บททั้งหมดของ พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว: บทที่ 161 - บทที่ 170

เหวินเหม่ยจวนช่วยพูดด้วย "ใช่ค่ะ พอซินเอ๋อร์บอกฉัน ฉันดุซินเอ๋อร์ทันที เธอชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น อันที่จริงมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย"หลังจากเธอพูดจบ เธอก็หยิบซองจดหมายหนา ๆ ออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้หมิงซี“นี่คือเงินช่วยเหลือที่ป้าเตรียมไว้ คุณรับไว้จ้ะ ซินเอ๋อร์ปากไวเกิน ฉันให้ซินเอ๋อร์คุกเข่าไหว้คุณยายของคุณหน่อย เอาเป็นว่ากล่าวคำขอโทษค่ะ”หมิงซีโยนซองจดหมายใส่หน้าของเหวินเหม่ยจวนทันที เธอตะโกนใส่ "ฉันบอกแล้วไง สายหัวไป คุณฟังไม่รู้เรื่องหรือไง ออกไปเดี๋ยวนี้เลย ไปเลย!"ธนบัตรสีชมพูปลิวและตกลงมา ขอบของธนบัตรที่คมเกือบบาดแก้มของแม่ลูกของตระกูลเหวิน แบบเดียวกับภาพถ่ายที่พวกเธอเรียกว่า รูปเปลือย ของเธอในวันนั้นมัน แสดงให้เห็นว่าหัวใจของมนุษย์ช่างน่ากลัวเพียงใดการกลั่นแกล้งทางวาจาไม่ต้องรับผิดชอบ และการกล่าวขอโทษอย่างไม่จริงจังสามารถปิดบังการกระทำที่เลวร้ายได้แต่ผู้ยุยงเหล่านี้ยังสามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ทำไม!ซ่งซินกลัวมากจนเธอกรีดร้อง เธอเกือบยั้งสติไม่อยู่ แต่เธอรู้ตัวทันที และสาปแช่ง“ไว้หน้าให้แกแล้ว แต่คุณไม่สนใจ เลิกเสแสร้งได้แล้ว อีแก

แท้จริงแล้ว นี่เป็นความรู้สึกที่ค่อย ๆ สูญเสียความรักที่มีต่อใครบางคนเพียงแต่การสูญเสียความรักนี้หายไปอย่างไม่มีเสียงในช่วงบ่ายฟู่หวายเซินเข้ามาโดยไม่คาดคิดเมื่อเดินผ่านฟู่ซือเยี่ยน เขาไม่มองฟู่ซือเยี่ยนแต่เดินเข้าห้องไว้ทุกข์โดยตรงเขานำดอกไม้บรรณาการยาวสิบฟุตเพื่อแสดงความเคารพแก่คุณยายของหมิงซี เข้าไปในห้องไว้ทุกข์ ถวายธูปและคำนับแก่คุณยายของหมิงซีจากนั้นเขาก็มาถึง หมิงซีหมิงซีขอบคุณฟู่หวายเซินช่วยเหลือเธอหลายครั้ง หมิงซีพยายามลุกขึ้นเพื่อขอบคุณเขา แต่เธอลุกขึ้นไวเกิน เธอเลยเวียนหัว เธอส่ายตัวเพื่อตั้งสติให้ได้ โชคดีที่ฟู่หวายเซินยื่นมือจับมือเธอไว้ เธอเลยทรงตัวได้ภาพนี้ทำให้ฟู่ซือเยี่ยนรู้สึกทุกข์ใจมากหมิงซีกับคุณอาน้อย...พวกเขารู้จักกันได้ยังไง?ฟู่หวายเซินไม่ได้อยู่นาน เขาแสดงความเคารพเสร็จ ว่าจะจากไปเมื่อเขาเดินถึงประตู ฟู่ซือเยี่ยนอ้าปากเรียกเขา "คุณอาน้อย" ก่อนฟู่หวายเซินหยุดฝีเท้าและมองฟู่ซือเยี่ยนฟู่ซือเยี่ยนมีสีหน้าที่ดูน่าเกลียด: "คุณอาน้อย หมิงซีเป็นภรรยาของผม"คำพูดนี้เป็นคำเตือนและเป็นการลองใจเพราะคนคนนี้ไม่ใช่คนอื่นแต่เป็นคุณอาน้อยของเขาคนนอกม

“แล้วเธอตายยัง?”คำถามนี้ทำให้ฟู่ซือเยี่ยนตกตะลึง ในความทรงจำของเขาหมิงซี ใจดีมากจนไม่อยากเหยียบมดตายทำไมตอนนี้เธอถึงพูดโหดร้ายขนาดนี้อย่างง่ายตายได้ยังไงหมิงซีดูสีหน้าของฟู่ซือเยี่ยน เธอยิ้มเยาะ: "ให้ฉันตอบแทนคุณละกัน เธอยังไม่ตายใช่ไหม ในเมื่อเธอยังไม่ตาย คุณจะรับประกันได้ยังไงว่าคุณจะไม่เป็นแบบนี้อีก ถ้าคราวหน้าเธอเป็นแบบนี้อีก คุรจะไม่สนใจเธอแล้วเลือกฉันหรือเปล่า”“ไม่ใช่อย่างนั้น หมิงซี ผม...”ฟู่ซือเยี่ยนไม่ทันพูดจบ หมิงซีโกรธ "คุณทำไม่ได้ ฟู่ซือเยี่ยน คุณจะไม่มีวันเลือกฉัน ฉันขอบอกคุณ นี่คือลูกของฉันและฉันจะเลี้ยงลูกเอง และไม่รบกวนคุณด้วย เราได้ลงนามในข้อตกลงหย่าร้างกันนานแล้ว ฉันเคยสัญญากับน้าเหวินว่า ครบหนึ่งเดือน เราจะหย่ากัน เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน คุณจะเป็นอิสระแล้ว ดังนั้น——"ดวงตาหมิงซีเต็มไปด้วยการเสียดสี "หยุดเสแสร้งได้แล้ว"เขาเคยบอกชัดเจนแล้วว่าไม่อยากมีลูก และตอนนี้เขาแกล้งทำเป็นสนใจเด็ก สร้างภาพให้ใครเห็นล่ะเมื่อเขาเลือกหลินเสวี่ยเวยอีกครั้ง เขาทำลายความสัมพันธ์ที่เป็นสามีภรรยากันพังสลายด้วยมือของตัวเองเธอคิดออกแล้ว ปล่อยตัวเองไป ช่วยคู่รักคู่นีัสมหวังเ

ราวกับว่าฟู่ซือเยี่ยนมีลางสังหรณ์ เขาจ้องหมิงซีอย่างโหดเหี้ยมหมิงซีกัดฟันและโพล่งออกมา"ถ้าคุณไม่ยอมหย่า ฉันจะทำแท้งลูก"หมิงซีพูดจบ รีบด่าตัวเองในใจแล้วพูดในใจว่า ลูกคะ ไม่ใช่แม่ไม่อยากเอาลูก เพียงแต่แม่ทุกข์ใจมากและอยากหย่ามาก แม่เลยต้องพูดแบบนี้ แม่ไม่ใช่ไม่เอาลูกนะ หนูอย่าโกรธแม่..ทันใดนั้น ดวงตาของฟู่ซือเยี่ยนเต็มไปด้วยแววที่เคร่งขรึม เขาพูดด้วยความโกรธแคว้น "คุณกล้าดียังไง!"หมิงซีพูดอย่างหนักแน่นว่า "ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณควบคุมฉันอีกต่อไป นี่คือลูกของฉันเอง และฉันสามารถเลือกเองได้"คราวนี้ เธอต้องหย่าให้ได้มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากที่ไม่เคยถูกเลือกอย่างไม่ลังเลเธอไม่อยากใจขาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าความโกรธของฟู่ซือเยี่ยนรวบรวมเป็นกองไฟ เขาก้าวเข้ามาใกล้แล้วบีบข้อมือของหมิงซี ดวงตาของเขาดุร้ายกว่าที่เคยเป็นมา " หมิงซี ผมบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ คุณอย่าหวังไปจากผม"......นอกห้องผู้ป่วยมือของหลินเสวี่ยเวยที่กำลังถือตะกร้าผลไม้สั่นด้วยความโกรธซ่งซิน คนโง่คนนั้นไม่ได้กำจัดเด็กในท้องแท้งก็ช่าง แต่ตอนนี้แม้แต่พี่อาเยี่ยนก็รู้เรื่องของเด็กแล้วเธอพยายามอย่างมากเพื่อให้พี่อาเย

ในมุมมองของฟู่ซือเยี่ยน ความลังเลของหมิงซีเป็นสัญญาณของความรู้สึกผิด เขาเจ็บใจมาก ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความเหงาเดี่ยวดาย "ไม่น่าแปลกใจเลย...ว่าแล้วทำไมคุณถึงบอกผมว่านี่คือลูกของคุณเอง""เปล่า......"หมิงซีอยากอธิบายโดยไม่รู้ตัว แต่ ฟู่ซือเยี่ยนคว้าไหล่ของเธออย่างบ้าคลั่งและคำราม "คุณว่ามาสิ! อธิบายให้ผมฟังหน่อยสิ!"เขาจับกระดูกไหล่ของหมิงซีแน่นมาก จนหมิงซีรู้สึกเจ็บราวกับว่ากระดูกกำลังจะแหลกแต่หมิงซีพยายามอดท้นไว้ เธอกัดริมฝีปากการกระทำของฟู่ซือเยี่ยนบอกเธอว่าระหว่างพวกเขา ไม่มีความไว้วางใจกันไม่น่าแปลกใจที่เขาขอน้าเหวินอย่าเพิ่งบอกคุณปู่ก่อน เขาคงเลือกไม่เชื่อเธอตั้งแต่เขาได้ผลอัลตราซาวนด์ในเมื่อเขาเชื่อว่าเธอมีชู้ แล้วทำไมต้องอธิบายด้วยเพราะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดีดวงตาของเธอชื้นเล็กน้อย เธอมองฟู่ซือเยี่ยนอย่างดื้อรั้น "ฉันไม่มีอะไรจะอธิบาย"“เหอะ ๆ ” จู่ ๆ ฟู่ซือเยี่ยนก็ยิ้มอย่างศกเศร้า “ หมิงซี คุณเกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ เกลียดจนไม่ยอมโกหกผมเลยใช่ไหม คุณรู้ไหมเมื่อผมได้ยินว่าคุณท้อง ผมดีใจแค่ไหน”เมื่อเขารู้หมิงซีท้อง เขามีความสุขมากแค่ไหน แ