บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 291 - บทที่ 300

หลิวเยี่ยนยังจำได้ว่าโหลวฉางเยว่เคยสวมชุดกี่เพ้าแบบประยุกต์สีเขียวอ่อนบนเรือสำราญเธอติดกิ๊บติดผมแล้วเดินขึ้นบันได พลิ้วไหวราวกับกิ่งวิลโลว์ที่ถูกลมพัดมาริมฝั่งแม่น้ำแยงซีในเดือนมีนาคมทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าความสนใจในตัวเธอน่าจะอยู่ที่ตรงนั้นตั้งแต่นั้นมาโหลวฉางเยว่พูดอย่างใจเย็น “ถ้าประธานหลิวต้องการสั่งอะไรล่ะก็ น่าจะส่งมอบให้ผิดคนแล้วล่ะค่ะ”หลิวเยี่ยนพูดขึ้นเองว่า “ผมรู้จักอาจารย์ที่ทำชุดกี่เพ้าเก่งมากๆอยู่ กลับไปผมจะสั่งชุดกี่เพ้าสีนี้แล้วส่งให้คุณนะ คุณใส่ไซส์อะไร? หรือม่ก็วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ผมจะพาคุณไปพบอาจารย์คนนั้น ตัดกี่เพ้าถ้าไปด้วยตัวเองจะดีกว่านะ”“……”โหลวฉางเยว่ค้นพบว่าหลิวเหยียนมีความสามารถอันทรงพลังมาก กล่าวคือ เขาเพียงฟังสิ่งที่เขาอยากได้ยินเท่านั้น และพูดเฉพาะสิ่งที่เขาต้องการจะพูดเท่านั้นเธอเคยเห็นผู้ชายที่ครอบงำเหมือนเหวินเหยียนโจว และเธอเคยเห็นผู้ชายที่สุภาพเหมือนเสิ่นซู่ชิน แต่คนที่ไร้ยางอายแบบนี้ เธอก็ได้รับประสบการณ์จากหลิวเยี่ยนแล้วล่ะโหลวฉางเยว่ไม่สามารถอยู่กับเขาได้อีกต่อไป จึงตอบกลับไปว่า “ขออภัยค่ะ ประธานหลิว ฉันต้องไปเข้าห้องน้ำค่ะ”แล้วรีบเ

งานเลี้ยงพระจันทร์เต็มดวงของตระกูลเหอจัดขึ้นที่บ้าน และวิลล่าทั้งหลังก็มีแสงสว่างสดใสทั้งภายในและภายนอกโหลวฉางเยว่และเสิ่นซู่ชินออกจากห้องจัดเลี้ยงแล้วไปที่สวน เสิ่นซู่ชินรู้สึกว่าลมแรงนิดหน่อย โหลวฉางเยว่สวมแค่ชุดราตรี เขากลัวว่าเธอจะป่วยเป็นหวัด “คุณเองก็ได้ทักทายผู้เฒ่าเหอแล้ว คุณจะกลับไปก่อนก็ได้ ผมจะพาคุณกลับเอง”โหลวฉางเยว่ส่ายหัว “รอสักพักดีกว่าค่ะ งานเลี้ยงยังไม่ถึงครึ่งงานเลย”แม้ว่าเธอจะจากไปตอนนี้ก็ไม่มีใครสนใจ แต่เธอก็เคยชินกับการมีน้ำใจและสุภาพโดยไม่ทิ้งข้อบกพร่องไว้ให้ถูกวิพากษ์วิจารณ์เสิ่นซู่ชินยื่นมือออก กระชับเสื้อคลุมที่เธอสวมให้แน่น แล้วขยับไปรอบๆ ตามทิศทางลมเพื่อปกป้องเธอจากลมเขาลดสายตาลงเพื่อมองดูใบหน้าของเธอที่ถูกปกปิดไปด้วยเครื่องสำอาง และถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ดูเหมือนคุณจะเหนื่อยมาก คุณทำงานหนักเกินไป จนไม่มีเวลาพักผ่อนเลยเหรอ? ”“ฉันเพิ่งเข้าทำงานที่บริษัท ฉันยังไม่คุ้นเคยกับมัน ฉันเลยยุ่งนิดหน่อย ยิ่งคุ้นเคยมันก็ยิ่งง่ายขึ้น” โหลวฉางเยว่ไม่สนใจ เธอยอมรับแรงกดดันและงานประเภทนี้ได้เสิ่นซู่ชิน “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องใส่ใจสุขภาพของตัวเองด้วย ผมจะไปหาพี่ร

โหลวฉางเยว่ได้ยินไม่ชัดจึงหันกลับมา “ประธานเหวินพูดว่าอะไรนะคะ?”ห้องมีระบบทำความร้อนใต้พื้นเพียงพอ เหวินเหยียนโจวถอดเสื้อสูทออกแล้วพาดไว้บนแขน เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อกั๊กขนสัตว์สีเทาเข้มเขาสวมปลอกแขนและแขนของเขาถูกพันเข้ากับส่วนโค้งของกล้ามเนื้อ แสดงให้เห็นทั้งความสง่างามและความดุร้ายระยะห่างใกล้ขนาดนี้ คำพูดของเขาก็ไม่ได้คลุมเครือ เธอต้องฟุ้งซ่านแค่ไหนถึงจะไม่ได้ยินที่เขาพูด เหวินเหยียนโจวรู้ว่าเธอไม่ต้องการพูดต่อ เขาจึงพึมพำว่า “เปล่า”โหลวฉางเยว่ยังคงมองฝาแฝดต่อไปอืม เธอไม่อยากจะต่อประโยคกับเขาจริงๆเธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เหวินเหยียนโจวถึงพูดแบบนั้น?ลูกคนนั้นของพวกเขา ต่อให้จะไม่ได้แท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาก็คงจะไม่ยอมให้เธอคลอดลูกคนนี้ออกมาแน่ – เรื่องนี่ ครั้งนั้นที่เธอปวดประจำเดือน แต่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นการแท้ง เขาได้ให้คำตอบกับเธอแล้วเธอยังไม่อยากคุยเรื่องลูกกับเขา มันแปลกมาก และมันก็ไม่ได้มีความหมายใดๆเลยฝาแฝดทั้งสองนอนหลับอย่างสงบ โหลวฉางเยว่ก้มลงมองดูพวกเขา ทันใดนั้น เด็กคนหนึ่งก็เริ่มร้องไห้ โหลวฉางเยว่ตกตะลึง จากนั้นเด็กอีกคนก็เริ่มร้องไห้ตามโหลวฉาง

“ประธานเหวินคะ เราจบกันแล้ว ฉันเข้าใจว่าเป็นเพราะฉันจากมาแบบกะทันหัน คุณเลยจึงลังเลเล็กน้อย แต่นี่มันก็ผ่านมานานมากแล้วนะคะ คุณควรยอมรับความจริงข้อนี้ได้แล้วค่ะ ไม่ควรมารบกวนฉันอีก...คุณเบื่อที่จะนอนกับรองเท้าพังๆนี้แล้วนะคะ”เขาบอกว่าเขานอนจนเบื่อแล้ว รองเท้าพังๆนี้ เขาก็เป็นคนพูดเช่นกันเหวินเหยียนโจวก้าวไปยังทิศทางของเธอพวกเขาอยู่ในลานจอดรถซึ่งไม่สว่างมากนัก ใบหน้าของเขาเบลอ และอารมณ์ของเขาก็เช่นกัน “พูดสิ พูดต่อไป ยังมีอะไรอีก ผมพูดอะไรกับคุณอีก”โหลวฉางเยว่คิดอยู่ครู่หนึ่ง มันมีมากเกินไป “ไม่ชอบ ไม่ควรค่าที่จะได้รับมัน ไม่มีใครสั่งสอน เป็นคนง่าย...... ”แม้เป็นเพียงแค่พูดซ้ำถึงความคิดเห็นที่เขาเคยพูด ก็ทำให้หัวใจของเธอรู้สึกแน่นจนปวดร้าวไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะนิ่งเฉยต่อการถูกดูถูกเช่นนี้ได้“ประธานเหวินคะ คุณสามารถมีความบันเทิงมากมายได้ อยากได้ผู้หญิงแบบไหน แค่คุณยกมือขึ้นก็มีคนมาหาคุณแล้ว แต่สำหรับฉันแค่แบกครอบครัวไว้บนบ่าเพื่อความอยู่รอด ฉันใช้ความพยายามทั้งหมดที่ฉันมีแล้ว ฉันไม่สามารถเล่นกับคุณต่อได้จริงๆ”โหลวฉางเยว่ก้มศีรษะลง โดยไม่ได้มองหน้าเหวินเหยียนโจว และไม่ให้เ

โหลวฉางเยว่ไม่รู้ว่าเหวินเหยียนโจวหมายถึงอะไรแต่การส่งดอกไม้นั้นสามารถชดเชยอะไรให้กับเธอเหรอ?เธอจ้องมองที่การ์ดในมือของเธอ พิมพ์คำว่า "เหวิน" แล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะมองเห็นชื่อที่เขียนด้วยลายมือของชายคนนั้นเป็นคำเชิงกลเธอเคยเป็นเลขาของเขาและเคยเห็นเขาเซ็นชื่อในสัญญานับครั้งไม่ถ้วน ลายมือของเขาสวย ลื่นไหล มีพลังและทรงพลังในช่วงที่เธอรักเขามากที่สุด ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็ชื่นชมและเงยหน้าขึ้นมองเขา เมื่อเธอไม่มีอะไรทำ เธอจะเลียนแบบเขา เขียนบนกระดาษขาว เหวินเหยียนโจว เหวินเหยียนโจว...ขีดทีละขีด เขียนอย่างระมัดระวังมากเขาเคยเห็นมันครั้งหนึ่งด้วยซ้ำ เขาเลิกคิ้วด้วยความสนใจและเธอก็เขินอายมาก จนเธอรีบปิดเอกสารพร้อมกับก้มหัวลงและไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาที่เย็นชาและหยอกล้ออย่างคลุมเครือซึ่งทำให้หูของเธอแดงด้วยความเขินอาย “……”โหลวฉางเยว่ควรจะเฉยเมยหรือมึนงงตอนนี้ถึงจะถูกต้อง ทำไมคิดถึงสิ่งเหล่านี้แล้ว รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ บนร่างกายอีกครั้งเธอใส่การ์ดกลับเข้าไปในช่อดอกไม้ จากนั้นถือดอกไม้เดินไปที่หน้าประตูบริษัท เปิดถังขยะแล้วโยนมันลงไปด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ต้องขอบคุณหลิวเยี่ยนที่ทำใ