All Chapters of พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว: Chapter 151 - Chapter 160

ม่านตาของซูเนี่ยนหดตัวลงทันที เธอหน้าซีด มองไปลู่จิ่งสิง ซึ่งเป็นผู้ที่ยุยงเรื่องทั้งหมดนี้ชายคนนั้นเม้มมุมปากและพูดอย่างไร้ความรู้สึก“ยังไม่ไปอีกเหรอ?”เพียงไม่กี่อักษร ซูเนี่ยนรู้สึกราวกับเธอถูกฟ้าผ่า และร่างกายของเธอปวดร้าวราวกับถูกไฟไหม้ความเจ็บปวดนี้ทนเจ็บกว่าทารุณกรรมที่ร่างกายแบกรับทันใดนั้นร่างกายของเธอเริ่มสั่นอย่างรุนแรง และดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความกลัว“ไม่...ทำไม่ได้...”เธอตื่นตระหนก คลานไปบนพื้น เอื้อมมือไปจับเท้าของชายคนนั้น แล้วคร่ำครวญว่า "คุณ คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ทำแบบนี้กับฉันไม่ได้! ฉันเคยช่วยคุณแล้ว..."เฉินเจียวได้ยินคำพูดของซูเนี่ยน เธอหวาดกลัวจนหน้าซีดแต่ลู่จิ่งสิงเตะมือของเธอออกไป เสียงของเขาเย็นชาราวกับใบมีด "คุณยังกล้าพูดเรื่องเก่ากับผมอีกเหรอ เมืองเป่ยเฉิงใคร ๆ รู้กันว่าตระกูลประจบเอาใจผู้มีอำนาจและตบย้ำคนจน ประจบสอพลอจะตาย คุณซู ผมให้คุณเลือกเอง คุณไม่ฟังคำพูดของผมก็ได้ คุณเลือกเองซะ”ซูเนี่ยนยิ้มอย่างน่าสมเพช อิสระในการเลือกเหรอ?ให้เธอเลือกให้ตระกูลซูถอนตัวจากตลาดและเป็นหนี้จำนวนมหาศาลเหรอ?เมื่อคิดในแง่นี้ ความจริง เธอ ซูเนี

แพทย์กล่าวว่า “ผลการตรวจล่าสุดของคุณยายพบว่า ร่างกายทรุดโทรมลงทั้งตัว คนไข้อาจจากไปในทุกเวลา ในกรณีนี้ คนไข้รักษาที่โรงำพยาบาลคงไม่มีผลประโยชน์ ทีนี้ คุณหมอแนะนำพาคนไข้กลับบ้าน และถ้าคนไข้อยากทำอะไร อยากทานอะไร พยายามทำให้คนไข้เลยครับ”หมิงซีเดินออกจากห้องทำงานของแพทย์ราวกับว่า เธอสูญเสียจิตวิญญาณของเธอฝีก้าวของเธอสั่นคลอนและเธอรวบรวมเรี่ยวแรงไม่ได้ เธอเลยต้องหาม้านั่งและนั่งลงพยาบาลป้าจางเห็นหมิงซีนั่งที่นั่น เธอสังเกตหมิงซีหน้าซีด เธอรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วถามหมิงซี "คุณหมิงคะ คุณเป็นอะไรคะ"หมิงซีหมดแรง ตอบไม่ได้สักคำ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา มือของเธอสั่นมากจนไม่มีแรงจะกดปุ่มเธอพูดอย่างสั่นเทา “ป้าจาง ช่วยฉันหน่อย ช่วยฉันกดโทรศัพท์หน่อย กดปุ่ม '1'”เบอร์โทรศัพท์ของฟู่ซือเยี่ยนนี่คือเบอร์โทรฉุกเฉินอันดับหนึ่ง นี่หมายความว่า สำหรับหมิงซี ฟู่ซือเยี่ยนเป็นคนสำคัญมากป้าจางตกใจกับสภาพของหมิงซี เธอหยิบโทรศัพท์มาและกดปุ่ม '1' ให้หมิงซี เสียงบี๊บดังอยู่นาน แต่ไม่มีใครรับสายป้าจางโทรอีกครั้ง แต่ไม่มีใครรับสายเหมือนเดิน เธอมองหมิงซี แล้วถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ต้องโทรอีกไหมคะคุณหมิง

คำพูดนี้ทำให้ความอ่อนไหวที่เหลืออยู่ในใจของฟู่ซือเยี่ยน สลายไปทันทีเขาไม่เคยเป็นผู้ชายที่ถนัดเกลี้ยกล่อมผู้หญิง ให้เขาทำครั้งสองครั้งยังพอไหว แต่ตอนนี้หมิงซีงี่เง่ามากอีกอย่างในในชีวิตเขา เขาเกลียดการถูกคุกคามมากที่สุดเขาเอาปลายลิ้นแนบกับฟันกรามด้านหลังแล้วพูดอย่างโหดร้าย " หมิงซี คุณอย่าทำตัวเป็นเด็กได้ไหม และอย่าขู่ผมเลิกกันได้ไหม?แต่หัวใจของหมิงซีตายไปแล้ว และคำพูดของเขาไม่สามารถยั่วยุเธอได้อีกต่อไปแสงสว่างในใจเธอดับลงตลอดกาล" ฟู่ซือเยี่ยน ครั้งนี้มันเป็นเรื่องจริง เมื่อก่อนฉันตาบอด จึงเชื่อคำพูดของคุณ"“ หมิงซี คุณ!” ฟู่ซือเยี่ยนโกรธจนจะทุบโทรศัพท์ของเขา เขาโกรธมากจนไม่รู้ต้องพูดยังไงต่อ พุดได้แค่ประโยคเดียว “คุณใจเย็น ๆ ก่อน เราค่อยคุยกัน”"ตู๊ด ๆ ——"คนอีกฝั่งตัดสายไปก่อนแล้วดวงตาของฟู่ซือเยี่ยนเต็มไปด้วยความโกรธ เขาก็สบัดมืออย่างดุเดือด"ปัง--!"โทรศัพท์กระแทกผนังและพังเป็นชิ้น ๆโจวมู่เดินเข้ามาจากที่ไม่ไกล จริง ๆ เมื่อกี้เขาได้ยินบ้าง คุณฟู่กับคุณหญิงทะเลาะกันเขาพิจารณาแล้วถามว่า "คุณฟู่ครับ ต้องให้ผมตามเรื่องของคุณหญิงไหมครับ"“ไม่ต้อง” ฟู่ซือเยี่ยนขมวด

จู่ ๆ หัวใจของหมิงซีก็เต้นแรง และเธอก็มองไปอย่างเฉียบแหลม"ซ่งซิน คุณเป็นคนวางแผนเล่นงานฉันใช่ไหม?"ซ่งซินทำตัวเหมือนเธอไม่ได้ยินอะไรเลย เธอค่อย ๆ พูด "แม้ว่า เมื่อก่อนพี่หมิงซีเคยแย่งแฟนของคนอื่นก็จริง แต่ตอนนี้พี่เปลี่ยนนิสัยแล้ว พวกคุณอย่าใส่ร้ายพี่หมิงซี"เมื่อซ่งซินพูดจบ สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนทันทีปรากฏว่าหมิงซีชอบแย่งแฟนของคนอื่น!มันไม่น่าสงสารจริง ๆ เลยผู้หญิงอ้วนนั้นมีความมั่นใจอีกครั้ง เธอย่งโทรศัพท์ของหมิงซี ทุบมันลงบนพื้นแล้วเหยียบมันหลายครั้งเธอเยาะเย้ยและพูดว่า "แกอยากได้หลักฐานใช่ไหม?ฉันจะให้แกยอมรับความจริงเลย "ขณะที่เธอพูด เธอก็หยิบรูปถ่ายจำนวนมากออกมาจากกระเป๋าของเธอและโยนมันใส่หน้าของหมิงซีอย่างแรงภาพถ่ายที่นับไม่ถ้วนร่วงหล่นราวกับเกล็ดหิมะขอบของรูปคมกรีดด้านข้างของใบหน้าของหมิงซีทุกคนที่ยืนอยู่นั่นเห็นเห็นรูปเหล่านั้น รูปแต่ละใบดูไม่ได้เลยและหยาบคายอย่างยิ่งทุกคนหันกลับไปเชื่อคำพูดของผู้หญิงอ้วนนั้น เริ่มนินทากัน“เป็นเรื่องจริงเนี่ย ดูเหมือนไม่น่าเป็นผู้หญิงแบบนั้น แต่คิดไม่ถึงจริง ๆ บ้าขนาดนี้เนี่ย”“นี่มันไร้ยางอายมาก ถุย โดนตี สมน้ำหน้าจริง

พยาบาลรีบนำคุณยายเข้าห้องฉุกเฉินร่างกายของหมิงซีแข็งทื่อ เธอหวาดกลัวจนไม่รู้ทำยังไงดีฟู่หวายเซินถอดชุดสูทของเขา สวมให้หมิงซี เขามองหมิงซีและถามเธอ "คุณเดินไหวไหมครับ"ใบหน้าอันเล็กของหมิงซีขาวซีด ราวกับว่าเธอเป็นลมเมื่อไรก็ได้ แต่เธอยังคงยืนขึ้นโดยจับขอบเตียงไว้แน่นรูม่านตาของเธอสว่างไสว แต่แสงในขณะนั้นกลับไร้ความรู้สึก“ขอบคุณค่ะ” หมิงซีขอบคุณชายคนนั้นด้วยเสียงต่ำขอบคุณเขาที่ช่วยรักษาศักดิ์ศรีของคุณยายไว้บ้างหมิงซีพยายามตั้งสติไว้ไปครู่หนึ่ง เธอเดินออกไปทีละก้าวดูเหมือนเวลาผ่านไปหนึ่งศตวรรษคุณหมอที่สวมเสื้อคลุมสีขาวเดินออกจากห้องฉุกเฉิน เขาโค้งคำนับให้หมิงซีและประกาศอย่างใจเย็น"ขอโทษ!"พยางค์ต่ำเป็นเหมือนคำสาปแห่งโชคชะตาที่ดังก้องและก้องอยู่ในทางเดินที่ว่างเปล่าและเย็นชา ร่างทั้งหมดของ หมิงซี ดูเหมือนจะถูกกระแทกอย่างแรงและเขาก็ก้าวถอยหลังเธอเอามือสองข้างลากแขนของคุณหมอไว้ เธออไม่รู้ต้องทำยังไงต่อ ทำได้แค่ส่ายหัว “คุณหมอคะ คุณหมอตัดสินผิดหรือเปล่า...”มันไม่ร้ายแรงขนาดนั้นคุณหมอเคยบอกเธอว่าคุณยายเหลือเวลาไม่มากแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่า คุณยายจะจากไปตอนนี้“คุณหมอคะ