บททั้งหมดของ พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง: บทที่ 1 - บทที่ 10

กลางคืนแสงจันทร์สลัว ๆ ส่องผ่านหน้าต่างมาที่เตียง บนเตียงมีชายหนุ่มรูปงามกำลังบีบคอผู้หญิงขี้เหร่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ"กล้าวางยาข้า หลิ่วเซิงเซิง เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าใช่ไหม?"ใบหน้าของผู้หญิงเต็มไปด้วยน้ำตาสามปีแล้วเพื่อที่จะแต่งงานกับเขา เธอบังคับพ่อของเธอซึ่งเป็นวีรบุรุษทางทหารไปขอพระราชทานแต่งงานจากฮ่องเต้ เธอผ่านความยากลำบากมาทุกรูปแบบและในที่สุดก็ได้แต่งงาน แต่หลังจากรออยู่หนึ่งปี แต่แม้แต่ใบหน้าของเขาก็ไม่ได้เห็นวางยาเขาเพราะไม่มีทางเลือกจริง ๆ สามปีแล้วไม่มีออกมาเลย เธอเป็นขี้ปากชาวไปหมดแล้วแม้รู้ว่าเขารังเกียจตน แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะรังเกียจมากขนาดนี้ แม้กระทั่งคิดจะลงมือฆ่า..."ฉึก เจ็บ..."ไม่แน่ใจว่าเป็นความเจ็บปวดบนร่างกายหรือคอ หลิ่วเซิงเซิงจับข้อมือของหนานมู่เจ๋อด้วยความเจ็บปวด"เจ้ารังเกียจข้าขนาดนี้เลยเหรอ? ทนไม่ไหวถึงกลับจะฆ่าข้าถึงจะพอใจ?""เจ้าทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยง ฆ่าเจ้า ยังสกปรกมือข้า"หลังจากทำแบบลวก ๆ หนานมู่เจ๋อก็ดึงมือของเขากลับในที่สุดเขาสวมเสื้อคลุมของเขาด้วยความน่ารังเกียจ "ใครก็ได้ มาลากพระชายาไปในจวนเย็น อย่าให้ข้าเห็

เสียงอึกทึกครึกโครมอยู่นอกประตู แต่หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจ เธอเอื้อมมือไปจับท้ายทอย แต่สัมผัสได้แค่เลือดเต็มมือ...เด็กทั้งสองถูกอุ้มลงไป หนานมู่เจ๋อเข้าประตูมาด้วยความโกรธและป้าหวังก็คุกเข่าลงกับพื้น"ท่านอ๋องช่วยด้วย! ช่วยลูกสองคนที่น่าสงสารของข้าด้วย! พระชายานี่แหละที่ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้พระชายายังอยากจะทำร้ายพวกเขาอีก ข้าน้อยมีความผิดที่ทำร้ายพระชายา แต่เธอทำเกินไปจริง ๆ..."หลิ่วเซิงเซิงต้องการพูด แต่เลือดไหลมากเกินไป และเธอทำได้เพียงจับบริเวณที่บาดเจ็บอย่างแรงเมื่อมองขึ้นไป ดวงตาที่รังเกียจของหนานมู่เจ๋อ ดูเหมือนจะอยากถลกหนังเธอทั้งเป็น"แม่แต่เด็กก็ยังไม่เว้น หลิ่วเซิงเซิงความชั่วร้ายของเจ้าทำให้ข้าเปิดหูเปิดตาจริง ๆ"เสี่ยวถังคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า "ขอประทานอภัยท่านอ๋อง เรื่องไม่ได้เป็นแบบนั้น พระชายาของข้าน้อยพยายามช่วย...""เองมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ?"หนานมู่เจ๋อเหลือบมองไปด้านข้างของเธอแล้วพูดว่า: "เรียกคนมา พระชายา มีจิตใจชั่วร้าย นับจากนี้ไป ห้ามใครนำอาหารมาให้เธอ ถ้าเธอก้าวออกจาก จวนเย็นนี้แม้แต่ก้าวเดียว ทุกคนที่เฝ้าจวนเย็นจะต้องโดนฝังเป็นเพื่อนเธอ

ชั่วขณะหนึ่ง หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงเธอตกตะลึงและค่อย ๆ ลดมือที่ปิดตาลง...ก็เห็นว่าชายชุดดำตรงหน้าได้ดึงผ้าคลุมหน้าของเขาออกแล้ว และใบหน้าที่สวยงามที่มองเห็นได้ชัดเจนคือใบหน้าขององค์ชายเก้าหนานมู่เจ๋อ...ก่อนที่เธอจะสงบสติอารมณ์ได้ หลิ่วเซิงเซิงก็ถูกดึงขึ้นแล้วหนานมู่เจ๋อสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรยกเธอขึ้นเหมือนไก่แล้วผลักเธอติดกับกำแพง "เจ้าอยากให้ข้าตายขนาดนั้นเลยเหรอ?"หลิ่วเซิงเซิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจปฏิกิริยาแรกในใจคือจะตอบว่า: อืม ทำไมจะไม่ใช่...แต่ตอนนี้ชีวิตของเธออยู่ในมือของเขา และเสียงของเธอก็ค่อนข้างไม่สอดคล้องกัน "ไม่ ฮ่า ๆ เข้าใจผิดแล้ว…"เสียงที่คุ้นเคยทำให้หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว เขาจำสาวใช้ในบ้านคนนี้ไม่ได้ใบหน้านี้สกปรกมากจนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้ชัดเจน เสื้อผ้าไม่พอดีตัว และยังเชี่ยวชาญทักษะทางการแพทย์อีกด้วย...หนานมู่เจ๋อจ้องไปที่หลิ่วเซิงเซิง "เจ้าเป็นใคร? ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่จวนอ๋อง? ถ้าเจ้าอธิบายไม่ได้ ข้าจะฆ่าเจ้า"หลิ่วเซิงเซิงกังวลมาก เธอสามารถพูดได้ไหม?ยังจำสิ่งที่องค์ชายเก้าพูดในวันนั้น: ถ้าเธอก้าวออกจากจวนเย็นนี้แม้แต่ก้าวเดียว ทุกคนที่เฝ

เมื่อเห็นหนานมู่เจ๋อและหลิ่วเซิงเซิงจากไปด้วยกัน มู่หงที่ตามออกมากลับยิ่งโกรธมากขึ้น"ผู้หญิงคนนั้นคือใคร? ท่านพี่เจ๋อจะสนใจคนรับใช้ขนาดนี้ได้ยังไง?"สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เธอกล่าวว่า "ท่านอ๋อง อาจถูกหลอก ดูคำสาบานของหญิงสาวคนนั้นสิ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะเชื่อเธอ...""ผู้หญิงที่กล้าดึงดูดความสนใจท่านพี่เจ๋อ แค่หลิ่วเซิงเซิงก็พอแล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นลูกสาวของแม่ทัพ วันนี้ยังมีตัวอะไรนี่อีก?""ใช่ ปัญหาคือหลิ่วเซิงเซิงนั่นท่านอ๋องยังรังเกียจยิ่งนัก ไม่ได้คุกคามท่านแม้แต่น้อย แต่นี่...""หุบปาก""..."สิ่งที่หลิ่วเซิงเซิงกำลังมองหาคือสมุนไพร สมุนไพรชนิดนี้ส่วนใหญ่เติบโตในถ้ำชื้นและจะต้องเป็นถ้ำที่ลึกมากหลังจากที่เธอบอกกับหนานมู่เจ๋อแล้ว หนานมู่เจ๋อก็พาเธอขึ้นไปบนภูเขาหลังจากนั่งรถม้าเป็นเวลาสองชั่วโมงและเดินถนนภูเขาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็พบถ้ำในที่สุดพวกเขานำองครักษ์มามากกว่ายี่สิบคน แต่ไม่มีใครรู้จักสมุนไพรที่หลิ่วเซิงเซิงกล่าวถึง สุดท้ายหลิ่วเซิงเซิงก็ต้องเข้าไปหาด้วยตัวเองถ้ำมีความชื้นสูงมากและได้ยินเสียงหยดน้ำตลอดทาง ถ้ำมืดมีคนมากกว่า ยี่สิบคนถือคบเพลิงหลายอัน ซึ่ง

มู่หงติดตามเธอด้วยความดูถูกและเยาะเย้ยเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี"หาเจอแล้วยังไง? ยาอายุวัฒนะบริสุทธิ์ของเองอยู่ที่ไหน? ข้าจำเป็นต้องให้เวลาเจ้าอีกสองสามวันในการทำยาหรือไม่? เลื่อนให้เจ้าไปอีกกี่วัน?"หลิ่วเซิงเซิงหยุดและเยาะเย้ย "ไม่จำเป็น ข้าได้เตรียมยาแก้พิษไว้แล้ว น่าเสียดายที่ปริมาณยาที่ข้าพบสามารถปรุงได้สองเม็ดเท่านั้น แต่ก็มากเกินพอที่จะช่วยชีวิตของท่านเสนาบดีได้"เมื่อมองดูยาสองเม็ดในมือของเธอ ใบหน้าของมู่หงก็มืดลงทันทีมีคนดูมากขึ้นเรื่อย ๆ หมอหลวงและโม่เล่าไม่รู้ว่าพวกเขากำลังกระซิบอะไรกัน แม้แต่หนานมู่เจ๋อก็ยังขมวดคิ้ว...หลิ่วเซิงเซิงเพิกเฉยต่อสายตาแปลก ๆ จากทุกคน โยนยาเม็ดหนึ่งให้โม่เล่า แล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับยาที่เหลือมู่หงพูดอย่างเร่งรีบ "เดี๋ยวก่อน! อย่าให้อะไรก็ได้กับพ่อข้านะ ถ้ากินแล้วมีปัญหา ระวังข้า...""ไม่ต้องห่วง ถ้าเขาตายข้าก็รอดไม่ได้ ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เขาตาย"ขณะที่พูดหลิ่วเซิงเซิงก็เดินเข้าไปในห้องแล้วท้ายที่สุดหนานมู่เจ๋อคือผู้ที่พาเธอมา และไม่มีใครกล้าหยุดเธอตลอดกระบวนการทั้งหมดอย่างไรก็ตาม ดวงตาของมู่หงเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอก้าวไปข้างหน้าแ