All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 241 - Chapter 250

เจิ้งเทียนเป้าที่กำลังยืนอยู่บนเวทีตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “นายไม่มีสิทธิ์รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร? ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง มอบดินแดนแล้วยอมแพ้ฉันซะ! ไม่อย่างนั้น นายได้ตายแน่!”ติ๊ง!ภายในใจของเฟิงจื่อหลิวสั่นไหว เขามองไปที่ชายผิวเข้มที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดขึ้นว่า: “ไท่ข่า! คงต้องอาศัยนายแล้วล่ะ!”ไท่ข่ายืนขึ้น จ้องไปที่เจิ้งเทียนเป้าที่ยืนอยู่บนเวทีด้วยสีหน้าดุเดือดพร้อมกับพูดว่า: “ฉันจะสู้กับนายเอง!”เจิ้งเทียนเป้าหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วพูดว่า: “นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันหรอก”“งั้นเหรอ? มาลองกันสักตั้งเดี๋ยวก็รู้!”ไท่ข่าตะโกนออกไปด้วยความโกรธ เหยียบพื้นแล้วกระโดดขึ้นไปยังเวทีมวยทุกย่างก้าวที่เขาเหยียบทำให้พื้นเกิดรอยร้าวไท่ข่ายืนอยู่บนเวทีจ้องไปที่เจิ้งเทียนเป้าที่ยืนอยู่ตรงข้ามเขาด้วยสีหน้าดุเดือด ไม่รู้ว่าทำไมเขารับรู้ได้ถึงความกดดันที่ไม่เคยมีมาก่อนจากร่างกายเจิ้งเทียนเป้า!“เชิญ!” ไท่ข่าพูดพร้อมกำหมัดเจิ้งเทียนเป้ายืนเอามือไขว้หลังและพูดอย่างไม่แยแสไปว่า: “จะฆ่านาย ฉันไม่จำเป็นต้องออกแรงหรอก”“สามหาว!”ไท่ข่าเริ่มโกรธจัดนี่มันเป็นการดูถูกกันชัดๆ!เขาเป็นถึงปรม

“บุคคลที่เก่งกาจได้ขนาดนี้ ทำไมต้องไปหนีไปต่างประเทศด้วยล่ะ?” มีคนไม่เข้าใจถามต่อโจวเหยากวงระลึกความทรงจำ พูดต่อไปด้วยท่าทางหวาดกลัว: “ต้วนอู๋จี๋เป็นคนที่มีจิตใจโหดเหี้ยมและทำสิ่งชั่วร้ายทุในกรูปแบบ เขาอาศัยความแข็งแกร่งของเขาทำสิ่งที่ผิดในมณฑลเจียง”“สุดท้าย จ้าวคงเฉิงจากกลุ่มมังกรของหน่วยงานรัฐบาลก็ปราบปรามเขา บังคับให้ต้วนอู๋จี๋สาบานด้วยยาพิษว่าเขาจะไม่มีวันกลับเข้ามาสู่ประเทศนี้อีกตลอดชีวิต!”หลังจากพูดจบ ทุกคนต่างฮือฮากันขึ้นมาอีกครั้ง“จ้าวคงเฉิง? คนที่มาจากเขตทหารเป่ยเหลียงนั่นน่ะเหรอ?” ในขณะนี้ สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมากจ้าวคงเฉิงเป็นบุคคลที่มีพรสวรรค์อันน่าสะพรึงกลัวเชียวล่ะ!เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นบุคคลที่มีพรสวรรค์ ไม่มีใครเทียบได้ในแวดวงศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีน เมื่ออายุได้ 20 ปี เขาก็สามารถเป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้ได้แล้ว และกลายเป็นปรมาจารย์แวดวงศิลปะการต่อสู้ที่ทำสถิติสูงสุดในประเทศตอนนี้เขาอายุได้ 30 ปี สามารถเป็นปรมาจารย์ระดับมนุษย์เทพได้แล้ว แล้วก็หวังเป็นอย่างมากว่าจะก้าวเข้าไปสู่ระดับสวรรค์ประทาน อีกทั้งยังเป็นเสาหลักของเขตทหารเป่ยเหลียงอีกด

อีกอย่าง ดูเหมือนว่าศาสตร์ทางการแพทย์ของเขาจะไม่ธรรมดานึกไม่ถึงเลยว่าจะสามารถช่วยจ้าวหงจงที่บาดเจ็บเจียนตายให้ฟื้นขึ้นมาได้...เซียวเป่ยจ้องมองเจิ้งเทียนเป้าที่อยู่บนสังเวียนด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วซักถามว่า: “ลงมือรุนแรงเกินไปหรือเปล่า? ทั้งอยากให้เขาตาย ทั้งอยากทำลายวิทยายุทธ์ที่เขาฝึกมา”“แพ้เป็นโจรชนะเป็นราชา! ไม่มีความแข็งแกร่งแล้วยังจะกล้าขึ้นไปบนสังเวียนอีก อย่างนั้นจะต้องตายสถานเดียว!” เจิ้งเทียนเป้าพูดด้วยท่าท่างที่เย่อหยิ่ง และอวดดีเป็นอย่างมากเซียวเป่ยขมวดคิ้ว พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เข้าใจแล้ว”พูดจบ เขาก็เดินไปที่สังเวียนทีละก้าวๆสังเวียนนี้มีความสูงหนึ่งเมตรกว่าๆ ใครที่พอมีความแข็งแกร่งอยู่บ้างก็กระโดดขึ้นไปบนสังเวียน เพื่อจะได้ดูเก่งกาจและสง่างามในทางกลับกัน เซียวเป่ยกลับก้าวเดินขึ้นบันไดไปทีละขั้นทันใดนั้น ก็มีเสียงฮือฮาและเสียงหัวเราะเกรียวกราวดังไปทั่วทั้งสนามมวยที่สนามมวย ไม่ได้มีแค่ผู้มีอิทธิพลในวงการใต้ดินของเจียงจงเท่านั้น แต่ยังมีนักท่องเที่ยวจำนวนมากที่มาชมการแข่งขันด้วย“ให้ตายเถอะ ไม่ใช่มั้ง? เดินขึ้นไปเหรอ?”“ไอ้หนุ่มคนนี้เป็นใคร? นึกไม่ถึงเลยว่

แม้แต่แท่นสังเวียนก็ยังถูกทุบจนกลายเป็นหลุมที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ที่น่าสะพรึงกลัว!ผู้มีอิทธิพลของเจียงจงทั้งหลายที่อยู่ด้านล่างสังเวียน ต้องหล่นลงมาจากเก้าอี้ไทชิเพราะแรงสั่นสะเทือนของพื้น และจ้องมองไปที่แท่นสังเวียนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง!แท่นสังเวียนครึ่งหนึ่ง ที่อยู่ตรงหน้าเซียวเป่ย พังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดีเจิ้งเทียนเป้าก็ถูกฝังลึกลงไปบนพื้นของแท่นเวที“นี่มันอะไรกันเนี่ย?”ทุกคนต่างก็พากันตกใจกลัว ลุกขึ้นยืนกันเป็นแถว ตกตะลึงจนตาค้าง!“เชี่ยแม่งนี่ยังเป็นวิทยายุทธ์อยู่หรอ?” โจวเย่ากวงตกใจจนหน้าถอดสี กล่าวพร้อมลุกขึ้นยืนเจิ้งเทียนเป้าเป็นถึงปรมาจารย์ด้านวิทยายุทธ์เลยนะ!กฎเหล็กที่ว่าไม่ให้ดูหมิ่นปรมาจารย์ ก็เพราะว่าไม่มีใครบรรลุมาหลายทศวรรษแล้วปรมาจารย์อ่อนแอปวกเปียกขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย...แค่หมัดเดียว ก็สามารถทุบบุคคลระดับปรมาจารย์ ให้เป็นอย่างนี้ได้แล้ว?ชายหนุ่มที่อยู่บนแท่นสังเวียนคนนั้น เป็นมนุษย์หรือเป็นเทพกันแน่?หมัดเบาๆอันนั้น เปรียบเสมือนการเอายอดภูเขาไท่ซานมากดทบ หรือดาวหางพุ่งชนโลก มันเกินกำลังที่นักวิทยายุทธ์จะต้านทานไหวขณะนี

ซูหว่านขมวดคิ้วอันสวยงาม แล้วพูดว่า “ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาก็เป็นสามีเก่าของฉัน ฉันกับเขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาสามปีแล้ว”“ความเป็นความตายของเขา ฉันจะไม่สนไม่ได้”“เลขาหลี่ ครั้งนี้ให้ฉันทำตามใจตนเองหน่อยเถอะ!”“ขอแค่เขาไม่เป็นไร ต่อไป เรื่องของเขา ฉันจะไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว!”เมื่อหลี่เซียวลี่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ของซูหว่าน เธอก็ส่ายหัวถอนหายใจอย่างจนใจ แล้วถามว่า: “ประธานซู ในใจของคุณยังมีเซียวเป่ยนั่นอยู่ใช่ไหม?”คำถามนี้ ทำให้ซูหว่านชะงักไป แววตาที่ซับซ้อนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอในใจ ยังมีเซียวเป่ยอยู่ไหม?ซูหว่านไม่รู้แต่พอตอนที่ได้ยินว่าเซียวเป่ยทำให้คนขุ่นเคืองใจ และจะเกิดเรื่องขึ้นกับเขา เธอวิตกกังวลเป็นอย่างมาก“ฉัน...” ซูหว่านรู้สึกสับสนเล็กน้อยหลี่เซียวลี่กล่าวแนะนำว่า: “ประธานซู อย่าหาว่าฉันพยายามโน้มน้าวคุณเลยนะ เซียวเป่ยไม่คู่ควรที่คุณจะทำอย่างนี้! ไม่ว่าคุณจะช่วยเขาอย่างลับๆอย่างไร เขาก็ไม่ซาบซึ้งกับคุณหรอก”“ฉันไม่อยากให้เขาซาบซึ้งใจ ฉันก็ไม่สนใจ ฉันแค่อยากจะชดเชยมันก็แค่นั้น…” ซูหว่านรีบพูดทันทีพอหลี่เซียวลี่ได้ยินดังนี้ ก็ร้อนใจ: “ชดเชย? ประธานซู คุณกำลังคิด