บทที่ 87

ฮั้วอวิ๋นเทียนหันไปมองและนั่งลงโดยไม่พูดอะไร รอบกายของโม่จุนแผ่ซ่านไปด้วยบรรยากาศเย็นเยือก ฮั้วอวิ๋นเทียนหันไปมองมู่จิ่วซีและเอ่ย : "อาจื่อแม้มีวรยุทธ แต่ก็เป็นเพียงวรยุทธแมวสามขาแค่นั้น นางยังห่างชั้นกับพี่สาวมาก"

"หรอ?" มู่จิ่วซีสะดุ้งใจหาย "จอนนี้ข้าฝึกฝนเฟิงเหยียนหยูเฟยไปได้แล้วประมาณสี่ส่วนแล้ว ถ้าลองอ้างอิงเทียบความสามารถกับแม่หญิงอาจื่อ ข้าพอจะชนะนางได้ไหม?"

"เจ้าฝึกฝนเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ? งั้นก็ดีมาก กำลังภายในของอาจื่ออ่อนแอมาก ต่อให้คุณหนูใหญ่มู่ไม่มีกำลังภายใน แค่ใช้กระบวนท่าธรรมดาก็เอาชนะนางได้แล้ว สุขภาพนางไม่ดีมาโดยตลอด ข้าก็ไม่เคยเห็นนางฝึกวรยุทธมากมายอะไร ก็คงประมาณนี้แแหละ"

ฮั้วอวิ๋นเทียนพอพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจออกมา

มู่จิ่วซีเองก็อดไม่ได้จริงๆ จนส่งเสียงไม่พอใจผ่านจมูกออกมา

ฮั้วอวิ๋นเทียนก็กล่าวออกมาอย่างแปลกๆ : "ทำไมเจ้าทำสีหน้าแบบนั้น?"

"ข้ารู้สึกว่าผู้ชายอย่างพวกเจ้าที่มันหลอกง่ายจริงๆ" มู่จิ่วซีส่ายหัวอย่างดูหมิ่น จากนั้นก็ถอนหายใจ สีหน้าของนางราวกับว่าเหล็กนั้นจะได้เป็นเหล็กกล้า (เหล็กนั้นจะได้เป็นเหล็กกล้า หมายถึง ตั้งความหวังไว้สูง หวังว่าจะเก่งกาจ ได้ดิบไ