ท่านมาอีกแล้วข้างในคึกคักมาก นอกประตูก็เต็มไปด้วยผู้คน ตอนนี้หลิ่วเซียวฝานยืนอยู่ที่ประตูใหญ่ เด็กชายสองคนที่โตกว่าเล็กน้อยกําลังผลักเขาอย่างแรง"พวกเราต่างหากที่จะไม่เล่นกับเจ้า ขนมของเจ้าไม่อร่อยเลยสักนิด ใครอยากจะกิน?""ใช่ พี่สาวข้าบอกว่า พี่สาวเจ้าเป็นคนไม่ดี เจ้าก็เป็นคนไม่ดี พวกเราไม่เป็นเพื่อนกับคนเลวหรอก!"เด็กที่ผลักเขาดูเหมือนจะเป็นเด็กคนเดียวกันกับครั้งที่แล้วใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงดูน่าเกลียดเล็กน้อย เธอก้าวไปข้างหน้าและดึงหลิ่วเซียวฝานไว้ข้างหลังตัวเอง "เกิดอะไรขึ้น?"เมื่อเห็นหลิ่วเซิงเซิง เด็กน้อยทั้งสองก็ดูตื่นตระหนกเล็กน้อย ทำหน้าผีและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วหลิ่วเซียวฝานก้มศีรษะอย่างเสียใจ "พี่สาว พวกเขาบอกว่าท่านเป็นคนไม่ดี ข้าจึงไม่อยากเล่นกับพวกเขา"หลิ่วเซิงเซิงนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าเขา "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?""ข้าไม่มีเพื่อนในโรงเรียนเลย จากนั้นท่านแม่ก็ให้ข้านําขนมเหล่านี้มาให้ทุกคนกิน บอกว่าทุกคนจะยอมเป็นเพื่อนกับข้า แต่ทุกคนก็ยังไม่เป็นเพื่อนกับข้า และยังพูดอยู่ตลอดว่าท่านพี่หลอกลวงคนอื่น บอกว่าท่านทำให้องค์รัชทายาทสิ้นพระชน จากนั้นข้าก็เลย

จิ่งฉุนโบกมืออย่างรวดเร็ว"ไม่กล้าไม่กล้า นี่ข้าไม่ได้ล้อเล่นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า ตอนนี้ใครจะไม่รู้ความรู้สึกของท่านที่มีต่อเธอล่ะ? ข้าแค่อยากรู้ว่า ตอนที่ท่านรู้ความจริงท่านรู้สึกอย่างไร? โกรธหรือว่าเสียใจ?""พูดมาก เสวี่ยหลิงหลงอยู่ที่ไหน?" หนานมู่เจ๋อพูดอย่างเย็นชาจิ่งฉุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "ทั้งหมดเป็นของปลอม เสวี่ยหลิงหลงทั้งหมดที่ปรากฏบนยุทธภพเป็นของปลอม เสียเวลาข้าในการค้นหาอย่างมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังมือเปล่า รู้แต่ว่าข้าจะไม่ไปหาแล้ว ดูข้าเพิ่งจากไปไม่นาน เมืองหลวงก็มีสิ่งที่น่าสนใจมากมายเกิดขึ้น น่าเสียดายจริง ๆ"ขณะที่พูด จิ่งฉุนก็มองไปยังฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า"แต่จะว่าไปแล้วพระชายาของท่านพิเศษมากจริง ๆ สงสัยมานานแล้วว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับเซินเอ๋อคนนั้น แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนเดียวกัน เธอพยายามแกล้งทําเป็นคนอื่นเพื่อดึงดูดความสนใจของท่านใช่ไหม? พี่เจ๋อ ท่านเคยรู้สึกประทับใจกับเธอในชั่วขณะนั้นไหม?"หนานมู่เจ๋อเหลือบมองเขา เขาจึงหุบปาก แต่ตายังมองฝั่งตรงข้ามเป็นครั้งคราวทันใดนั้นก็เห็นหนานมู่เจ๋อยืนขึ้นและจากไป จิ่งฉุนยักไหล่และทำได้เพียงเดินตามไปอย่าง

เสียงตะโกนของหรงหรงได้ผลค่อนข้างดี ผ่านไปสักพัก คนเหล่านั้นก็หยุดเคลื่อนไหวแล้วยืนอยู่ห่าง ๆ ด้วยความโกรธเคือง และถามคนรอบข้างอย่างต่อเนื่องหลายคนถามกันต่อหน้าหรงหรงว่ารู้จักเธอเมื่อไหร่และคบกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่"ข้ารู้จักเธอในงานเลี้ยงวันเกิดขององค์หญิงเมื่อหลายปีก่อน ข้ารู้จักเธอก่อน! พวกเจ้าคงคุกคามเธอในภายหลังแน่ ๆ ใช่ไหม?""ไร้สาระมาก ในงานเลี้ยงวันเกิดขององค์หญิงเธอริเริ่มที่จะเขียนบทกวีรักให้ข้า ตั้งแต่ปีนั้นจนถึงตอนนี้เราอยู่ด้วยกันมาตลอด เธอเอาลูกในท้องของเธอออกเพื่อข้าอีกด้วย เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของข้า เราจองวันแต่งงานไว้แล้ว เธอจะพัวพันกับเจ้าได้อย่างไร?""พวกเจ้าสองคนต่างหากที่ไร้สาระ เธอบอกข้าอย่างชัดเจนว่าผู้ชายหลายคนรอบองค์หญิงมีความคิดกับเธอและแม้กระทั่งรบกวนเธอและข่มขู่เธอ ข้าเห็นว่าพวกเจ้าก็คือคนเหล่านั้น!""คำพูดแบบนี้ข้าก็เคยได้ยินแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้กับพวกเจ้าด้วย! ข้ายังคิดว่าองค์หญิงรังแกคนอื่น หรงหรง เจ้าทำให้ข้ารู้สึกคลื่นไส้จริง ๆ!"เมื่อมองดูผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและธรรมดาที่อยู่ตรงหน้า ทุกคนก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังโกหก แต่ยิ่งพว

หลิ่วเซิงเซิงรีบเงยหน้าขึ้น "ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ? ข้าให้พวกเจ้าไปที่ร้านร้อยปี!"แต่คนขับข้างนอกกลับตะกุกตะกัก "พระชายา คุณหนูรองยังขวางอยู่ข้างหน้า...""ชนไปเลย!"หลิ่วเซิงเซิงโกรธมากสารเลวหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน เธอต้องการเอาชีวิตตัวเอง!แต่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนยืนอยู่กลางถนนด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา "ถ้าท่านพี่ไม่ยกโทษให้ข้า ข้าจะไม่จากไป ข้าแค่อยากพบท่านพี่เท่านั้น แต่ท่านพี่กลับไม่ยอมเจอข้า ดังนั้นข้าทำได้แค่นี้..."ทำไมยานี้ถึงออกฤทธิ์ช้ามาก?ตามหลักแล้ว หลิ่วเซิงเซิงในตอนนี้ควรหาผู้ชายอย่างบ้าคลั่งไปนานแล้ว ผู้ชายคนไหนเธอก็รับได้ ทําไมตอนนี้ยังนั่งในรถม้าได้?เธอยอมตายดีกว่าไปหาผู้ชายคนไหนก็ได้เหรอ?ฮึ งั้นก็ตายซะเถอะ!วันนี้เธอจะต้องเสียชื่อเสียงหรือตายทันที มิฉะนั้นจะยากที่จะแก้ไขความเกลียดชังในใจของตัวเอง!คนขับรถไม่กล้าพุ่งชนโดยตรงอยู่แล้ว ได้แต่พูดจาอ่อนน้อมถ่อมตนว่า "คุณหนูรอง พระชายาของพวกเราไม่อยากเจอท่าน ยังไงก็ขอให้ท่านหลีกทางให้เร็วที่สุด...""ทำไมถึงต้องการไล่ข้าออกไปอย่างรวดเร็วแบบนี้? หรือว่าพี่สาวของข้าจะไปทําอะไรที่น่าอับอายเหรอ?"หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนกระพริบ

เมื่อมองไปที่เสี่ยวเจียงที่ตกตะลึง ป้าหวังก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และกระซิบกับโม่เล่าที่อยู่ข้าง ๆ เธอ "ดูเหมือนว่าหัวหน้าเจียงจะต้องหาเมียแล้วจริง ๆ ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเมียดีแค่ไหน ถือว่าดาบของเขาเป็นสมบัติตลอดทั้งวันและโง่เขลา"โม่เล่าหน้าแดงและรีบถอยกลับเสี่ยวเจียงมองป้าหวังด้วยความสับสนจนกระทั่งได้ยินเสียงที่ทำให้คนหน้าแดงและหัวใจเต้นรัวในหู จู่ ๆ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงไปถึงหลังหู แล้วเขาก็ดุคนรับใช้ที่อยู่รอบตัวเขาให้ถอยออกไปป้าหวังหัวเราะเยาะและพูดขณะที่เดินออกไป"หัวหน้าเจียง เจ้ายังต้องฟังคำพูดของคนที่มีปประสบการณ์อย่างเราให้มากขึ้น ท่านอ๋องปากไม่ตรงกับใจ ตั้งแต่เด็กจนโตก็เป็นแบบนี้ เจ้าเห็นเขาบอกชอบอะไรสักอย่างตอนไหนล่ะ? เห็นเขาก้มหน้ายอมรับความผิดอีกเมื่อไหร่? เรื่องความรักเขาไม่รู้เรื่องเลย เขาอาจจะรู้สึกว่าถูกหลอก แต่การถูกชอบอาจต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะรู้สึกได้ ในเวลาแบบนี้ก็ต้องให้คนใช้อย่างพวกเราสุมไฟให้""ท่านอ๋องกับพระชายาแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว หลายปีที่ผ่านมา มีคำพูดบ้าบอมากมายข้างนอก ซึ่งทั้งหมดนี้ล้อเลียนพระชายา พวกเขาไม่หัวเราะว่าเธอให้กำเนิดไม่ได้ ก็หั