บทที่ 199

ฟู่ซือเยี่ยนนิ่งอยู่พักหนึ่ง

เขาจำวันเกิดของ เสวี่ยเวยได้ตลอด แต่ปีนี้เขากลับจำไม่ได้

ตอนนั้น ในวันเกิดของเสวี่ยเวยเหมือนกัน เขาได้เห็นอะไรบางอย่างที่น่าขยะแขยง และเขาเสียสติและตกลงไปในทะเลสาบอันหนาวเย็น เสวี่ยเวยพยายามช่วยชีวิตเขาอย่างสุดกำลัง

ดังนั้นหลังจากนั้น วันเกิดของเธอทุก ๆ ปี ไม่ว่าฟู่ซือเยี่ยนยุ่งขนาดไหน เขาต้องหาเวลาฉลองวันเกิดกับเธอ

หลินเสวี่ยเวยเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของฟู่ซือเยี่ยน แต่เมื่อเธอเห็นฟู่ซือเยี่ยนไม่ได้สะบัดมือของเธอ เธอพูดอย่างสมเพช " พี่อาเยี่ยนคะ หนูรอพี่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่บ่ายสามเลยนะคะ"

ตอนนี้ใกล้จะเป็นฤดูหนาวแล้ว แต่หลินเสวี่ยเวยสวมเสื้อผ้าบางมาก ปลายจมูกของเธอก็ยังแดงเพราะความหนาวเย็น และเธอก็ดูน่าสงสารมาก

ฟู่ซือเยี่ยนถอนมือออกและขมวดคิ้ว "หนูเนี่ย ดื้อจริง ๆ "

เสียงของเขาเย็นชา ฟังแล้วรู้เลยว่าเขาโกรธนิด ๆ แต่หลินเสวี่ยเวยกลับรู้สึกปลื้มใจ

น้ำเสียงนี้เห็นได้ชัดเลยว่า เขากำลังเป็นห่วงเธอ และเธอทนความหนาวนานขาดนี้ คุ้มค่ามาก

เธอเหลือบมองหมิงซีที่นั่งอยู่ในรถ เธอรู้สึกภูมิใจอย่างยิ่ง

ผู้หญิงเลวคนนี้ลากพี่อาเยี่ยนไปไหว้คุณยาย ก็เพราะเธออย่าสร้างภา