All Chapters of เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: Chapter 1091 - Chapter 1100

แม้จะคำนวณมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่คาดคิดว่าพละกำลัง 80% ในขั้นเก้าของจอมยุทธ จะถูกฉู่เฉินซัดลอยออกไป พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากเป็นไปได้ยังไง!ต้วนอี้หวู่ตกใจมาก!ในสถานการณ์ที่ตัวเองมีระดับวรยุทธสูงกว่า กลับโดนโจมตี จนได้รับบาดเจ็บอย่างไม่ทันตั้งตัวตั้งแต่เผชิญหน้าครั้งแรก ถึงแม้ว่า ต้วนอี้หวู่ถูกต่อยจนตายไป ก็ยังทำใจเชื่อไม่ได้ แต่ความจริงนั้น ได้ปรากฏออกมาตรงหน้าเขา และเขาจะไม่เชื่อได้อย่างไรเมื่อเห็นว่าฉู่เฉินกำลังจะลงมืออีกครั้ง ต้วนอี้หวู่มองการโจมตีออก และถอยหลบกลืนเลือดคาวๆ ในปาก และยอมรับความพ่ายแพ้ออกมาอย่างเสียงดัง"ฉันยอมแพ้"เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉู่เฉินไม่ต้องการใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้เพื่อทำร้ายผู้อื่น จึงไม่โจมตีและหยุดเท้าลง"เอาล่ะ งั้นฉันขอท้าดวลคนต่อไป"“ได้ ฉันจะรีบไปเรียกมาให้ แต่ช่วยบอกชื่อแซ่ของคุณให้ฉันรู้หน่อยได้ไหม”เห็นได้ชัดว่า แม้ว่าต้วนอี้หวู่จะยอมรับความพ่ายแพ้ แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่พอใจ คิดว่าตัวเองแค่ประมาทและถามชื่อของคนที่ทำให้การประลองยุติลง"ฉู่เฉิน" ฉู่เฉินตอบชื่อตัวเองไปอย่างเย็นชา“โอเค รอสักครู่ ฉันจะเรียกคนป้องกันตำแหน่งคนต่อ

“รีบมาดูเร็ว เย่ชิงชานกำลังจะต่อสู้กับฉู่เฉินแล้ว เธอเป็นอัจฉริยะจากสำนักกระบี่ซวนเทียนเลยนะ ถ้าเธอลงมือ ฉันสงสัยว่าฉู่เฉินจะเอาชนะได้ไหม!”“นั่นศิษย์ของสำนักกระบี่เชียวนะ ฉู่เฉินตกที่นั่งรำบากแล้ว”ฝูงชนที่เฝ้าดูกำลังถกเถียงกันอย่างโกลาหล เมื่อเห็นว่าเย่ชิงชานซึ่งเป็นศิษย์ของสำนักกระบี่ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ชักดาบออกมา หรือระเบิดพลังออกมา กลับเดินตรงเข้าหาฉู่เฉินหลายคนก็เริ่มตั้งคำถามถึงการกระทำของเธอ“แม้ว่าเย่ชิงชานจะเป็นอัจฉริยะของสำนักกระบี่ อีกฝ่ายเป็นถึงฉู่เฉิน ก็ไม่ควรประมาทขนาดนั้น ไม่แม้แต่จะดึงดาบออกมาจากฟักได้ยังไง!”“ใช่แล้ว นี่มันเย่อหยิ่งเกินไปแล้ว อีกสักครู่ ฉู่เฉินจะต้องสั่งสอนเธอแน่นอน ใครจะสนใจว่าเธอมาจากสำนักชั้นนำอย่างสำนักกระบี่ก็ตาม ฉู่เฉิน แสดงให้เธอเห็นว่านายทำอะไรได้บ้าง!”ขณะที่ฝูงชนกำลังวิพากษ์วิจารณ์อยู่นั้นเย่ชิงชานเข้าไปในอ้อมแขนของฉู่เฉินฝูงชนถึงกับอ้าปากค้างไปตามๆ กัน“กะ….เกิดอะไรขึ้นที่นี่? ในสนามประลอง ฉู่เฉินและเย่ชิงชานกอดกันจริงๆ”“เกิดอะไรขึ้น? ไม่ เป็นไปไม่ได้ เย่ชิงชานคือเทพธิดาของฉัน เทพธิดาจะทำแบบนั้นได้ยังไง? ฉันไม่เชื่อ”“เป็นไปไ

ต้วนอี้หวู่ตัดสินใจทำเรื่องที่ทำให้ทุกคนต้องประหลาดใจ จู่ๆ ก็ไม่กล้าแม้แต่จะเคลื่อนไหว จากนั้น จึงหลังกลับเพื่อวิ่งหนีออกไปจากสนามประลอง“ต้วนอี้หวู่ นาย!“ ชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธมาก เมื่อเห็นต้วนอี้หวู่ทิ้งตัวเองและวิ่งหนีไปคนเดียว แต่เธอมีเวลาพูดเพียงคำเดียว เพราะการโจมตีของฉู่เฉินใกล้เข้ามาถึงแล้ว เธอใช้หมัดตอบโต้กรงเล็บมังกรทั้งสองข้างของฉู่เฉิน พร้อมกับคิดว่าคงไม่มีวิธีไหนดีไปกว่านี้แล้วทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าเจ้าของกรงเล็บมังกรอย่าง ฉู่เฉินกำลังยิ้มให้ตัวเอง ราวกับว่ากำลังมองดูศพชิงหลิงรีบร้อนและต้องการหลบหนีอย่างรวดเร็ว จึงถอยหลังไปยังพื้นที่ปลอดภัยเห็นเพียงกรงเล็บมังกรทั้งสองข้างของฉู่เฉินจับมือทั้งสองข้างของตนเองเอาไว้ ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ของฉู่เฉินที่พุ่งออกมา กรงเล็บได้เจาะลึกเข้าไปในเนื้อที่หลังมือของเธอ และจากการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว จากนั้นฉู่เฉินก็เตะขาเหวี่ยงออกไป ชิงหลิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรับการโจมตีของขาข้างนี้ ทำให้เกิดเสียงกระแทกดังสนั่นลัง ซึ่งขาของเธอทั้งสองข้างหักทันทีและจากกรงเล็บของเขาที่ยังคงจับมือของเธออยู่ ฉู่เฉินก็เตะอย่างรุนแรงอีกครั้

“สมกับที่เป็นฉู่เฉินจริง ๆ ฉันประเมินแกต่ำไป แกชอบท้าทายคนอื่นมากนักใช่ไหม งั้นขอดูให้ชัด ๆ ว่าแกแข็งแกร่งแค่ไหน"ผู้อาวุโสของนิกายแห่งความว่างเปล่าโกรธมากกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น จึงเพิกเฉยต่อกฎของสนามประลอง และพยายามยึดสนามประลองนิกายแห่งความว่างเปล่าคืนมาเอง“อะไรนะ ผู้อาวุโสนิกายแห่งความว่างเปล่ากำลังจะลงมือ งั้นฉู่เฉินก็น่าสงสารเกินไปแล้ว”ผู้ชมรอบสนามประลองอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เมื่อรู้ว่าผู้อาวุโสกำลังจะลงมือนี่ไม่ใช่เรื่องของความแข็งแกร่ง แต่เป็นเรื่องของฐานะของผู้อาวุโสนิกายแห่งความว่างเปล่าที่ฝังรากลึกอยู่ในใจของผู้คนทุกคนรู้ว่าการจะขึ้นเป็นผู้อาวุโสของนิกายได้นั้น ต้องเป็นอัจฉริยะของนิกายมาตั้งแต่ยังเด็ก“ฉู่เฉิน แกมีคำพูดสั่งเสียที่จะพูดไหม? ” ผู้อาวุโสซ่งตัดสินใจลงมือ และก่อนจะลงมือ ก็ได้ถามคำถามออกมาอย่างส่ง ๆเห็นได้ชัดว่าในขณะนี้ ซ่งชางเหลายังคงเชื่อว่าสามารถจับฉู่เฉินได้อย่างง่ายดาย และไม่ต้องการจะจับเป็นต้องการฆ่าเท่านั้น“ผู้อาวุโสซ่งมีความมั่นใจมาก ฉันต้องขอชื่นชม”หลังจากที่ฉู่เฉินพูดจบ ก็ได้กางอาณาเขตของตัวเอง และช่วงชิงกับอาณาเขตของผู้อาวุโสซ่ง เพื่อแย่

ผู้อาวุโสซ่งเห็นหลี่ซ่างขวางทางเขาเอาไว้ จึงพูดพร้อมกับโยนหมวกใบใหญ่ทิ้ง“ตาแก่สวี่พูดแล้วกัน ฉันจะจัดการกับฉู่เฉินเอง" หลี่ซ่างไม่สนใจผู้อาวุโสซ่งจากนิกายแห่งความว่างเปล่าเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ซ่าง ชายชราก็เหลือบมองฉู่เฉินและบินไปหาผู้อาวุโสซ่ง ซึ่งทั้งสองคนได้คุยกันเป็นการส่วนตัว"ไอ้เด็กเวร นายนี่มันเอาแต่ก่อปัญหาจริง ๆ ช่วยทำให้ชายชราคนนี้สงบสติอารมณ์บ้างไม่ได้หรือไง” หลี่ซ่างหัวเราะและดุฉู่เฉิน เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ตำหนิเขาจริง ๆ“เอาล่ะ บอกฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้น นายไปต่อสู้กับตาเฒ่านั่นได้ยังไง”“ไม่มีอะไรมาก แค่พวกเขานิกายแห่งความว่างเปล่ามาที่สนามประลองโถงสมุนไพร เพื่อสร้างความวุ่นวายก่อน ฉันมาแก้แค้นแต่ผู้ปกป้องตำแหน่งบางคนไม่สามารถสู้ได้ และฉันก็จัดการพวกเขาได้อย่าง่ายดาย แต่เมื่อเอาชนะพวกเขาได้ ผู้อาวุโสไม่ยอมรับในความพ่ายแพ้ จึงลงมือ “ฉู่เฉินอธิบายเรื่องราวทั้งหมด”“อืม เข้าใจแล้ว โอเค เข้าใจแล้ว อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ ปล่อยให้ฉันจัดการส่วนที่เหลือเอง”หลังจากฟังแล้ว หลี่ซ่างก็รู้สึกพอใจ ความจริงที่ว่าโถงสมุนไพรสามารถเชิดหน้าชูตาได้ ทำให้เขามีความสุขอย่างปฏิเสธไม่ได้