บททั้งหมดของ ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: บทที่ 221 - บทที่ 230

กลางคืนมาเยือน ในใจของลู่เจ๋อยิ่งอยู่ไม่สุข...…...ทำเลทองของอาคารหัวเหมา บริเวณทางเข้าร้านค้ามีพื้นที่ประมาณ 200 ตารางเมตรมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส และมีการจัดระเบียบอย่างดี จึงเหมาะมากสำหรับธุรกิจขนมหวาน ด้านในกำลังปรับปรุงใหม่จากบริษัทรับตกแต่งที่มีชื่อเสียงและขึ้นชื่อเรื่องราคาแพงหลินเซียวและเฉียวซุนมาตรวจสอบด้วยกันเธอคำนวณบัญชีแล้วพูดว่า “ค่าเช่ารายปี 2 ล้าน และค่าตกแต่ง 5 ล้าน เฉียวซุน มูลค่าการซื้อขายของร้านนี้มากสุดคือ 20 ล้านต่อปี ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะคืนทุน? ”เฉียวซุนลูบผนังเบา ๆ แล้วตอบว่า “ร้านนี้ไม่ได้ใช้ทำเงิน! ฉันใช้มันเพื่อสร้างชื่อเสียง แล้วดึงดูดให้คนอื่นมาเป็นตัวแทนจำหน่าย หลังจากมีชื่อเสียงแล้ว ร้านแฟรนไชส์ก็ไม่ต้องการตลาดที่ดีขนาดนั้น ไม่ได้ต้องการพื้นที่เยอะ...ลดต้นทุนได้มาก! อีกอย่างคือลดคุณภาพไม่ได้! เรื่องนี้เราต้องควบคุมดี ๆ”หลินเซียวทำเสียงอ๋อสำหรับเธอธุรกิจเหล่านี้ ก็เหมือนท่องหนังสือขณะที่ทั้งสองคุยกัน แท็กซี่ก็มาจอดหน้าประตู คุณย่าของตระกูลลู่ลงจากรถ ในมือถือกล่องเครื่องประดับไม้จันทร์แดงขนาดใหญ่ไว้คุณย่ามองหลานสะใภ้ที่รักด้วย

วันรุ่งขึ้น เฉียวซุนก็ไปที่ลู่สือกรุ๊ป เธอฝากให้เลขาฉินไปส่งเอกสารแทน ขอให้เธอส่งต่อ เลขาฉินถืออย่างลังเลแล้วถามว่า “คุณไปคุยกับคุณลู่ดีไหมคะ? ช่วงนี้เห็นได้ชัดว่าเขาเอาแต่คิดถึงคุณ” เฉียวซุนยิ้มแล้วส่ายหัว “เราหย่ากันแล้ว ไม่จำเป็นค่ะ!” หลังจากที่เธอหันหลังกลับ เลขาฉินมองดูแผ่นหลังของเธอแล้วคิดว่า ดูเหมือนเฉียวซุนจะยอมแพ้กับความสัมพันธ์นี้แล้วจริง ๆ เลขาฉินกลับมาที่ชั้นบนสุดแล้วมอบของให้กับลู่เจ๋อ ลู่เจ๋อแตะกล่องแล้วถามเบา ๆ “เธอมีอะไรฝากบอกผมไหม?” เลขาฉินส่ายหัว “ไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ” หลังจากนั้นไม่นาน ลู่เจ๋อก็พูดอย่างใจเย็น “ออกไปก่อนเถอะ!” หลังจากที่เลขาฉินออกไปแล้ว ลู่เจ๋อก็ลูบกล่องใบนั้น หลังจากหย่า เขาก็ดีต่อเฉียวซุน แสดงความเอาใจใส่ต่อเธอ แต่เธอไม่ต้องการมัน เธอไม่ต้องการหัวใจของเขาและไม่รับของจากเขา... เธอเดินจากไปอย่างว่างเปล่าและปล่อยวางทุกสิ่ง! แต่เขาไม่ยอมแพ้ ตอนที่เฉียวซุนจากไป ก็ทิ้งน้ำตาไว้ในใจเขา ถ้าเขารู้ว่าตัวเองจะคิดถึงเธอมากขนาดนี้ เขาคงไม่เลือกโครงการ แต่จะเลือกแต่งงานกับเฉียวซุน... แต่ในชีวิตมันไม่มีคำว่าถ้า พวกเขาจึงลงเอยด้วยการหย่าร้างกั

หลังงานเลี้ยง คุณนายหลี่ก็จัดรถไปส่งเฉียวซุนกลับ เฉียวซุนเพิ่งลงจากรถ เธอเห็นรถแลนด์โรเวอร์สีดำจอดอยู่ชั้นล่างของบ้านเธอ เมิ่งเยียนหุยกำลังออกมาจากตัวรถ ยากที่เขาจะไม่สูบซิการ์แต่สูบแค่บุหรี่อย่างผู้ชายธรรมดา ๆ เมื่อเห็นเฉียวซุนลงจากรถ เขาก็เดินไปและยื่นข้อมูลให้เฉียวซุน “วันพิจารณาคดีของพี่ชายคุณถูกเลื่อนออกไปอีกสองเดือน!” เฉียวซุนรับมัน นิ้วสั่นเล็กน้อย “เป็นแบบนี้ได้ยังไง?” เมิ่งเยียนหุยสูดบุหรี่เข้าลึก ๆ “ฉันไปสืบมาแล้วแต่คนในปฏิเสธที่จะบอกฉัน! เฉียวซุน ฉันขอแนะนำให้คุณถามคุณลู่ บางทีเขาอาจมีข้อมูลที่ดีกว่า” เขาหยุดเว้นวรรคแล้วพูดต่อ “บางสิ่งอยู่นอกกฎหมาย มันอยู่นอกเหนืออำนาจของฉัน แต่คุณลู่สามารถทำได้ง่าย ๆ” เฉียวซุนเงยหน้าขึ้นมองทันที ภายใต้แสงไฟสลัว ๆ บนถนน ใบหน้าของเธอก็ซีดเซียว เมิ่งเยียนหุยรู้ว่ามันโหดร้าย แต่ก็ไม่มีทางอื่น อำนาจอยู่ในมือของคนไม่กี่คนเสมอ... ในเมืองบี ตัวตนของลู่เจ๋อมีตำแหน่งและมีอำนาจ พูดได้ว่าสั่งฟ้าสั่งลมได้ ถ้าเฉียวซุนยอมก็ไม่มีอะไรที่จะเป็นปัญหา! เขาดับบุหรี่ หันหลังขึ้นรถแล้วขับออกไปเฉียวซุนไม่ได้ขึ้นไปชั้นบน เธอกลัวว่าพ่อของเธอกับป้

เสียงของลู่เจ๋อเบามากในตอนกลางคืน “คุณรู้ไหมว่าพอมีโอกาสก็เล่นสนุกบ้างเป็นครั้งคราวคืออะไร? หืม?”เฉียวซุนไม่รู้ และเธอก็ไม่อยากรู้เช่นกันเธออยากแยกตัวออกไป แต่ลู่เจ๋อจับตัวเธอไว้แน่น โดยให้สะโพกแตะสะโพก... ผ้าบาง ๆ สองชั้นบนร่างเธอปิดอะไรไม่มิดเธอละอายใจ “ฉันบอกคุณแล้ว ฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างนอกพวกนั้น!”เขาก้มศีรษะลงมองเธอ ผมยาวสีดำพาดไหล่ ใบหน้ารูปไข่เรียวเล็กและละเอียดอ่อน คิ้วที่ไม่ได้ทา จมูกตรง ริมฝีปากเป็นสีกุหลาบกำมะหยี่ ร่างกายเล็กบอบบางและอิ่มเอิบรูปร่างหน้าตาของเธอ ถือว่าเหนือชั้นคิ้วของลู่เจ๋อเลิกขึ้น อดไม่ได้ที่จะพึมพำ “เฉียวซุน คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมเล่นสนุกด้วย!”เฉียวซุนได้ยินคำนี้ อยากตีเขาแต่ก็ไม่กล้า หลังจากชะงักมาได้สักพักเธอยังคงอยู่บนตักของเขาอย่างขวยเขิน ราวกับกำลังได้รับความเมตตาจากเขาอยู่ลู่เจ๋อจับมือเธอ แล้วตบหน้าตัวเขาเองเบา ๆ มันค่อนข้างลามกแต่ก็ดูสนิทสนม เป็นเรื่องตลกระหว่างสามีภรรยาแต่พวกเขาไม่ใช่คู่รักอีกต่อไปเฉียวซุนหันหลังกลับ ดวงตาแดงเล็กน้อย “ถ้าคุณไม่ทำก็ปล่อยฉัน ฉันจะกลับแล้ว!”ลู่เจ๋อลังเลที่จะปล่อยเธอไปเขากระซิบ "พักที่นี่ แล

คืนนี้ เฉียวซุนพักค้างคืนที่นี่เธออาบน้ำ สวมชุดนอนของหลินเซียว ทั้งสองคนพูดคุยกันเยอะมากเสียงของหลินเซียวนุ่มนวลและอ่อนโยน “ที่จริงฉันไม่สนใจลู่จิ้นเซิงแล้ว! เขาแต่งงานแล้ว ฉันก็มีลูกเป็นของตัวเอง! เฉียวซุนฉันคิดมาดีแล้ว ฉันจะออกจากเมืองบีในอีกครึ่งเดือน แล้วไปใช้ชีวิตในเมืองเล็ก ๆ ฉันจะซื้อบ้านและเปิดร้านดอกไม้อยู่กับลูกของฉัน”“แต่ฉันจะอยู่ไกลจากเธอมาก ฉันคงคิดถึงเธอแย่!”“เธอจะมาหาฉันใช่ไหม?”เฉียวซุนได้ยินแล้วเศร้าเธอทำเสียงอืม “แน่นอน! ฉันจะไปที่นั่นอย่างน้อยปีละสองสามครั้ง! ฉันจะให้หุ้น 10% ของร้านกับเธอ เป็นค่าช่วยเลี้ยงลูกให้อ้วนท้วนสมบูรณ์! รอให้ลูกโตขึ้น ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือหญิงก็ต้องโดดเด่นกว่าเพื่อน!”เฉียวซุนพูด แล้วหันไปกอดหลินเซียว “ฉันไม่อยากให้เธอไปเลย!”ในใจของหลินเซียวก็เศร้าเช่นกันทั้งสองไม่พูดอะไรอีกต่อไป แค่กอดกันอย่างเงียบ ๆ ในคืนที่มืดมิด... รอให้รุ่งสางมาถึง…...ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เฉียวซุนก็เตรียมตัวแยกทางเธอขอให้ใครสักคนซื้อบ้านเดี่ยวหลังเล็กในเมืองชั้น 3 โดยมีเนื้อที่ประมาณ 240 ตารางเมตร มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบเธอหวังว่าหลินเซียว