All Chapters of พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว: Chapter 191 - Chapter 200

หมิงซีห่อตัวตัวเองไว้ เธอได้ยินเสียงหมัดที่อยู่ข้างหลังเธอและเสียงกรีดร้องอันน่าสังเวชของชายโรคจิตในขณะนี้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างยิ่งเวลาผ่านไปไม่นาน มีเสียงไซเรนดังขึ้น เพื่อนบ้านที่อยู่ไม่ไกลได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ พวกเขาแจ้งความให้ตำรวจมาอธิบายว่า “ชายคนนี้มีประวัติอาชญากรรม เขาเป็นชายเร่ร่อนปลอมตัว ตามหาสาวสวย แกล้งทำเป็นโรคจิต และฉวยโอกาสข่มขืนผู้หญิง”ช่วงบ่าย ๆ ตอนที่หมิงซีตากผ้าปูที่นอนที่ประตู เขาคงเล็งหมิงซีไว้แล้วหลังจากได้ยินคำพูดของตำรวจและมองใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัวนั้น หมิงซีรู้สึกหวาดกลัวในใจตอนที่ชายคนนั้นถูกบิดตัวออกไป ใบหน้าของเขาบวมเหมือนหัวหมู และเขายังคงจ้องมองไปที่หมิงซี น้ำลายของเขาหยดลงมาจนถึงคางของเขา และเขาก็ร้องเพลง "สวย...กลิ่นหอม..."หมิงซีรู้สึกหนาวไปทั่วทั้งร่างกาย และเธอก็รู้สึกคลื่นไส้โดยไม่รู้ตัวฟู่ซือเยี่ยนอุ้มเธอขึ้นแล้วพาเธอเข้าไปในรถทันที หลังจากเขาส่งหมิงซีขึ้นรถ และคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอแล้ว หมิงซีก็คว้าข้อมือของฟู่ซือเยี่ยนไว้และพูดอย่างน่าสงสาร "ของของฉันยังอยู่นั่น"ฟู่ซือเยี่ยนตบมือของเธอและปลอบโยนเธอ "พรุ่งนี้ค่อยมาเก็บ"

ฟู่ซือเยี่ยนยิ้ม "ฮะ"หมิงซีพูดอะไรไม่ออก หน้าเธอแดงและเธอพูดว่า "คุณไปนอนโซฟาเถอะ"ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอกลัว เธอคงไม่นอนเตียงเดียวกับเขาหรอก ผู้ชายไม่เหมือนผู้หญิง ปฏิกิริยาของพวกชายตรงไปตรงมามากฟู่ซือเยี่ยนเข้าใจว่าคืนนี้เธอหวาดกลัว เขาจึงหยุดล้อเลียนเธอและลุกจากเตียง"ผมไปอาบน้ำก่อน"จากนั้นเขาก็ไปห้องน้ำและอาบน้ำเย็นอีกครั้งเมื่อฟู่ซือเยี่ยนกลับมา หมิงซีก็ใช้กลอุบายเก่าๆ เธอแกล้งทำเป็นหลับอีกครั้งไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากนอน บางครั้งเธอแค่มีเรื่องในใจ และยิ่งเธออยากนอนมากเท่าไร เธอก็ยิ่งนอนไม่หลับมากขึ้นเท่านั้นแต่เธอไม่รู้ว่าการหายใจขณะหลับแตกต่างจากการหายใจตอนที่เธอไม่ได้หลับฟู่ซือเยี่ยนกระตุกมุมปากของเขา เขารู้หมิงซีหวาดกลัวเล็กน้อยและนอนหลับได้ยากเขาโน้มตัวไปกัดติ่งหูของเธอ เขาอยากพาเธอทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยให้เธอหลับหมิงซีรู้สึกเจ็บเล็กน้อย เธอลืมตาขึ้นมาแล้วพูดว่า "คุณเป็นสุนัขหรือเปล่า"อยู่เฉย ๆ ก็กัดคนฟู่ซือเยี่ยนยืนแขนที่เปื้อนเลือดของเขาตรงหน้าหมิงซี และพูดอย่างใจเย็น "คงเป็นเพราะติดเชื้อจากคุณ"หมิงซีมองแขนของเขา เธอพูดไม่ออกครู่หนึ่ง เมื่อเทียบกับเขากั

“ไม่ได้” เขาปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ยกแว้นเรื่องลูกและเรื่องหย่าร้าง เรื่องอื่น เราคุยได้หมด”หมิงซีก็เริ่มหัวแข็ง “นอกจากสองเรื่องนี้แล้ว ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณอีกแล้ว”ฟู่ซือเยี่ยนขมวดคิ้ว ปากเล็ก ๆ นี้เริ่มเก่งเรื่องที่ทำให้คนโมโหเรื่อย ๆ แล้ว ไม่น่ารักเท่าเมื่อคืนเลยเขาอยากผลักเธอลงไปบนเตียงและจูบเธออย่างหนักเพื่อระบายความโกรธหมิงซีนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรู้สึกอึดอัดมาก เพราะกล้ามเนื้อของเขาตึงมากจนเธอรู้สึกเจ็บอยู่เสมอ“คุณจะพาฉันกลับไปเอาเสื้อผ้าไหมเนี่ย ถ้าคุณไมาพาฉันไป ฉันก็จะไปเอง”เมื่อพูดจบ หมิงซีก็กำลังจะลุกขึ้นแต่ฟู่ซือเยี่ยนคว้าเธอไว้ เอาผ้าเช็ดตัวห่อเธอไว้แน่น จึงอุ้มเธอออกไปหลังจากกลับมาถึงบ้านเก่าแล้ว หมิงซีก็ไปเอาเสื้อผ้าของเธอ ความรกรางในบ้านเตือนเธอว่า เมื่อคืนที่นี่เกิดอะไรขึ้นเธอดึงมุมเสื้อผ้าของฟู่ซือเยี่ยนแล้วพูดว่า "คุณอย่าเพิ่งไป"ฟู่ซือเยี่ยนมองไปที่เธอและไม่พูดอะไร แต่เขาก็ไม่ได้ไปไหนหมิงซีเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ประตูปิดไม่สนิท ฟู่ซือเยี่ยนเงยหน้าขึ้นก็สามารถเห็นกระดูกผีเสื้อที่สวยงามบนไหล่ของเธอ ซึ่งสวยงามและมีเสน่ห์มากลูกแอปเปิ้ลของอด

หมิงซีว่าจะอ้าปากพูดอะไร แต่ฟู่ซือเยี่ยนไม่ให้โอกาสเธอ เขาเอื้อมมือไปจับคางของเธอ เงยหน้าของเธอขึ้น และจูบเธออย่างหนักเธอวางมือบนหน้าอกของเขาและพยายามอย่างหนักหลายครั้งแต่ผลักเขาออกไปไม่ได้ แต่กลับถูกเขากอดแน่นขึ้นจนใบหน้าของเธอบวมแดงและเธอหายใจไม่ออก เขาจึงปล่อยเธออย่างไม่เต็มใจแต่เขายังคงจับหน้าเธอแล้วพูดว่า "ต้องเป็นแบบนี้ ถึงไม่ทำให้คนโกรธ"เสียงของหมิงซีสั่นเล็กน้อย และเธอก็พูดด้วยความโกรธ:"คุณ...เอ่อ..."เขาจูบริมฝีปากของเธออีกครั้งในขณะที่เธอกำลังจะพูด และคราวนี้แม้แต่โคนลิ้นของเขายังเข้าไปในปากของเธอ พันลิ้นของเธออย่างดุเดือด เขาไม่ปล่อยเธอไปจนกว่าร่างกายของเธอจะอ่อนลงและลมหายใจของเธอไม่สม่ำเสมอฟู่ซือเยี่ยนเลิกคิ้ว:"คุณยังอยากพูดอะไรอีกไหม"สีหน้าของเขาบอกได้ชัดเจนเลยว่า ถ้าเธอพูดอีกคำหนึ่ง เขาก็จะจูบเธออีกหมิงซีปิดปากไว้ เธอไม่กล้าพูดสักคำ เพราะชายคนนี้ขี้โกงฟู่ซือเยี่ยนเห็นเธอไม่พูดอะไรต่อ เขาจึงพอใจ เขาอุ้มเธอทันทีและก้าวเท้าเดินไปที่รถ และส่งหมิงซีเข้ารถแล้วพูดว่า "กลับบ้านกันเถอะ"หมิงซีนั่งอยู่ในรถ เพราะฟู่ซือเยี่ยนจูบเธอนานเกินไป เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะ เธ

หลังจากพูดแบบนี้ เขาจับมือหมิงซีและพากันขึ้นรถตอนที่หมิงซีลงรถ มือเล็ก ๆ ของเธอหนาวมาก แต่ตอนนี้มือถูกฟู่ซือเยี่ยนจับมือไว้ เธอรู้สึกมืออุ่นมากทันใดนั้นข้างหลังเขามีเสียงดังกึกก้อง“อ้าว คุณหนู ทำไมคุณหนูล้มบนพื้นคะ”เสียงร้องไห้อันหวาดกลัวของป้าหลินและเสียงร้องของของหลินเสวี่ยเวยดังขึ้น ฟู่ซือเยี่ยนหยุดครู่หนึ่งแล้วเดินไปที่รถต่อเมื่อหลินเสวี่ยเวยเห็นฟู่ซือเยี่ยนกำลังจะขึ้นรถ หลินเสวี่ยเวยก็หน้าซีดและร้องไห้อย่างอกหัก“เจ็บมาก พี่อาเยี่ยน พี่อย่าไปค่ะ หนูเจ็บหัวเข่ามาก... พี่อาเยี่ยน พี่ทิ้งหนูคนเดียวไม่ได้นะ นี่มันวันเกิดหนู...วันเกิดของหนู...”.... ”หลินเสวี่ยเวยคอยเตือนเขาอยู่เสมอว่า วันเกิดมีความหมายอะไรนั่นคือคำสัญญาที่เธอแลกกับชีวิตของเธอในที่สุดฟู่ซือเยี่ยนก็หยุดขึ้นรถ เขามองหมิงซี และอยากจะพูดอะไรหมิงซีแสร้งทำเหมือนเธอไม่ได้สังเกตความหวั่นไหวของฟู่ซือเยี่ยน เธอเพียงจ้องมองดวงตาของเขาแล้วพูดว่า "คุณบอกว่าเราอยู่กันดี ๆ ไม่ใช่เหรอ"ถ้าวันนี้เขาจะหันกลับไปหาหลินเสวี่ยเวย เขาก็จะทำแบบเดียวกันในอนาคตในชีวิตนี้ เธอจะไม่มีวันหลุดพ้นจากหลินเสวี่ยเวย และเธอต้องอยู่ภา