บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 331 - บทที่ 340

มีเหวินเหยียนโจวคุมสถานการณ์อยู่ ความร่วมมือระหว่างโหลวฉางเยว่และรองประธานหูอาจกล่าวได้ว่าราบรื่น และเวลาในการลงนามก็เสร็จสิ้นภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงโหลวฉางเยว่หยิบแก้วไวน์ขึ้นมา “ฉันขอดื่มให้กับประธานเหวินและประธานหูค่ะ ฉันหวังว่าเราทั้งสามคนจะมีโอกาสร่วมมือกันในอนาคตนะคะ”เหวินเหยียนโจวหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วเคาะที่โต๊ะเบาๆ เพื่อถือว่าได้ดื่มอวยพรแล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับโหลวฉางเยว่อีก รองประธานหูกลัวว่าเหวินเหยียนโจวจะโกรธเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ เขาจึงยกย่อปอปั้นเขาทุกวิถีทางปกติเหวินเหยียนโจวเองก็มีทัศนคติที่ไม่แยแสอยู่แล้วเมื่อโหลวฉางเยว่เห็นว่าไม่มีที่ไหนที่ต้องการเธอแล้วในตอนนี้ เธอจึงพูดกับผู้ช่วยของเธอ แล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำหลังจากที่เธอเข้าห้องน้ำเสร็จ เธอก็ออกมา และเห็นเนี่ยเหลียนอี้ยืนอยู่หน้ากระจก กำลังเติมหน้าของเธออยู่เธอหลับตาแล้วเดินไปล้างมือ หยิบกระดาษอีกแผ่นมาเช็ดมือ แล้วกลับไปงานเลี้ยงเนี่ยเหลียนอี้ปิดตลับคุชชั่น “ฉางเยว่ ดูเหมือนว่าเธอยังไม่ได้ขอบคุณฉันเลยนะ”โหลวฉางเยว่หันกลับมา “หืม? ฉันควรจะขอบคุณคุณเนี่ยเรื่องอะไรเหรอคะ? ”เ

——แน่นอนว่าไม่ใช่แต่โหลวฉางเยว่แค่อยากจะลงจากตักของเหวินเหยียนโจวก่อนเห็นได้ชัดว่ามือของเขายื่นออกไปพันรอบเอวของเธอ จับเธอไว้จนเธอขยับตัวไม่ได้โหลวฉางเยว่ได้กลิ่นเหมือนหิมะบนชายคนนั้นอีกครั้ง และเม้มริมฝีปากของเธอ เธอไม่ยอมแพ้ และใช้กำลังเพื่อที่จะลุกขึ้นจากเขา ทั้งสองคนกำลังแข่งขันกันอย่างเงียบๆรถแกว่งไปมาเล็กน้อย หากมองเข้ามาแวบแรกก็อาจทำให้ดูเหมือนว่ากำลังทำอะไรบางอย่างกันอยู่......เหอชิงซึ่งอยู่แถวหน้ารู้สึกว่าตอนนี้เขาควรอยู่ใต้ท้องรถมากกว่า ไม่ใช่อยู่ในรถ......อาจเป็นเพราะรถของพวกเขาจอดอยู่กับที่นานเกินไปและมีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ คนเฝ้าประตูเสมือนดั่งฝันจึงลังเลที่จะเข้ามาตรวจสอบ เคาะกระจกรถ และเข้าไปดูใกล้ๆ“สวัสดีครับ……”บนรถไม่มีฟิล์มแบบส่วนตัว ถ้าเข้าไปใกล้จะมองเห็นข้างในได้ทันทีว่ามีชายและหญิงนั่งทับกันอยู่เหวินเหยียนโจวมองดูด้วยสายตาเย็นชา และทันใดนั้นคนเฝ้าประตูก็รู้สึกหนาวสั่นในลำคอ ราวกับว่าเขาถูกดาบฟาด และเขาก็ถอยหลังอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ“ขะ ขอโทษครับ! ”โหลวฉางเยว่พบโอกาส จึงผละตัวออกจากมือของเหวินเหยียนโจว แล้วรีบไปนั่งที่อื่นอย่างรวดเร็ว และผ

โหลวฉางเยว่ขมวดคิ้ว เธอเป็นหนี้เขาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายอย่างงั้นเหรอ? เขากำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรกัน?พวกเขาอยู่โรงเรียนเดียวกันจริงๆ แต่เธอได้ยินชื่อเขาแค่ตอนมัธยมปลาย และไม่เคยพบเขาเลยสักครั้ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาเลย เธอจะติดหนี้อะไรเขาได้ยังไง?อาการกลับมาอีกแล้วเหรอ? เมื่อก่อนเอาแต่บอกว่าเธอเป็นหนี้เขา แต่เธอเป็นหนี้อะไรเขากันแน่?โหลวฉางเยว่คิดเช่นนั้นและถามแบบนั้นออกไป โดยมองดูชายคนนั้นอย่างจริงจังเพื่อรอคำตอบจากเขาริมฝีปากบางของเหวินเหยียนโจวนั้นเรียวบางเหมือนใบวิลโลว์ แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ปล่อยมือเธอ ปลดเข็มขัดนิรภัยด้วยใบหน้าเย็นชาแล้วออกจากประตูรถจากฝั่งของเขาเขาเดินเข้าไปในร้านอาหารส่วนตัวโดยไม่สนใจเธอ“……”น่าสงสัยชะมัด......โหลวฉางเยว่ถอนหายใจก่อนจะตามเขาไปตอนนี้ก็เวลาสี่ทุ่มกว่าๆแล้ว เวลาอาหารเย็นก็ได้ผ่านไปแล้ว ร้านอาหารเลยไม่ค่อยมีลูกค้ามากนัก เหวินเหยียนโจวเดินตรงไปที่โต๊ะตรงหัวมุม และพนักงานเสิร์ฟก็นำเมนูมาทันทีเหวินเหยียนโจวไม่ได้ดูด้วยซ้ำ “เอามาทั้งหมด" กล่าวคือเขาต้องการทุกจานเมื่อโหลวฉางเยว่เข้ามาและได้ยินสิ่งนี้ คิ้วของเธอก็ย่นโดยไม่สมัครใจ

โรงเรียนมัธยมที่เธอเข้าเรียนเป็นหนึ่งในโรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดในเมือง มีเด็กๆจำนวนมากที่จากครอบครัวที่ร่ำรวยเข้าเรียนที่นั่น เป็น “โรงเรียนหัวกะทิ” โหลวฉางเยว่สามารถเข้าเรียนได้เนื่องจากผลการเรียนดีเยี่ยมของเธออีกทั้งยังมีนายน้อยและคุณหนูจากตระกูลร่ำรวยมากขึ้น ชีวิตจึงค่อนข้างอู้ฟู่มากกว่าปกติ วันนี้นายน้อยท่านนี้ได้อุปถัมภ์อุปกรณ์กีฬาจำนวนหนึ่ง และพรุ่งนี้ก็มีคุณหนูท่านนั้นจะอัพเกรดเปียโนในห้องเรียนเปียโนและบางครั้งก็มีคนเชิญครูและนักเรียนทุกคนของโรงเรียนมาดื่มน้ำชายามบ่ายทุกวัน ทุกๆวันพวกเขาจะเสิร์ฟชานมหรือของหวานจากแบรนด์ดัง โหลวฉางเยว่มีน้ำหนักเพิ่มขึ้นหลายกิโลจากการรับประทานของพวกนั้นเมื่อเทียบกับของฟุ่มเฟือย โหลวฉางเยว่ทอดถอนใจและพูดด้วยความรู้สึกที่แท้จริง การกินเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ที่สุด พวกเขาทานอาหารเที่ยงกันเร็วเกินไป โรงเรียนเลิกตอนบ่าย สี่ห้าโมงก็จะรู้สึกหิวมากแต่ลืมไปแล้ว ว่าใครเป็นคนสนับสนุนของพวกนั้นกัน?“มองอะไรอยู่? ” เหวินเหยียนโจวหันกลับมา “ยังไม่ขึ้นรถอีก? ”โหลวฉางเยว่ถอนสายตา ขึ้นรถ ปิดประตู และครั้งนี้ก็ออกรถมุ่งไปที่โรงแรมพวกเขาทั้งสองเงียบตลอดการ

โหลวฉางเยว่ได้นัดหมายกับรองประธานหู เพื่อลงนามในสัญญาในเช้าวันรุ่งขึ้นเธอมาถึงบริษัทแต่เช้า และมีการประชุมสั้นๆกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายกฎหมายและฝ่ายธุรกิจ เมื่อเวลาสิบนาฬิกา มีคนกลุ่มหนึ่งลงไปต้อนรับที่ชั้นล่างแม้ว่าตอนนี้รองประธานหูจะไม่กล้าปีนเกลียวอีก แต่พวกเขาเองก็ยังต้องรักษาหน้าแขกเอาไว้ ทันทีที่พวกเขาเห็นรถของประธานหู พวกเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียก “โหลวฉางเยว่! ”โหลวฉางเยว่หันศีรษะของเธอโดยไม่รู้ตัว และขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเนี่ยเหลียนอี้เดินมาเนี่ยเหลียนอี้จ้องมองเธอ “ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ พวกเราไปหาที่คุยกันหน่อย”โหลวฉางเยว่พูดอย่างสุภาพ “ฉันต้องขอโทษคุณเนี่ยด้วยค่ะ เรากำลังจะไปรับแขก ตอนนี้ยังไม่ว่างค่ะ”เนี่ยเหลียนอี้พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เธอหมายถึง ไม่ต้องการจะคุยกับฉันเป็นการส่วนตัว แต่เธอต้องการจะคุยกันต่อหน้าผู้คนมากมายในที่สาธารณะนี่ใช่ไหม? ”รองประธานหูลงจากรถแล้ว โหลวฉางเยว่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเหลือบมองที่ฝ่ายธุรกิจ ฝ่ายธุรกิจพยักหน้าอย่างเข้าใจและไปทักทายเขาก่อนโหลวฉางเยว่พูดกับเนี่ยเหลียนอี้ “คุณเนี่ยคะ ก่อนอื่น ตอนนี้ฉันอยู่ที่ทำงาน โปรดอย่าขัดขวางการ