เมื่อได้ยินน้ำเสียงและท่าทีจากคำพูดของเซียวเป่ย ซูหว่านก็โต้กลับด้วยความไม่พอใจว่า: “หรือว่ามันไม่จริง? คุณจะโกหกฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน?”“เมื่อก่อน คุณพูดอะไร ฉันอาจจะแค่สงสัย แต่เรื่องช่วยชีวิตฉันเรื่องนี้ แม่ของฉัน น้องชายของฉัน ประธานฉิน เลขาหลี่ และแม้แต่เสี่ยวหานต่างก็รู้เห็นเป็นอย่างดี!”“เซียวเป่ย คุณยังอยากจะโกหกฉันต่อหน้าผู้คนมากมายเหรอ? ตอนนี้คุณไม่คิดว่าตนเอง น่ารังเกียจจริงๆเหรอ?!”เมื่อได้ยินดังนี้ เซียวเป่ยก็ขมวดคิ้ว สีหน้าเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่าเขายังไม่ทันได้เอ่ยปาก หยางเหม่ยหลันทำอย่างกับว่าจะรีบทำให้เขาเงียบปาก กล่าวตำหนิอย่างอดรนทนไม่ได้ว่า:“เซียวเป่ย พอได้แล้ว แกหยุดวางท่าต่อหน้าพวกเราได้แล้ว”“ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่า ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ แกยังกล้าพูดออกมาอย่างหน้าด้านๆว่าแกเป็นคนช่วยชีวิตหว่านเอ๋อร์เอาไว้”“ช่างไร้ยางอายจริงๆ!”สีหน้าของเซียวเป่ยเคร่งขรึมลง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “นี่พวกคุณสมรู้ร่วมคิดกันเหรอ?”“สมรู้ร่วมคิดอะไรกัน?! เศษสวะเซียว ทำไมแกถึงได้พูดจาน่าเกลียดขนาดนี้! หรือแกคิดว่า พวกเราหลายคนรวมหัวกันหลอกลวงพี่สาวของฉันเหรอ?” ซูเทียนห้าวพ
Read more