เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 272
บทที่เกี่ยวข้อง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 273
“หานเส้าป๋อประธานคณะกรรมการทียนเหอฟาร์มาซูติคอล มีตำแหน่งที่โดดเด่นในวงการการแพทย์และเภสัชในเจียงจงเป็นอย่างมาก เขาสร้างเนื้อสร้างตัวมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง จนทำให้เทียนเหอฟาร์มาซูติคอลขึ้นมาเป็นหนึ่งในห้ากลุ่มบริษัทการแพทย์และเภสัชชั้นนำในเจียงจงในปัจจุบัน”กู้โย่เสวี่ยกล่าวแนะนำว่า“หากตระกูลกู้อยากจะเติบใหญ่ในเจียงจง ก็จะต้องติดต่อกับบุคคลสำคัญของวงการแพทย์และเภสัชในท้องถิ่นเหล่านี้”“ยิ่งไปกว่านั้น หานเส้าป๋อและตระกูลกู้ของพวกเรา ก็มีความสัมพันธ์กันบางอย่าง”หลังจากที่เซียวเป่ยฟังจบ ก็พยักหน้าเบาๆเมื่อกู้โย่เสวี่ยเห็นสีหน้าท่าทางของเซียวเป่ย ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วถามว่า “หรือว่าคุณเซียว จะรู้จักกับท่านผู้เฒ่าหานแล้วเหรอคะ?”“ไม่รู้จักหรอก” เซียวเป่ยส่ายหัวพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม“แต่ปฏิกิริยาของคุณเมื่อครู่นี้ เหมือนกับว่ามีความขัดแย้งกับเทียนเหอฟาร์มาซูติคอลเลยนะ”กู้โย่เสวี่ยถามอย่างสงสัยเซียวเป่ยยิ้ม และไม่ได้อธิบายอะไร“ใช่แล้ว คุณเซียว ฉันพาคุณมาครั้งนี้ อันที่จริงแล้วอยากให้คุณไปรักษาโรคให้ท่านผู้เฒ่าหานสักหน่อยน่ะ” กู้โย่เสวี่ยเหน็บผมอันเงางามที่ข้างหู แล้วกล่
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 274
หานเทียนซานขมวดคิ้ว แล้วพูดออกมาว่า “เข้าใจแล้วครับคุณพ่อ”แต่ว่า สายตาที่เขามองไปที่เเซียวเป่ย ก็ยังคงเต็มไปด้วยความดูถูกและความเคลือบแคลงสงสัยอยู่ดีกู้โย่เสวี่ยกล่าวอย่างหนักแน่นว่า: “คุณหานเหล่าคะ ท่านประธานหาน ศาสตร์ทางการแพทย์ของคุณเซียว ฉันขอรับประกันกันกับเพื่อนคุณได้เลยค่ะ ในเจียงจงนี้ คุณจะไม่เห็นใครที่มีศาสตร์ทางการแพทย์ดีไปกว่าคุณเซียวอีกแล้ว”“จริงเหรอ? คุณหนูกู้ ดูเหมือนว่า คุณจะเชื่อมั่นในตัวแพทย์เซียนเซียวมากเลยนะเนี่ย” หานเทียนซานกล่าวพร้อมแสยะยิ้มกู้โย่เสวี่ยก็ไม่ได้สนใจน้ำเสียงของหานเทียนซาน และมองไปที่เซียวเป่ยด้วยสายตาที่หลงใหล พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “ใช่ค่ะ ฉันเชื่อมั่นในตัวเขา”“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย วันนี้ผมก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่า ศาสตร์ทางการแพทย์ของแพทย์เซียนเซียวผู้นี้จะยอดเยี่ยมแค่ไหนกัน ถึงได้ทำให้คุณหนูกู้ชื่นชมเขามากขนาดนี้!” หานเทียนซานกล่าวอย่างเย็นชา และมองไปที่เซียวเป่ยด้วยสายตาที่เฉียบคมเซียวเป่ยที่ไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ และยังคงนั่งอย่างสงบนิ่งอยู่ตลอดเวลาขณะนี้ พอเห็นหานเทียนซานมองมาที่ตัวเอง เขาถึงเอ่ยปากกล่าวว่า: “ในเมื่อประธา
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 275
“ไอ้หนุ่ม มีความกล้าดีนี่ ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยากจะดูว่า วันนี้แกจะรักษาโรคนี้ของพ่อฉันได้ยังไง?”หานเทียนซานกล่าวอย่างเย็นชา ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยการข่มขู่คุกคามเซียวเป่ยหัวเราะเบาๆท่านผู้เฒ่าหานถลึงตาใส่หานเทียนซาน แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “เทียนซาน อย่าเสียมารยาท!”หลังจากนั้น ท่านผู้เฒ่าหานเองก็มองไปที่เซียวเป่ย แล้วถามอย่างร้อนใจว่า: “แพทย์เซียนเซียว งั้นเชิญคุณดูหน่อยสิว่า จะรักษาโรคนี้ของผมได้ยังไง?”เซียวเป่ยเหลือบไปมองท่านผู้เฒ่าหาน แล้วกล่าวอย่างสงบนิ่งว่า: “คุณหานเหล่าครับ ถ้าคุณอยากจะรักษาโรคนี้ อันที่จริงง่ายมากๆ”“สาเหตุที่แพทย์ชื่อดังหลายคนไม่มีวิธี ไม่ใช่เพราะศาสตร์ทางการแพทย์ของพวกเขาไม่ดี แต่เป็นเพราะพวกเขาไม่พบสาเหตุที่แท้จริงของโรคต่างหาก”“สาเหตุที่แท้จริง? แพทย์เซียนเซียวได้โปรดชี้แจงด้วยครับ” ท่านผู้เฒ่าหานกล่าวพร้อมยกมือขึ้นทำความเคารพเซียวเป่ยเป่าลมหายใจออกมาทางปาก ชี้ไปที่ไม้เท้าที่อยู่ในมือของท่านผู้เฒ่าหาน แล้วพูดว่า: “สาเหตุที่แท้จริงอยู่ที่ไม้เท้าอันนี้”ทันทีที่เขาได้พูดคำเหล่านี้ออกมา ทั้งห้องส่วนตัวก็เงียบลงสายตาของหลายๆคน ต่างก็มองไปตามทิศทาง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 276
กึกๆ!ทันทีที่พูดคำนี้ได้พูดออกมา สีหน้าของหานเทียนซานก็เปลี่ยนไป คิ้วสั่นไหว และรีบกล่าวตำหนิว่า: “ไอ้สารเลว! แกหมายความว่ายังไง?”คนที่มีชีวิตอยู่ ได้ใช้ของที่ฝังไปพร้อมกับศพ มันไม่ใช่นิมิตที่ดีเลยนะครับเซียวเป่ยกลับพูดต่อไปด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความกลัว: “ในเมื่อเป็นสิ่งของที่ฝังพร้อมกับศพ มันก็จะต้องแปดเปื้อนพลังแห่งความชั่วร้ายบางอย่าง นับตั้งแต่วินาทีที่ท่านผู้เฒ่าหานเข้าประตูมา ผมก็พบแล้วว่า บนไม้เท้าอันนี้ มีพลังความโกรธแค้นอย่างรุนแรงสถิตอยู่!”“คิดไปแล้ว ในตอนนั้นท่านอ๋องผู้นั้น คงจะไม่ได้ตายดีเท่าไรนัก”“ถ้าท่านผู้เฒ่าหานยังคงเก็บไม้เท้าอันนี้ไว้อีกต่อไป ภายในครึ่งเดือน ผมรับรองได้เลยว่า ท่านผู้เฒ่าจะต้องตายอย่างแน่นอน!คุณไม่สังเกตเลยหรอครับว่าที่ตรงด้ามจับ มีรอยสีดำม่วงที่หนึ่งอยู่? นั่นน่าจะเป็นเลือด อีกอย่าง เป็นเลือดที่มีความโกรธแค้นเป็นอย่างมากอีกด้วย!”พอเซียวเป่ยพูดจบ ท่านผู้เฒ่าหานก็ตกใจกลัวจนตัวสั่น รีบคลายมือออก จากนั้นก็พินิจมองตรงด้ามจับของไม้เท้าอย่างละเอียด ก็เห็นว่ามีจุดเลือดสีดำม่วงจุดหนึ่งอยู่จริงๆ!“ไอ้สารเลว! แกอย่ามาใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรหลอกลวงพ่อของฉ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 277
ณ หน้าประตูร้านอาหารเซียงเสวี่ยไห่ ก็ได้เกิดความอลม่านขึ้นท่านผู้เฒ่าตระกูลหานล้มลงไปกองกับพื้น หานเทียนซานก็ตะโกนเรียกอย่างไม่ขาดสาย: “พ่อครับ พ่อฟื้นสิครับ พ่ออย่าทำให้ผมกลัวสิครับ ...”“ยืนบื้อทำอะไรอยู่? รีบโทรเรียกรถพยาบาลเร็วเข้าสิ!”หานเทียนซานตะโกนใส่บอดี้การ์ดอีกหลายคนบอดี้การ์ดเหล่านั้นก็ตกใจเช่นเดียวกัน จึงรีบเรียกรถพยาบาล“ประธานครับ อย่างนี้ไม่น่าจะทันนะครับ เพราะระยะห่างที่ไกลเกินไป ถนนที่เชื่อมต่อกับที่นี่ก็ถูกปิดกั้น หากจะมาที่นี่จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงขึ้นไปเลยครับ” บอดี้การ์ดกล่าวอย่างเร่งรีบเมื่อหานเทียนซานได้ยินดังนี้ สีหน้าก็ซีดลง อกสั่นขวัญหายไปหมด“ครึ่งชั่วโมงขึ้นไป? จะให้ท่านผู้เฒ่านอนรอความตายอยู่อย่างนี้เหรอ?!” หานเทียนซานตะโกนด้วยความโกรธบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งกลัวจนไม่กล้าพูด ได้แต่ก้มศีรษะลงอย่างหดหู่ใจในเวลานี้ ก็มีบอดี้การ์ดที่กล้าหาญคนหนึ่ง จู่ๆก็ตะโกนว่า: “ประธานหานครับ มีคนหนึ่ง ที่น่าจะสามารถช่วยชีวิตท่านผู้เฒ่าเอาไว้ได้นะครับ!”“ใคร? อยู่ที่ไหน! นายรู้จักเขาเหรอ? รีบเรียกเขามาเร็ว!”หานเทียนซานร้อนใจเป็นอย่างมากบอดี้การ์
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 278
“ความหมายง่ายมาก หากประธานหานยังอยากให้ท่านผู้เฒ่ามีชีวิตอยู่ ก็ควรขอร้องคุณเซียวให้ช่วยทำการรักษาดีๆ”“หากประธานหานรู้สึกว่าคุณเซียวไร้ความสามารถ งั้นก็เชิญกลับไปเถอะค่ะ ฉันก็ไม่ดูศพในขณะที่กินข้าว!”“นอกจากนี้ อย่าคิดที่จะลงไม้ลงมือกับประธานเซียวเชียวนะคะ นี่คือคำเตือนจากฉัน!”กู้โย่เสวี่ยโต้กลับอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อยในเวลานี้ บุคลิกคุณหนูผู้งดงามเย็นชาของตระกูลใหญ่ และความเป็นประธานสาวผู้ทรงอำนาจของเธอ แสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน“ได้! ผมเข้าใจ ความหมายของคุณหนูกู้แล้วล่ะครับ”หานเทียนซานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำทุ้ม จากนั้นก็มองไปที่เซียวเป่ย ระงับความโกรธเอาไว้ในใจ ยกมือขึ้นทำความเคารพแล้วพูดว่า: “แพทย์เซียนเซียว ท่านได้โปรดยื่นมือ มาช่วยชีวิตพ่อของผมด้วยเถอะนะครับ”นี่เป็นครั้งแรกที่หานเทียนซานขอความช่วยเหลือจากคนอื่นไม่มีทางเลือก เพราะตอนนี้ชีวิตท่านผู้เฒ่ากำลังตกอยู่ในอันตราย“ไม่ช่วย”แต่ผลลัพธ์คือ เซียวเป่ยกลับปฏิเสธไปตรงๆสองคำสั้นๆนี้ ทำให้หานเทียนซานโมโหเป็นอย่างมาก และตะโกนออกมาด้วยความโกรธว่า: “ไอ้เด็กเวร นี่แกจะเอายังไงกันแน่ห้ะ?”เซียวเป่ยพูดอย่างสงบน
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 279
เมื่อเห็นท่านผู้เฒ่าหานที่ฟื้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน หานเทียนซานก็รีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพยุงตัวเขาขึ้นมา แล้วกล่าวอย่างห่วงใยว่า: “พ่อครับ? รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? มีตรงไหนไม่สบายรึเปล่า?”“เพียะ!”ท่านผู้เฒ่าหานหันศีรษะแล้วง้างมือขึ้น ตบไปบนหน้าของหานเทียนซาน แล้วกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า: “คุกเข่าลง! ขอโทษแพทย์เซียนเซียวเดี๋ยวนี้!”หานเทียนซานตะลึงงัน.....พอพ่อฟื้นขึ้นมา ก็ตบตนเองไปหนึ่งที“คุณพ่อ นี่พ่อกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย?”หานเทียนซานไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าเขาก็ได้แย่ลงเล็กน้อยท่านผู้เฒ่าหานขมวดคิ้ว และพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเหรอ? คุกเข่าลง แล้วขอโทษแพทย์เซียนเซียวซะ!”“ถ้าไม่ใช่เพราะแพทย์เซียนเซียว ฉันก็คงจะตายไปแล้ว!”เมื่อเห็นว่าหานเทียนซานไม่ขยับเขยื้อน ท่านผู้เฒ่าหานก็ตะโกนต่อไปว่า: “ถ้าลูกไม่คุกเข่า ก็จะถูกถอดออกจากตำแหน่งทั้งหมดในบริษัท! และจะถูกตัดสิทธิ์ในการรับมรดกของตระกูลหานด้วย!”ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา หานเทียนซานก็ร้อนใจตอนนี้ เขาถึงได้รู้ว่า ท่านผู้เฒ่าหานเอาจริงหานเทียนซานก็รีบคุกเข่าลงแล้วกล่าวขอโทษเซียวเป่ยอย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 280
จากนั้น เขาก็หักไม้เท้าด้วยมือเปล่า ต่อหน้าคนสามสี่คนนี้!เสียงดังกรอบ ไม้เท้ามู่หนานเนื้อทองสีดำมูลค่าหลายสิบกว่าล้านบาท ก็ถูกเซียวเป่ยหักออกเป็นสองชิ้นทันใดนั้น หานเทียนซานก็โกรธขึ้นมา แล้วตะโกน: “นาย นายหักมันแล้วงั้นหรอ?”นี่คือของสะสมที่มีมูลค่าสิบล้านบาทเชียวนะเว้ย!จากนั้น ในวินาทีต่อมา ภายใต้สายตาที่ตะลึงพรึงเพริดของหานเทียนซาน ท่านผู้เฒ่าหานและคนอื่นๆ เซียวเป่ยก็หยิบกระดูกชิ้นเล็กๆ ออกมาจากส่วนที่กลวงของไม้เท้า!ซือ!พอเห็นกระดูกขาวชิ้นนี้แล้ว ท่านผู้เฒ่าหานและหานเทียนซาน รวมถึงกู้โย่เสวี่ยเอง ต่างก็ตกใจกลัวจนสีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย“นี่คืออะไรน่ะ?” หานเทียนซานตะลึงงัน และหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด“ถ้าเดาไม่ผิดล่ะก็ นี่น่าจะเป็นกระดูกที่หักของท่านอ๋องราชวงศ์ก่อนคนนั้น”เซียวเป่ยกล่าวทันทีที่พูดคำนี้ออกมา สีหน้าของทุกคนต่างก็ตกใจจนเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก“คุณเซียว คุณพูดจริงเหรอ? นี้คือกระดูกมนุษย์จริงๆเหรอ?กู้โย่เสวี่ยกลัวจนเดินขึ้นไปที่ด้านหลังของเซียวเป่ย ดึงเสื้อของเขา แล้วถามอย่างระมัดระวัง“ใช่” เซียวเป่ยพยักหน้าสีหน้าของท่านผู้เฒ่าหานและหานเทียนซาน ก็เปลี่ยนไปมา
บทล่าสุด
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 475
ซูเทียนห้าวตอบว่า: “ฉันรู้แล้ว! พี่สาวของฉันเป็นยังไงบ้าง?”เสียงเย้าแหย่ดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์: “คุณวางใจได้ ไม่ตายหรอก พอคุณควบคุมบริษัทได้สำเร็จ และได้รับเงินสองร้อยห้าสิบล้านบาทมาเมื่อไหร่ พี่สาวของคุณก็จะกลับไปได้แล้ว”“ได้! แต่ฉันขอเตือนพวกแกนะ อย่าแตะต้องพี่สาวของฉัน!”ซูเทียนห้าวกล่าวอย่างเย็นชาชายฉกรรจ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล พวกเราทำงาน เชื่อถือได้แน่นอน”พูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายโทรศัพท์ทันทีซูเทียนห้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่กลับไม่ได้ผ่อนคลายเลย“พี่ครับ ผมขอโทษ... แต่ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้! ผมอยากจะพิสูจน์ตนเองว่า ผมไม่ใช่เศษสวะ! ผมมีความสามารถ!” ซูเทียนห้าวกล่าวเบาๆ ความเย็นชาแวบขึ้นมาในนัยน์ตา............ตัดภาพมาที่เซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานอยู่ในร้าน พอมองดูเวลา ก็พบว่าผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วเห็นได้ชัดว่าเขากังวลมาก จึงถามว่า: “ปรมาจารย์เซียวเป่ย ไป๋อู๋ฉางนั่นจะกลับมาจริงๆเหรอ?”“ถ้าเธอยังไม่อยากตาย เธอก็จะมา ” เซียวเป่ยพูดอย่างสงบนิ่งทันทีที่พูดจบ ที่ประตูร้านขายของชำ ก็มีร่างลับๆล่อๆร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ร่างนั้นเดินโซเซเล็
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 474
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ พิษศพที่อยู่บนมือของชายชราในชุดดำ ในเวลานี้ได้ย้อนกลับ กระจายไปตามแขนของชายชรา และบุกเข้าไปจนถึงหน้าอก!เนื่องจากมีพิษศพอยู่บนร่างกายของเขามากเกินไป ในชั่วพริบตาเดียว ชายชราในชุดดำก็ล้มลงกับพื้น คร่ำครวญไม่สายขาด ผิวหนังทั้งตัวเปลี่ยนไปเป็นสีดำ และเริ่มเปื่อยเน่าทางด้านฝั่งนี้ เมื่อหญิงชราในชุดขาวเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ตกใจจนมีสีหน้าที่ซีดเผือด ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร ก็หันหลังกลับและวิ่งหนี!เธอรู้ดีว่า คืนนี้ได้พบกับยอดฝีมือแล้ว“คิดจะหนี มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”เมื่อเซียวเป่ยเห็นหญิงชราในชุดขาวคิดจะวิ่งหนี ก็ยกมือขึ้นแล้วยิงเข็มเงินออกไปอีกสองสามเล่มหญิงชราในชุดขาวตอบสนองกลับแบบมีเงื่อนไข เธอเหวี่ยงไม้อาดูรที่อยู่ในมือ จากนั้นก็เกิดเสียงดังตึกตึกตึก และมีประกายไฟขึ้นมาเล็กน้อยทันทีแม้ว่าเข็มเงินส่วนใหญ่จะถูกสกัดกั้น แต่ก็มีเข็มเงินสองสามเล่มที่เจาะเข้าไปที่หน้าของหญิงชราชุดขาว และมีอีกเข็มหนึ่งในนั้นเจาะไปที่ตาของเธอ ทำให้มีเลือดไหลออกมาทันทีแต่หญิงชราชุดขาวกลับไม่คิดที่จะต่อสู้กลับเลยแม้แต่น้อย หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไป พร้อมกับเสียงดังฟรึ่บ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 473
เซียวเป่ยพยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “มาเร็วดีนี่”“แกจะตายเอง หรือว่าให้ฉันลงมือ?” ชายชราในชุดดำ ถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดุร้ายในสายตาของเขา จัดการกับเด็กหนุ่มอย่างเซียวเป่ยนั้น เป็นอะไรที่ง่ายมากเดิมคิดว่าจะเป็นยอดฝีมือที่มีความแข็งแกร่งอะไร คิดไม่ถึงว่า จะเป็นเด็กเหลือขอที่อ่อนหัดคนหนึ่งสิ่งนี้ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางที่อยากจะต่อสู้อย่างจริงจัง รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเซียวเป่ยยิ้มด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งรอยยิ้มนี้ ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางขมวดคิ้วแน่นเด็กคนนี้ กำลังยิ้มเยาะเย้ยอยู่เหรอ?“ดูเหมือนว่า แกจะเลือกให้พวกเราลงมือ” เฮยอู๋ฉางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เผยให้เห็นฟันเหลืองของเขาและในเวลานี้ กู้โย่เสวี่ยที่นั่งคว่ำหน้านอนอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้นมา ขยี้ตาอย่างงัวเงีย มองไปที่ร่างของทั้งสองคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นในร้าน และถามอย่างงุนงงว่า: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ในเวลานี้ เฮยอู๋ฉางก็ลงมือทันที เขาใช้ฝ่ามือ โจมตีเซียวเป่ยผ่านทางอากาศ!ฝ่ามือนี้ ลมที่อยู่ตรงฝ่ามือแฝงไปด้วยหมอกควันสีดำ และมีกลิ่นเหม็นมากระทบมาที่ใบหน้า!กู้โย่เสวี่ยตกใจมากจนร้องเสียงดัง และลืมที่จะหลบหลีกเซียวเป่ย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 472
พอรับสาย เสียงซักถามด้วยความเกรี้ยวโกรธของซูหว่านก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์: “เซียวเป่ย คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?”เซียวเป่ยชะงักไป รู้สึกสับสนเล็กน้อย จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “ประธานซู ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”“ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ?เป่ยเสวี่ยมาส์ก คุณจะอธิบายยังไง!” ซูหว่านซักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เป่ยเสวี่ยมาส์ก? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”“เซียวเป่ย! คุณไม่คิดว่าตนเองในตอนนี้ ไร้ยางอายมากเหรอ?” ซูหว่านโกรธมากตอนนี้การที่เซียวเป่ยแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มันเหมือนกับว่าเขาจงใจโอ้อวด“ผมไร้ยางอาย?”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว และรู้สึกโกรธขึ้นมามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยซูหว่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ยังจำสิ่งที่คุณพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม?คุณบอกว่าตนเองจะไม่พึ่งพาใคร เพื่อจะพิสูจน์ให้ฉันเห็น! แล้วตอนนี้ล่ะ? สุดท้ายคุณก็พึ่งพาคุณหนูตระกูลกู้คนนั้น แล้วแอบทำอะไรกับมาส์กหน้านั่น!”“ไม่อย่างนั้น อาศัยแค่ตัวคุณเอง จะมีคุณสมบัติไปถึงอันดับที่สี่ของรายการยอดขายระดับประเทศเหรอ?”หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซียวเป่ยก็เพิ่งตอบ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 471
“หัวหน้าตระกูลฮั่ว คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? เศษสวะอย่างไอ้เซียวเป่ยเนี่ยนะ ช่วยชีวิตคุณ?”ฉินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจทันใดนั้นสีหน้าของฮั่วเจิ้งซานก็เปลี่ยนไปเป็นแย่มากทันที และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ประธานฉินใช่ไหม ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ได้โปรดให้เกียรติปรมาจารย์เซียวด้วย!”พูดจบ ฮั่วเจิ้งซานก็เฉยเมยต่อสีหน้าที่ประหลาดใจของฉินเฟิง และกล่าวกับเซียวเป่ยว่า: “ปรมาจารย์เซียว พวกเราไปกันเถอะ”เซียวเป่ยพยักหน้า เดินตามฮั่วเจิ้งซานไปขึ้นรถแล้วจากไปซูหว่านกับฉินเฟิงยืนอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยงุนงงสงสัย“แม่งเอ๊ย! ทำเป็นวางมาด? ไม่รู้ว่าใช้วิธีการสกปรกอะไรในการหลอกลวงหัวหน้าตระกูลฮั่ว!” ฉินเฟิงบ่นอย่างไม่พอใจสายตาของซูหว่าน มองดูรถที่กำลังจากไปอยู่ตลอดเวลา และรู้สึกอึดอัดอยู่ใจเป็นอย่างมากไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอเห็นท่าทีที่ฮั่วเจิ้งซานมีต่อเซียวเป่ย ทำให้ซูหว่านรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากตนเองเป็นคนผิดอย่างนั้นเหรอ?ตนรู้สึกเกรงใจและชื่มชมฮั่วเจิ้งซาน แต่เขากลับเคารพนบนอบต่อเซียวเป่ยเป็นอย่างมาก“หว่านเอ๋อร์ เป็นอะไรไปเหรอ?”เมื่อฉินเฟิงเห็นซูหว่านจ้องมองรถที
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 470
“พ่อหนุ่มคิดว่า ยาอายุวัฒนะแค่เม็ดเดียว สามารถพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าฉันฉินเทียนหู่ได้อย่างนั้นเหรอ?”ในขณะนี้พอหลิวเซียนเหนียงได้ยินคำพูดของเซียวเป่ย ก็ขมวดคิ้วอันสวยงาม และรู้สึกว่าเซียวเป่ยใจกล้าเกินไปแล้วสีหน้าของเซียวเป่ยไร้ซึ่งความหวาดกลัว แล้วกล่าวว่า: “พักนี้ท่านฉินรู้สึกแน่นหน้าอกตลอดเวลาใช่ไหม ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับเป็นเวลานาน?”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ช่างนี้ฉันนอนไม่หลับ มีปัญหาอะไรไหม?”เซียวเป่ยส่ายหัวแล้วกล่าวว่า: “ท่านฉิน นี่ไม่ใช่อาการนอนไม่หลับ แต่เป็นเพราะพลังงานรั่วไหล และสูญเสียพลังชีวิต ถ้าผมดูไม่ผิด ท่านฉินไม่เพียงแต่นอนไม่หลับเท่านั้น แต่ยังรู้สึกชาที่แขนขาด้วย บางครั้งอาจจะเป็นลมหมดสติไปชั่วขณะ”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา สายตาของฉินเทียนหู่ก็เปลี่ยนไปทันทีทำไมเด็กคนนี้ ถึงได้พูดได้แม่นยำขนาดนี้?แต่ว่า แพทย์ที่อยู่ข้างกายตนบอกว่าตนเองไม่เป็นไร แค่ทำงานหนักจนเกินไป พักผ่อนให้เยอะๆก็พอแล้วดังนั้น ฉินเทียนหู่จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “เอาล่ะ ฉันมีหมอประจำตัวอยู่ข้างกาย ถ้ามีปัญหา ไม่จำเป็นต้องให้พ่อหนุ่มมาเตือนฉั
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 469
หลิวเซียนเหนียงหันกลับมา จ้องมองเซียวเป่ยด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัยและประหลาดใจแล้วถามว่า “นี่คือยาที่คุณทำเหรอ?”“ใช่” เซียวเป่ยตอบอย่างเรียบง่ายบนใบหน้าที่สวยงามของหลิวเซียนเหนียงเต็มไปด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “คุณหลิวเห็นอะไรไหม?มันเป็นของจริงหรือของปลอม?”ผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ ต่างก็พากันเอ่ยปากสอบถามกันเป็นแถว“หลิวเซียนเหนียง คุณพูดมาตามตรงเถอะ”“ตามความคิดของผม ยาอายุวัฒนะบ้าอะไรเนี่ย เป็นของปลอมร้อยเปอร์เซ็นต์!”“ท่านฉิน ท่านสามารถดำเนินการได้เลย”เมื่อได้ยินเสียงเย้าแหย่ของคนที่อยู่รอบข้าง สีหน้าของเซียวเป่ยก็ยังคงเต็มไปด้วยความเฉยเมยสีหน้าของฉินเทียนหู่ก็เคร่งขรึมสุดขีดเช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลิวเซียนเหนียงไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ตัดสินด้วยตนเองในใจ เขามองไปที่เซียวเป่ยด้วยสีหน้าที่แย่มาก โบกมือแล้วพูดว่า: “ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวเด็กคนนี้เอาไว้เดี๋ยวนี้!”ทันทีที่พูดจบ บอดี้การ์ดสองก็กำลังจะลงมือ“เดี๋ยวก่อน”ทันใดนั้น หลิวเซียนเหนียงก็เอ่ยปากพูด“คุณหลิว?” ฉินเทียนหู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลิวเซียนเหนียงมองไปที่เซียวเป่ยอีกครั้ง ดูเหมือนจ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 468
“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มรู้ไหมว่า คนที่หลอกลวงฉันฉินเทียนหู่จะต้องมีจุดจบอย่างไร!”ฉินเทียนหู่โกรธ!เห็นได้อย่างชัดเจนว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ ไม่เคยมีใครกล้าเย้าแหย่ตนเอง ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ยาอายุวัฒนะ?ยืดอายุขัยได้อีกห้าปี?ยาล้ำค่าเช่นนี้ จะใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อได้อย่างไร?เซียวเป่ยกลับยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า “ตอนที่ออกมาผมรีบมาก ผมหากล่องไม่เจอ ก็เลยใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อ”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเคร่งขรึมสุดขีด ราวกับว่าเป็นเสือร้ายที่กำลังจะบ้าคลั่ง!ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวไอ้หนุ่มที่มาก่อความวุ่นวายคนนี้ให้ฉันหน่อย!”ฉินเทียนหู่ตะคอกด้วยความโกรธทันใดนั้น บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังฉินเทียนหู่ก็แสดงตัวออกมา เอามือจับตรงสะเอว และจ้องมองเซียวเป่ยด้วยสายตาที่เย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ท่านฉิน ดูยาอายุวัฒนะของผมก่อนค่อยว่ากัน?”“ยังต้องดูอีกเหรอ?”ฉินเทียนหู่พูดอย่างย็นชาฮั่วเจิ้งซานรีบเกลี้ยกล่อมว่า: “ท่านฉิน ท่านอย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย ปรมาจารย์เซียวไม่มีเจตนาอื่น ถ้าคุณยอมที่จะเชื่อผม โปรดให้โอกาสปรมาจารย์สักครั้ง ดูยาอายุวัฒนะนี้หน่อย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 467
ทันทีที่เซียวเป่ยพูดคำเหล่านี้ออกมา ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นทันที“ยาอายุวัฒนะ?”“ยาอายุวัฒนะอะไร? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”“พ่อหนุ่ม รู้ไหมว่านี่เป็นวาระโอกาสแบบไหน? ถ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ก็ไสหัวออกไปซะ!”ทุกคนดูไม่เป็นมิตรมาก และพากันตำหนิเซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานก็ตกตะลึง และตื่นตระหนกเล็กน้อย จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วอธิบายว่า: “ทุกท่าน ต้องขออภัยด้วย ยาอายุวัฒนะที่ปรมาจารย์เซียวกล่าวถึง... เป็นยาที่เขาเพิ่งจะกลั่นทำด้วยตนเองเมื่อสักครู่นี้”หลังจากพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องส่วนตัวก็เปลี่ยนไป ตอนแรกรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็รู้สึกสงสัย สุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกโกรธ!เพียะ!ซุนฝูลู่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านขวามืออย่างแรง และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ท่านหัวหน้าตระกูลฮั่ว ผมให้คุณพาไอ้หนุ่มคนนี้เข้ามา ก็ถือว่าแหกกฎแล้ว ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนี้ยังกล้ามาพูดจาไร้สาระ และจะใช้ยาอายุวัฒนะที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนอะไรนั่นแลกกับหินจิตวิญญาณ แถมยังเป็นของที่เขาทำขึ้นมาด้วยตนเองอีกด้วย”“ปรมาจารย์ฮั่ว คุณคิดว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ โง่เขลาเบาปัญญามากหรือยังไง?
