All Chapters of พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว: Chapter 141 - Chapter 150

น้ำเสียงของชายคนนั้นเย็นชาและเข้มงวดหมิงซีหยุดครู่หนึ่ง รู้สึกอยากหันหลังกลับและจากไปมุมปากของหลินเสวี่ยเวยโค้งงอขึ้น แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เธอเห็นหมิงซีก้มลงและวางซุปลงบนโต๊ะชาแล้วจะเดินออกไปฟู่ซือเยี่ยนได้กลิ่นหอม เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น เขาเห็นหมิงซีกำลังค่อย ๆ เดินออกไปทันใดนั้น ดวงตาอันห่างไกลของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาเรียกหมิงซี "เดี๋ยวก่อน"หมิงซีหยุดฝีเท้าฟู่ซือเยี่ยนยืนขึ้นและพูดกับหลินเสวี่ยเวย "พี่วงกลมประเด็นสำคัญให้แล้ว ที่เหลือ โจวมู่จะพาหนูไปหาผู้จัดการเฉิน แล้วเขาจะเดินเรื่องให้หนู"หลินเสวี่ยเวยยังอยากพูดอะไรต่อ แต่เธอเห็นฟู่ซือเยี่ยนรอไม่ไหวที่กำลังเดินไปและโอบแขนของเขาไว้รอบเอวของหมิงซี "ที่รัก คุณมาที่นี่ทำไม"มือของหลินเสวี่ยเวยที่ถือเอกสารนั้นแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่งหมิงซีไม่เคยชินกับการแสดงความรักใคร่ต่อหน้าคนอื่น แต่จากมุมตาของเธอ เธอเห็นหลินเสวี่ยเวยไม่ปกปิดความโกรธของตัวเอง หมิงซีเลยเงยหน้าขึ้นมามองฟู่ซือเยี่ยนด้วยดวงตาของเธอชื้น ๆ เธอและพูดอย่างอ่อนโยน "ฉันอยากมาหาคุณ"ใบหน้าอันเล็กที่ไร้เดียงสาของหมิงซีเป็นข้อได้เปรียบโดยธรรมชาติ หากหมิงซีว

ฟู่ซือเยี่ยนเอาริมฝีปากบางของเขารังแกหมิงซีเป็นเวลานาน เขาบังคับหมิงซีเรียกเขา ที่รัก หลายครั้งด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลเมื่อเขาลงจากรถ เขาจัดเสื้อผ้าให้เธอ ดวงตาของเขามืดลงเล็กน้อย และเขาพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง "ผมกลับมา ผมต้องทวงหนี้คุณนะ อย่างน้อยผมต้องทำให้คุณลงเตียงได้สองสามวัน”หมิงซีหน้าแดงอีกครั้ง คุณยังต้องแจ้งเตือนเรื่องแบบนี้ล่วงหน้าด้วยเหรอ?ก่อนหน้านี้ เขายังไม่หายสนิท คุณหมอให้เขาควรงดการมีเพศสัมพันธ์อย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์แต่เขาขอร้องอย่างหนักทุกวัน หมิงซีเลยยอมบเขา และตกลงตามเวลาที่เธอกำหนดไว้เธอได้ปรึกษาแพทย์แล้วด้วย ในเวลาสองเดือนนี้ ทำอย่างอ่อนโยน นาน ๆ ทีทำครั้งหนึ่งก็ได้เมื่อถึงเวลานั้น เธออ้อนเขาดี ๆ ขอเขาเบา ๆ หน่อย......เมื่อหมิงซีมาถึงโรงพยาบาล หมิงซีเห็นพยาบาลป้าจางนั่งอยู่ข้างนอกผมของเธอยุ่งมาก ปากข้างหนึ่งบวม เมื่อเธอเห็นหมิงซี ก็เหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต“คุณหมิง ฉันกำลังจะโทรหาคุณพอดีค่ะ เมื่อกี้มีชายคนหนึ่งเข้ามาบอกว่า เขาเป็นลูกของยาย เขากำลังป้อนเค้กให้ยาย ฉันบอกว่ายายากินเค้กไม่ได้ แล้วเขาก็จับหัวฉันไว้ แล้วตบหน้าฉัน…”เมื่อหมิงซีได้ยินป้าจางพ

ฟู่หวายเซินแข็งแกร่ง เขาสามารถจับชายคนนั้นได้อย่างง่ายดายจนกระทั่งดวงตาของเขาต้องเบิกกว้าง และเขาก็กรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่าโจวเหิงชานดิ้นรนไม่ได้ เขาโกรธ "คุณเป็นใคร ฉันจะสั่งสอนหลานสาวของฉันเอง คุณเป็นใครกันแน่ มายุ่งเรื่องชาวบ้านทำไม... "โจวเหิงชานยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงคลิก และข้อมือของเขาก็หักทันที“อ่า——!!!”ความเร็วนั้นเร็วมากจนโจวเหิงชานต้องใช้เวลาหลายวินาทีในการตอบสนอง เขาหมดแรง และเขาล้มลงบนพื้นและเริ่มกรีดร้องหลังจากที่ฟู่หวายเซินหยุดการกระทำ ผู้ช่วยก็ยื่นทิชชู่ให้เขา เขาหยิบมันมา ค่อย ๆ เช็ดมือ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของหมิงซีตลอดเวลา เขาไม่มองเจ้าสวะนั่นแม้แต่แวบเดียวทันใดนั้นโจวเหิงชานรู้สึกอย่างอธิบายไม่ถูกว่า รัศมีของชายคนนี้น่ากลัวเขาไม่เคยเห็นหน้าตาของสามีของหมิงซี แต่เมื่อเขาเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นบุคคลผู้มีเกียรติ และชายคนนี้มีรถหรูคันหนึ่ง เขาก็รู้สึกว่าชายคนนี้คือสามีของหมิงซีเลย เขาเริ่มบังมือไว้และคร่ำครวญ“คุณคือผู้ชายคนนั้นของหมิงซีเหรอ ฉันเป็นน้าของหมิงซี ถ้าวันนี้คุณจะช่วยเธอจริง ๆ คุณต้องให้เงินฉัน ค่ารักษาบาดเจ็บที่มือบวกค่า

ในโรงพยาบาล“เสี่ยวซี หนูต้องใช้ชีวิตลำบากกับยาย ไม่เคยมีวันไหนสบายเลย ต้องเจอแต่เรื่องไร้สาระแบบนี้ ยายขอโทษนะ ”ขณะที่คุณยายพูด คุณยายก็น้ำตาไหล เธอแก่แล้ว และไม่อาจกลั้นความเศร้าได้ดวงตาของหมิงซีก็แดงก่ำเหมือนกัน “ คุณยายคะ เมื่อก่อนคุณยายปกป้องหนู ตอนนี้ถึงเวลาที่หนูต้องปกป้องคุณยายแล้วค่ะ”โจวเหิงชานเป็นคนไม่ได้เรื่อง วัน ๆ ไม่อยู่บ้าน เพื่อหาเงินส่งหมิงซีเรียน คุณยายต้องเก็บขยะและขายขนมและต้องทนทุกข์ทรมานมากมายตอนนี้คุณยายเลยมีโรคประจำตัวหลาย ๆ ชนิด ต้องนอนโรงพยาบาลอย่างเดียว“คุณยายน่ะ ไม่ได้กังวลเรื่องอะไรหรอก ยายแค่กังวลว่า หลังจากจากไปแล้ว จะไม่มีใครดูแลหนู และยายยังไม่ได้เห็นหนูหาแฟนเลย แม้ว่ายายจะตายจริง ๆ แต่หัวใจของยายก็ยังไม่หายความกังวลนะลูก”หมิงซีปาดน้ำตาแล้วพูดว่า " คุณยายคะ คุณยายอย่าพูดแบบนั้นสิ คุณยายจะอายุยืนยาวแน่นอน และคุณยายเคยรับปากหนูว่า เราจะกลับไปพักที่บ้านเก่าของเราบ้างไม่ใช่เหรอ"ดวงตาที่ขุ่นมัวของคุณยายมีแววที่เต็มไปด้วยความหวัง และเธอพึมพำ: "ยายยัง... กลับไปได้เหรอ?"“ได้สิคะ ถึงแม้น้าขายบ้านเก่าไปแล้วก็จริง ๆ แต่เจ้าของไม่ได้เข้ามาอยู่ หนูเ

ซูเนี่ยนตื่นตระหนก ต่อให้เธอจะกล้าขนาดไหน แต่เธอก็ไม่กล้าเกลี้ยกล่อมเขาต่อหน้าคู่หมั้นของเขาด้วยนิสัยอันโด่งดังของเฉินเจียว เธออยากตายหรือไง?เธอดิ้นรนอย่างหนักและปฏิเสธ "ฉันเปล่า คุณลู่ ฉันขอร้อง คู่หมั้นของคุณยังอยู่ที่นี่ ถ้าเธอเห็น..."ลู่จิ่งสิงขยับมือและดันเสื้อผ้าของซูเนี่ยนขึ้นแล้วซูเนี่ยนสูดลมหายใจเนื่องจากความหนาวเย็นอย่างกะทันหันเขาก้มหัวลง กัดซูเนี่ยนแล้วเยาะเย้ย "คุณรู้จักคำว่า เสียหน้า ด้วยเหรอ?"ซูเนี่ยนกัดริมฝีปากของเธอแน่น เธอกลัวส่งเสียง เลยพูดอย่างคลุมเครือว่า "คุณไม่กลัวคุณเฉินจะโกรธเหรอ?"“งั้นคุณกรีดร้องหน่อย ผมจะดูว่าผมกลัวไหม” ลู่จิ่งสิงถามซูเนี่ยนอย่างใจเย็นเสียงของใครบางคนดังมาจากด้านนอก ซูเนี่ยนหวาดกลัวจนเกร็งทั้งตัวลู่จิ่งสิงรับรู้ความรู้สึกของซูเนี่ยน เขาเยาะเย้ยเบา ๆ “ดูท่าทางคุณกลัวจริง ๆ ”“อย่าอยู่ที่นี่ ฉันขอร้อง” ซูเนี่ยนขอร้องด้วยเสียงเบา ๆ แต่เธอได้รับแค่เสียงเยาะเย้ยจากชายคนนั้น“ไม่งั้นเราไปทำที่ทางเดินหรือห้องโถงไหมล่ะ?”ซูเนี่ยนตอบคำถามของไม่ได้ เพราะเธอรู้สึกลู่จิ่งสิงอาจทำแบบนั้นจริง ๆดูเหมือนเขาไม่กลัวอะไร ไม่มีอะไรต้องกลัว