บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 1041 - บทที่ 1050

ในขณะนั้น แรงกดดันที่เหนือธรรมชาติได้กดทับลงมาที่จัตุรัส ทำให้เหล่าบรรดาลูกศิษย์ของสำนักกระบี่ ที่ต่างกำลังเข้ามาใกล้ ก็ต้องล่าถอยออกไปอย่างควบคุมไม่ได้แม้ว่าเย่ชิงชานจะไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายใคร แต่แรงกดดันนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะต้านทานได้ภายใต้แรงกดดัน บรรรดาลูกศิษย์ทำได้เพียงต้องถอยหลังกลับไป“นี่….มันเป็นไปได้ยังไง เธอเพิ่งมาที่สำนักได้เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ระดับความก้าวหน้าของเธอจะรวดเร็วขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”“ไม่ผิด นี่ก็เพิ่งผ่านไปไม่นานเอง และระดับวรยุทธก็แซงหน้าพวกเราไปแล้ว จะเป็นไปได้ยังไงกัน”เหล่าศิษย์ของสำนักกระบี่ร้องอุทาน ออกมาด้วยความประหลาดใจพร้อมกับก้าวเท้าถอยหลัง“เธอเป็นลูกศิษย์สายตรงของเจ้าสำนัก ส่วนนายเป็นเพียงลูกศิษย์ธรรมดา ดังนั้นไม่ควรเอาตัวเองไปเทียบกับศิษย์น้องเย่หรอก”“ต้องเป็นว่าเจ้าสำนักที่ให้ของวิเศษแก่เธอแน่นอน ไม่เช่นนั้นเรื่องมันจะไม่เป็นเช่นนี้หรอก”เมื่อเห็นว่าทิศทางของความคิดเห็นของสาธารณชนเริ่มหันเห แถมบางคนพูดจาว่าร้ายกับเจ้าสำนักอีกด้วยในฐานะศิษย์พี่ใหญ่อย่าง เจี้ยนอี้จำเป็นต้องลุกขึ้นและพูด“อย่าพูดจาเหลวไหล ศิษย์น้องเย่มีกายากร

เย่ชิงชานซึ่งเข้าใจอาณาเขตกระบี่ ตั้งแต่ในระดับปรมาจารย์แล้ว ตอนนี้เมื่อมาถึงระดับจอมยุทธ และอาณาเขตกระบี่ของเธอก็แข็งแกร่งขึ้นมาก แม้ว่าเธอจะไม่ได้ปลดปล่อยพลังออกมาอย่างเต็มที่ แต่แรงกดดันก็มีพละกำลังมหาศาลไม่เพียงแต่มันครอบคลุมทั้งลานจัตุรัสเท่านั้น แต่ยังสามารถดูดพื้นที่เข้ามา แล้วเปลี่ยนแปลงพื้นที่ในพริบตา ลานจัตุรัสทั้งหมดก็กลายเป็นโลกแห่งกระบี่เจี้ยนอี้ยังไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติใดๆ และสันนิษฐานว่าเย่ชิงฉานเพียงแค่ปลดปล่อยอาณาเขตกระบี่ทั่วไปของจอมยุทธออกมา“ศิษย์น้อง นี่คือท่าไม้ตายของเธองั้นรึ? ก็แค่อาณาเขตของจอมยุทธ จอมยุทธทุกคนสามารถสร้างมันขึ้นมาได้ เพียงอาณาเขตของเธอแค่มีขนาดใหญ่กว่าเท่านั้น ฉันจะแสดงให้เห็นเองว่า ขนาดไม่ได้บ่งบอกว่า จะแข็งแกร่งเสมอไป!”ทันทีที่เจี้ยนอี้พูด ก็ร่ายอาณาเขตกระบี่ของตัวเองออกมาด้วยในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักกระบี่ ตัวเองก็เข้าใจอาณาเขตกระบี่เช่นกันทันทีที่เจี้ยนอี้คิด ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่าอึดอัด และในเวลาเดียวกัน คลื่นความกลัวมากมายก็ผุดขึ้นมาในจิตใจเป็นไปได้ยังไงกัน? อาณาเขตกระบี่ของฉันไม่ตอบสนองโดยปกติแล้ว อาณาเขตจะปรากฏ

สิ่งเหล่านี้ได้ ปรากฏขึ้นหลังจากที่พลังจิตวิญญาณของสวรรค์และโลกสลายไป แม้แต่ในฐานะสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ซวนหวู่ จวินอู๋ซี ซึ่งติดอยู่ในเมืองลับแลมังกร และเหยาหลิงเฉินก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำมีเพียงตัวตนที่ทรงพลังในยุคปัจจุบันเท่านั้นที่ทราบหากหลี่ชางไม่ได้อธิบายเรื่องนี้ให้ฉู่เฉินฟัง และฉู่เฉินเองก็ไม่รู้ความจริงเรื่องนี้แม้แต่น้อยฉู่เฉินได้ไปเยี่ยมนิกายแพทย์ซวนเทียนและได้พบกับเจ้าสำนักกระบี่ ในตอนนั้น ฉู่เฉินคิดว่าแปลกมากแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้นำของนิกายชั้นนำ แต่ความแข็งแกร่งที่พวกเขาแสดงออกมานั้นแทบจะพอๆกับตัวเขาเอง และตอนนี้ ฉู่เฉินก็ได้รู้ความจริงข้อนั้นแล้วเดาว่าในเวลานั้น สิ่งที่ตัวเขาเห็นล้วนเป็นร่างจุติ และร่างกายจริงๆ ของพวกเขาไม่ได้เดินอยู่ในโลกนี้“ฉู่ซวนหวู่ มีใครบางคนอยู่ข้างนอกประตู ต้องการท้าดวลคุณ”ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสี่ยวเหลียนก็ตะโกนขึ้นมา จึงทำให้ฉู่เฉินได้สติกลับมาฉู่เฉินมีท่าทางงุนงง“ใครกัน? ทำไมถึงมาท้าดวลฉันล่ะ?”ฉู่เฉินไม่รู้เลยว่า คำพูดของเขาได้แพร่กระจายไปทั่วโลกยุทธภพแล้ว ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาฟ้ามืดแล้ว และเป็นเวลาที่คนทั่วไปควรจะรับประ

ไปแบบนี้เลยเหรอ?ฉู่เฉินดูตกใจ แต่คนจากนิกายหลี่หยางคนนี้เป็นคนตรงไปตรงมาในตอนนี้ ฉู่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชอบนิกายหลี่หยางขึ้นมานิดหน่อยขณะที่เขากำลังจะเดินกลับไปที่โถงสมุนไพร โทรศัพท์ก็ดังขึ้นภายใต้อุณหภูมิที่สูงมากเมื่อสักครู่ ฉู่เฉินไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกอะไรกับตัวเอง แถมเสื้อผ้ายังคงสภาพดีและไม่เสียหายฉู่เฉินหยิบโทรศัพท์ออกมาและมองดูเป็นเยว่ฟู่หลงที่โทรมา เขาจึงกดปุ่มรับสายและทักทายอย่างไม่ใส่ใจ“มีอะไร?”"หัวหน้าผู้ฝึกสอน พวกเราถูกหยุดเอาไว้"“อีกฝ่ายเป็นใคร กล้าดียังไงมาหยุดคนของฉัน นายไม่ได้เปิดเผยตัวตนเหรอ?”ฉู่เฉินขมวดคิ้วด้วยความสับสน จากคำสั่งส่วนตัวของผู้อาวุโสเฉิน ซึ่งผลบังคับใช้ทันที แล้วใครหน้าไหนในเมืองหลวงถึงกล้าที่จะหยุดกองกำลังซวนหวู่ได้“หัวหน้าผู้ฝึกสอน เป็นเพราะพวกเราบอกว่าเป็นสมาชิกของซวนหวู่ พวกเขาจึงไม่อนุญาตให้พวกเราเข้าไปในเมืองหลวง หัวหน้าผู้ฝึกสอน ทำไมคุณไม่มาที่นี่เองล่ะ”ฉู่เฉินสัมผัสได้ถึงความรู้สึกหมดหนทางในน้ำเสียงของเยว่ฟู่หลงเมื่อเห็นเช่นนี้ ฉู่เฉินจึงสอบถามเกี่ยวกับตำแหน่งโดยคราวๆ และทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า บินไปยังสถานที่นั้นไม่นา

“ฉู่เฉิน นายจะเลือกทำสงครามกับหงส์เพลิง เพียงเพราะตาแก่เฉิน ธรรมดาๆ คนหนึ่ง?”ใบหน้าของจูซิงซิ่วแสดงท่าทีโกรธขึ้นมา ตระหนักได้ดีว่าฉู่เฉินไม่ได้ล้อเล่นเมื่อได้ยินคำพูดของจู่ซิงซู่ ฉู่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างโกรธเคือง“ฮ่าๆ แกคิดว่าผู้อาวุโสเฉินเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งจริงๆ เหรอ? ขอถามหน่อยเถอะ ถ้าเขาเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง แล้วนั่นหมายถึงอะไร? ผู้อาวุโสเฉินทำอะไรเพื่อต้าเซี่ยมากมายกว่าที่แกจะจินตนาการได้ เขาปกป้องประเทศแห่งนี้อย่างลับๆ มาหลายปี ถ้าไม่มีการปกป้องของเขา แกจะเติบโตขึ้นมาอย่างสงบสุข เดินบนเส้นทางแห่งวรยุทธ หรือแม้แต่ไปเลียขาหงส์เพลิงได้ยังไง”คำพูดของฉู่เฉิน ทำให้จู่ซิงซู่รู้สึกละอายใจอย่างมากหลังจากนั้นครู่หนึ่ง จู่ซิงซู่ก็ได้สติขึ้นมาตัวเองเป็นผู้ส่งสารของหงส์เพลิง จะปล่อยให้ฉู่เฉินหักหน้าแบบนี้ได้ยังไง“ถ้าไม่มีตาแก่เฉินก็คงยังมีผู้อาวุโสหลี่อยู่ อย่าคิดว่าตาแก่เฉินพิซงพิเศษอะไรขนาดนั้นไปหน่อยเลย หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ฉู่เฉิน ถ้าแกยังดื้อรั้นขัดคำสั่งของหงส์เพลิงและยอมให้ซวนหวู่เข้าไปในเมืองหลวงอีก พวกเราก็จะมีแต่ต้องต่อสู้กันเท่านั้น”จู่ซิงซู่มองไปท