All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 271 - Chapter 280

“ถือซะว่าเป็นสิ่งเตือนใจก็แล้วกัน เพราะท้ายที่สุดแล้ว ในวงการทางการแพทย์และเภสัชเจียงจง บริษัทที่มีชื่อเสียงและแข็งแกร่ง ก็มีเพียงไม่กี่แห่งเท่านั้น ดังนั้นเทียนเหอฟาร์มาซูติคอลของพวกเรา สำหรับประธานเซียว และบริษัทของคุณแล้ว ก็ไม่มีทางขาดทุนอย่างแน่นอน”เฉาปิงพูดอย่างสงบนิ่ง ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยเจตนาข่มขู่เมื่อได้ยินดังนี้ เซียวเป่ยก็หัวเราะเหอะๆ และพูดว่า: “ผมคงจะทำให้ผู้อำนวยการเฉาผิดหวังแล้วล่ะครับ สิ่งที่ผมคนนี้ไม่ชอบที่สุดคือการถูกข่มขู่”“สิ่งที่ผู้อำนวยการเฉาพูด ผมเข้าใจแล้ว เชิญกลับไปเถอะครับ”เมื่อได้ยินดังนี้ เฉาปิงก็โกรธขึ้นมาทันที ตบโต๊ะ ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวตำหนิว่า: “ประธานเซียว! ไม้อ่อนไม่ชอบ ชอบให้ใช้ไม้แข็งสินะ! คุณรู้ไหมว่า ในเจียงจง ถ้าทำให้เทียนเหอฟาร์มาซูติคอลของพวกเราขุ่นเคืองใจ จะมีจุดจบที่ไม่ดีตามมาอย่างแน่นอน!”“คิดไม่ถึงว่า ผ่านไปสองปีแล้ว เทียนเหอยังคงมีพฤติกรรมแบบนี้อยู่” เซียวเป่ยก็ได้กล่าวน้ำเสียงอย่างเย็นชา ในประโยคแฝงไปด้วยการประชดประชัน“ประธานเซียว คุณหมายความว่ายังไง?”สีหน้าของเฉาปิงเคร่งขรึมลง และกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจว่า: “คุณรู้จักเทียนเหอขอ

“หานเส้าป๋อประธานคณะกรรมการทียนเหอฟาร์มาซูติคอล มีตำแหน่งที่โดดเด่นในวงการการแพทย์และเภสัชในเจียงจงเป็นอย่างมาก เขาสร้างเนื้อสร้างตัวมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง จนทำให้เทียนเหอฟาร์มาซูติคอลขึ้นมาเป็นหนึ่งในห้ากลุ่มบริษัทการแพทย์และเภสัชชั้นนำในเจียงจงในปัจจุบัน”กู้โย่เสวี่ยกล่าวแนะนำว่า“หากตระกูลกู้อยากจะเติบใหญ่ในเจียงจง ก็จะต้องติดต่อกับบุคคลสำคัญของวงการแพทย์และเภสัชในท้องถิ่นเหล่านี้”“ยิ่งไปกว่านั้น หานเส้าป๋อและตระกูลกู้ของพวกเรา ก็มีความสัมพันธ์กันบางอย่าง”หลังจากที่เซียวเป่ยฟังจบ ก็พยักหน้าเบาๆเมื่อกู้โย่เสวี่ยเห็นสีหน้าท่าทางของเซียวเป่ย ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วถามว่า “หรือว่าคุณเซียว จะรู้จักกับท่านผู้เฒ่าหานแล้วเหรอคะ?”“ไม่รู้จักหรอก” เซียวเป่ยส่ายหัวพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม“แต่ปฏิกิริยาของคุณเมื่อครู่นี้ เหมือนกับว่ามีความขัดแย้งกับเทียนเหอฟาร์มาซูติคอลเลยนะ”กู้โย่เสวี่ยถามอย่างสงสัยเซียวเป่ยยิ้ม และไม่ได้อธิบายอะไร“ใช่แล้ว คุณเซียว ฉันพาคุณมาครั้งนี้ อันที่จริงแล้วอยากให้คุณไปรักษาโรคให้ท่านผู้เฒ่าหานสักหน่อยน่ะ” กู้โย่เสวี่ยเหน็บผมอันเงางามที่ข้างหู แล้วกล่

“ไอ้หนุ่ม มีความกล้าดีนี่ ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยากจะดูว่า วันนี้แกจะรักษาโรคนี้ของพ่อฉันได้ยังไง?”หานเทียนซานกล่าวอย่างเย็นชา ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยการข่มขู่คุกคามเซียวเป่ยหัวเราะเบาๆท่านผู้เฒ่าหานถลึงตาใส่หานเทียนซาน แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “เทียนซาน อย่าเสียมารยาท!”หลังจากนั้น ท่านผู้เฒ่าหานเองก็มองไปที่เซียวเป่ย แล้วถามอย่างร้อนใจว่า: “แพทย์เซียนเซียว งั้นเชิญคุณดูหน่อยสิว่า จะรักษาโรคนี้ของผมได้ยังไง?”เซียวเป่ยเหลือบไปมองท่านผู้เฒ่าหาน แล้วกล่าวอย่างสงบนิ่งว่า: “คุณหานเหล่าครับ ถ้าคุณอยากจะรักษาโรคนี้ อันที่จริงง่ายมากๆ”“สาเหตุที่แพทย์ชื่อดังหลายคนไม่มีวิธี ไม่ใช่เพราะศาสตร์ทางการแพทย์ของพวกเขาไม่ดี แต่เป็นเพราะพวกเขาไม่พบสาเหตุที่แท้จริงของโรคต่างหาก”“สาเหตุที่แท้จริง? แพทย์เซียนเซียวได้โปรดชี้แจงด้วยครับ” ท่านผู้เฒ่าหานกล่าวพร้อมยกมือขึ้นทำความเคารพเซียวเป่ยเป่าลมหายใจออกมาทางปาก ชี้ไปที่ไม้เท้าที่อยู่ในมือของท่านผู้เฒ่าหาน แล้วพูดว่า: “สาเหตุที่แท้จริงอยู่ที่ไม้เท้าอันนี้”ทันทีที่เขาได้พูดคำเหล่านี้ออกมา ทั้งห้องส่วนตัวก็เงียบลงสายตาของหลายๆคน ต่างก็มองไปตามทิศทาง

ณ หน้าประตูร้านอาหารเซียงเสวี่ยไห่ ก็ได้เกิดความอลม่านขึ้นท่านผู้เฒ่าตระกูลหานล้มลงไปกองกับพื้น หานเทียนซานก็ตะโกนเรียกอย่างไม่ขาดสาย: “พ่อครับ พ่อฟื้นสิครับ พ่ออย่าทำให้ผมกลัวสิครับ ...”“ยืนบื้อทำอะไรอยู่? รีบโทรเรียกรถพยาบาลเร็วเข้าสิ!”หานเทียนซานตะโกนใส่บอดี้การ์ดอีกหลายคนบอดี้การ์ดเหล่านั้นก็ตกใจเช่นเดียวกัน จึงรีบเรียกรถพยาบาล“ประธานครับ อย่างนี้ไม่น่าจะทันนะครับ เพราะระยะห่างที่ไกลเกินไป ถนนที่เชื่อมต่อกับที่นี่ก็ถูกปิดกั้น หากจะมาที่นี่จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงขึ้นไปเลยครับ” บอดี้การ์ดกล่าวอย่างเร่งรีบเมื่อหานเทียนซานได้ยินดังนี้ สีหน้าก็ซีดลง อกสั่นขวัญหายไปหมด“ครึ่งชั่วโมงขึ้นไป? จะให้ท่านผู้เฒ่านอนรอความตายอยู่อย่างนี้เหรอ?!” หานเทียนซานตะโกนด้วยความโกรธบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งกลัวจนไม่กล้าพูด ได้แต่ก้มศีรษะลงอย่างหดหู่ใจในเวลานี้ ก็มีบอดี้การ์ดที่กล้าหาญคนหนึ่ง จู่ๆก็ตะโกนว่า: “ประธานหานครับ มีคนหนึ่ง ที่น่าจะสามารถช่วยชีวิตท่านผู้เฒ่าเอาไว้ได้นะครับ!”“ใคร? อยู่ที่ไหน! นายรู้จักเขาเหรอ? รีบเรียกเขามาเร็ว!”หานเทียนซานร้อนใจเป็นอย่างมากบอดี้การ์

เมื่อเห็นท่านผู้เฒ่าหานที่ฟื้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน หานเทียนซานก็รีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพยุงตัวเขาขึ้นมา แล้วกล่าวอย่างห่วงใยว่า: “พ่อครับ? รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? มีตรงไหนไม่สบายรึเปล่า?”“เพียะ!”ท่านผู้เฒ่าหานหันศีรษะแล้วง้างมือขึ้น ตบไปบนหน้าของหานเทียนซาน แล้วกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า: “คุกเข่าลง! ขอโทษแพทย์เซียนเซียวเดี๋ยวนี้!”หานเทียนซานตะลึงงัน.....พอพ่อฟื้นขึ้นมา ก็ตบตนเองไปหนึ่งที“คุณพ่อ นี่พ่อกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย?”หานเทียนซานไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าเขาก็ได้แย่ลงเล็กน้อยท่านผู้เฒ่าหานขมวดคิ้ว และพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเหรอ? คุกเข่าลง แล้วขอโทษแพทย์เซียนเซียวซะ!”“ถ้าไม่ใช่เพราะแพทย์เซียนเซียว ฉันก็คงจะตายไปแล้ว!”เมื่อเห็นว่าหานเทียนซานไม่ขยับเขยื้อน ท่านผู้เฒ่าหานก็ตะโกนต่อไปว่า: “ถ้าลูกไม่คุกเข่า ก็จะถูกถอดออกจากตำแหน่งทั้งหมดในบริษัท! และจะถูกตัดสิทธิ์ในการรับมรดกของตระกูลหานด้วย!”ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา หานเทียนซานก็ร้อนใจตอนนี้ เขาถึงได้รู้ว่า ท่านผู้เฒ่าหานเอาจริงหานเทียนซานก็รีบคุกเข่าลงแล้วกล่าวขอโทษเซียวเป่ยอย