All Chapters of พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว: Chapter 211 - Chapter 220

เมื่อชายคนนั้นพูดแบบนี้ คนรอบข้างก็หัวเราะกันใหญ่มีอีกคนส่งเสียงด้วยว่า "ฉันด้วย"เพราะผู้หญิงคนนี้นน่ารักดี เธอดูดีกว่าพวกที่แต่งหน้าเป็นร้อยเท่าโดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น รูม่านตามีสีเข้มและสว่าง เมื่อเธอมองดูผู้คน ทำให้ผู้คนรู้สึกเธอเชื่องมาก และเมื่อเธอยกหางตาขึ้น เธอดูมีเสน่ห์มากผู้หญิงคนนี้เป็นหญิงงามที่หาได้ยากมากคำพูดของคนเหล่านี้ไม่เป็นที่พอใจอย่างยิ่ง แต่ฟู่ซือเยี่ยนทำตัวเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขา และปล่อยให้พวกเขาดูถูกเธอซูเนี่ยนโกรธมากจนกำหมัดแน่น เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและอยากจะเทใส่คนเหล่านั้น แต่ข้อมือของเธอกลับถูกใครรัดไว้แน่น“คุณซู นี่เป็นสถานที่ที่คุณหาเรื่องได้เหรอ”เสียงที่คุ้นเคยและน่ากลัวนี้ทำให้ร่างกายของเธอสั่นเธอหันกลับมาและเห็นลู่จิ่งสิงกำลังหรี่ตามองเธอ ดวงตาของเขาสว่างกว่าของซาตานลู่จิ่งสิงบิดมือของเธอทันทีและลากเธอไปที่อื่น ซูเนี่ยนพยายามดิ้นรนเพื่อรอดตัว แต่แรงของเธอสู้ลู่จิ่งสิงไม่ได้มีคนรวยรุ่นที่สองคนหนึ่งรู้จักลู่จิ่งสิง และกเขารู้กะรว่าคู่หมั้นของเขาเป็นใคร เมื่อพวกเขาเห็นเขาลากคนที่ยื่นข้างผู้หญิงคนนี้ไปจากห้องอย่างโจ่งแจ้ง เขายิ่งคิดว

หลังจากฟู่ซือเยี่ยจัดการชายคนนั้นเสร็จแล้ว เขาก็ก้าวเท้าและว่าเตรียมเดินออกไปแต่หลินเสวี่ยเวยรีบจับเขาไว้ เธอจับแขนของเขาอย่างอ่อนโยนและอ่อนแอ โน้มตัวไปข้างหน้าทั้งตัวแล้วกระซิบ " พี่อาเยี่ยน หนูรู้สึกเวียนหัวมาก... "เรื่องของลั่วเส้าชูในเมื่อกี้ทำให้บรรยากาศค่อนข้างอึดอัดเมื่อคนเห็นฉากนี้ก็เริ่มปลุกเร้าบรรยากาศและตะโกนว่า "จูบกันสิ"ประโยคนี้ทำให้คนในห้องคึกคักอีกครั้งทุกคนมารวมตัวกันและตะโกนว่า "จูบกัน จูบกัน"หลินเสวี่ยเวยดีใจมาก เพราะเธอชอบแบบนี้มากจุดประสงค์เดิมของเธอคือเพื่อยืนยันเรื่องอื้อฉาวบางส่วน เพราะตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงปัจจุบัน เธอเป็นคนเดียวที่ได้ถูกนินทาว่า เธอเป็นแฟนสาวคนเดียวของฟู่ซือเยี่ยน ซึ่งข่าวนี้สามารถนำผลประโยชน์มหาศาลให้กับเธอและตระกูลหลินบรรยากาศถึงจุดนี้แล้วหลินเสวี่ยเวยคิดว่า ฟู่ซือเยี่ยนจะไม่ทำให้เธอเสียหน้าแม้ว่าเป็นการสร้างภาพ แต่ก็ต้องทำเธอเหยียดหน้าของเธอเข้าไปใกล้กับใบหน้าของฟู่ซือเยี่ยน แต่เมื่อเธอเข้ามาใกล้มากขึ้น เธอเห็นเขาขมวดคิ้วและหันหน้าไปที่อื่นเขาพูดอย่างเย็นชา " เสวี่ยเวย พอเหอะ"วันนี้ตอนที่เขามาที่นี่ เขาไม่รู้เลยว่าเ

ในวิลล่าเงียบมากหมิงซีไม่เห็นแม่บ้าน ปกติ เวลานี้แม่บ้านยังไม่พักผ่อนเลยเธอขึ้นไปชั้นบน ผลักประตูและเข้าไปในห้อง เธออยากหากระเป๋าเดินทางของเธอในห้องไม่ได้รูดม่าน เวลานี้มีแสงจันทร์สาดเข้าหน้าต่าง เธอเลยไม่ได้เปิดไฟ เมื่อเธอเปิดประตูตู้เสื้อ เธอพบว่า กระเป๋าเดินทางที่เธอใส่เข้าในครั้งที่แล้วหายไป"คลิก--"มีคนเปิดไฟในห้องฟู่ซือเยี่ยนเดินมาหาหมิงซีทีละก้าว คิ้วอันหล่อของเขาเปื้อนไปด้วยความโกรธ "คุณกำลังมองหาอะไร"หมิงซีตกใจ เธอไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนเขาอยู่ที่งานเลี้ยงวันเกิดของหลินเสวี่ยเวยไม่ใช่เหรอแต่ตอนนี้เขาอยู่ไหนก็ได้ มันไม่เกี่ยวเธอแล้วเธอถามชายคนนั้น "แม่บ้านอยู่ไหน"ฟู่ซือเยี่ยนไม่ตอบแต่ถามเธอกลับ"คุณกำลังมองหาอะไร""กระเป๋าเดินทางของฉัน"“จะไปจากนี่เหรอ”น้ำเสียงของเขาราวกับความสงบก่อนเกิดพายุซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกผิดปกติหมิงซีถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วพูดอย่างเย็นชา " ฟู่ซือเยี่ยน คุณตัดสินใจได้ดีแล้วไม่ใช่เหรอ"สิ่งที่เขาพูดในงานวันเกิดของหลินเสวี่ยเวยก็เพียงพอที่ทำให้เธอเสียหน้าแล้วจริงๆ แล้วไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ เธอไม่ได้โง่ขนาดนั

หลังจากที่ฟู่ซือเยี่ยนรับยากจากเพื่อน เขาก็ยัดยาสองสามเม็ดเข้าไปในปาก หยิบน้ำแร่ที่โจวมู่ส่งให้เขา แล้วกลืนยาลงไปกู้เหยียนโจวไม่รู้จะพูดอะไรดี เขาเห็นเพื่อนเขาจ้องมองไปที่ห้องผู้ป่วยตลอดเขาพยายามบอกเพื่อน "เมื่อแกมีอาการ พยายามห่างกับหมิงซีเลย ร่างกายเล็ก ๆ ของเธอรับแกไหวเหรอ ถ้าแกมีเวลานะ แกไปรักษาตัวแบบจริงจังเลย ไม่งั้น ถ้าแกคุมตัวไม่ได้ สร้างปัญหาอะไรไป แกจะเสียใจทีหลัง"กู้เหยียนโจวพูดอย่างคลุมเครือ เพราะโรคไบโพลาร์สามารถกลายเป็นเรื่องใหญ่หรือเล็ก ไม่ว่าฟู่ซือเยี่ยนจะควบคุมตนเองได้มากแค่ไหน ก็มักจะมีโอกาสเกิดความผิดพลาดได้โดยปกติแล้วเมื่อคุณเผชิญหน้ากับสิ่งที่คุณใส่ใจมากที่สุด การควบคุมตนเองของคุณจะพังทลายลงทันทีทีนี้ฟู่ซือเยี่ยนยอมจดจำคำพูดของเพื่อนไว้ในใจ เขาเม้มริมฝีปากแล้วตอบเพื่อนของเขา "ฉันรู้"กู้เหยียนโจวถามต่อ "แล้วคลิปที่เพิ่งโพสต์ในอินเทอร์เน็ต เห็นบอกว่าแกฉลองวันเกิดให้เสวี่ยเวย และพวกแกสองคนมีข่าวดีกัน มันเป็นเรื่องอะไรกัน"ฟู่ซือเยี่ยนยกเปลือกตาขึ้นและตอบอย่างเฉยเมยว่า "พวกนักข่าวเขียนมั่ว"“แล้วแกก็ปล่อยข่าวกระจายไปทั่วเหรอ แกไม่กลัวน้องหมิงซีเสียใจหรือไ

ซูเนี่ยนคุมหัวของเธอไว้ มีสองสามคนรีบเข้ามาเตะเธออย่างบ้าคลั่งและตามอำเภอใจหลัง ท้อง และแขนของเธอโดนคนพวกนั้นทีบอย่างแรงผมของซู่เหนียนถูกคนเหล่านั้นดึงอย่างแรง และเธอก็ถูกคนพวกนั้นผลักลงกับพื้น เธอลุกตัวไม่ได้ ช่องปากของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นของโลหิต ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในอวัยวะภายในของเธอทำให้เธอหมดสติ และเธอก็พ่นเลือดออกมาเต็มคำหมัดและเท้าของคนเหล่านั้นราวกับสัตว์ร้ายที่กระหายเลือด เมื่อคนเหล่านั้นเห็นเลือด พวกเขาตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น และพวกเขาก็โจมตีหนักขึ้นเรื่อย ๆซูเนี่ยนขดตัวอยู่บนพื้น เธอพยายามกัดฟันและทนความเจ็บไว้ เพราะเธอไม่อยากร้องไห้เธออดไม่ได้ที่ต้องคิดว่า เมื่อวานในงานเลี้ยงของคนอื่น เธอยังด่าคนอ่นเป็นเมียน้อยที่หยิ่งผยอง แต่วันนี้เธอกลายเป็นเมียน้อยที่ทุกคนไล่ล่าแถมเธอยังเป็นหญิงชู้ประเภทที่ห่วยที่สุด ซึ่งเธอเองยังดูถูกตัวเองเลยเธอไม่สามารถหลบลู่จิ่งสิงได้ ดังนั้นเธอจึงต้องยอมรับความอัปยศอดสูที่เขานำมาให้เธอวินาทีนั้น เธอคิดอยู่ว่า ตายอย่างนี้ไปเลย ถ้าตายก็ไม่ต้องถูกคนอื่นล่ามโซ่ อย่างน้อย ตายแล้วมีความสุขมากกว่าการมีชีวิตอยู่ไม่รู้ใครดึงแขนที่เธอกุมหัวออก