เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 200 เมื่อวานเหนื่อยทั้งคืน
บทที่เกี่ยวข้อง
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 201 ในที่สุดก็ได้คนสวยมาครอง
หนานมู่เจ๋อจัดเสื้อผ้าด้วยสีหน้าสงบ "จวนแม่ทัพเป็นอย่างไรบ้าง?""ตอบท่านอ๋อง ทางจวนแม่ทัพได้ยินว่าท่านเป็นคนฆ่าหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน เลยไม่กล้ามาหาท่าน จนตอนนี้ก็เงียบกริบ ได้ยินว่าจัดงานศพอย่างเงียบ ๆ ฝังไปเรียบร้อยแล้ว""เธอล่ะ?"อาจจะรู้ว่าเขากำลังถามใครอยู่ เสี่ยวเจียงก็พูดอย่างจริงจังว่า "พระชายากลับไปที่จวนชิงเฟิงแล้ว มีป้าหวังอยู่เป็นเพื่อนเธอ""ส่งสาวใช้ไปรับใช้เพิ่ม""ขอรับ..."เสี่ยวเจียงก้มศีรษะลงและพูดอย่างระมัดระวัง "ท่านอ๋อง ลำบากท่านแล้ว"หนานมู่เจ๋อ "อะไร?""โม่เล่าไม่สามารถเตรียมยาแก้พิษได้ในเวลาอันสั้นจริง ๆ ท่านเสียสละขนาดนี้เพื่อช่วยชีวิตพระชายา ข้าน้อยรู้ว่าท่านลำบากใจ ได้ให้โม่เล่าไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อรอการลงโทษจากท่านแล้ว เพียงแต่...""ข้าคิดว่าวันนี้เจ้าว่างมาก ไม่งั้นไปล้างกระโถนของจวนทั้งหมดให้สะอาดไป"หลังจากพูดจบ หนานมู่เจ๋อก็เดินจากไปเสี่ยวเจียงที่อยู่ที่เดิมไม่ได้สติเป็นเวลานานเขาได้ยินผิดไปหรือเปล่า?ท่านอ๋องให้เขาล้างอะไรนะ..."..."หนานมู่เจ๋อเดินออกจากลานบ้านด้วยใบหน้าเย็นชาและมุ่งหน้าไปยังจวนชิงเฟิงโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง เ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 202 เจ้าต้องชอบเขาแล้วแน่ ๆ
หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะกลับไปพักผ่อนในห้อง แล้วก็เห็นว่าในจวนจู่ ๆ ก็มีสาวใช้เยอะขึ้นมากมาย ทุกคนบอกว่าท่านอ๋องจัดให้พวกเธอมาขณะที่กำลังสับสน ก็มีคนใช้ชายอีกคนเข้ามาในจวน"พระชายา ท่านอ๋องเชิญให้ท่านไปพบ"หลิ่วเซิงเซิงดูอึดอัดเล็กน้อย หนานมู่เจ๋อตื่นแล้วเหรอ...เขาคงไม่ใช่อยากจะคิดบัญชีกับตัวเองนะ?ต้องเป็นเรื่องเมื่อวานที่ตัวเองโดนยาพิษแล้วไปรังควานไม่เช่นนั้นเขาที่รังเกียจตัวเองขนาดนั้น จะตามใจตัวเองได้อย่างไร?แต่ก็ไม่สมเหตุสมผลเล็กน้อย เนื่องจากศิลปะการต่อสู้ของเขาสูงมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะผลักตัวเองออกไปได้...เป็นไปได้ไหมว่าจะมาหาตัวเองเพื่อที่จะมีความสัมพันธ์ที่โรแมนติก?เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว มันเป็นไปไม่ได้!ตามคนใช้ชายคนนั้นกลับไปที่จวนชิงเฟิงอีกครั้งจึงพบว่าหนานมู่เจ๋อกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่ลานบ้าน เมื่อเห็นเธอเข้ามา หนานมู่เจ๋อพูดแค่ว่า "นั่ง"หลิ่วเซิงเซิงยืนอยู่ที่เดิมอย่างกระอักกระอ่วน "ท่านอ๋อง ข้ากินมาแล้ว"คนรับใช้ที่อยู่รอบ ๆ ถอยออกไปทีละคน และในไม่ช้าก็เหลือเพียงสองคนเท่านั้นที่ลานกว้างขนาดใหญ่หลิ่วเซิงเซิงไม่เข้า
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 203 มีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่?
เมื่อได้ยินคำพูดของอาหนิว รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงก็แข็งทื่อ เมื่อหันกลับไป ก็พบว่าหนานมู่เจ๋อปรากฏตัวที่ประตูโรงเตี๊ยมแล้วเห็นแต่ว่าเขาสวมหน้ากากครึ่งหน้าเล็ก ๆ บนใบหน้า และกำลังเข้าใกล้ทางนี้ทีละขั้นก้าวอาหนิวยังยิ้มและรีบวิ่งเข้าไปทักทาย "ท่านพี่ ไม่เจอกันนานเลยนะ"เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุกหน้าตาหล่อ ๆ แบบนี้ แค่บังไว้ครึ่งเดียว เป็นคนก็คงจำได้หมดมั้ง?แล้วจะปกปิดหน้าทำไม...แต่มู่ชิงชิงกลับจำหนานมู่เจ๋อไม่ได้ เห็นแต่เธอมองไปที่หนานมู่เจ๋ออย่างงุนงงแล้วพูดว่า "พี่ชาย? เซินเอ๋อ เจ้ามีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่?"หนานมู่เจ๋อเดินมาที่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว หลิ่วเซิงเซิงก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน "ลูกพี่ลูกน้อง..."มู่ชิงชิงยิ้ม "นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินว่าเจ้ามีลูกพี่ลูกน้อง ออร่าขนาดนี้ มองปราดเดียวก็ไม่ใช่คนธรรมดา"ขณะพูด เธอยังพูดกับหนานมู่เจ๋อว่า "ในเมื่อเจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเซินเอ๋อ งั้นข้าก็จะเรียกเจ้าว่าพี่ชายด้วย ข้าชื่ออาชิงและเขาคืออาหนิว นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่พี่ชายมาที่นี่สินะ ข้าจะไปให้เสี่ยวเอ้อเอาของอร่อย ๆ มาให้"พูดจบมู่ชิงชิงก็เดินจากไปพร้อมกับรอย
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 204 ข้าไม่มีสิทธิ์นั้น
ในขณะนั้น ใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงมู่ชิงชิงเกาหัวด้วยความเขินอาย "รู้สึกว่าพี่ชายไม่ค่อยชอบข้า ไม่งั้นพวกเจ้าคุยกันเถอะ ข้าไปทำงานก่อน"หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็เดินจากไปอย่างเขินอายรอมู่ชิงชิงจากไปไกลแล้ว หลิ่วเซิงเซิงมองไปที่หนานมู่เจ๋อด้วยความโกรธและพูดว่า "ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรกันแน่? ข้าบอกไปหมดแล้วว่าเรื่องเมื่อวานเป็นอุบัติเหตุ ข้าก็ไม่ได้ตามรังควานท่าน ถ้าท่านไม่อยากเห็นหน้าข้าก็รีบหย่าเร็ว ๆ ไม่จำเป็นต้องมาหาเรื่องข้าถึงที่นี่""ข้ามาหาเจ้า""มาหาข้าทำไม? คุยเรื่องหย่าเหรอ? หรือว่ากลัวว่าข้าจะไม่ดื่มสิ่งที่เจ้ามอบให้?"เห็นได้ชัดว่าหลิ่วเซิงเซิงไม่พอใจอย่างมาก และหนานมู่เจ๋อก็ไม่รู้จะพูดยังไง เรื่องเมื่อกี้ทําให้เขาไม่พอใจมาก เดิมทีคำพูดถึงปากแล้วก็ถูกเขากลืนกลับไป พูดแต่เย็นชาว่า "เดิมทีข้าจะมาส่ง...""ข้ารู้ว่าเจ้าจะส่งอะไรให้ข้า ถ้าเจ้าไม่สบายใจขนาดนั้นจริง ๆ พอกลับไปแล้วข้าจะดื่มแน่นอน เจ้าไม่จําเป็นต้องตามมาด้วยตัวเอง และยิ่งไม่จําเป็นต้องเอามาให้ข้าดื่มด้วยตัวเองด้วย"ด้วยเหตุผลบางอย่าง พอคิดว่าหนานมู่เจ๋อเกลียดตัวเองขนาดนี้ ในใจของเธอก็รุ้ส
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 205 ดูไม่ดีจริง ๆ
คำพูดที่แปลก ๆ เหล่านั้นทำให้หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตา "รู้ว่าข้าคือพระชายา ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?"เสี่ยวเหลียนหัวเราะเยาะ "ใช่ พระชายามีสถานะอันสูงส่ง พวกข้าลูกสาวของขุนนางมีคุณสมบัติที่จะพูดคุยกับพระชายาได้ที่ไหน? แต่พระชายากลางวันแสก ๆ อยู่บนถนนกับชายชราคนหนึ่ง ก็ดูไม่ดีจริง ๆ?"ผู้ติดตามสองคนที่อยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรและวิ่งเหยาะ ๆ ออกไปทันที กลับส่งเสียงโวยวายไม่ไกลและในไม่ช้าก็มีผู้คนกลุ่มใหญ่มาดูความสนุกสนานเสี่ยวเหลียนกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา "ว๊าย เมื่อกี้ข้าไม่ได้สังเกตุ ที่แท้ชายชราคนนี้คือหลิวเล่าหรอกเหรอ ไม่แปลกใจเลยที่พระชายาจะแอบนัดพบกับเขาที่นี่ ชื่อเสียงของหลิวเล่าไม่เล็กจริง ๆ เพียงแต่เขาก็แก่แล้ว ท่านก็มีอ๋องชางอยู่แล้ว ทำไมยังลงมือกับคนแก่แบบนี้ได้ล่ะ?"ขณะที่เธอรู้สึกแปลก ๆ ผู้ติดตามสองคนของเธอก็ตะโกนเรียกคนกลุ่มใหญ่เข้ามาแล้ว และก็ล้อมพวกเธอไว้อย่างรวดเร็ว"เจ้าพูดให้มันดี ๆ หน่อย!"หลิ่วเซิงเซิงจ้องมองเธออย่างดุเดือด "เจ้าไม่เห็นหรือว่าหลิวเล่าล้มป่วย? ข้าแค่...""ล้มป่วยเหรอ? โอ้พระเจ้า คงไม่ได้ถูกเจ้าทําร้ายใช่ไหม? ข้าว่านะพระชายา แม้ว่าเจ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง ตอนที่ 206 ไม่ชอบข้าก็ถูกแล้ว
การฝังเข็มสิ้นสุดลงแล้ว และหลิ่วเซิงเซิงก็มีเหงื่อออกมาก เธอรู้ว่าหนานมู่เจ๋อมาแล้วและพร้อมที่จะถูกลงโทษแล้วเธอสวมเสื้อผ้าให้หลิวเล่าแล้วค่อย ๆ ยืนขึ้นมองดูคนกลุ่มใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในใจเสี่ยวเจียงถอนหายใจ "พระชายา แม้ว่าท่านกำลังช่วยเหลือคน แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำบนถนน นอกจากนี้ ยังมีความแตกต่างระหว่างชายและหญิง ทำไมท่านถึงสับสนขนาดนี้?"ด้วยสายตาที่จ้องมองมากมายในตอนนี้ พรุ่งนี้อาจจะมีคำพูดอะไรออกมาก็ได้พระชายาไม่รู้เรื่องจริง ๆ เลย...เมื่อฟังคำพูดตำหนิของเสี่ยวเจียง หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่เดินไปหาหนานมู่เจ๋อทีละก้าว "ช่วยก็ช่วยแล้ว หลิวเล่าปลอดภัยก็พอแล้ว หากการช่วยชีวิตคนผิด ข้ายอมให้ท่านอ๋องลงโทษทุกอย่าง"เสี่ยวเหลียนมองดูหลิ่วเซิงเซิงอย่างภาคภูมิใจ เสียท่าให้เธอมากล่ายครั้ง และในที่สุดวันนี้ก็สามารถเอาคืนได้!แต่เด็กจับยาดูประหม่า ถ้ารู้ก่อนหน้านี้คงไม่แบกหลิวเล่าลงจากรถม้า ตอนนี้เรื่องเป็นแบบนี้ ยังทำให้พระชายาเดือดร้อนไปด้วย ก็ไม่ควรจริง ๆ...คนทั่วไปคุกเข่าลงบนพื้นอย่างระมัดระวังและไม่กล้าลุกขึ้น แต่หญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เสี่ยวเจียงพูดว่า
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 207 ข้าน้อยกลัวว่าจะทำอะไรไม่ได้
หลิ่วเซิงเซิงคิดว่าอย่างเดียวว่าหนานมู่เจ๋อไม่ได้ลงโทษตัวเองเพราะตัวเองโชคดี รอเขานึกออก เขาอาจจะหาเรื่องให้ตัวเองก็ได้ดังนั้นหลังจากกลับมาที่จวนชิงเฟิง เธอก็ขังตัวเองกลับไปที่ห้อง หวังว่าหนานมู่เจ๋อจะลืมเรื่องนั้นเร็ว ๆ เพื่อตัวเองจะได้ไม่ถูกโบยอีกครั้งแต่ในตอนเย็นมีเสียงฝีเท้าเป็นระลอกนอกประตูหลิ่วเซิงเซิงถอนหายใจ คงไม่ใช่หนานมู่เจ๋ออีกแล้วนะ?"พระชายา หมอหลวงในวังมา ท่านรีบออกมาให้พวกเขาดูหน่อยเถิด"หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึง หมอหลวงอะไร?เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองป่วยที่ไหน...แต่เสียงที่อยู่นอกประตูเป็นของป้าหวัง และไม่ว่ายังไงป้าหวังก็ไม่สามารถหลอกลวงตัวเองได้"พระชายา ท่านอยู่ข้างในหรือเปล่า?"ป้าหวังถามอย่างไม่แน่ใจอีกครั้งในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็เปิดประตู ทันทีที่เธอเปิดประตูเธอก็เห็นชายชราเจ็ดหรือแปดคน ชายชราเหล่านั้นทั้งหมดถือกล่องยา ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นหมอหลวงในวังดวงตาของหลิ่วเซิงเซิงเต็มไปด้วยความสงสัย ป้าหวังก้าวไปข้างหน้าและจับมือเธอด้วยรอยยิ้ม "พระชายา ท่านจะยังอึ้งอยู่ทำไม? รีบมาให้หมอหลวงตรวจดูหน่อยสิ!"ขณะที่กำลังพูด หมอหลวงเหล่านั้นก็เข้าแถวกัน หมอหลวงเว่ยที่อย
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 208 ไม่ใช่ความชอบที่บริสุทธิ์
คืนนั้นจวนอ๋องไร้ชีวิตชีวา หลังอาหารเย็น หลิ่วเซิงเซิงก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องขณะหลับ เธอมักจะรู้สึกเหมือนมีคนอยู่นอกห้องของตัวเองแต่เสียงฝีเท้าเบามาก ฟังดีๆ แล้วยังได้ยินเสียงคนพูดอะไรอีกหลิ่วเซิงเซิงลุกขึ้นจากเตียงอย่างง่วงนอน "เสี่ยวเจียงหรือเปล่า?"ดูเหมือนเป็นเสียงของเขา...มันดึกมากแล้วและห้องก็มืดสนิท เธอเดินไปที่ประตูในความมืด แต่ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงของหนานมู่เจ๋อ"ถ้าไม่ดื่มก็กรอก"หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงเต้นแรงและก้าวถอยหลังไปโดยอัตโนมัติดูเหมือนเธอจะสามารถมองเห็นสีหน้าลำบากใจของเสี่ยวเจียงได้ "ท่านอ๋อง ครั้งที่แล้วพระชายาดื่มแล้วจริง ๆ..."ทันใดนั้นนอกประตูก็เงียบลง ดูเหมือนว่าหนานมู่เจ๋อจากไปแล้วขณะที่หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะนั่งบนเตียง จู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดออก จากนั้นเสี่ยวเจียงก็เดินเข้ามาโดยถือชามซุปอย่างไม่แสดงอารมณ์"พระชายา ท่านดื่มยาเถอะ...""ข้าไม่ได้ดื่มไปแล้วเหรอ?"เสี่ยวเจียงดูเขินอาย "แต่...""เจ้าก็บอกท่านอ๋องไปเถอะว่าตอนนี้ข้าท้องไม่ได้แล้วจริง ๆ ข้าไม่ได้โกหกเขาจริง ๆ!"หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกขมขื่นในใจ เมื่อเห็นเสี่ยวเจียงเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย
บทล่าสุด
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 297 เรียกข้าว่าหมอหลิ่วก็ได้
"ชีวิตและความตายของคนคนหนึ่งไม่สำคัญเท่ากับชาวบ้าน ถ้าวันนั้นเป็นเจ้าและข้าสองคนไปช่วยที่ประตูเมือง ชาวบ้านทั้งเมืองมองด้วยสายตาเย็นชา งั้นวันนี้ข้าก็จะมองด้วยตาเย็นชา แต่วันนั้นชาวบ้านทั้งเมืองมาช่วยเหลือ พวกเขาเห็นแก่หน้าข้ามาก แม้ว่าพวกเขาจะเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง พวกเขาก็ไปแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ วันนี้ข้าก็ไม่เข้าไปยุ่งไม่ได้ นี่จึงเป็นการไปมาหาสู่กันตามมารยาท"สายตาของหลิ่วเซิงเซิงแน่วแน่มาก "ถ้าไม่ใช่โรคระบาด การมาของเราก็แค่ไร้ประโยชน์ แต่ถ้าเป็นโรคระบาดจริง ๆ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ อย่างที่หมอเหอพูด นี่เป็นพื้นฐานที่สุดในฐานะหมอ"อี้โจวถอนหายใจ "ท่านเป็นแบบนี้มาตลอด คนที่ทำดีแก่ท่านก็จำได้ ก็เหมือนคนที่ทำไม่ดีแก่ท่าน ท่านก็จำได้ ท่านพูดมีเหตุผลอย่างนี้ ข้าจะได้ไม่กล้าพูดว่าท่านเป็นห่วงอ๋องชางแล้ว""แคกแคกแคก..."หลิ่วเซิงเซิงไอสองสามครั้งแล้วพูดว่า "อย่าเดาไปทั่ว"ขณะที่อี้โจวกำลังจะพูด หมอทุกคนที่อยู่ข้างหน้าก็เข้าไปแล้ว และในไม่ช้าพวกเขาก็ส่ายหัวออกมาหมอเหอกลับมาหาหลิ่วเซิงเซิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "แม่นาง ไม่จำเป็นต้องเข้าไปดูเลย มันเป็นโรคระบาดจริง ๆ"เมื่อเห็นสีหน
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 296 อาจเป็นโรคระบาดจริง ๆ
หนานมู่เจ๋อเพียงมองไปรอบ ๆ อย่างสงบ ร้านขายยาแห่งนี้ไม่ใหญ่นักและไม่ต่างจากร้านขายยาอื่น เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาที่นี่โดยบังเอิญ เขาเหลือบมองบันไดข้าง ๆ แล้วถามว่า "ชั้นสองเป็นที่พักผ่อนของพวกเจ้าเหรอ ?"หมอเหอยิ้มและกล่าวว่า "ตอบฝ่าบาท ชั้นบนเป็นห้องผู้ป่วย ให้ผู้ป่วยหนักบางคนได้พักผ่อน"เฉินเหลียงเฟิงพยักหน้าอย่างชื่นชม "มีห้องผู้ป่วยในร้านขายยา ค่อนข้างหายาก"หมอเหอกล่าวว่า "นี่คือความคิดของหมอเทวดาหลิ่วทั้งหมด เธอบอกว่าผู้ป่วยบางคนมีไข้สูงไม่ลด ถ้าอยู่บ้านตลอดเวลา ไข้นาน ๆ จะเผาสมอง ถ้ารุนแรงหน่อยก็ควรอยู่ที่ร้านขายยา มีอะไรก็แก้ไขได้ทันที""หมอเทวดาหลิ่วของพวกเจ้าอยู่ชั้นบนหรือเปล่า?"หนานมู่เจ๋อจู่ ๆ ก็ถามขึ้นหมอเหอพยักหน้า "ให้ข้าน้อยไปเชิญเธอลงมามั๊ย?""อ๋องชาง ท่านเจ้าเมือง มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"ได้ยินแต่เสียงตื่นตระหนกจากนอกประตู จากนั้นองครักษ์ก็รีบเข้ามา ทันทีที่เข้ามา ก็คุกเข่าลงบนพื้น "มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"หนานมู่เจ๋อหงุดหงิดเล็กน้อย "พูดมา""โรคระบาด โรคระบาดเข้ามาในเมืองแล้ว หลายคนในเมืองมีอาการอาเจียนด้วยกัน ริมฝีปากของพวกเขาเป็นสีม่วง กินอะไรก็
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 295 สงครามครั้งนี้ยังไม่สามารถรบได้
ราวกับว่าศรัทธาทั้งหมดของเขาพังทลายลงในขณะนี้ หรงหรงก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวและเกือบจะล้มลงกับพื้นเธอมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงด้วยความหวาดกลัว "เจ้า เจ้าวางแผนข้า?"หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างบริสุทธิ์ใจ "จะพูดได้ยังไงว่าเป็นแผนการ? ทุกคำที่เจ้าพูดนั้นเจ้าเป็นคนพูดเอง และทุกการกระทำที่เจ้าทำนั้นถูกวางแผนอย่างรอบคอบด้วยตัวเจ้าเอง เจ้าเองที่มาที่นี่เพื่อข่มขู่ข้า ข้าไม่ใช่พยาธิในท้องของเจ้า จะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้ามาที่นี่แล้วจะทำเรื่องแบบนี้?"ขณะพูด เธอก็เอามือแตะหน้าตัวเองอีกครั้ง "ตบนั้นเจ็บใช่ไหม? เห้อ ครั้งที่แล้วเจ้าก็ทำแบบนี้ ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าคิดยังไง บางทีคนหน้าหนาตบยังไงก็ไม่เจ็บใช่ไหมล่ะ?"หรงหรงสั่นไปหมด "มันมากเกินไปแล้ว! พวกเจ้าทำมากเกินไปแล้ว...""พอแล้ว!"จู่ ๆ เฉินโย่วก็ขัดจังหวะเธอ แล้วพูดอย่างเย็นชา "ใครกันแน่ที่ทำเกินไป? แล้วใครกันแน่ที่หลอกลวง? หรงหรง เจ้าไม่คิดจะอธิบายให้ข้าฟังหน่อยเหรอ?"หรงหรงตื่นตระหนก "สามี ท่านอย่าถูกหลอก นี่เป็นแผนการของพวกเขาทั้งหมด พวกเขาจงใจนัดข้ามา จงใจนำข้าให้พูดคำที่ไม่ดีเหล่านั้น แล้วจงใจพาท่านไปที่ประตู ทุกอย่างเป็นไปโดยเจตนา พวกเขาแค่คิดจะ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 294 เจ้าจะตบข้าได้ยังไง
อี้โจวโกรธมาก ขณะที่กำลังจะพูด หลิ่วเซิงเซิงก็เดินออกไปอย่างเย็นชา "เดิมทีพวกเรากำลังจะไป ในเมื่อฮูหยินน้อยกระตือรือร้นมาก ข้าคิดว่าเราอยู่ต่อดีกว่า"สีหน้าสาวใช้เปลี่ยนไป "เจ้ารู้ตัวเองมั๊ยว่ากำลังพูดอะไรอยู่?""ในเมื่อเจ้านำคำพูดมาด้วยความกระตือรือร้นขนาดนี้ งั้นข้าก็ต้องกระตือรือร้นหน่อย เจ้าก็ช่วยข้าบอกฮูหยินน้อยด้วย นัดเธอไปพบที่หย่งชุนถังพรุ่งนี้เถอะ ถ้าเธอไม่มา เรื่องราวความเจ้าชู้ของเธอในเมืองหลวงในอดีตก็จะสะเทือนในเจียงเฉิง"เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหลิ่วเซิงเซิง สาวใช้ก็โกรธมาก "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?""ความหมายของข้าเจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าใจ ฮูหยินน้อยของเจ้าเข้าใจก็พอ"หลังจากพูดจบ หลิ่วเซิงเซิงก็ปิดประตูอย่างไม่เกรงใจและกลอกตา "อะไรวะเนี่ย"อี้โจวยังเยาะเย้ยว่า "ไม่ดูตัวเองเลยว่าตัวเองเป็นยังไงยังกล้ามาขู่ ผู้หญิงคนนั้นช่างปัญญาอ่อนไม่รู้เรื่อง!""กลัวว่าสมองจะใช้ในการหลอกลวงผู้ชายอย่างเดียว"หลิ่วเซิงเซิงดูถูกเหยียดหยามและกระซิบคำพูดสองสามคำกับอี้โจว ก่อนที่จะกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อหลิ่วเซิงเซิงมาถึงหย่งชุนถัง หรงหรงก็รออยู่ที่ประตูมาน
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 293 กลับมาเป็นเหมือนเดิมภายในไม่กี่วัน
ดวงตาหนานมู่เจ๋อกระตือรือร้น และหลังจากพูดแล้ว เขาก็เดินไปยังทิศทางที่หลิ่วเซิงเซิงจากไปหลังจากนั้นเพียงไม่กี่ก้าว ท่านเจ้าเมืองก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา"ฝ่าบาท ฝั่งหยุนตูมีความเคลื่อนไหวอีกแล้ว!"หนานมู่เจ๋อหายใจเข้าลึกและต้องหยุด "เกิดอะไรขึ้น?""ตอบฝ่าบาท รายงานจากแนวหน้า หยุนตูไม่ได้ถอนกำลัง แต่ตั้งค่ายอยู่บนทุ่งหญ้าไม่ไกลจากประตูเมืองของเรา เกรงว่าเขาจะต้องทำสงครามที่ยืดเยื้อกับเรา!"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เสี่ยวเจียงก็รีบถามว่า "ยืนอยู่บนกำแพงเมือง สามารถเห็นค่ายของพวกเขาไหม?""อยู่ค่อนข้างไกล แต่ถ้ายืนสูง ๆ ก็จะมองเห็นได้นิดหน่อย"เจ้าเมืองพูดอย่างจริงจัง "ฝ่าบาทจะเสด็จไปดูหรือไม่?"หนานมู่เจ๋อดูเหมือนจะฟุ้งซ่านเล็กน้อย จนกระทั่งเขาได้ยินคำเตือนของเสี่ยวเจียง เขาก็พยักหน้า"ไปกันเถอะ""..."ในไม่ช้าพวกเขาก็ออกจากจวนเจ้าเมือง ขี่ม้าและรีบไปที่ประตูเมืองด้วยเหตุผลบางอย่าง นับตั้งแต่เขาเห็นรอยแผลเป็นบนหลัง หัวใจของหนานมู่เจ๋อก็สับสน รู้สึกเสมอว่าร่างด้านหลังนั้นคุ้นเคยมาก...เสี่ยวเจียงที่อยู่ด้านข้างดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างและพูดอย่างจริงจัง "ท่านอ๋อง พระชายาไม่อยู่
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 292 ทำตัวเองจริง ๆ
เมื่อระยะทางใกล้เข้ามา หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่สามารถรับประกันได้ว่าหนานมู่เจ๋อ จะจำตัวเองได้หรือไม่เมื่อเขาเห็นตัวเอง...โชคดีที่หนานมู่เจ๋อไม่ได้มาทางพวกเขา แต่เลี้ยวไปทางแยกถนนข้างหน้า คนรับใช้ที่อยู่รอบ ๆ ก็ก้มหน้าลงและทำความเคารพ หลิ่วเซิงเซิงและอี้โจวก็ก้มศีรษะลงเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่ดึงดูดความสนใจของพวกเขาจนกระทั่งร่างของพวกเขาค่อย ๆ จางหายไป อี้โจวก็เงยหน้าขึ้น "ข้าไม่เคยเห็นท่านกลัวอะไรเลย ข้าไม่เคยคิดว่าท่านจะกลัวการพบกับอ๋องชาง…""ม่ใช่ว่ากลัว แค่ไม่อยาก""ได้ยินมาว่าอ๋องชางรักท่านมาก ดูออกว่าท่านก็มีเขาอยู่ในใจ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมต้องหลบหน้าไม่ไปพบ?"หลิ่วเซิงเซิงเงียบ "บอกไม่ถูก บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าข้าไม่เคยคิดที่จะอยู่ในจวนลึกไปตลอดชีวิต พอคิดว่าอนาคตอาจจะต้องแบ่งปันสามีของตัวเองกับผู้หญิงคนอื่น ก็ยากที่จะยอมรับ แทนที่จะอยู่ที่นั่นและรอให้ตัวเองจมลึก สู้ใจร้ายหน่อย ไม่ต้องเจอกันอีก""แต่ข้าได้ยินมาว่า อ๋องชางขัดพระราชโองการ และไม่ได้แต่งงานกับนางสนมใด ๆ เลย…"อี้โจวกระซิบ "เป็นไปได้ไหมที่ระหว่างท่านสองคนมีความเข้าใจผิดมากมาย?""อาจจะ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 291 ไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนอีก
มีผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ ทุกคนพูดคุยและหัวเราะ ดื่มเฉลิมฉลอง หลิ่วเซิงเซิงไม่ต้องการคุยกับพวกเขา แต่เธอกลัวที่จะดึงดูดความสนใจมากเกินไป เธอจึงพยักหน้า ยกแก้วขึ้นแล้วชนกับหรงหรงหรงหรงยิ้มแล้วจิบชา "ข้าคิดมาตลอดว่าคุณชายคือหมอเทวดาหลิ่ว แต่หลังจากได้ยินพวกเขาพูดในวันนี้ข้าจึงรู้ว่าที่แท้เป็นแม่นาง พูดตามตรง ข้าตกใจมาก ข้าไม่ไม่คิดว่าแม่นางจะเป็นวีรสตรี เคยทำไม่ดีมาก่อน หวังว่าแม่นางจะไม่ใส่ใจ"หลิ่วเซิงเซิงไม่ต้องการสุภาพกับเธอ แค่อยากดื่มให้เสร็จและจากไปโดยเร็วแต่แก้วเหล้าสัมผัสริมฝีปาก ทันใดนั้นเธอก็ได้กลิ่นยา เป็นยาระบาย...เธอเยาะเย้ย เหลือบมองสาวใช้ที่กำลังรินเหล้าอยู่ข้าง ๆ จากนั้นมองดูรอยยิ้มอันน่ายินดีของหรงหรง แล้วเธอก็เข้าใจทุกอย่างในทันทีแต่ยังคงยกแก้วเหล้าและดื่มจนหมดคิดว่าครั้งนี้หรงหรงคือสำนึกผิดจากใจจริง ไม่คิดว่าจะอยากให้ตัวเองขายหน้าต่อหน้าคนอื่นเมื่อเห็นเธอดื่ม หรงหรงก็ดูมีความสุขมาก พูดจาสุภาพสองสามคำแล้วเดินไปที่ห้องโถงบางทีเธออาจตื่นเต้นเกินไป แม้ว่าจู่ ๆ จะรู้สึกเจ็บแปลบที่น่อง แต่เธอก็ไม่ได้จริงจังกับมันและปฏิบัติต่อมันเหมือนกับยุงกัดหลิ่วเซิงเซิงสะบั
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 290 พูดแล้วก็เป็นความเข้าใจผิด
สีหน้าของเฉินโย่วเปลี่ยนไป "อะไรนะ? ใครกล้าดีขนาดนั้น กล้ามัดเธอบนถนน?"คนใช้เหลือบมองหลิ่วเซิงเซิงอย่างลังเล จากนั้นจึงมองไปที่อี้โจวข้าง ๆ หลิ่วเซิงเซิง และสุดท้ายก็หันกลับมามองที่เฉินโย่วเฉินโย่วไม่ใช่คนโง่ เข้าใจความหมายของการมองนั้นอย่างรวดเร็วเขาหันกลับไปมองหลิ่วเซิงเซิง ในขณะที่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาใกล้ นำโดยท่านเจ้าเมืองเฉินเหลียงเฟิงเห็นแต่เฉินเหลียงเฟิงมาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า "นี่คือหมอเทวดาหลิ่วใช่ไหม? ชื่อเสียงโด่งดังมานาน และวันนี้มันยิ่งโด่งดังมากขึ้น เชิญเข้ามาก่อน"หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าอย่างสุภาพ จากนั้นมองไปที่เฉินโย่วและพูดว่า "ท่านเจ้าเมืองน้อยลองไปถามฮูหยินของท่านก่อน ตอนพวกท่านรักษาประตูเมือง เธอทำอะไรอยู่ หรือถามชาวบ้านในเมืองก็ได้"หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เดินตามท่านเจ้าเมืองเข้าไปในสถานการณ์แบบนี้เฉินโย่วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้แค่พูดว่า "ไปตรวจสอบ ตรวจสอบดีแล้วค่อยว่ากัน""ได้ ขอรับ...""..."จวนเจ้าเมืองในวันนี้สนุกสนานและมีชีวิตชีวามาก ถนนด้านนอกจวนเจ้าเมืองยังเต็มไปด้วยผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์และเฉลิมฉลอง
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 289 อ๋องชางเชิญท่านไปงานเลี้ยง
เชียงไชโย เสียงตะโกน ตะโกนออกมาทีละคน!นี่เป็นการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้น แม้ว่าในเมืองจะมีทหารไม่ถึงสองหมื่นนาย แต่ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าทหารแต่ละคนจะมีทหารหลายพันนายอยู่ข้างหลังพวกเขา!เมื่อมีชาวบ้านเข้าร่วม สงครามก็พลิกกลับอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่รักษาประตูเมืองได้เท่านั้น แต่กองทัพศัตรูที่หลงผิดปีนขึ้นไปบนกำแพงก็ถูกโค่นล้มทีละคนและพ่ายแพ้เหมือนภูเขา!แม้แต่หนานมู่เจ๋อที่อยู่ในสนามรบมาหลายปีก็ไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ มีเพียงทหารเท่านั้นที่ปกป้องชาวบ้านมาตลอด เคยเห็นชาวบ้านช่วยเหลือทหารที่ไหน?ใครกันที่มีแรงดึงดูดอันทรงพลังเช่นนี้?บนกำแพงเมือง ขวัญกำลังใจของทหารอยู่ในระดับสูง และชาวบ้านต่างเคลื่อนย้ายอาวุธและช่วยเหลือ เกือบทุกคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อต้านศัตรู!ใต้กำแพงเมืองชาวบ้านตะโกนเสียงดัง"ออกแรงหน่อย! ทุกคนอดทนไว้!""แม่งเอ๊ย ถ้าไม่กลัวว่าพวกเขามีโรคระบาด คงจะเปิดประตูเมืองและฆ่าเต่าพวกนี้!""ทุกคนสู้ ๆ!""..."สงครามยังคงดำเนินต่อไป และไม่มีใครสังเกตเห็นร่างทั้งสองยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ บนหลังคาในระยะไกล"ฉากนี้ ทำให้คนรู้สึกตื่นเต้นจริง ๆ"เสี่ยวกงถอนหายใจและกล่าวเ
