All Chapters of พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง: Chapter 161 - Chapter 170

เมื่อเห็นหนานลั่วเฉิน หลิ่วเซิงเซิงประหลาดใจเล็กน้อยทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่เดิมทีตัวเองถูกพากลับมาที่จวนอ๋องชางก็ทําให้เธอประหลาดใจมากพอแล้ว แต่ก็ยังเห็นองค์ชายสองที่จวนอ๋องชาง...จำได้ว่าก่อนหน้านี้เขาโกรธมากแค่ไหน ท่าทางเหมือนโดนตัวเองหลอก เขาไม่ควรเกลียดตัวเองมากเหรอ?มองยังไงตอนนี้ยังเป็นห่วงตัวเองมาก?เมื่อคิดแบบนี้ หลิ่วเซิงเซิงจึงพูดว่า "ข้าหลับไปนานแค่ไหน?""เพียงแค่คืนเดียว เจ้าโดนเข็มแทงเยอะขนาดนั้น ไม่รู้จักที่จะบอกข้าเหรอ? เจ้ารู้มั๊ยว่าถ้าเอาเข็มพวกนั้นออกมาไม่ได้จะเป็นอันตรายต่อชีวิตแค่ไหน!"หนานลั่วเฉินพูดอย่างเป็นห่วงว่า "ตอนนี้รู้สึกอย่างไร? ยังไม่สบายตรงไหนอีกไหม?"หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัวอย่างเหม่อลอย ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทําไมเขาถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้เห็นเธอไม่พูด หนานลั่วเฉินจึงดึงเก้าอี้มานั่งข้างเตียง "ต่อไปมีอะไรก็บอก ปากมีไว้ทําไม?""ข้าคิดว่าข้าบอกแล้ว..."หลิ่วเซิงเซิงพูดช้า ๆหนานลั่วเฉินตะลึง มีเหรอ?ดูเหมือนจะมี...เขาเกาหัวอย่างเขินอาย "ใครให้เจ้าหลอกคนก่อน สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดในชีวิตของข้าก็คือคนที่หลอกข้า สุดท้ายเจ้าหลอกข้าจนน่าสังเวชขนาดนี้ เดิ

"แคกแคกแคก..."หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะไอหลายครั้งและเกือบจะสำลักน้ำลายของตัวเองเมื่อมองดูป้าหวังที่เอาเป็นเอาตาย เธอพูดอย่างเร่งรีบ "ท่านต้องไม่ทำอะไรบ้า ๆ แม้ว่าท่านอ๋องกับข้าจะหย่ากันจริง ๆ ก็คงเป็นเพราะข้า อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์เลย"ป้าหวังร้องไห้ฟูมฟาย "พระชายาท่านใจดีเกินไป ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะสวยแค่ไหนก็เป็นแค่ผู้หญิงป่าเถื่อน ที่ไหนจะเทียบได้กับท่านที่มีสถานะอันสูงส่ง ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเธอเป่าหูท่านอ๋องจริง ๆ จนทําให้ท่านอ๋องเกิดความคิดที่จะหย่ากับท่าน เธอก็จะไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์แน่นอน"ใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงเปลี่ยนเป็นสีแดง คนมีประสบการณ์ การเดาของป้าหวังแม่นยำมากถ้าให้เธอรู้ว่าตัวเองคือเซินเอ๋อ ก็ไม่รู้ว่าเธอจะคิดอย่างไรกับตัวเองขุดหลุมฝังตัวเองจริง ๆ...เธอต้องการใช้คำพูดเหล่านั้นเพื่อปฏิเสธหนานมู่เจ๋อ แต่เธอไม่คิดจริง ๆ ว่าหนานมู่เจ๋อจะดำเนินการ!"ป้าหวัง ข้ารู้ว่าท่านหวังดีกับข้า แต่ต้องไม่ทำอะไรสุดโต่งเกินไป…""ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้ ตราบใดที่พระชายาพูดอะไรสักคำ ข้าน้อยจะไม่มีวันปล่อยผู้หญิงป่าเถื่อนคนนั้นไป แม้ว่าท่านอ๋องจะลงโทษก็ตาม""แคกแคก เรื่องนี้ไม่เก

เพื่อไม่ให้ถูกค้นพบ หนานลั่วเฉินจึงรีบออกจากรถม้า "เสด็จพี่มีสายตาที่เฉียบคม ข้าเพิ่งมาถึงก็สังเกตุเห็นแล้ว"องครักษ์เพียงนำเขาอย่างเชื่อฟัง ในขณะที่หนานลั่วเฉินติดตามเขาไปหาหนานเทียนด้วยใบหน้าที่สงบ"เสด็จพี่ ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ทำไมท่านยังอยู่ที่นี่?"ตอนนี้หนานเทียนนั่งพิงเก้าอี้ตัวหนึ่งด้วยสีหน้าซีดเซียว สีหน้าน่าเกลียดมาก "วันนี้เกิดอะไรขึ้นในพระราชวัง เจ้าน่าจะได้ยินบ้างแล้วไม่ใช่เหรอ?"หนานลั่วเฉินถอนหายใจ "ข้าได้ยินมานิดหน่อย ตอนนี้ทุกคนกำลังพูดถึงท่านและเสด็จแม่ใส่ร้ายเสด็จอาหญิงว่าขโมยของ แน่นอนว่าข้าไม่เชื่อ คนเหล่านั้นกล้าพูดเรื่องไร้สาระโดยไม่มีหลักฐาน ฉีกปากของพวกเขาไม่ช้าก็เร็ว"หนานเทียนหรี่ตาลง "ข้ากำลังพูดถึงที่เสด็จอาลงมือกับข้า"หนานลั่วเฉินแสร้งทำเป็นประหลาดใจ "อะไรนะ เสด็จอาลงมือกับท่านเหรอ?""โอ้ ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าทำไมข้าถึงยังนั่งอยู่ล่ะ?"หนานเทียนพูดอย่างเศร้าโศก "ถ้าไม่ใช่เพราะทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของหมอหลวง เกรงว่าขาของข้าจะเสียไปแล้ว แล้วจะสามารถยืนขึ้นได้หลังจากพักผ่อนเหรอ สิบเข็มเต็ม เสด็จอาเกือบจะเอาชีวิตข้าไปแล้ว!"หนานลั่วเฉินรีบนั่ง

แต่หลิ่วเซิงเซิงไม่ฟังเธอเลย หลังจากวางเธอไว้ข้าง ๆ แล้ว ก็รีบรุดไปข้างหน้าและต่อสู้กับองครักษ์อย่างรวดเร็วเข็มเงินในมือของเธอถูกโยนออกไปอย่างรวดเร็ว และพิษทุกชนิดก็ออกมาหมด และเธอก็ล้มองครักษ์โดยรอบทีละคนอย่างรวดเร็วใช่แล้ว ทุกคนจะรู้สึกว่ามันไม่คุ้มที่จะเสี่ยงมาช่วยสาวใช้คนหนึ่ง!แต่หลิ่วเซิงเซิงไม่ใช่ทุกคน และเธอก็ไม่ใช่คนในยุคนี้เธอไม่เคยคิดเลยว่าเสี่ยวถังเป็นคนรับใช้ที่ต่ำต้อย ในโลกของเธอ ไม่มีใครสมควรตายเพื่อตัวเอง!เธอคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนดีแต่ใครทำคนนั้นต้องรับผิดชอบ เพราะเป้าหมายของพวกเขาคือตัวเอง คนที่ตายก็ควรเป็นตัวเอง!เธอไม่อยากให้เสี่ยวถังตายแทนตัวเอง!ในไม่ช้าเธอก็กำจัดองครักษ์ส่วนใหญ่ออกไป พวกเขาทั้งหมดเป็นองครักษ์ธรรมดา หลิ่วเซิงเซิงสามารถกระโดดออกจากฝูงชนได้ด้วยวิชาตัวเบาและวิ่งหนีออกไปเลยก็ได้แต่เธอทำไม่ได้!ในเมื่อมาแล้ว เธอต้องพาเสี่ยวถังกลับบ้าน!แต่ไม่สามารถล้าช้าได้อีกต่อไป การเคลื่อนไหวนี้จะดึงดูดองครักษ์เพิ่มขึ้นในไม่ช้า เมื่อถึงเวลานั้นก็จะไม่สามารถวิ่งออกไปได้จริง ๆ ...แต่ถึงแม้ว่าองครักษ์เหล่านี้จะไม่มีทักษะการต่อสู้ แต่จำนวนคนได้บดขยี้หลิ่

หลิ่วเซิงเซิงเพียงยิ้มอย่างสุภาพและพูดว่า "แค่ช่วยพันแผล ไม่ถือว่ามีทักษะทางการแพทย์"สนมโหรวเลิกคิ้ว "ข้าดูผิดไปเหรอ? ผู้หญิงคนนี้เกือบจะตายไปแล้ว ในเวลาเพียงครู่เดียว เธอสามารถพูดและหัวเราะได้ และอาจจะวิ่งกระโดดโลดเต้นได้เพียงครู่เดียว""เป็นแผลภายนอกทั้งนั้น แค่กินยาแก้อักเสบอาการก็จะดีขึ้น ตราบใดที่ความเจ็บปวดหยุดลงก็เป็นเรื่องปกติที่เธอจะวิ่งกระโดดได้ แต่เมื่อฤทธิ์ของยาแก้ปวดหมดลง เธอจะยังคงรู้สึกหดหู่อยู่"ด้วยเหตุนี้หลิ่วเซิงเซิงจึงพยุงเสี่ยวถัง "วันนี้ต้องขอบคุณพระสนมที่รับพวกข้าไว้ แต่ข้าอยู่ที่นี่นานไม่ได้ บุญคุณของพระสนม ได้แต่ตอบแทนครั้งหน้าแล้ว"สนมโหรวหรี่ตาลง "ข้างนอกเสียงดังมาก เดาว่าน่าจะเป็นคนที่มาตามจับพวกเจ้า ออกไปตอนนี้ เจ้าหนีออกจากวังไม่ได้หรอก""ข้ารู้""แล้วเจ้ายังจะไป?""แน่นอนว่าข้ารู้ว่าการอยู่ที่นี่ปลอดภัยที่สุด แต่นี่จำกัดอยู่แค่ว่าองค์รัชทายาทและฮองเฮาไม่ได้มา ถ้าพวกเขามา ถ้าพวกเขาพบ พระสนมก็จะโดนหางเร่ไปด้วย ข้าไม่ชอบรบกวนคนอื่นมากที่สุดในชีวิต ถ้าทำให้พระสนมเดือดร้อน ข้าจะเสียใจมาก"สนมโหรวมองเธอด้วยความชื่นชม "ในที่สุดข้าก็เข้าใจว่าทำไมอ๋องชางถ