บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 1081 - บทที่ 1090

เมื่อกลับมายังฐานซวนหวู่อยู่ ฉู่เฉินก็ได้ทราบเกี่ยวกับผู้ชนะจากสนามอื่นๆ จากจางเทาอย่างคร่าวๆเดิมทีมีทหารซวนอู่ก็เฝ้าสังเกตการประลองนี้อย่างลับๆ เช่นกันฉู่เฉินไม่เคยคาดคิดว่า การกระทำที่ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังที่หน้าโถงสมุนไพรจะทำให้เกิดการประลองที่ยิ่งใหญ่ระหว่างจอมยุทธแต่ฉู่เฉินก็รู้สึกเพลิดเพลินใจที่ได้เห็นสิ่งนี้ที่สนามประลองของตระกูลหวัง ฉู่เฉินยังได้รู้อีกว่า นอกเหนือจากหวังฮวาที่เขาเคยเจอมาก่อนหน้านี้ ยังมีคนชื่อซ่งหลี่ซิงซึ่งเป็นสมาชิกของกองกำลังพยัคฆ์ขาวด้วย และอีกสองคนที่เหลือ ฉู่เฉินไม่ค่อยในใจเท่าไหร่ด้านฝั่งตำหนักอสูร พูดกันว่าสตรีคนหนึ่งจากตำหนักอสูรครองตำแหน่งผู้ชนะมีข่าวลือว่า คนที่ได้เห็นสตรีคนนี้ครั้งแรก ต่างก็ตะลึงกับความงามของเธอ และตั้งแต่เธอขึ้นไปบนลานประลอง เธอก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไร ไม่ว่าใครจะเข้ามาขอท้าทายเธอ เธอก็ยัไม่แพ้ใครหน้าไหน อย่างไรก็ตาม ในที่สุดผู้นำของตำหนักอสูรก็โน้มน้าว ให้เธออนุญาตให้อีกสามคนเข้าร่วมเป็นผู้ชนะด้วยถ้าไม่ใช่เพราะกฎการแข่งขันที่กำหนดให้ต้องมีผู้ชนะสี่คน เธออาจเป็นแชมเปี้ยนเพียงคนเดียวจากตำหนักอสูรก็ได้เป็นกฎการก็เป็นแบบนี้

การเห็นหลิวคังถอนตัวออกจากลานประลองโดยสมัครใจนั้น เป็นสิ่งที่หม่าเซียงอวี้หวังเอาไว้“ถ้ามีใครต้องการอยากท้าดวล ก็ออกมาได้เลย ไม่ต้องอาย ถึงแม้ว่ากฎจะระบุให้พักครึ่งชั่วโมงระหว่างการแข่งขันรอบต่อไป แต่ฉันเพิ่งวอร์มร่างกายเสร็จ ดังนั้นใครก็ตามที่อยากท้าดวล ก็ออกมาเลย” คำประกาศของหม่าเซียงอวี้ บวกกับผลจากการแข่งขันล่าสุดนั้น มีวัถตุประสงค์เพื่อสร้างความตื่นตาตื่นใจ อย่างไรก็ตาม ก็ไม่มีผู้ท้าดวลกล้าออกมาท้าดวลเขาเมื่อเห็นเช่นนี้ ฉู่เฉินก็เบื่อหน่ายที่จะดูการประลองต่อ และอีกลานประลองที่อยู่ใกล้กัน ก็ไม่มีคนออกมาท้า คาดว่าในวันแรก ทุกคนไม่รีบร้อนและไม่พร้อมที่จะเอาเปรียบผู้ที่มาทีหลัง ฉู่เฉินตัดสินใจให้จางเทาจับตาเอาไว้ จากนั้นจึงกลับไปที่ฐาน เพื่อพักฟื้นตามที่คาดไว้ วันแรกเป็นวันที่ค่อนข้างเงียบสงบ ลานประลองทั้งสี่แห่ง มีการท้าดวลเพียงไม่กี่ครั้ง ที่ลานโถงสมุนไพร หม่าเซียงอวี้ต่อสู้กับหลิวคังและต่อมาก็เผชิญหน้ากับผู้ท้าชิงอีกคนในรอบที่สองหม่าเซียงอวี้ยังคงตั้งรับการโจมตี ปล่อยให้คู่ต่อสู้ของเขาหมดแรง จนพวกเขายอมแพ้ไปเอง หลังจากนั้นก็ไม่มีใครท้าดวลเขาอีกเลย และเขาก็สามารถป้องกันลานป

“ปัง!”เสียงที่ดังสนั่นพร้อมกับแสงที่สว่างวาบออกมา ทำให้ผู้ชมเบียนหน้าหนีแสงนั่น“เฮ้อ อัจฉริยะอีกคนมาได้แค่นี้ล่ะ น่าเสียดาย แถมยังเป็นผู้หญิงด้วย”มีบางคนพูดด้วยความเสียใจ และไม่สามารถทนดูได้“คนจากนิกายแห่งความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย!”“นายคงไม่รู้อะไรเลยสินะ คนจากนิกายแห่งความว่างเปล่าไม่สนใจเรื่องพรรคนี้หรอก ชิงหลิงของพวกเขาเองก็น่าเก่งกาจไม่แพ้หลี่ชิง”คนคนนี้ดูถูกคฤหาสน์หลี่หยางอย่างเห็นได้ชัดแสงสว่างจางหายไป และชิงมู่กำลังจะเยาะเย้ยคู่ต่อสู้ แต่ทันใดนั้น ก็อ้าปากกว้างราวกับว่าเห็นผี แต่กลับไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา“เธอยอมแพ้ไปแล้ว ทำไมนายถึงยังโจมตีอีก!” ฉู่เฉินพูดอย่างใจเย็น และยืนอยู่ตรงหน้าหลี่ชิงในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินตัวยาว มือที่ยื่นออกไปค่อยๆ ดึงกลับมามืออีกข้างโอบหลังของหลี่ชิงไว้ และเสื้อผ้าที่ปลิวไสวไปกับสายลมนั้น แสดงถึงท่าทีสง่างาม“แกเป็นใคร? แกมีคุณสมบัติอะไรถึงได้ปรากฏตัวในสนามประลอง!” ชิงมู่มีสีหน้าไม่เชื่อชิงมู่รู้ดีว่าท่าไม้ตายของตัวเอง ร้ายแรงเพียงใดแต่คนตรงหน้าเขาสามารถป้องกันได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ซึ่งทำให้ชิงมู่ประหลาด

ฝูงชนแสดงท่าทีที่ได้ยินข่าวที่น่าตกใจอย่างชัดเจน และวิพากษ์วิจารณ์กัน“อายุก็แค่ยี่สิบกว่าเอง ก็แข็งแกร่งพอที่กำลังที่จะคว้าแชมป์ในหมู่คนรุ่นเยาว์ เขาเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง อัจฉริยะที่หนึ่งพันปีจะเจอสักคน ไม่สิ เขาเป็นปีศาจมากกว่า”มีคนอุทานออกมา“จริงไหมนิ ฉู่เฉินคนนี้อายุแค่ยี่สิบกว่าปีเท่านั้น และความสามารถที่จะคว้าแชมป์ได้ในวัยนี้แล้ว งั้นให้เวลาเขาอีกสักสองสามปี แล้วมาดูกัน!”บางคนไม่กล้าจินตนาการ“ไม่ใช่ว่าผู้อาวุโสซ่งจากนิกายแห่งความว่างเปล่าพูดเองหรอกเหรอ? แล้วจะเป็นของปลอมได้ยังไง” “ไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้นเสมอไป บางทีนิกายแห่งความว่างเปล่าอาจกำลังพยายามหาข้อแก้ตัวให้ลูกศิษย์ที่พลาดท่า”บางคนก็มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันเมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ฉู่เฉินก้าวไปข้างหน้าและยืนขึ้น“ฉันปกป้องสนามประลองโถงสมุนไพร และชิงมู่ของคุณก็ท้าดวลกับฉัน พวกเราต่อสู้กัน ฉันไม่เห็นว่า ฉันจะทำอะไรผิด คุณว่ายังไง ผู้อาวุโสซ่งจากนิกายแห่งความว่างเปล่า?” “ฉู่เฉิน ได้ๆ ฉันจะจำเอาไว้”ผู้อาวุโสซ่งเข้าใจทุกอย่างดี และไม่มีอะไรจะพูดในตอนนี้ ควรจะพูดกับชิงมู่ก่อนดี เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้น เขาก็

“ฉู่เฉินน่ากลัวอย่างที่พวกนายพูดเลยเหรอ?”มีคนประหลาดใจอย่างมาก จึงแทรกตัวมาจากช่องว่างที่ฝูงชนแหวกออกนี่คือพลังของคนแข็งแกร่ง ซึ่งไม่จำเป็นต้องแสดงอะไรออกมาด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะไปที่ไหน ผู้คนก็จะหลีกทางให้เขาโดยสัญชาตญาณระหว่างทาง มีคนบางส่วนที่ได้เห็นฉู่เฉินทักทายเขาอย่างอบอุ่น และฉู่เฉินก็พยักหน้าตอบรับพร้อมกับหลี่ชิง ได้เดินขึ้นไปที่ชั้นสองของอาคารในโถงสมุนไพรและเข้าไปในห้องด้านใน ซึ่งเห็นหม่าเซียงอวี้นอนอยู่บนเตียง ดูอ่อนแอและแทบจะไม่ได้สติ“คุณชายหม่า ฉันพาฉู่เฉินมาพบคุณ" หลี่ชิงเรียกหม่าเซียงอวี้ที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆหม่าเซียงอวี้ลืมตาที่ปิดอยู่ และมองเห็นหลี่ชิง“คุณหนูหลี่ชิง เป็นคุณเอง ผู้ท้าชิงเป็นอย่างไรบ้าง เขาได้ยึดสนามของพวกเราหรือเปล่า” ถามขณะพยายามลุกขึ้นนั่ง“ไม่ต้องกังวลไป คุณชายหม่า ผู้ท้าชิงพ่ายแพ้ให้กับคุณชายฉู่ไปแล้ว ตอนนี้ให้พักผ่อนและรักษาตัวก่อนเถอะ” หลี่ชิงพูดขณะที่เธอค่อยๆ ช่วยเขานอนลง“ฉู่เฉิน ฉันทำให้คุณขายขี้หน้าแล้ว แข็งแกร่งไม่เพียงพอและไม่สามารถป้องกันสนามประลองได้ ต้องไว้วานคุณอีก”เมื่อได้ยินหลี่ชิงพูดว่า ฉู่เฉินเอาชนะผู้ท้าชิงได้แล้ว หม่าเ