บทที่ 337

โหลวฉางเยว่หยิบช้อนขึ้นมา แล้วยื่นให้เขา เหวินเหยียนโจวตะคอกเบา ๆ แล้วหยิบช้อนมา

โหลวฉางเยว่เห็นเหอชิงมาจึงพูดว่า “เลขาเหอ นั่งกินข้าวด้วยกันสิคะ”

เหอชิงยิ้มแล้วตอบว่าครับ แล้วนั่งลง

มีคนนอกเพิ่มเข้ามาที่โต๊ะอาหาร เหวินเหยียนโจวอยากจะคุยเรื่องส่วนตัวกับเธอก็เป็นเรื่องยากแล้ว ดังนั้นเขาจึงเงียบอยู่ตลอดเวลา

ร้านอาหารส่วนตัวเปิดอยู่บนทางเดินริมแม่น้ำ พอออกมาหลังอาหารก็ห้าทุ่มกว่าๆแล้ว ไม่ค่อยมีคน

โหลวฉางเยว่ต้องการขึ้นรถ แต่เหวินเหยียนโจวคว้าแขนเอาไว้ “ไปเดิน ย่อยอาหาร”

โหลวฉางเยว่พูดอย่างสุภาพ “ประธานเหวินคะ มันดึกมากแล้วค่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานอีกนะคะ”

เหวินเหยียนโจวใช้แรงเล็กน้อยลากเธอออกไป “นอนทันทีหลังกินข้าวเสร็จ คุณไม่กลัวโรคกระเพาะถามหารึไง? ”

“ประธานเหวินในตอนนี้รู้มากเหมือนกันนะคะเนี่ย” โหลวฉางเยว่พยายามจะดึงมือกลับ แต่ถูกบังคับให้เดินไปตามริมแม่น้ำกับเขา

เหวินเหยียนโจวสวมเสื้อกันลมตัวยาว ลมยามค่ำคืนพัดแขนเสื้อของเขาขึ้น และเขาก็มองกลับมาที่เธออย่างแผ่วเบา เงาของเขาถูกทอดยาวด้วยไฟถนนบนพื้น คลุมเธอไว้ “คุณกำลังพยายามทำตัวลึกลับกับผม หรือคุณกำลังทำตัวเป็นคู่รักตบจูบกับผ