บททั้งหมดของ พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง: บทที่ 181 - บทที่ 190

ขณะที่หลิ่วเซิงเซิงกำลังรอความตาย ในที่สุดหนานมู่เจ๋อก็พูดอีกครั้ง"พระชายาก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการปล้นคุกด้วย แต่เมื่อพิจารณาว่าได้ทรงบำเพ็ญประโยชน์ในการช่วยชีวิตผู้คน ความดีและโทษของพระนางก็สมดุลกัน โบยแปดสิบที เป็นไง?"แค่โบย?หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเขากลับไม่ได้ฆ่าตัวเองทันที...แต่แล้วก็คิดได้ว่า แค่สามสิบโบยก็จะเอาชีวิตตัวเองแล้ว ตอนนี้แปดสิบ...แค่กลัวว่าตัวเองจะออกจากวังไม่ได้แล้วแม้แต่หลิวฟางก็ไม่คัดค้านในขณะนี้ โบยแปดสิบที เพียงพอที่จะฆ่าผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนว่าอ๋องชางจะโกรธมากจริง ๆ และไม่ได้ปกป้องหลิ่วเซิงเซิงเลยหนานกงเฉิงก็พยักหน้าเล็กน้อย "งั้นก็จัดการแบบนี้เถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว"หลังจากพูดเช่นนี้ หนานกงเฉิงก็กลับมาที่ห้องหนังสือหลวงหลิ่วเซิงเซิงไม่ได้ขัดขืนเลยเมื่อถูกลากออกไป แต่ไม่ได้มองหนานมู่เจ๋อเลยในระหว่างกระบวนการทั้งหมดเธอนอนลงบนเก้าอี้แล้วหลับตาไม่กล้ามองใครรอบตัวเธอไม่คิดว่าตัวเองไม่ผิด ในทางกลับกัน คราวนี้เธอจะต้องจบลงแบบนี้ เธอทำได้เพียงตำหนิความผิดพลาดในแผนของตัวเอง ไม่สามารถตำหนิใครได้ถ้าทนไม่ไหวเธอก็จะยอมรับมันมันยังคงเจ็

ชายหนุ่มยกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดว่า "พวกเขาฆ่ากันเอง เกี่ยวอะไรกับข้า?"ผู้ติดตามที่ติดตามเขายิ้มและพูดว่า "ฝ่าบาทกำลังพูดถึง ..."ไม่นานพวกเขาก็มาถึงวังอันห่างไกล ทันทีที่เข้าไปในลานบ้าน ชายชุดดำจำนวนนับไม่ถ้วนก็คุกเข่าลงทีละคน ชายชุดดำเหล่านั้นได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อย เมื่อเห็นชายหนุ่มกลับมา ทุกคนก็ก้มศีรษะ ด้วยความเคารพผู้นำในชุดดำกล่าวว่า "ฝ่าบาท เราลอบสังหารองค์รัชทายาทได้สำเร็จและโยนความผิดให้กับองค์ชายสอง แล้วเงินที่พระองค์ทรงสัญญาไว้จะชำระเมื่อใด?""พี่รองตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ดีไม่ใช่เหรอ? นี่ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว?"หนานหว่านหนิงยิ้มและพูดว่า "ไม่เพียงแต่เขาสบายดี แต่ขันทีหลินก็ถูกค้นพบและเสียชีวิตอย่างน่าสังเวช"คนชุดดำก้มหน้าลงทีละคน สีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยหนานหว่านหนิงปรบมืออีกครั้ง และทันใดนั้นนักธนูหลายสิบคนก็ปรากฏตัวบนหลังคาใกล้เคียง เล็งไปที่ชายชุดดำและยิงธนูคนชุดผิวดำไม่คิดว่าจะถูกโจมตีด้วยการลอบโจมตีนี้ หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาทั้งหมดก็ถูกลูกธนูฟาดล้มลง ทุกคนเบิกตากว้าง และตายตาไม่หลับหนานหว่านหนิงเพียงแค่ตบเสื้อผ้าของตัวเองด้วยความรังเกียจแล้วพูดว่า "ทำควา

เสี่ยวเจียงเศร้าโศก "พระชายา ท่านมีเหตุผลใช่ไหม? ท่านใช้ตัวตนอื่นเพื่อเข้าหาท่านอ๋อง เพราะท่านต้องการได้รับความจริงใจจากท่านอ๋องใช่ไหม? ตอนนี้ท่านทำสำเร็จแล้ว ท่านอ๋องก็แค่โกรธที่ท่านหลอกลวงเขา แต่หัวใจของเขาไม่เย็นชาอีกต่อไป มองออกว่าเขายุ่งเหยิงมาก ในใจของเขามีท่าน ขอแค่ท่านยอมอ่อนข้อและขอโทษเขาดี ๆ เขาจะให้อภัยท่าน""สิ่งกีดขวางก็คือสิ่งกีดขวาง เมื่อมีสิ่งกีดขวาง พูดไปจะมีประโยชน์อะไร?"หลิ่วเซิงเซิงมองดูกล่องทองคำแล้วพูดว่า "จริง ๆ แล้ว พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องชดเชยใด ๆ กับข้า ข้าอาจจะทำผิดเล็กน้อยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ข้าได้ทำสิ่งที่ผิดมากมายจริง ๆ ข้าไม่ใช่คนที่ปฏิเสธที่จะยอมรับความผิดพลาดของข้า ข้ารู้ว่านั่นคือสิ่งที่ข้าสมควรได้รับ""พระชายา ทำไมท่านถึงไม่เข้าใจล่ะ? ในเมื่อท่านก็รู้ว่าท่านทำผิดพลาดมากมายในอดีต แล้วท่านยังหลอกลวงท่านอ๋องแบบนั้นในภายหลัง และตอนนี้ท่านขอโทษท่านอ๋องอ่อนข้าให้ จะเป้นอะไร?"เสี่ยวเจียงดูเศร้าและโกรธ "ท่านอ๋องถูกโบยเพราะท่านถึงห้าสิบครั้งและปิดปากทุกคนไว้ ถ้าไม่เช่นนั้น ข่าวลือภายนอกอาจทำให้ท่านจมน้ำตาย การที่ท่านสามารถพักฟื้นที่นี่ได้อย่างปลอดภัยตอ

มู่ชิงชิงยิ้ม "เจ้าดื่มมากเกินไป เจ้าพูดอะไรโง่ ๆ? เขาจะหล่อได้อย่างไร? นอกจากนี้แม้ว่าเขาจะหล่อ แต่เขาไม่ใช่สเป็คของข้า"หลิ่วเซิงเซิงมองเธอด้วยดวงตาที่เฉียบแหลม "ข้าหมายถึงว่า ถ้าเจ้าไม่รู้ว่าเป็นเขา แล้วเขาก็กลายเป็นคนหล่อแบบที่เจ้าชอบโดยสมบูรณ์ และเขาร่วมเป็นร่วมตายมากับเจ้า หลังจากนั้นเจ้าจึงพบว่าเป็นเขา เจ้าจะเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเขาไหม?""ข้าว่าเจ้าดื่มมากเกินไปจริง ๆ คนที่น่าขยะแขยงมากจะเปลี่ยนยังไงก็ทําให้ข้าขยะแขยง ข้าไม่ใช่ชอบคนที่หน้าตาเลย ถ้าข้าเป็นคนดูหน้า ตอนแรกมู่เหยียนซีเสียโฉมข้าจะชอบเขาได้อย่างไร?"มู่ชิงชิงพูดต่อด้วยท่าทางหมดหนทาง "ทำไมเจ้าถึงพูดเรื่องไร้สาระตอนนี้เพราะเจ้าดื่มไปเยอะ? และเจ้าถามคำถามที่เข้าใจยากเช่นนี้กับข้า... "หลิ่วเซิงเซิงเดินโซเซขึ้นไปบนรถม้า และก่อนออกเดินทาง พิงหน้าต่างแล้วถามเธอว่า "เป็นไปไม่ได้จริง ๆ เหรอที่จะเปลี่ยนมุมมองของเจ้าเกี่ยวกับบุคคลนั้น?"มู่ชิงชิงเดินไปที่รถอย่างช่วยไม่ได้และแหย่แก้มของเธอ"เซินเอ๋อเจ้าเป็นอะไรไป? ดื่มมากเกินไปเป็นห่วงข้าขนาดนี้เลยเหรอ? ถามข้าตลอดเกี่ยวกับคนที่ข้าเกลียดทําอะไร? ข้าพูดหลายครั้งแล้ว เกลียดก็

แต่ป้าหวังก็ยิ้มอย่างมีความสุขมาก"เมื่อผู้หญิงป่าเถื่อนปรากฏตัวข้าง ๆ ท่านอ๋อง ทุกคนในจวนอ๋องต่างสงสัยว่าท่านจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ผลก็คือ ท่านทำท่าทีสงบมาก ทุกคนคิดว่าท่านกินยาผิดไป แม้แต่ข้าน้อยก็เสนอตัวช่วยท่านสั่งสอนผู้หญิงป่าเถื่อน ท่านก็พยายามหยุดไว้ ในเวลานั้นข้าน้อยไม่เข้าใจ แต่ใครจะคิดว่าพระชายาเป็นคนฉลาดที่แท้จริง"เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ป้าหวังก็มีความสุขมากจนเธอพูดว่า "ที่แท้ผู้หญิงป่าเถื่อนคือพระชายาอีกตัวตนหนึ่ง พระชายา ท่านเก่งมากจริง ๆ! ตอนนี้ท่านสามารถควบคุมท่านอ๋องได้แล้ว"หลิ่วเซิงเซิง "...""เดิมทีข้าน้อยยังกังวลว่าท่านหลอกท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะไม่ชอบท่าน แต่วันนี้ดูเหมือนว่าท่านอ๋องไม่ได้ไม่ชอบท่านเลย ไม่เพียงเท่านั้น เขายังชอบท่านด้วย ท่านรีบทานซุปแก้เมาให้หมด อีกเดี๋ยวค่อยไปกินข้าวกับท่านอ๋อง"หลิ่วเซิงเซิงมีอาการปวดหัวที่เลวร้ายยิ่งกว่าเดิมทุกคนรู้สึกว่าเธอใช้ตัวตนของเซินเอ๋อเพียงเพื่อล่อลวงหนานมู่เจ๋อแม้แต่ตัวหนานมู่เจ๋อเองก็อาจจะคิดอย่างนั้นใช่ไหม?แม้ว่าจะแก้ตัวยังไงก็คงไม่มีใครเชื่อ!ช่างเถอะ อธิบายไปกี่รอบก็อธิบายไม่ชัดเจน ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที