All Chapters of มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: Chapter 81 - Chapter 90

มู่จิ่วซีและไป๋ชิงมองตากัน"ฮูหยินรอง?" มู่จิ่วซีกล่าว "ป้าสะใภ้รองของเจ้า?"ไป๋ชิงพยักหน้า บ่าวคนนั้นก็รีบกล่าวออกมา "ฮูหยินรองอยู่ที่เรือนข้างๆ นางบอกว่ามีเรื่องต้องการเจรจากับคุณหนูใหญ่มู่ ขอให้คุณหนูใหญ่มู่ให้เกียรติมาหาด้วย"มู่จิ่วซียักใหล่และก็พูดตอบตกลงไปเสร็จก็ส่งสายตาเป็นนัยน์บอกให้ไป๋ชิงสบายใจและเดินตามบ่าวคนนั้นไปที่เรือนข้างๆเรือนข้างๆ นั้นเงียบสงบอย่างมาก มู่จิ่วซีพอเห็นเรือนที่งดามและวิจิตรของจวนอัครมหาเสนาบดีก็ได้แต่เบ้ปาก ที่แท้อัครมหาเสนาบดีก็คืออัครมหาเสนาบดี สวัสดิการที่อยู่อาศัยล้วนมากกว่าท่านพ่อของนางฮูหยินรองจ้วงชิงเหมยแห่งจวนอัครมหาเสนาบดีเป็นผู้หญิงทีาสวยงดงาม เมื่อสิบปีก่อนมีชื่อเสียงใรพระนครว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งเพียงแต่จ้วงชิงเหมยเกิดมาฐานะไม่ดี เป็นเพียงแค่ลูกกำพร้า นางถูกครอบครัวพื้นบ้านธรรมดารับเลี้ยง ชีวิตของนางผ่านไปอย่างขมขื่น ต่อมาก็ถูกขายให้กับหอชิงหยาซึ่งก็ถือว่าเป็นหอนางโลมในพระนครนายท่านของหอนางโ,มในตอนนั้นเห็นว่าจ้วงชิงเหมยงดงามหาใครเปรียบได้ก็เลยทำการเลี้ยงดูนางให้เป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งพระนคร อีกทั้งให้นางขายเฉพาะความสามารถแต่ไม่

มู่จิ่วซีหันไปมองไป๋เฟิ่งหว่านที่โกรธโมโหอย่างกับอยากจะกระโจนมาจับนางฉีกเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ยกล่าวออกมา : "ถ้าเจ้าอยากจะคิดแบบนั้น ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก พระดำริของพระพันปีหลวงข้าเองก็คาดคะเนไม่ได้ ถ้าไม่มีธุระอื่นแล้ว จิ่วซีก็ขอลา"มู่จิ่วซีพอพูดจบก็ย่อตัวทำความเคารพฮูหยินรองและหันหลังเดินกลับออกไป"คุณหนูใหญ่มู่" จ้วงชิงเหมยจู่ๆ ก็ลุกขึ้นมา และเดินเข้ามาหามู่จิ่วซีมู่จิ่วซีถึงกับใจเต้น ร่างกายของนางเตรียมพร้อมที่จะรับมือพร้อมกับหันกลับไปมองนางจ้วงชิงเหมยเข้ามาใกล้นางและพูดเสียงเบา : "เจ้าจะโหดร้ายแบบนั้นจริงๆ งั้นเหรอ?""ฮูหยินรองหมายความว่ายังไง? ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย" มู่จิ่วซีหัวเราะเยาะ"ถ้าข้ากลายเป็นคุณหญิงใหญ่ของท่านอัครมหาเสนาบดี เจ้าเองก็ได้ประโยชน์ไม่น้อย แต่ถ้าหากข้าไม่ได้เป็น ความแค้นนี้ข้าจะเก็บเอาไว้ชำระกับเจ้า คุณหนูใหญ่มู่" เห็นได้ชัดว่าจ้วงชิงเหมยกำลังคุกคามนาง"ฮูหยินรอง เจ้าคิดว่าความแค้นที่เจ้าจะมาชำระกับข้ามู่จิ่วซีคนนี้มันน้อยงั้นเหรอ?" มู่จิ่วซีก้หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นและสะบัดแขนเสื้อเดินออกไปทันทีจ้วงชิงเหมยที่อยู่อยู่ด้านก็จ้องมู่จิ่วซีเ

โม่จุนใบหน้าอึมครึมจ้อมองไปที่ปากเล็กๆ ที่งดงามของนางที่กำลังพะงาบพูดอยู่พร้อมกับคิดว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ช่างพูดนัก แต่ก่อนเข้าไม่เคยเข้าใจนางเลยจริงๆ"เจ้าพูดเถอะได้เตรียมจัดการไว้อย่างไร?" มู่จิ่วซีพอพูดจบก็ดื่มชาหมดทั้งถ้วยพร้อมกับสายตาที่มองโม่จุนด้วยความไม่พอใจโม่จุนกระแอ่มในลำคอและกล่าว : "เจ้าอย่าเพิ่งกังวล ข้าไม่เคยพูดว่าจะไม่ฆ่าเซียวเจี้ยน เขาเดิมทีก็ได้หลบหนีความผิด ที่ไม่ฆ่าเขาเพราะคนที่อยู่เบื้องหลังเขา""คนที่อยู่เบื้องหลังไม่ใช่ว่าเซียวหลิงเย่ว์หรอกเหรอ?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้วพร้อมกับสีหน้าที่บกบอกว่าเจ้าอย่ามาหรอกข้า"เจ้าคิดว่าเซียวหลิงเย่ว์ผู้หญิงคนเดียวสามารถทำได้ขนาดนี้งั้นเหรอ?" โม่จุนขมวดคิ้วกล่าว"ถ้าเจ้าพูดแบบนี้ข้าก็ไม่อยากฟังแล้ว ผู้หญิงคนเดียวสามารถทำได้ขนาดนี้หมายความว่าอะไร เจ้าดูถูกผู้หญิงหรอ?"มู่จิ่วซีรู้สึกว่าคำพูดนี้ฟังแล้วไม่สบอารมณ์เลย ทำให้นางรู้สึกอึดอัดใจเหมือนถูกเหมารวมไปด้วย"เซียวหลิงเย่ว์ไม่เหมือนกับเจ้า นางคือสนมเอกสามและก็ยังมีลูกสาวด้วยและยังต้องคอยดูแลเสด็จลุงสามที่นั่งรถเข็นอยู่ในจวนของท่านจวนอ๋องสามตลอดเวลา น้อยครั้งนักที่จะได้ออก

ฮั้วอวิ๋นเทียนหันไปมองและนั่งลงโดยไม่พูดอะไร รอบกายของโม่จุนแผ่ซ่านไปด้วยบรรยากาศเย็นเยือก ฮั้วอวิ๋นเทียนหันไปมองมู่จิ่วซีและเอ่ย : "อาจื่อแม้มีวรยุทธ แต่ก็เป็นเพียงวรยุทธแมวสามขาแค่นั้น นางยังห่างชั้นกับพี่สาวมาก""หรอ?" มู่จิ่วซีสะดุ้งใจหาย "จอนนี้ข้าฝึกฝนเฟิงเหยียนหยูเฟยไปได้แล้วประมาณสี่ส่วนแล้ว ถ้าลองอ้างอิงเทียบความสามารถกับแม่หญิงอาจื่อ ข้าพอจะชนะนางได้ไหม?""เจ้าฝึกฝนเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ? งั้นก็ดีมาก กำลังภายในของอาจื่ออ่อนแอมาก ต่อให้คุณหนูใหญ่มู่ไม่มีกำลังภายใน แค่ใช้กระบวนท่าธรรมดาก็เอาชนะนางได้แล้ว สุขภาพนางไม่ดีมาโดยตลอด ข้าก็ไม่เคยเห็นนางฝึกวรยุทธมากมายอะไร ก็คงประมาณนี้แแหละ"ฮั้วอวิ๋นเทียนพอพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจออกมามู่จิ่วซีเองก็อดไม่ได้จริงๆ จนส่งเสียงไม่พอใจผ่านจมูกออกมาฮั้วอวิ๋นเทียนก็กล่าวออกมาอย่างแปลกๆ : "ทำไมเจ้าทำสีหน้าแบบนั้น?""ข้ารู้สึกว่าผู้ชายอย่างพวกเจ้าที่มันหลอกง่ายจริงๆ" มู่จิ่วซีส่ายหัวอย่างดูหมิ่น จากนั้นก็ถอนหายใจ สีหน้าของนางราวกับว่าเหล็กนั้นจะได้เป็นเหล็กกล้า (เหล็กนั้นจะได้เป็นเหล็กกล้า หมายถึง ตั้งความหวังไว้สูง หวังว่าจะเก่งกาจ ได้ดิบไ

โม่จุนเหมือนกับถูกเหยียบหางจิ้งจอกของเขาอย่างใดอย่างนั้นและรีบกล่าวปฏิเสธขึ้นมา : "เจ้าพูดไร้สาระอะไรของเจ้า ข้าจะไปชอบเจ้าได้ยังไง? เจ้าเลิกฝันได้แล้ว!""ได้ได้ได้ ข้าพูดผิดไปแล้ว แต่สีหน้าของเจ้าทำให้คนรู้สึกสงสัยจริงๆ ดังนั้นถ้าเจ้าไม่อยากให้ข้าเข้าใจผิด หลังจากนี้ก็อิจฉาฮั้วอวิ๋นเทียนให้น้อยหน่อยจะได้ไหม?""ใครอิจฉาเขา! ข้าก็แค่รู้สึกว่าเขาขวางหูขวางตาก็เท่านั้น! เจ้าอย่าคิดเองเออเอง" ใบหน้าหล่อเหลาของโม่จุนก็ร้อนผ่าวขึ้นมาแต่ว่าในใจของเขากลับรู้สึกร้อนตัวขึ้นมาเล็กน้อย เขาเลยรีบคีบเกี๊ยวยัดเข้าไปในปากและเคี้ยวอย่างดุดันแต่พอเขาได้ไตร่ตรองก็รู้สึกไม่ถูกต้อง เขาจะต้องร้อนตัวอะไรด้วย?เขาจะไปชอบมู่จิ่วซีผู้หญิงประเภทนี้ได้อย่างไร แม้ว่าจะต่างจากที่คนนินทากันข้างนอก อีกอย่างนางก็ใช่ว่าจะไม่มีอะไรดี แต่ปากของนางราวกับแทบจะสามารถวางยาพิษคนให้ตายได้นั้น เขาจะไปชอบผู้หญิงที่ปากจัดแบบนี้ได้อย่างไร ไม่มีทาง!โม่จุนยิ่งครุ่นคิดกับตัวเอง ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองแปลกออกไป เขาจู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหันและกล่าว : "ข้าลืมธุระไปเรื่องหนึ่ง ข้าคงต้องรีบไปแล้ว วันมะรืนข้าจะไปรับเจ้า"พอเขาพ