หนานลั่วเฉินยิ้มและพูดว่า "สาวน้อยโง่เขลา หากตัวตนของเจ้าถูกค้นพบ เจ้าจะทำให้เสด็จอาเดือดร้อนไปด้วย แน่นอนว่าข้าแตกต่างจากเจ้า มันเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะทำให้เสด็จพ่อเดือดร้อนด้วยใช่ไหม? ทหารองครักษ์ในพระราชวังนั้นเก่งวิชาตัวเบามาก วันนี้หากมีความวุ่นวายครั้งใหญ่พวกเขาจะถูกส่งไปเร็ว ๆ นี้และมีหลายคนที่ไล่ตามเราอยู่ตอนนี้คาดว่าผู้ไล่ตามจะมาถึงเร็ว ๆ นี้และไม่มีเวลาแล้ว เจ้ารีบไปเถอะ!""จะไปก็ต้องไปด้วยกัน""ให้เจ้าไปเจ้าก็ไป ทำไมเจ้าถึงพูดมากขนาดนี้ ตราบใดที่เจ้าถอดหน้ากากออกแล้วกลับไปที่จวนอ๋องชาง จะไม่มีใครหาเจ้าเจอ รีบไป!"หนานลั่วเฉินหอบและตบหน้าอก จากนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน"พอประตูเมืองปิด ข้าคงออกไปไม่ได้แน่นอน ถ้าให้ข้าซ่อนตัวก็ซ่อนได้ไม่นาน ข้าจะรออยู่ที่นี่ เยื้อเวลาให้เจ้า เชื่อข้าเถอะ ข้าจะไม่เป็นอะไร""เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าเหรอ? องค์รัชทายาทที่น่าขยะแขยงคนนั้น เขาน่ารังเกียจและไร้ยางอายมาก อาจจะกล้าฆ่าก่อนแล้วค่อยบอก เมื่อกี้มีคนเห็นเจ้าพาข้าออกมามากมาย ตอนนี้ในสายตาของทุกคน เจ้าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของนักฆ่า แม้ว่าจะถูกฆ่าก่อนค่อยบอกจริง ๆ ฮ่องเต้ก็จะทำอะไรองค์รัชทายาทไม่

"ทำไมเจ้าสองคนไม่ออกจากเมืองก่อนล่ะ? ข้าจะไปหาเสด็จอาตอนนี้ ข้าเชื่อว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้ได้แน่"หนานลั่วเฉินจู่ ๆ ก็พูดประโยคนี้หลิ่วเซิงเซิงเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า "อย่าล้อเล่นได้ไหม? มีทหารไล่ล่าเจ้าอยู่ข้างนอกทุกแห่ง หากเจ้าถูกจับได้โดยบังเอิญ เจ้าจะไปพบท่านอ๋องยังไง?"หลังจากหยุดชั่วคราว เธอกล่าวเสริม "เจ้าไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว พักผ่อนที่นี่ก่อน รอฟ้ามือแล้วค่อยลงมือ"หนานลั่วเฉินไม่ได้พูด แม้ว่าร่างกายของเขาจะเหนื่อยล้ามากจริง ๆ แต่เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากในขณะนี้จนนอนไม่หลับเลยสักระยะหนึ่งแต่เมื่อมองดูหลิ่วเซิงเซิงที่อ่อนแอที่อยู่ข้าง ๆ ในที่สุดเขาก็พยักหน้าวันนี้ตัวเองทำเรื่องโง่ ๆ มากมาย ไม่สามารถทำเรื่องให้เธออีกแล้ว"..."ไปดูที่จวนอ๋องชางในขณะนี้จวนอ๋องก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ในจวนชิงหยุน เสี่ยวเจียงเดินไปรอบ ๆ อย่างกังวลในลานบ้าน"พระชายาแอบออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่มีใครในจวนสังเกตเห็นเลย เธอยังบุกเข้าไปในพระราชวังด้วย นางมีความสามารถเช่นนี้ได้อย่างไร?"บนเก้าอี้ข้างสนามหญ้า หนานมู่เจ๋อโน้มตัวไปที่นั่นและหลับตาเพื่อผ่อนคลายเสี่ยวเจียงวิตกกังวล "ท่าน

"โอ้ ไร้สาระเหรอ? เสด็จอาไม่กล้ายอมรับเรื่องนี้ใช่ไหม? เนื่องจากชีวิตของเธอถูกแขวนไว้ด้วยเส้นด้ายเพื่อท่าน และชีวิตของเธอถูกแขวนไว้ด้วยเส้นด้ายนับครั้งไม่ถ้วน!"หนานลั่วเฉินมองดูหนานมู่เจ๋อโดยไม่กลัว"บอกตามตรงเลยนะ นับตั้งแต่ข้าได้พบกับเซินเอ๋อ ตั้งแต่ข้ารู้ว่าเธอเป็นที่รักของท่าน ข้าถึงกับส่งคนไปสอบสวนเธอ เดิมทีข้าคิดว่าข้าจะค้นพบความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง เช่นอำนาจอะไรที่เธอสมรู้ร่วมคิด เธอจะตั้งใจยั่วยวนท่านหรือทำร้ายท่านหรือเปล่า สุดท้ายท่านเดาสิว่าข้าเจออะไร?""ครั้งหนึ่งพวกท่านถูกแก๊งอู่ชิวตามล่า เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสและแบกท่านไปที่บ้านของหญิงชาวนาทีละก้าวเพื่อรับการรักษา ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหายาให้ท่านตอนกลางดึก ต่อมาเมื่อพวกท่านกลับมา เธอก็ปรากฏตัวขึ้นบนถนน เมื่อไปจวนเสนาบดียังถูกเยาะเย้ยถากถางอีกด้วย!""เห็นได้ชัดว่าเธอสามารถเปิดเผยตัวตนของเธอในตอนนั้นได้ อย่างน้อยเธอก็ช่วยชีวิตท่านไว้ และอย่างน้อยท่านก็จะไม่ฆ่าเธออีก แต่เธอก็แอบหนีไปด้วยอาการบาดเจ็บทั่วร่างกาย ท่านคิดว่าเธอทำเพื่ออะไร?""ยั่วยวนท่านเหรอ? กลัวแค่ว่าตอนนั้นเธอจะตายอย่างเงียบ ๆ ท่านก็จะ

ข้าง ๆ หลิวฟาง สนมโหรวดูสงบ "ท่านพี่โปรดหยุดร้องไห้ได้แล้ว เสียงร้องไห้ของท่านก็แหบแห้งไปหมดแล้ว ฝ่าบาทยุ่งมาก พอเขายุ่งเสร็จก็จะพบท่านพี่แน่นอน""เจ้าออกไป! เจ้าต้องพูดอะไรกับฮ่องเต้แน่นอนที่ทำให้เขาไม่พบทุกคน ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสุขในใจ แต่อย่าภูมิใจ แม้ว่าลูกชายของข้าจะตายก็ยังไม่ถึงตาลูกของเจ้า!"ขณะพูด หลิวฟางก็เบิกตากว้าง "ฆาตกรคือหลิ่วเซิงเซิง และหนานลั่วเฉิน ใครจะรู้ว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ในจวนอ๋องชางหรือไม่ ไม่มีใครกล้าค้นหาที่นั่น มีอะไรผิดปกติกับข้าที่ขอให้ฮ่องเต้ดำเนินการ?"หนานซินผู้ฟังอยู่ข้าง ๆ กล่าวว่า "ท่านแม่ เสด็จแม่ โปรดให้เสด็จพ่อพักผ่อนเถิด เจ้าหน้าที่ทั้งพลเรือนและทหารต่างก็พูดถึงเรื่องนี้ เสด็จพ่อหัวโตอยุ่แล้ว หากยังทำเช่นนี้ต่อไปเสด็จพ่อจะโกรธเอาแล้ว""อ๋องชางเสด็จ..."เสียงของขันทีดังมาไม่ไกล และทุกคนก็มองย้อนกลับไปในทันทีหลิวฟางเป็นคนแรกที่รีบไปข้างหน้า "อ๋องชางในที่สุดก็มาแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าจะจัดการเรื่องนี้ได้ดี แต่มันนานมาก ทำไมเจ้าไม่ดำเนินการใด ๆ หลิ่วเซิงเซิงทำผิดครั้งใหญ่ เธอ เธอโทษสมควรตาย! และเจ้าคือคนที่ควรจับเธอมากที่สุดใช่ไหม?"หนานซินที่อยู่ด้

หลิวฟางส่ายหัวซ้ำ ๆ "เป็นไปไม่ได้ จะเป็นขันทีหลินได้ยังไง…"ขันทีหลินหลั่งน้ำตา "ฝ่าบาท ข้าขอโทษท่านด้วย!"ใบหน้าหนานกงเฉิงซีดลง เขาไม่เคยคิดเลยว่าคนรับใช้ที่ตัวเองไว้ใจได้มากที่สุดจะทรยศต่อเขา...แม้แต่หนานลั่วเฉินก็ยังตกตะลึง เขาไม่คิดจริง ๆ ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังจะเป็นขันทีหลิน...หนานมู่เจ๋อยังคงฉลาดที่สุด"น้ำตาเก็บไว้จนถึงคุกสวรรค์แล้วค่อยไหลดีกว่า ภายใต้การวางแผนของเจ้า องค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์แล้ว ตอนนี้เจ้าไม่ควรพูดว่าใครสั่งเจ้ากันแน่เหรอ?"เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของทุกคน ขันทีหลินก็มีสีหน้าแสดงความเกลียดชังปรากฏบนใบหน้าของเขา"ไม่มีใครสั่งข้าน้อย ทุกอย่างเป็นความคิดของข้าน้อย ข้าน้อยติดตามฮ่องเต้มาหลายสิบปี รู้ดีว่าการขึ้นเป็นฮ่องเต้จนถึงปัจจุบันไม่ใช่เรื่องง่าย และภูเขานี้ได้มาอย่างยากลำบากแค่ไหน ด้วยเหตุนี้ ข้าน้อนจึงรู้สึกจริง ๆ ว่าองค์รัชทายาทในปัจจุบันไม่เหมาะที่จะเป็นองค์รัชทายาท เขาเล่นเหมือนเด็กเกินไป! สายตาสั้น ใจร้าย ไม่คิดเรื่องใหญ่ระดับชาติ หมกมุ่นอยู่กับความรัก ใจแบบนี้จะเหมาะเป็นตำแหน่งองค์รัชทายาทได้อย่างไร? จะนำพาประเทศของเราไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองได้อ