บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 311 - บทที่ 320

เหวินเหยียนโจวมองเธออย่างเย็นชา "ไม่ใช่ว่าคุณจะจ่ายค่ารถให้ผมเหรอ?"　　โหลวฉางเยว่กัดฟัน เหวินเหยียนโจวไม่ขับรถอย่างช้า ๆ อีกต่อไป ทันทีที่เหยียบคันเร่งและหักโค้งเลี้ยวตรงทางโค้ง โหลวฉางเยว่ไม่ทันระวังร่างกายทั้งหมดก็กระแทกกับประตูรถและถูกเข็มขัดนิรภัยรั้งกลับไปที่นั่ง　　"......" แม้ว่าจะกระแทกไม่เจ็บ แต่เธอก็รู้สึกจุกมาก ตาขาวมีเส้นเลือดฝอยหลายเส้นขึ้นมา และมองที่ชายผู้นั้นอย่างโกรธชัง　　เหวินเหยียนโจวจับพวงมาลัยแน่น ความเร็วรถช้าลง น้ำสียงไม่ค่อยดีนัก "ทําไมเมื่อก่อนถึงไม่รู้ว่าคุณอารมณ์เสียง่ายขนาดนี้? ตามใจคุณก็ไม่ได้ ต่อต้านก็ไม่ได้"　　คำพูดนี้ถ้าพูดออกมาจากปากคนอื่น เหมือนเป็นความรู้สึกตามใจจริง ๆ "ไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้" "ต้องทำยังไงคุณถึงพอใจ" "คุณทำให้ผมหมดหนทางจริง ๆ "　　แต่เขาคือเหวินเหยียนโจว　　ดังนั้นโหลวฉางเยว่รับรู้เพียงว่าเขาไม่มีความอดทน　　นิสัยของโหลวฉางเยว่เป็นแบบนี้ ปกติเธอเงียบและอดทน สามารถเผชิญกับทุกอย่างได้　　แต่เมื่อรู้สึกร่างกายไม่สบาย อารมณ์ก็จะขึ้นง่าย มันมักจะเผยออกมาตอนเธออ่อนแอ เช่น ครั้งนั้นที่เมืองสุ่ยเฉิง เธอไม่ได้กินข้าวหลายมื้อจนหิวแสบกระเพาะ

โหลวฉางเยว่นอนหลับสนิทมาก เธอตื่นขึ้นมาในตอน 7 โมงกว่าของวันที่สอง 　นี่เป็นห้องผู้ป่วยเตียงคู่ เธอดึงม่านมากั้นอยู่ตรงกลางระหว่างเตียงข้าง ๆ แต่ก็ยังได้ยินเสียงครอบครัวที่อบอุ่นของเตียงผู้ป่วยฝั่งนั้น ในทางกลับกันฝั่งเธอนั้นเงียบสงบมาก　　เหวินเหยียนโจวกลับไปแล้ว　　ไม่รู้ว่าไปตั้งแต่ตอนไหน น่าจะเมื่อคืนที่ผ่านมา　　โหลวฉางเยว่ก็ไม่อยากที่จะคิดว่าเหวินเหยียนโจวจะลดศักดิ์ศรีมาอยู่เป็นเพื่อนเธอที่โรงพยาบาล　　ฤดูหนาวที่หนาวเหน็บในเมืองซีเฉิง แง้มหน้าต่างออกเล็กน้อย ลมยามเช้าพัดเข้ามาเบา ๆ เตียงของเธอติดกับหน้าต่าง และรู้สึกเย็นเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะมุดตัวขดลงในผ้าห่ม　　โหลวฉางเยว่รู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อยและร่างกายของเธอมีอาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อหลังจากไข้ลดลง　　เธอกะเวลาว่าเสิ่นไหชินน่าจะตื่นแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์และโทรไป　　และเขาก็รับสายหลังจากนั้นไม่นานจริง ๆ 　　โหลวฉางเยว่ไอเล็กน้อยและพูดว่า "ประธานเสิ่น เรื่องตระกูลเฮ่อ เมื่อคืนฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว"　　"อืม เกิดอะไรขึ้น?"　　โหลวฉางเยว่รายงานแบบรวบรัด แน่นอนว่าเว้นเรื่องที่พบเหวินเหยียนโจวและเนี่ยเหลียนอี้ที่บ้านของตระกูลเ

โหลวฉางเยว่ให้น้ำเกลือเสร็จเพิ่งจะแปดโมงกว่าๆ เธอนอนแน่นิ่งคนเดียวอยู่ในโรงพยาบาลไม่เป็นอันทำอะไร เลยอยากออกจากโรงพยาบาลและกลับไปที่โรงแรม เพื่อเตรียมตัวออกไปบริษัทบ่ายนี้　พอยกผ้าห่มออกมาก็ได้ยินหางเสียงแว่วมาจากประตูเป็นเสียงที่ดูจีบปากจีบคอและโหยหามาก "ที่รัก..." 　　　เปลือกตาโหลวฉางเยว่กระตุกและรู้สึกไม่ค่อยดีเล็กน้อย ชะโงกหน้ามองจากหลังม่าน พบว่าเป็นหลิวเยี่ยน!　　หลิวเยี่ยนมองเธอในทันทีและยิ้ม "เลขาโหลวคุณตื่นแล้วเหรอ? พอดีผมเอาอาหารเช้ามาให้ กินในขณะที่ยังร้อนอยู่สิ"　　หลิวเยี่ยนถือถุงเล็ก ๆ ที่อยู่ในมือวางไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ "ไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร เลยซื้อมาเยอะ คุณเลือกเอานะ"　　โหลวฉางเยว่จ้องมองเขา ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ "ประธานหลิวจะรู้ได้ยังไงว่าฉันเข้าโรงพยาบาล?"　　เสิ่นไหชินบอกเขาเหรอ? เธอก็ไม่ได้บอกเสิ่นไหชินว่าเธออยู่โรงพยาบาลไหนห้องไหน เขาจะหาแม่นยขนาดนี้ได้อย่างไร?　　หลิวเยี่ยนที่มาแต่เช้า แต่กลับใส่ชุดสูทและรองเท้าหนัง เสื้อผ้าเรียบร้อย และดวงตาเปล่งประกายสีพีชคู่นั้นมันง่ายที่จะเปลี่ยนมาเป็นความรักที่ลึกซึ้งต่อเธออย่างง่ายดาย　　"ร่างกายคุณป่วย แต่หัวใจผมเจ็บ ผมรู้สึกถึงมัน

พอเขาพูดถึงเรื่องคฤหาสน์ลอฟฟี่ ฮิลล์ วิลล่า โหลวฉางเยว่ก็รู้สึกถึงลมหนาวของหน้าต่างที่ไม่ได้ปิดพัดเข้ามา และทะลุเข้าไปในกระดูกของตัวเอง ทั้งเจ็บทั้งปวด　　นั่นเป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกถึงความหยาบคายและความโหดร้ายของเหวินเหยียนโจวที่มีต่อเธอ จากนั้นเธอก็ฝันร้ายอีกครั้ง　　ฝันว่าเหวินเหยียนโจวมาหาเธอเพื่อคิดบัญชีที่เธอทิ้งเขาไป เขาต้องการให้เธอเปลื้องเสื้อผ้าออกทั้งหมด เธอตื่นขึ้นจากความฝันพบว่าเพิ่งจะแค่ตีสามเท่านั้น แต่เวลานี้เธอนอนไม่หลับแล้ว เธอตื่นตระหนกและเจ็บปวดหัวใจมาก　　ครั้งนี้เธอป่วยอย่างกะทันหัน นอกจากการเปลี่ยนสถานที่ที่ไม่คุ้นชินและความตรึงเครียดจากการทํางาน จะไม่ให้เป็นเหตุให้ไม่กังวลมากมายขนาดนี้ได้ไงเธอยังเจ็บคออยู่ พูดอย่างลําบากว่า "......สองเรื่องนี้ สามารถเปรียบเทียบกันได้ไหม?"　　เหวินเหยียนโจวเห็นสีหน้าของเธอซีดกว่าเมื่อคืน แต่ไม่ได้พูดออกไป　　โหลวฉางเยว่กลั้นหายใจ ดึงมือตัวเองอย่างแรงกลับมา และกรอกรหัสผ่านให้เสร็จ จากนั้นสองแสนบาทก็ได้โอนออกไป　　เธอพูดด้วยเสียงแข็งว่า "ประธานเหวินรับมันไว้เถอะค่ะ"　　เหวินเหยียนโจวไม่ได้พูดอะไร　　โหลวฉางเยว่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะ

หลังจากเซวียเสี่ยวรู้สึกถึงความอัปยศอดสู สีหน้าของเขาก็แดงก่ำ "ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแกล้ง เป็นเธอ......"　　หลิวเยี่ยนพูดว่า "อืม คุณไม่ได้ทำ แต่ผมเป็นคนจ่ายอาหารมื้อนี้ งั้นผมมีสิทธิ์ที่จะเลือกไม่เลี้ยงใคร ตอนนี้ผมก็ไม่อยากเลี้ยงคุณ รบกวนคุณกลับไปก่อนได้ไหม? คุณขวางหูขวางตาผมจริง ๆ "　　"......" 　　เมื่อถูกไล่เช่นนี้ ไม่ว่าเซวียเสี่ยวจะหน้าด้านขนาดไหนก็ไม่สามารถอยู่ต่อไปได้ เธอจ้องมองโหลวฉางเยว่ด้วยความแค้นและไม่พอใจ　　สีหน้าโหลวฉางเยว่ซีดเซียว　　ในที่สุดเซวียเสี่ยวก็จากไป　　หลิวเยี่ยนเดินไปหาโหลวฉางเยว่　　โหลวฉางเยว่รู้ว่าเขากําลังช่วยเธออยู่ ไม่รู้ว่ามาดีหรือร้าย แต่เธอก็ขอบคุณจากใจจริง "ขอบคุณประธานหลิวนะคะ แต่คุณไม่จําเป็นต้องทําแบบนี้"　　"ไม่ได้ ใครกล้ารังแกคุณ ผมก็จะรังแกคนนั้นกลับ" หลิวเยี่ยนหัวเราะและหันไปพูดกับทุกคนว่า "วันนี้ทุกคนกิน ดื่มอย่างสบายใจได้เลย เลขาโหลวของพวกคุณเลี้ยงเอง ผมคือคนที่จีบเลขาโหลวอยู่ ผมจ่ายเอง"　　โหลวฉางเยว่ "......"　　เขานี่จริง ๆ เลย แสดงตัวตนของตัวเองได้ทุกที่ทุกเวลา——บุคคลที่กำลังตามจีบเธออยู่　　......　　"ประธานเหวินเหรอ?" ลูกค้าที่อยู่ข