บทที่ 246

อีกอย่าง ดูเหมือนว่าศาสตร์ทางการแพทย์ของเขาจะไม่ธรรมดา

นึกไม่ถึงเลยว่าจะสามารถช่วยจ้าวหงจงที่บาดเจ็บเจียนตายให้ฟื้นขึ้นมาได้...

เซียวเป่ยจ้องมองเจิ้งเทียนเป้าที่อยู่บนสังเวียนด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วซักถามว่า: “ลงมือรุนแรงเกินไปหรือเปล่า? ทั้งอยากให้เขาตาย ทั้งอยากทำลายวิทยายุทธ์ที่เขาฝึกมา”

“แพ้เป็นโจรชนะเป็นราชา! ไม่มีความแข็งแกร่งแล้วยังจะกล้าขึ้นไปบนสังเวียนอีก อย่างนั้นจะต้องตายสถานเดียว!” เจิ้งเทียนเป้าพูดด้วยท่าท่างที่เย่อหยิ่ง และอวดดีเป็นอย่างมาก

เซียวเป่ยขมวดคิ้ว พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เข้าใจแล้ว”

พูดจบ เขาก็เดินไปที่สังเวียนทีละก้าวๆ

สังเวียนนี้มีความสูงหนึ่งเมตรกว่าๆ ใครที่พอมีความแข็งแกร่งอยู่บ้างก็กระโดดขึ้นไปบนสังเวียน เพื่อจะได้ดูเก่งกาจและสง่างาม

ในทางกลับกัน เซียวเป่ยกลับก้าวเดินขึ้นบันไดไปทีละขั้น

ทันใดนั้น ก็มีเสียงฮือฮาและเสียงหัวเราะเกรียวกราวดังไปทั่วทั้งสนามมวย

ที่สนามมวย ไม่ได้มีแค่ผู้มีอิทธิพลในวงการใต้ดินของเจียงจงเท่านั้น แต่ยังมีนักท่องเที่ยวจำนวนมากที่มาชมการแข่งขันด้วย

“ให้ตายเถอะ ไม่ใช่มั้ง? เดินขึ้นไปเหรอ?”

“ไอ้หนุ่มคนนี้เป็นใคร? นึกไม่ถึงเลยว่