บทที่ 312

เหวินเหยียนโจวมองเธออย่างเย็นชา "ไม่ใช่ว่าคุณจะจ่ายค่ารถให้ผมเหรอ?"

โหลวฉางเยว่กัดฟัน เหวินเหยียนโจวไม่ขับรถอย่างช้า ๆ อีกต่อไป ทันทีที่เหยียบคันเร่งและหักโค้งเลี้ยวตรงทางโค้ง โหลวฉางเยว่ไม่ทันระวังร่างกายทั้งหมดก็กระแทกกับประตูรถและถูกเข็มขัดนิรภัยรั้งกลับไปที่นั่ง

"......" แม้ว่าจะกระแทกไม่เจ็บ แต่เธอก็รู้สึกจุกมาก ตาขาวมีเส้นเลือดฝอยหลายเส้นขึ้นมา และมองที่ชายผู้นั้นอย่างโกรธชัง

เหวินเหยียนโจวจับพวงมาลัยแน่น ความเร็วรถช้าลง น้ำสียงไม่ค่อยดีนัก "ทําไมเมื่อก่อนถึงไม่รู้ว่าคุณอารมณ์เสียง่ายขนาดนี้? ตามใจคุณก็ไม่ได้ ต่อต้านก็ไม่ได้"

คำพูดนี้ถ้าพูดออกมาจากปากคนอื่น เหมือนเป็นความรู้สึกตามใจจริง ๆ "ไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้" "ต้องทำยังไงคุณถึงพอใจ" "คุณทำให้ผมหมดหนทางจริง ๆ "

แต่เขาคือเหวินเหยียนโจว

ดังนั้นโหลวฉางเยว่รับรู้เพียงว่าเขาไม่มีความอดทน

นิสัยของโหลวฉางเยว่เป็นแบบนี้ ปกติเธอเงียบและอดทน สามารถเผชิญกับทุกอย่างได้

แต่เมื่อรู้สึกร่างกายไม่สบาย อารมณ์ก็จะขึ้นง่าย มันมักจะเผยออกมาตอนเธออ่อนแอ เช่น ครั้งนั้นที่เมืองสุ่ยเฉิง เธอไม่ได้กินข้าวหลายมื้อจนหิวแสบกระเพาะ