคะ?”ไป๋ชิงเฉี่ยนมองดูหลินเฟิงที่แพ้จนหมดเกลี้ยงแล้วถามขึ้น“ที่ฉันยังมีอยู่เล็กน้อย คุณเอาไปใช้ก่อนก็ได้ค่ะ”หลินเฟิงรีบโบกมือแล้วพูดขึ้น: “ไม่จำเป็นครับ ผมก็แค่เล่นผ่าน ๆ ไปเท่านั้นเองครับ”“ชิงเฉี่ยน คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรครับ?” ในตอนนี้มีเสียงที่โดดเด่นดังขึ้นเห็นแค่ว่าชายสวมชุดสูทคนหนึ่งสาวเท้าเดินเข้ามาหลินเฟิงจ้องมองไป เขาก็คือเหยนจวิ้นคุณชายของตระกูลเหยน“หลินเฟิง? คิดไม่ถึงว่าคุณก็มาด้วย”เหยนจวิ้นแสร้งทำเป็นตกตะลึง: “เที่ยวเล่นที่นี่พึงพอใจไหมครับ?”ในตอนนี้ไป๋ชิงเฉี่ยนพูดอธิบาย: “งานเลี้ยงในวันนี้เหยนจวิ้นเป็นคนจัดงานค่ะ”หลินเฟิงได้ยินแบบนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่านี่จะเป็นถิ่นของตระกูลเหยนในตอนนี้เหยนจวิ้นพูดขึ้นกับไป๋ชิงเฉี่ยน: “ชิงเฉี่ยน ผมพาคุณไปรู้จักเพื่อนคนอื่น ๆ นะครับ”ไป๋ชิงเฉี่ยนกลับพูดเสียงเบา: “ไม่เอาดีกว่า คนพวกนั้นฉันไม่รู้จักสักเท่าไหร่”เหยนจวิ้นพูดต่อ: “ไม่เอาสิครับ คุณเป็นถึงบุคคลสำคัญในวันนี้ อีกอย่างมีเพื่อนเยอะก็มีเส้นสายเพิ่มมากขึ้น”“ในอนาคตคุณเป็นถึงคนที่จะแต่งงานเข้าตระกูลเหยน รู้จักเพื่อนของผมเอาไ