All Chapters of พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว: Chapter 201 - Chapter 210

ดวงตารูปอัลมอนด์ของหมิงซีมองหลินเสวี่ยเวยอย่างเย็นชาคุณแกล้งทำเป็นฟังไม่รู้เรื่องใช่ไหม เธอมีหลายวิธีที่จะทำให้คุณฟังรู้เรื่องเมื่อก่อนเธออ่อนโยนและไม่แย่งชิงอะไร ซึ่งเป็นสาเหตุที่พวกเธอหาเรื่องถึงคุณยายของเธอแต่ทำไมคนทำชั่วพวกนี้ถึงใช้ชีวิตสบายขนาดนี้ได้แต่คุณยายของเธอใจดีและทำงานหนักมาตลอดชีวิตก่อนจากไปคุณยายยังต้องเห็นความน่าอับอายของเธอ และจากไปอย่างไม่วางใจก่อนที่ท่านจะสิ้นสุดชีวิต ท่านยังคงเป็นห่วงเธอและให้เธอใช้ชีวิตให้ดีจากนี้ไปเธอจะไม่ถูกคนเหล่านี้บีบคออีกต่อไป เธอจะไม่ปล่อยให้พวกเขารังแกเธออีกต่อไปในเมื่อพูดกันดี ๆ ไม่ได้ งั้นก็ต้องทำอะไรให้พวกเขายอมซะความดุร้ายในดวงตาของหมิงซีทำให้หัวใจของหลินเสวี่ยเวย สั่นสะท้าน และเธอก็พึมพำ "คุณพูดไร้สาระ คุณจะประกาศอะไรได้บ้าง คุณมีหลักฐานเหรอ"หมิงซีหัวเราะเบา ๆ "ฉันแค่พูดในอินเทอร์เน็ตในฐานะที่เป็นคุณหญิงฟู่ และเล่าการกระทำของคุณไป ก็ต้องมีชาวเน็ตที่กระตือรือร้นช่วยฉันขุดหลักฐานให้ฉัน พวกเขาจะช่วยฉันหาหลักฐานที่ว่าคุณยั่วยุฟู่ซือเยี่ยนเมื่อการกระทำอันรุ่งโรจน์ของคุณถูกเปิดเผย คุณคิดว่านักรบคีย์บอร์ดในอินเทอร์เน็ตจะ

ดี?อะไรดี?ป้าหลินและหลินเสวี่ยเวยมองหน้ากัน ทั้งคู่ไม่กล้าพูดอะไร พวกเธอไม่แน่ใจว่า ฟู่ซือเยี่ยนหมายถึงอะไรวินาทีต่อมา พวกเธอได้ยินฟู่ซือเยี่ยน พูดว่า: "อักษรละหนึ่งที เสี่ยวซ่ง เฝ้าไว้ ห้ามพลาด"“ พี่อาเยี่ยน ”หลินเสวี่ยเวยพูดด้วยความหวาดกลัวเธอไม่เคยคิดเลยว่า ฟู่ซือเยี่ยนจะปกป้องนังนั่นได้ขนาดนี้ ตีหน้าป้าหลิน ก็เท่ากับว่าตีหน้าเธอถ้าวันนี้ป้าหลินถูกตี วันหลังเธอจะไม่ได้รับการเคารพจากฟู่ซือเยี่ยนแม้แต่นิดเธอไม่อนุญาตเธอไม่ยอมเด็ดขาดป้าหลินคุกเข่าลง เสียง'ปัง' ดังกล้อง เธอร้องไห้อย่างหนักและขอร้อง "คุรฟู่คะ ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันไม่ควรสั่งสอนคุณหมิงในฐานะเป็นคนรับใช้ คุณเป็นคนใจกว้าง ฉันขออย่าลงโทษฉันนะคะ... "“ผมว่าแกยังไม่รู้ตัวเองทำอะไรผิด”ดวงตาของฟู่ซือเยี่ยนเย็นลงเรื่อย ๆ " หมิงซีเป็นภรรยาของผม ไม่มีใครมีสิทธ์สั่งสอนเธอ"คำพูดของเขาไม่ได้หนักแน่น แต่มันทำให้ผู้ฟังรู้สึกถึงการกดขี่ที่มองไม่เห็นสีหน้าของหลินเสวี่ยเวยแย่ลงทันทีเธอมักรู้สึกว่า พี่อาเยี่ยนไม่เพียงสั่งสอนป้าหลิน แต่ดูเหมือนเขากำลังเตือนเธอด้วยต้องโทษนังเลวนั่นเต็ม ๆ เลยเธอระงับความเกลียดชังใ

หลังจากได้ยินคำพูดของซ่งไป๋ ความใคร่บนใบหน้าของฟู่ซือเยี่ยนก็หายไปทันทีพวกเขาทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจนหมิงซีสามารถรับรู้ได้ทันทีเธอดึงมือออกจากคอของเขา วางมือบนขาของเขาแล้วพยายามจะลงจากร่างของเขาแต่มือของเขาถูกกดลงบนขาของเขา เธอขยับตัวไม่ได้เขาพูดว่า "ซ่งไป๋ ถ้าดูแลเธอไม่ดี แกก็ไม่ต้องเป็นผู้ช่วยอีก"เมื่อพูดจบ เขาวางสายโทรศัพท์ทันทีเขาวางฝ่ามืออันใหญ่รอบเอวของเธอ และด้วยแรงเล็กน้อย หมิงซีก็ล้มลงในอ้อมแขนของเขาอย่างควบคุมไม่ได้อกของทั้งสองคนติดกัน ทำให้คนเร้าใจมากหมิงซีอยากต่อต้านโดยไม่รู้ตัว แต่เขาดันเธอกลับ เธอหันหลังกลับ และถูกชายคนนี้ผลักลงบนเตียงเขาเลื่อนมือของเขาลงไปที่น่องของเธอจนถึงข้อเท้าของเธอ บีบให้แน่น จากนั้นจึงลูบเบา ๆ เหมือนเขากำลังวัดขนาดจากนั้นเขาก็พูดด้วยเสียงต่ำ"หนีอีกแล้วเหรอ"แรงบีบนั้นแทบจะทำให้หัวใจของหมิงซีหลงไหล เขาสามารถค้นหาจุดเสียวของเธอได้อย่างแม่นยำจนเธอทนไม่ไหวเธอหายใจเข้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาโดยไม่มีแรงใด ๆ "ฉันแค่อยากลงไป"ฟู่ซือเยี่ยนค่อย ๆ เข้าใกล้ ดวงตาของเขาตกลงไปที่ริมฝีปากอันสีแดงและบวมของเธอ เสียงของเขาก็แหบแห้งเล็กน้อย:

เมื่อหมิงซีเดินไปที่ระเบียง เธอก็ได้ยินเสียงเอี๊ยดประตูกระจกของระเบียงถูกผลักให้เปิดออกหมิงซีเบิกตากว้าง และในขณะที่เธอกำลังจะกรีดร้อง มีมือใหญ่ข้างหนึ่งบังปากของเธอไว้“อย่าร้องน่ะ ผมเอง”หมิงซีสงบลง และเธอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลา และเธอก็ประหลาดใจอย่างมากหลังจากคนคนนั้นปล่อยมือแล้ว เธอก็ถามด้วยความงุนงง"คุณมาที่นี่ได้ยังไง"“ปีนหน้าต่าง” ฟู่ซือเยี่ยนตอบตรง ๆเขาคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กลิ่นร่างกายของเขาหอมเย็น ๆ ผมสั้นของเขาไม่ได้หวี ปล่อยมันไว้หน้าผากของเขา เขาดูเฉื่อยชามากกว่าตอนอยู่กลางวัน แต่ก็สะดุดตาเป็นพิเศษหมิงซีกระพริบตา ในที่สุดเธอจึงอ้าปาก “คุณไม่นอน แล้วมาที่นี่ทำไมคะ”ฟู่ซือเยี่ยนก้าวมาหนึ่งก้าว หรี่ตามองเธอแล้วตอบ "คุณว่าผมมาที่นี่ทำอะไร"หมิงซีรู้สึกกัวใจของเธอเต้นผิดปกติ เหมือนจะระเบิดบรรยากาศเริ่มแปลกไปในวินาทีนั้นเธอเม้มริมฝีปาก เธอเกร็งตัวอย่างไม่รู้ตัว เธอถอยหลังเล็กน้อยวินาทีต่อมา เธอถูกฟู่ซือเยี่ยนกอดเข้าอ้อมแขนฝ่ามืออันอบอุ่นของเขากดลงบนเอวของเธอ และเขาก็ก้มศีรษะไปกับริมฝีปากของเธอหลังจากการจูบลึก ๆ ทั้งคู่ก็หายใจไม่ออกเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้

เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ชายคนนั้นสั่นสะท้านอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้“คุณกำลังทำอะไรอยู่” ฟู่ซือเยี่ยนคว้าข้อมือของเธอแล้วส่งสายตาห้ามเธอทำอะไรต่อหมิงซีจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ยั่วยุ ปลายตาของเธอก็เงยขึ้น เธอก็เหยียดลิ้นออกเพื่อเลียรอยที่เธอเพิ่งกัดไปเมื่อกี้เธอเลียนแบบฟู่ซือเยี่ยน เลียทีหนึ่งและดูดทีหนึ่ง ทรมานชายคนนั้นอย่างมาก จนทำให้ดวงตาของชายคนนั้นแดงก่ำ“ไม่อยากนอนแล้วเหรอ” ฟู่ซือเยี่ยนปล่อยมือที่เขากำแน่นไว้ เขาพลิกตัวแล้วนอนทับเธออย่างง่ายดาย“เดี๋ยวเบาเสียงลงหน่อย แม่จะตื่นกลางดึก” เขาเตือนเธอเวลาผ่านไปไม่มาก หมิงซีรู้ตัวเลยว่า ที่เธอเลียนแบบตามชายคนนั้นไม่สามารถโชว์ต่อหน้าผู้ชายได้เขาดูดจุดอ่อนไหวของเธอทั้งหมด เขาเคลื่อนไหวช้า ๆ ค่อย ๆ ยั่วยุหมิงซี จนทำให้หมิงซีถูกทรมานจนพังทลาย เธอแทบจะควบคุมเสียงของเธอไม่ได้ อยากร้องออก แต่เธอก็ไม่กล้าตะโกนออกมาฟู่ซือเยี่ยนกลัวว่าเธอจะกลั้นความรู้สึกจนไม่สบายตัว เขาจึงยื่นนิ้วชี้อไปแงะปากเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าวว่า "ล้อเล่นน่า แม่ไม่ตื่นกลางดึกหรอก" ”แต่ต่อให้เป็นอย่างนี้จริง ๆ หมิงซี ก็ไม่กล้าส่งเสียงดัง เพราะมันไม่ใช่บ้