บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 281 - บทที่ 290

“ฉันก็ไม่รู้” ซู่ซู่กล่าว “ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้นึกเสียใจอะไร ฉันแค่รู้สึกเศร้านิดหน่อย บ่มเพาะหัวใจของเขามาตั้งหลายปี แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นมาได้เลย มันไม่ง่ายเลยที่จะทำเรื่องแบบนี้ เสียเปรียบให้คนอื่นแล้ว”โหลวฉางเยว่กล่าวว่า “ลองมองย้อนกลับไปหลังจากผ่านไประยะหนึ่งไม่ก็สักสองสามปี บางทีพอถึงตอนนั้นแล้วเธออาจจะเข้าใจบางอย่าง จะรู้สึกเสียใจหรือไม่เสียใจที่มีผู้ชายคนนี้ในชีวิตของเธอ”ซู่ซู่ยิ้ม “อืม”เมื่อยืนไกลออกไปจึงจะมองเห็นภูเขาได้ชัดเจน หลายๆอย่างต้องให้เวลาในการทบทวนจึงจะรู้ว่าถูกหรือผิดซู่ซู่สงบลงมาก และเริ่มอยากรู้อยากเห็น “ทำไมเธอไม่ถามฉันว่านายน้อยคนไหนของตระกูลเสิ่นที่หมั้นกับฉันล่ะ? ”โหลวฉางเยว่ “เสิ่นซู่ชินล่ะมั้ง”ก่อนหน้านี้ในสุ่ยเฉิง เหวินเหยียนโจวบอกเธอว่าเสิ่นซู่ฉินมีคู่หมั้นแล้วเธอยังเคยถามเสิ่นซู่ชิน และเสิ่นซู่ชินก็ยอมรับแล้วด้วย แต่ยังอธิบายด้วยว่าเขาและฝ่ายหญิงไม่มีเจตนาเช่นนั้น และผู้หญิงคนนั้นสนิทกับพี่ชายของเขามากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาแบบนี้ก็ใช่แล้วไม่ใช่รึไง?ซู่ซู่พยักหน้าตามที่คาดไว้มีเสียงหัวเราะที่เล็ดลอดออกมาจากตัวอาคาร

กลางคืนสิ้นสุดลงและก็ถึงรุ่งเช้าโหลวฉางเยว่นอนไม่หลับเกือบทั้งคืนเธอเปิดหูของเธอไว้เพื่อฟังสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอก และได้ยินว่าเหยียนโจวยังไม่กลับมาใบหน้าของโหลวฉางเยว่ดูแย่มาก และเธอก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเมื่อมองแค่แวบเดียว แต่เธอไม่ได้แต่งหน้า ไม่จำเป็นต้องแสดงต่อหน้าใคร ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่ทำตัวสบายๆเท่านั้นเธอไปที่ร้านอาหารเพื่อหาอะไรกิน แล้วก็อยู่ข้างนอกสักพักแขกออกจากคฤหาสน์ทีละคน เพราะวันหยุดสองวันได้สิ้นสุดลงแล้ว โหลวฉางเยว่ไม่เห็นเหวินเหยียนโจว และเขาไม่ได้ติดต่อเธอ แน่นอนว่าเธอจะไม่ไปหาเขาหลังอาหารกลางวัน หากเขายังไม่ปรากฏตัว โหลวจางเยว่ก็จะไม่สนเขา และเดินกลับไปที่ห้องเพื่อเก็บข้าวของ เตรียมนั่งแท็กซี่กลับเมืองทันทีที่เธอเดินออกจากคฤหาสน์ ก็มีรถมาจอดข้างเธอโหลวฉางเยว่คิดว่าตัวเองกำลังขวางทางของอีกฝ่าย จึงก้าวออกไปหน้าต่างรถถูกลดระดับลง หลิวเยี่ยนวางศอกของเขาไว้ที่ขอบหน้าต่าง ยกริมฝีปากขึ้นแล้วถามว่า “เลขาโหลวจะออกไปคนเดียวเหรอ? ”โหลวฉางเยว่หยุดชั่วคราว “ประธานหลิว”หลิวเยี่ยนทำท่าทำทาง “ขึ้นรถ ผมจะไปส่งคุณเอง”โหลวจางเยว่ปฏิเสธอย่างใจเย็น “ฉันไม่กล้า

คุณผู้หญิงเหวินตอนนี้ดูประหลาดใจ“เป็นเหยียนโจวที่ปล่อยพ่อของหนูเหรอจ๊ะ? ฉันฝากเรื่องนี้ให้ลูกน้องจัดการ วันนั้นหนูโทรมาบอกฉันว่าพ่อของหนูได้รับการปล่อยตัวแล้ว ฉันคิดว่าคนของฉันเป็นคนจัดการเรื่องนี้ซะอีก”โหลวจางเยว่พูดเสริมเธอ “บางทีลูกน้องอาจจะกำลังต่อต้านเจตจำนงก็ได้นะคะ”“เมื่อฉันกลับไปฉันสั่งสอนพวกเขาอย่างแน่นอน” คุณผู้หญิงเหวินกล่าวต่อ “แต่เป็นเช่นนี้ เหยียนโจวก็มีหนูอยู่ในใจหนิจ๊ะ แล้วทำไมหนูถึงไม่อยากกลับไปทำงานกับเขาล่ะ? ”โหลวฉางเยว่ไม่ได้อธิบายมากนัก แค่พูดว่า “คุณป้าคะ หนูต้องการความช่วยเหลือจากคุณป้าแค่เรื่องเดียวเท่านั้น”คุณผู้หญิงเหวินดูหมดหนทางและพูดอย่างเสียใจ “เห้อ......ก็ได้จ่ะ ฉันเคารพการตัดสินใจของหนูนะ บังเอิญพอดีที่เหล่าเหวินพูดในตอนเช้าว่าเพื่อนในครอบครัวคนหนึ่งเสียชีวิต เขาควรจะไปแสดงความเสียใจด้วยตนเอง แต่ตอนนี้เขาสุขภาพไม่ดี เราน่าจะขอให้เหยียนโจวไปแทน เนื่องจากอยู่ในเมืองจิงเฉิง เขาก็น่าจะไม่สามารถกลับมาได้ภายในสองสามวันนี้จ่ะ”ในที่สุดโหลวฉางเยว่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ขอบคุณค่ะคุณป้า”……โหลวฉางเยว่ออกจากร้านน้ำชายามบ่ายแล้วนั่งแท็กซี่กลับไปที่

คนขับอยู่ข้างหน้าแทบไม่ได้บังคับรถเลย คำพูดแบบนี้คุณหนูยังกล้าพูดกับประธานเหวินได้......เปลือกตาของเหวินเหยียนโจวก็ลดลงเช่นกัน และดวงตาที่แคบลงก็มีสัญญาณเตือนเช่นกันเจียงซู่โม่เลือกที่จะเพิกเฉยต่อมันโดยสิ้นเชิงเธอคิดกับตัวเองและพูดต่อ “เลขาโหลวเป็นแค่คนคนหนึ่ง และคนคนหนึ่งนี้ก็จะมีอารมณ์และความรู้สึกเป็นของตัวเอง ต่อให้พี่จะมีแมวหรือสุนัข ถ้าพี่เอะอะก็ทุบตีมัน ดุมัน และไม่ให้อาหารมันทุกครั้ง พวกมันทุกตัวก็ต้องการอยากจะหนีกันทั้งนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมนุษย์เลย”“พี่ต้องให้ความเคารพขั้นพื้นฐานกับเธอ และทำให้เธอรู้สึกว่าเธอมีบุคลิกที่เป็นอิสระในสายตาของพี่ เพื่อที่เธอจะได้ละทิ้งการที่เธอปฏิเสธพี่...... ฉันพูดจริงนะ พี่ชาย พี่ใช้การบังคับและการจูงใจเพื่อบังคับให้ผู้หญิงมาอยู่ข้างพี่ได้ ก็ไม่ได้แปลว่าพี่จะเก่งกาจอะไร แต่ถ้าเธอเต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างพี่โดยไม่มีข้อแม้ใดๆได้ นั่นถึงจะบอกได้ว่าพี่เก่งกาจแค่ไหนต่างหาก”จู่ๆ เหวินเหยียนโจวก็นึกถึงโหลวฉางเยว่เมื่อก่อนได้หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ถามขึ้นว่า “ถ้าเธอเก่งขนาดนี้ ทำไมเธอถึงยังโง่กับเสิ่นไหชิงมาตั้งหลายปีขนาดนี้ล่ะ? ”เจี

“คุณมองหาอะไรอยู่?” จู่ๆหลิวเยี่ยนก็ถามขึ้น เขาสังเกตเห็นอารมณ์ของโหลวฉางเยว่โหลวฉางเยว่ถอนสายตา “ไม่มีอะไรค่ะ”หลิวเยี่ยนหยิบค็อกเทลจากโต๊ะข้างๆ ส่งให้เธอ “หากคุณกำลังมองหาประธานเหวิน เขาจะต้องมาคืนนี้แน่นอน”“คุณเสิ่นขอให้ฉันมาแสดงความยินดีกับผู้เฒ่าเหอ ฉันแค่กำลังตามหาว่าเธออยู่ที่ไหน” โหลวฉางเยว่พูดอย่างใจเย็น แล้วปฏิเสธเครื่องดื่มของเขา “ประธานหลิวบริการตัวเองก็พอค่ะ”หลิวเยี่ยนดูเจ็บปวดและถอนหายใจ “ทำไมคุณถึงปฏิเสธผมแม้กระทั่งค็อกเทลแก้วเดียว? สรุปแล้วผมมีจุดไหนที่ไม่เข้าตาเลขาโหลวเหรอครับ? หรือว่าผมหล่อไม่พอเหรอ? หรือว่าผมตามจีบคุณไม่มากพอ? ”“ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมจู่ๆ ประธานหลิวถึงสนใจฉันขนาดนี้? ”หลิวเยี่ยนกล่าวว่า “เพราะงั้น คุณจึงไม่ควรทิ้งดอกไม้ที่ผมให้คุณไปไง มีจดหมายที่ผมเขียนเป็นการส่วนตัว ถ้าคุณอ่าน คุณจะรู้ว่าทำไมผมถึงชอบคุณ”โหลวฉางเยว่หยุดชะงักชั่วครู่ แล้วหันกลับมามองเขารูปร่างหน้าตาของหลิวเยี่ยนก็ดีมากเช่นกัน ดวงตาลูกพีช จมูกโด่ง ริมฝีปากบางที่ยิ้มตลอดเวลา ตัวสูงและขายาว และเขาดูหล่อมากเมื่อสวมชุดสูทถึงกระนั้นเขาก็ยังคงทำให้ผู้คนรู้สึกไม่ดีไม่ชอบ