All Chapters of พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง: Chapter 201 - Chapter 210

หนานมู่เจ๋อจัดเสื้อผ้าด้วยสีหน้าสงบ "จวนแม่ทัพเป็นอย่างไรบ้าง?""ตอบท่านอ๋อง ทางจวนแม่ทัพได้ยินว่าท่านเป็นคนฆ่าหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน เลยไม่กล้ามาหาท่าน จนตอนนี้ก็เงียบกริบ ได้ยินว่าจัดงานศพอย่างเงียบ ๆ ฝังไปเรียบร้อยแล้ว""เธอล่ะ?"อาจจะรู้ว่าเขากำลังถามใครอยู่ เสี่ยวเจียงก็พูดอย่างจริงจังว่า "พระชายากลับไปที่จวนชิงเฟิงแล้ว มีป้าหวังอยู่เป็นเพื่อนเธอ""ส่งสาวใช้ไปรับใช้เพิ่ม""ขอรับ..."เสี่ยวเจียงก้มศีรษะลงและพูดอย่างระมัดระวัง "ท่านอ๋อง ลำบากท่านแล้ว"หนานมู่เจ๋อ "อะไร?""โม่เล่าไม่สามารถเตรียมยาแก้พิษได้ในเวลาอันสั้นจริง ๆ ท่านเสียสละขนาดนี้เพื่อช่วยชีวิตพระชายา ข้าน้อยรู้ว่าท่านลำบากใจ ได้ให้โม่เล่าไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อรอการลงโทษจากท่านแล้ว เพียงแต่...""ข้าคิดว่าวันนี้เจ้าว่างมาก ไม่งั้นไปล้างกระโถนของจวนทั้งหมดให้สะอาดไป"หลังจากพูดจบ หนานมู่เจ๋อก็เดินจากไปเสี่ยวเจียงที่อยู่ที่เดิมไม่ได้สติเป็นเวลานานเขาได้ยินผิดไปหรือเปล่า?ท่านอ๋องให้เขาล้างอะไรนะ..."..."หนานมู่เจ๋อเดินออกจากลานบ้านด้วยใบหน้าเย็นชาและมุ่งหน้าไปยังจวนชิงเฟิงโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง เ

เมื่อได้ยินคำพูดของอาหนิว รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงก็แข็งทื่อ เมื่อหันกลับไป ก็พบว่าหนานมู่เจ๋อปรากฏตัวที่ประตูโรงเตี๊ยมแล้วเห็นแต่ว่าเขาสวมหน้ากากครึ่งหน้าเล็ก ๆ บนใบหน้า และกำลังเข้าใกล้ทางนี้ทีละขั้นก้าวอาหนิวยังยิ้มและรีบวิ่งเข้าไปทักทาย "ท่านพี่ ไม่เจอกันนานเลยนะ"เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุกหน้าตาหล่อ ๆ แบบนี้ แค่บังไว้ครึ่งเดียว เป็นคนก็คงจำได้หมดมั้ง?แล้วจะปกปิดหน้าทำไม...แต่มู่ชิงชิงกลับจำหนานมู่เจ๋อไม่ได้ เห็นแต่เธอมองไปที่หนานมู่เจ๋ออย่างงุนงงแล้วพูดว่า "พี่ชาย? เซินเอ๋อ เจ้ามีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่?"หนานมู่เจ๋อเดินมาที่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว หลิ่วเซิงเซิงก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน "ลูกพี่ลูกน้อง..."มู่ชิงชิงยิ้ม "นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินว่าเจ้ามีลูกพี่ลูกน้อง ออร่าขนาดนี้ มองปราดเดียวก็ไม่ใช่คนธรรมดา"ขณะพูด เธอยังพูดกับหนานมู่เจ๋อว่า "ในเมื่อเจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเซินเอ๋อ งั้นข้าก็จะเรียกเจ้าว่าพี่ชายด้วย ข้าชื่ออาชิงและเขาคืออาหนิว นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่พี่ชายมาที่นี่สินะ ข้าจะไปให้เสี่ยวเอ้อเอาของอร่อย ๆ มาให้"พูดจบมู่ชิงชิงก็เดินจากไปพร้อมกับรอย

คำพูดที่แปลก ๆ เหล่านั้นทำให้หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตา "รู้ว่าข้าคือพระชายา ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?"เสี่ยวเหลียนหัวเราะเยาะ "ใช่ พระชายามีสถานะอันสูงส่ง พวกข้าลูกสาวของขุนนางมีคุณสมบัติที่จะพูดคุยกับพระชายาได้ที่ไหน? แต่พระชายากลางวันแสก ๆ อยู่บนถนนกับชายชราคนหนึ่ง ก็ดูไม่ดีจริง ๆ?"ผู้ติดตามสองคนที่อยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรและวิ่งเหยาะ ๆ ออกไปทันที กลับส่งเสียงโวยวายไม่ไกลและในไม่ช้าก็มีผู้คนกลุ่มใหญ่มาดูความสนุกสนานเสี่ยวเหลียนกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา "ว๊าย เมื่อกี้ข้าไม่ได้สังเกตุ ที่แท้ชายชราคนนี้คือหลิวเล่าหรอกเหรอ ไม่แปลกใจเลยที่พระชายาจะแอบนัดพบกับเขาที่นี่ ชื่อเสียงของหลิวเล่าไม่เล็กจริง ๆ เพียงแต่เขาก็แก่แล้ว ท่านก็มีอ๋องชางอยู่แล้ว ทำไมยังลงมือกับคนแก่แบบนี้ได้ล่ะ?"ขณะที่เธอรู้สึกแปลก ๆ ผู้ติดตามสองคนของเธอก็ตะโกนเรียกคนกลุ่มใหญ่เข้ามาแล้ว และก็ล้อมพวกเธอไว้อย่างรวดเร็ว"เจ้าพูดให้มันดี ๆ หน่อย!"หลิ่วเซิงเซิงจ้องมองเธออย่างดุเดือด "เจ้าไม่เห็นหรือว่าหลิวเล่าล้มป่วย? ข้าแค่...""ล้มป่วยเหรอ? โอ้พระเจ้า คงไม่ได้ถูกเจ้าทําร้ายใช่ไหม? ข้าว่านะพระชายา แม้ว่าเจ

หลิ่วเซิงเซิงคิดว่าอย่างเดียวว่าหนานมู่เจ๋อไม่ได้ลงโทษตัวเองเพราะตัวเองโชคดี รอเขานึกออก เขาอาจจะหาเรื่องให้ตัวเองก็ได้ดังนั้นหลังจากกลับมาที่จวนชิงเฟิง เธอก็ขังตัวเองกลับไปที่ห้อง หวังว่าหนานมู่เจ๋อจะลืมเรื่องนั้นเร็ว ๆ เพื่อตัวเองจะได้ไม่ถูกโบยอีกครั้งแต่ในตอนเย็นมีเสียงฝีเท้าเป็นระลอกนอกประตูหลิ่วเซิงเซิงถอนหายใจ คงไม่ใช่หนานมู่เจ๋ออีกแล้วนะ?"พระชายา หมอหลวงในวังมา ท่านรีบออกมาให้พวกเขาดูหน่อยเถิด"หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึง หมอหลวงอะไร?เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองป่วยที่ไหน...แต่เสียงที่อยู่นอกประตูเป็นของป้าหวัง และไม่ว่ายังไงป้าหวังก็ไม่สามารถหลอกลวงตัวเองได้"พระชายา ท่านอยู่ข้างในหรือเปล่า?"ป้าหวังถามอย่างไม่แน่ใจอีกครั้งในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็เปิดประตู ทันทีที่เธอเปิดประตูเธอก็เห็นชายชราเจ็ดหรือแปดคน ชายชราเหล่านั้นทั้งหมดถือกล่องยา ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นหมอหลวงในวังดวงตาของหลิ่วเซิงเซิงเต็มไปด้วยความสงสัย ป้าหวังก้าวไปข้างหน้าและจับมือเธอด้วยรอยยิ้ม "พระชายา ท่านจะยังอึ้งอยู่ทำไม? รีบมาให้หมอหลวงตรวจดูหน่อยสิ!"ขณะที่กำลังพูด หมอหลวงเหล่านั้นก็เข้าแถวกัน หมอหลวงเว่ยที่อย

หนานมู่เจ๋อดูเหมือนจะตั้งใจฟังเธอพูดจริง ๆ เป็นเวลานานเขาก็ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ"ถ้าข้าบอกว่า...""ไม่ได้บอกว่าอย่าพูดเหรอ"หลิ่วเซิงเซิงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน เขาไม่เคยพูดในสิ่งที่ตัวเองชอบฟังหนานมู่เจ๋อเงียบ "ข้าเคารพเจ้า""ขอบคุณ"คำขอบคุณนี้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองห่างไกลกันมากขึ้นหนานมู่เจ๋อรู้สึกขมขื่นในใจ แต่ทั้งหมดนี้เกิดจากตัวเอง เขาแบกรับมันเอง ไม่ว่าเขาจะอึดอัดแค่ไหนเขาก็หันหลังและจากไปเมื่อมองแผ่นหลังของเขาค่อย ๆ หายไป หลิ่วเซิงเซิงก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก หัวใจของเธอดูเหมือนจะเต้นออกจากอก และเธอก็ตบหน้าอกของตัวเองเบา ๆ"ใจเย็น ๆ อย่าคิดมาก..."บางทีหนานมู่เจ๋ออาจค้นพบมโนธรรมของเขาจริง ๆ แต่นี่ยังห่างไกลจากการชอบ อย่าหลงกลกับรูปลักษณ์ภายนอกอย่าลืมสิ่งที่ตัวเองต้องการทำจริง ๆ..."พระชายา เห็นได้ชัดว่าท่านชอบท่านอ๋อง ทำไมท่านยังทำให้ท่านอ๋องโกรธอีก?"เสียงของป้าหวังเข้าหูเธอ เห็นแต่ป้าหวังเดินเข้ามาจากข้างนอกอย่างฉุนเฉียว "เมื่อกี้ข้าน้อยได้ยินสิ่งที่ท่านอ๋องพูดหมดแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงออกอย่างจริงใจเช่นนี้กับผู้หญิง ท่านปล่อยให้เขาไปโดยไม่กอดเ