All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 1 - Chapter 10

“เซียวเป่ย คุณพูดมากก็ไม่มีประโยชน์ รีบเซ็นชื่อเถอะ”เลขาหญิงดันข้อตกลงให้เซียวเป่ยด้วยความเดือดพล่าน พร้อมตะคอกด้วยสีหน้าเย็นชา “ถึงคุณจะไม่เซ็น ประธานซูอยากหย่ากับคุณ ง่ายแค่นิดเดียว แต่ประธานซูยังคิดถึงความสัมพันธ์เก่าที่มีร่วมกันมา ไม่อยากทำให้วุ่นวายจนดูไม่ดี หวังว่าคุณจะไม่คิดไปเอง และหาเรื่องยุ่งยากใส่ตัว！”“หาเรื่องยุ่งยากใส่ตัว?”เซียวเป่ยหัวเราะเยาะ สวยตาจับจ้องไปที่ซูหว่านที่ไม่พูดมาโดยตลอด “ประธานซู นี่ถือเป็นคำเตือนสำหรับผมเหรอ?”ซูหว่านนิ่งเงียบอยู่ครู่แล้วพูดขึ้นว่า “ฉันแค่อยากคุยกับคุณดีๆ ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ฉันก็จะคิดหาวิธีอื่น”“มันต้องเด็ดขาดขนาดนี้เลยเหรอ?”สุดท้ายเซียวเป่ยถามขึ้น เพื่ออยากดูว่าเธอยังมีความอาลัยอาวรณ์หลงเหลืออยู่ไหมแต่น่าเสียดายที่เขาไม่เห็นความอาลัยอาวรณ์ใดบนใบหน้าของเธอเลย“พวกเราไม่เหมาะสมกันแล้ว เซ็นชื่อเถอะนะ สิ่งที่คุณขอ ฉันจะทำให้พอใจเท่าที่สามารถทำได้ หลังเซ็นเสร็จพวกเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ” ซูหว่านคิดแล้วคิดอีกก่อนกัดริมฝีปากแดงพร้อมพูดขึ้นยังเป็นเพื่อนกันได้งั้นเหรอ?พอได้ยินเช่นนี้ เซียวเป่ยยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตาไหลหล่นจากขอบตา

“ก็เป็นแค่สิ่งที่ทำมั่วๆของเซียวเป่ยเป็นปกติ ไม่สามารถจริงจังได้เลย" ซูหว่านพูดอย่างดูถูก”……ในเวลาเดียวกันในรถ เซียวเป่ยรู้ตัวตนของกู้โย่เสวี่ยแล้วคนตระกูลกู้ในเมืองจิงตูเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าจําไม่ผิด ตระกูลกู้ในเมืองจิงตูนี้เป็นยักษ์ใหญ่ของเมืองจิงตู เพียงกระทืบเท้าทั้งเมืองจิงตูก็ต้องสั่นสะท้านถ้าซูหว่านอยู่ที่นี่ในขณะนี้ คงจะตกใจจนอ้าปากกว้างไปนานแล้ว และใบหน้าคงเต็มไปด้วยความตกใจตระกูลกู้ในเมืองจิงตูที่เธออยากคบหามาตลอด คาดไม่ถึงว่าจะขอความช่วยเหลือจากเซียวเป่ยที่เพิ่งถูกเธอหย่าและไร้ประโยชน์ไม่นานนัก รถก็จอดอยู่หน้าบ้านแห่งหนึ่งทั้งสองลงจากรถ กู้โย่เสวี่ยก็รีบพาเซียวเป่ยเข้าไปในห้องนอนของห้องโถงด้านในบนเตียงห้องนอน มีชายชราคนหนึ่งที่ป่วยหนัก หน้าซีดและริมฝีปากม่วงนอนอยู่ ระหว่างถอนหายใจ ต้องใช้เวลานานมาก ราวกับแค่ยังแขวนลมหายใจสุดท้ายอยู่ ราวกับเทียนที่เหลือในสายลมในข้างๆ ยังมีชายวัยกลางคนและชายชราอายุประมาณ50กว่าปียืนอยู่ สวมผ้าป่านหยาบๆ กําลังฝังเข็มให้กับชายชรากู้บนเตียง"จุดฝังเข็มที่คุณฝังผิดแล้ว เมื่อเข็มเหล่านี้ฝังลงไป คุณปู่คงจะไม่รอดในคืนนี

พอคําพูดนี้ออกมา ในห้องนั่งเล่นก็เงียบลงเงียบสงบไปเลยกู้โย่เสวี่ย ยืนขึ้นโดยตรง ใบหน้าแดงก่ำ เบิกตากว้างและมองไปที่เซียวเป่ยเขากล้าให้พ่อของเธอคุกเข่าขอร้องเขาหรอ?สีหน้าของกู้หยุนหลงก็ดูไม่หน้ามองขึ้นมาทันทีแต่ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็คุกเข่าลงและขอร้องว่า "ขอให้แพทย์เซียนเซียวช่วยพ่อของผม"เซียวเป่ยวางถ้วยชาลงและพูดอย่างใจเย็นว่า"สมกับที่เป็นหัวหน้าของตระกูลกู้ ยืดได้หดได้ ผมสามารถช่วยได้ ลุกขึ้นเถอะ"พูดจบ เซียวเป่ยก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนอนกู้หยุนหลงก็ลุกขึ้นด้วยกู้โย่เสวี่ยรีบเดินไปถามว่า "คุณพ่อ เมื่อกี้ท่าน..."กู้หยุนหลงขัดจังหวะว่า "อย่าพูดมาก ก่อนหน้านั้นเป็นพ่อเองที่ผิด การคุกเข่าครั้งนี้ สมควรแล้วล่ะ"เมื่อพูดจบแล้ว ดวงตาของกู้หยุนหลงก็มีแววตาความรุนแรงที่ลึกมากและพูดว่า "แต่ถ้าเขาทำไม่ได้ การคุกเข่าครั้งนี้ พ่อกลัวว่าเขาจะรับไม่ไหว!"เซียวเป่ยที่อยู่ข้างหน้า เหมือนจะรู้ว่ากู้หยุนหลงพูดอะไร ยิ้มเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนแต่ทันใดนั้นเขาก็หันหลังกลับว่า "หัวหน้าของตระกูลกู้ อย่าลืมว่า ถ้ารักษาหายแล้ว ลูกสาวคุณยังต้องแต่งงานกับผมด้วย"กู้หยุนหลงตกตะลึง

“เธอ นี่เธอว่าใคร？！” หลี่ เซียวลี่พูดด้วยความโกรธ“ฉันกำลังพูดถึงเธออยู่นะสิ เธอเป็นตัวแทนของปิงฉิ้นกรุ๊ปงั้นหรอ เธอมีสิทธิอะไรเป็นตัวแทน? เพียงเพราะมีหน้าใหญ่หรือเพราะว่าไร้ยางอายล่ะ?”หลี่ เซียวลี่กัดฟันด้วยความโกรธ และระงับอารมณ์โกรธแล้วพูดว่า: "เซียวเป่ย ฉันรู้ว่าคุณยังไม่พอใจกับการหย่าร้าง แต่คุณต้องรู้ไว้ว่า คุณกับประธานซูไม่มีทางเป็นไปได้ การอยู่กับเธอนั้นจะทำให้เธอเสียเวลาเปล่า!”“อีกอย่าง คุณเองทำผิดต่อประธานซู ไม่ใช่เธอทำผิดต่อคุณ! คุณพูดเองก่อนหน้านี้ว่า ยาลูกกลอนจินอู่เป็นสิ่งที่จะมอบให้กับประธานซูในวันครบรอบแต่งงานปีสามปี ทำไมตอนนี้ถึงไม่ยอมรับ? นี่ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม ?“ วันนี้ ฉันจะพูดแค่นี้! นี่คือใบสั่งยายาลูกกลอนจินอู่ ถึงไม่อยากให้ก็ต้องให้! ถึงยังไงฉันกับประธานซูจะขึ้นศาลกับคุณ! ถึงอย่างไรใบสั่งยาถือเป็นสินสมรสใช่มั้ย คำตัดสินของศาลก็ต้องคนละครึ่ง อีกอย่างคุณบอกว่าจะมอบให้ประธานซู พวกเราแค่ดำเนินการ สุดท้ายแล้วใบสั่งยานี้ก็ตกเป็นของประธานซูและปิงฉิ้นกรุ๊ป“ตอนนี้ฉันกำลังเจรจาเรื่องนี้กับคุณเพื่อรักษาหน้าคุณนะไม่อยากทำให้เรื่องนี้มันแย่เกินไป หากคุณรู้เรื่องแล

"พอได้แล้ว!"จู่ๆ ซูหว่านก็พูดด้วยความโกรธ "เซียวเป่ย ตอนนี้คุณว่ายังไง คุณอยากให้ฉันยอมแพ้งั้นเหรอ"“ใช่แล้ว” เซียวเป่ยตอบกลับอย่างเงียบๆ"แล้วยังไง"ซู่หว่านถามแบบกดดัน"ใครจะเหมือนคุณ นอนอยู่ในร้านเล็กๆของคุณตลอดทั้งวัน เซียวเป่ยคุณทำให้ฉันผิดหวังมากจริงๆ!"“ตอนนี้ปิงฉิ้นกรุ๊ปยังให้คุณไม่พอเหรอ” เซียวเป่ยถามซู่หว่านหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า: "เซียวเป่ย คุณมันเหมือนกบในกะลาจริงๆ! ฉันจะโปรโมทโครงการยายาเม็ดโกลเด้นกาอย่างถึงที่สุด! ยิ่งคุณไม่ให้ฉันทำมากเท่าไร ฉันจะยิ่งประสบความสำเร็จมากขึ้นเท่านั้น! ฉันต้องการเพื่อพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าปิงฉิ้นกรุ๊ปไม่ใช่คนเดียวที่สามารถประสบความสำเร็จได้ ฉันซูหว่านก็สามารถทำได้เช่นเดียวกัน!”ความเงียบงันเกิดความเงียบอย่างยาวนานเซียวเป่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอยากเบื่อหน่าย "สิ่งที่ฉันเตือนก็พูดไปหมดแล้ว หวังว่าถึงเวลาประธานซูจะไม่มาขอความช่วยเหลือจากฉันนะ"“ชีวิตนี้ฉันจะไม่ขอร้องคุณ!” ซูหว่านตะโกนตู๊ด!สายได้ถูกตัดไปเลิกกันแบบไม่สวยซูหว่านโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ แล้วเหลือบมองไปยังเมืองที่มีลักษณะคล้ายกรงเหล็กที่อยู่นอกหน้าต่าง