“Diyos ko, Leia. Huwag mo nang uulitin iyon. Aatakehin ako sa puso sa iyo,” ang takot na takot na wika ni Aling Marina nang puntahan silang mag-ina sa kuwarto.“Sorry po. Hindi ko po sinasadya. Kahit ako ay nagulat sa ginawa ko,” aniyang may kinig sa labi. At pagkuwa’y binalingan ang anak na yakap-yakap. “Ayos ka lang ba, Anak?”“Opo, Mama.” Kumawala ng yakap si Lacey. Hindi na ito umiiyak pero ang pula ng ilong at sisigok-sigok pa rin.Ngumiti siya rito. Inayos-ayos ang buhok nito. “Pasensya ka na kanina? Wala iyon. Ginawa ko lang iyon para bitawan ka ni Lola Alvina mo. Pero bad ‘yon. Huwag kang hahawak ng kutsilyo, Anak. Masusugatan ka.”Bagsak ang mukha at malungkot ang mga mata na tumango ang bata. Naawa siya kaya gustong-gusto niyang sabihin na magiging maayos din ang lahat. Subalit paano niya masasabi iyon kung alam niyang wala namang kasiguraduhan?“Mama, gusto ko na pong umuwi. Ayoko na po ng maraming toy. Ayoko na po na maglaro nang maglaro rito. Mas gusto ko na pong umuwi kay
Read more